Week 18: Thuis en een terugblik

Op 26 augustus rijden we over de gladde snelwegen van Duitsland naar de Pfalz. Traditiegetrouw eindigen we onze reizen graag in dit wijngebied met Duitse gastvrijheid. Het is erg warm als we aankomen in Wachenheim op een keurige camping. We spannen een zeiltje aan de zonneluifel om in de schaduw te kunnen zitten. ’s Avonds gaan we lopend naar het dorp en eten uitstekend. We hebben een heel goed gevoel over aan deze reis en filosoferen wat over wat we nu willen. De dame die ons bedient wil ons van alles laten proeven. Nu schenken ze hier wijn per 0,2 l en dus hakt het er aardig in!

De volgende dag doen we rustig aan en ’s middags gaan we wat adresjes af om sekt en wijn in te kopen. Ach, wat is het leven zwaar. Sektkellerei Martinushofis extra leuk, want de man vertelt ons van alles over sekt maken en wil ons zijn hele collectie laten proeven. Ze zijn een sekt-loonbedrijf en maken ook sekt voor wijnhuizen die de expertise niet in huis hebben. ’s Avonds eten we ons galgemaal bij de auto.

Moeder Jacomien heeft ons duidelijk aangegeven dat we donderdag rond 15 uur geacht worden thuis te komen. Dat belooft wat. En inderdaad, er hangen ballonnen en slingers en er is een gezellige delegatie van de familie. Wat leuk. Er is een grote taart met onze foto er op en voor eten heeft ze ook gezorgd. Het is heel gezellig. Als iedereen weg is, gaan we beduusd vroeg naar bed.

Natuurlijk hebben we onderweg heel wat gepraat over wat we van deze reis vonden en wat we in de toekomst willen. Een ding is duidelijk, we zijn samen nog niet uitgereist! We vinden het heerlijk om samen landen te ontdekken en het liefst over wat minder toegankelijke wegen. We hadden de afspraak eerst ‘moeilijke’ landen te doen. Nu we hebben ervaren hoe het is om in landen als Iran, Rusland en Tadzjikistan te reizen, heeft de kwalificatie ‘moeilijk’ nog maar weinig betekenis. Ook Rusland en de Stanlanden vonden we prima te bereizen. Er is ons niets onaangenaams overkomen en we zijn geen dag ziek geweest. Al helpt het wel dat we veel zelf koken. Als een van de directeuren op m’n werk aangeeft dat hij blij is dat ik weer veilig terug ben uit ‘die gevaarlijke landen’, dan weet ik niet goed wat ik moet zeggen. Zo hebben we dat zeker niet ervaren! De landen zijn meer ontwikkeld dan wij denken en Kazachstan en Rusland (t/m de Oeral) zijn ronduit modern. Maar ook in de andere Stanlanden zijn de voorzieningen niet echt slecht (winkels, geld, brandstof, water). De bazars zijn zelfs superleuk en je kunt er echt vanalles kopen.

Ok, de wegen zijn hier en daar (en vooral in Tadzjikistan) echt slecht (onder de 5 op de schaal van Kloeg ;-)). Maar dat maakt ook het avontuur! Veel locals rijden echter met gewone auto’s rond (die ze dus rustig aan gort rijden). Wel is het zo dat we ons afvragen welke 4×4 voorzieningen we ècht nodig hebben. Zo hebben we de lier niet gebruikt. De auto wordt er zwaar van en in combinatie met de slechte wegen, krijgen alle onderdelen het echt te verduren. Dat is iets om over na te denken. Ook is nu weer gebleken dat we veel binnen moesten zitten vanwege de kou ’s avonds en dan is de ruimte in de cabine, vooral voor Joost, wat beperkt. Dus iets groters zou een wens zijn. Overigens zijn we weer onder de indruk van wat de Hilux kan, het is echt een beest. Ook de cabine heeft zich keurig gehouden en biedt alles wat we nodig hebben (al zou een toilet soms wel handig zijn). We hebben zelfs per ongeluk 120 kilometer gereden met het dak open (…oeps…door de Anzob tunnel zelfs) en er is werkelijk niets gebeurd! Indrukwekkend. Helaas is wel de douchezak gestorven, terwijl we die juist aan het gebruiken waren (vaak meegesleept, niet gebruikt). Toch iets anders voor zoeken. Ach, en eigenlijk kun je met zo weinig spullen toe. Dat maakt reizen zo lekker overzichtelijk, dat geeft rust. We hebben dan ook heel veel geslapen.

Het weer is op deze trip heel extreem geweest, van heel koud naar heel warm. Helaas begaf de kachel het precies toen het in de oostelijke Pamir begon te sneeuwen. Dat bleek te komen door de slechte diesel in Tadzjikistan, want na het tanken van Shell V-power, deed ie het weer. Lesson learned: ook een filter in de leiding naar de kachel!

Jullie hebben met ons meegereisd en dat vonden we bijzonder leuk! Dankzij blog, Facebook, Facetime en Polarsteps hebben we veel interactie met familie, vrienden en collega’s. Maar ook met mensen die we onderweg tegenkomen of die we volgen. Zo ben je eigenlijk nooit alleen. Ook niet fysiek trouwens. We hebben veel leuke medereizigers ontmoet. We waren vooral onder de indruk van de fietsers. Het is opvallend hoe weinig je echt weg bent van mensen. Een herder is vaak dichtbij!

Bij Karin-Marijke en Coen in Bishkek

Opvallend is hoe weinig wild en vogels we hebben gezien. Uiteraard wel heel veel kuddes van van alles en nog wat, maar wilde dieren hebben we nauwelijks gezien. Wel marmotten, woestijnratjes,  roofvogels en 1 gazelle, ook waarschuwingsbordjes voor beren, maar ze niet gezien. Maar…man, man, man, wat zijn deze landen mooi! Vooral Tadzjikistan en Kirgistan zijn prachtig vol met indrukwekkende gekleurde rotsen, woeste rivieren, knalblauwe meren en groene weiden (Kirgistan). Afijn, de foto’s spreken voor zich. Bovendien zijn de mensen bijzonder aardig. Al was het wel reuze handig dat ik wat Russisch geleerd had. Hoe frustrerend ook (niet te verstaan), het werd bijzonder gewaardeerd en je kunt iets van een gesprekje hebben. Ook de contacten bij de grens en met de politie vonden we niet echt vervelend. Ze doen hun werk en ja, ze proberen som wat geld aan je te verdienen, maar daar konden we (op 1 keer na) relatief makkelijk onderuit (dan spreek ik dus geen Russisch meer).

Zouden we teruggaan? Ja, naar Tadzjikistan en Kirgizië willen we wel een keer terug, maar dan wel vliegen en een auto huren. Zo kwamen we Belgen tegen met een lokale Lada Niva met daktent. Prima oplossing. We hebben 23.000 km gereden en vooral wanneer de hoogtepunten geweest zijn, dan worden die kilometers taai. Je raakt ook wat versuft door alle bezienswaardigheden. Hebben we er spijt van? NEE! Het was weergaloos. En weer heeft zich bewezen dat het de moeite is om af te reizen naar landen waar we denken een mening over te hebben, om te ontdekken dat het slechts vooroordelen zijn. Dat is voor mij reizen: ontdekken!

Op het werk werd ik heel warm onthaald en de eerste week voelde goed. Nieuwe projecten en uitdagingen waar ik graag mijn tanden in zet. Heerlijk. En toch…..we denken al weer aan de volgende reis.

Nogmaals dank voor jullie belangstelling! Het foto-album online is in de maak en volgt binnenkort.

Veel liefs,

Marijke