Categorie archief: 2010 Tunesië

Nog een flinke week en dan vertrekken we naar Libië met onze Landcruiser. Joost is de afgelopen maanden bezig geweest met het verbeteren en repareren van vanalles en nog wat. Van het overspuiten van roestvlekjes, het oplossen van accuproblemen, het repareren van de standkachel tot het aankopen van een nieuwe koelkast, omvormer, 27MC en toffe verstralers. Het zoeken naar de juiste spullen kost erg veel tijd. Gelukkig is hij er op tijd mee begonnen.De hulp van achterbuurman Eric bleek onmisbaar.

Nu nog het aflopen van de zorgvuldig samengestelde checklists, het volzetten van de iPod en dan kan de reis beginnen. Op www.saharaadventure.nl kun je wat foto’s zien van wat ons te wachten staat (onder kopje Expeditie Libië). We hebben onze medereizigers al ontmoet in december en dat wordt zeker gezellig!

Bloggen in Libië zal niet meevallen, maar waar het kan zal ik dat zeker doen.

Groeten,

Marijke

Maandagavond 15 februari verschijnt op verschillende online kranten dat Libië de toegang weigert tot inwoners van Schengen landen, waaronder Nederland (link). Ingrid (nu in Belfast) attendeert ons er op. De schrik slaat ons om het hart! Gelijk Ali, onze gids, gemailt en die verzekert ons dat ‘zijn man’ in Libië vandaag nog gezien heeft dat er wel Europeanen worden toegelaten en dat onze visa al geaccordeerd zijn. We gaan het zien! Als plan B kunnen we altijd Tunesië nog rondreizen….

Groeten,

Marijke

Op donderdag 18 februari vertrekken we om half 9 uit Oosterhout. Onze buren Ton en Gerda zwaaien vanuit hun slaapkamerraam. We rijden de hele dag in de zon en hebben (behalve bij Bavel!) nauwelijks oponthoud. Rond half 5 komen we aan in Lörrach bij Gasthius zum Maien. Gelukkig hebben ze een mooie kamer vrij. We eten er fantastisch met lokale sekt en een rotburgunder. Een goed begin is het halve werk!

De volgende dag starten we in de regen en sneeuw, vooral na de Gotthard-tunnel. De diesel is afschuwelijk duur: 1.23 Euro. Om 15 uur komen we aan bij het wijnlandgoed Tenuta la Marchesa in Novi Ligure en tot onze verrassing staan er al twee 4×4’s. Blijkbaar hebben onze reisgenoten mijn tip opgevolgd en hier ook gereserveerd (in plaats van hartje Genua in zo’n flathotel). ’s Avonds blijkt dat we met nagenoeg de hele groep aanwezig zijn en we eten heerlijk een diner met lokale hammen, kazen, pasta’s, roast-beef, kalfsvlees en koffie met pan-forte. Wij slapen in de torenkamer in het gezelschap van 4 wantsen. Gezellig!

Zaterdagochtend gooit Joost met behulp van de jerrycans van Arno onze watertank van 80L vol. We gaan nog even kijken bij het outletcentrum Serravalle, maar Gucci en Prada spreken niet zo aan als je op weg bent naar de woestijn. In de supermarkt kopen we een plastic bloemetje voor Anneke, want ja, als 65+-er hoor je toch een boeketje bij je te hebben voor op de campingtafel! Gelukkig kan ze het waarderen. Rond 13 uur zijn we bij de ferry  en daar wacht ook Ali, onze gids uit Nederland ons op. Nu is het gezelschap compleet en we rijden de rij in. Het wordt erg lang wachten en er staan vele andere woestijngangers met opgepimpte auto’s (voornamelijk Toyota Landcruisers en Landrovers) , motoren en een enkele quad op een aanhanger. Er staan 2 Landcruisers HZJ75 met een camper opbouw van Desert-tec, niet onaardig. Er is ook een groep Polen die naar Algerije gaan. Gekke Europeanen die gaan spelen in het zand! We mogen eindelijk om half 5 de boot op. De hut ziet er prima uit en we spreken af op het achterdek in de zon (14 C). Het diner in 4 gangen wordt door obers in het zwart-wit geserveerd en ja hoo, om 20.15 varen we eindelijk. Het schip rolt aardig en daar houd ik niet zo van, dan maar liggen en slapen.

Na een prima nacht, douche en ontbijtje komt Ali met de paperassen. Ahum…we hebben het kentekenbewijs op naam niet bij ons. We worden wat laks van al dat reizen! Gelukkig zijn we niet de enige en Ali lukt het om toch een stempel te krijgen. Het duurt en duurt allemaal en uiteindelijk komen we om 17.30 uur van de boot af. Door de chaos van de douane heen en snel geld wisselen. Ria heeft pech, haar pasje blijft in de geldautomaat achter. Gelukkig woont Ali’s broer ernaast en die gaat het regelen met de bank. Ali heeft overal wel een broer, neef of contact waar wat mee te regelen valt, toch handig.  In het donker rijden we over de snelweg naar het hotel in Hammamet, waar we nog even snel langs het buffet worden geschoven. We negeren de nichterige entertainers. De mannen installeren de 27 MC’s (bakkies om te communiceren onderweg, je mag er niet mee gezien worden door de douane, maar daarna kun je er rustig mee rondrijden?!).

Ali belt nog maar weer eens met ‘zijn man in Libië’. Die is positief over het opengaan van de grens en heeft er ‘een goed gevoel’ over. Dat horen we later nog vaker. We horen echter ook dat er 25 groepen toeristen zoals de onze bij de grens staan wachten. Bij de grens is echter helemaal niets en dus lijkt kamperen daar ons niet zo’n fijne optie. We vragen Ali een alternatief programma te bedenken in de buurt van de Libische grens, in ieder geval de eerste dagen. We rijden over goede asfaltwegen (P1) richting Medenine. Ergens halverwege stoppen we voor koffie en doen gelijk de lunch er maar achteraan. Dat is maar goed ook, want we overvragen de uitbater nogal en het duurt heel erg lang  voordat we chapati’s krijgen met tonijn en harissa (wat is dat rode spul? oe, het is heet!) en frietjes. We zitten heerlijk in het zonnetje. Aan het eind van de dag komen we aan in Metameur, een klein plaatsje valk voor Medenine. We rijden een prachtige binnenplaats van een ksar.  Een ksar is een complex van opslagplaatsen die de berbers hadden gebouws om hun oogst te beschermen. De Ghorfa’s (opslagplaatsen) zijn gebouwd uit steen en leem. De schuren zijn 8 tot 10 m lang en 3 m breed, met een tongewelf. Ze bestaan uit meerdere, soms tot 8, verdiepingen en werden gegroepeerd rond een binnenplaats. Het licht is prachtig en iedereen zoekt een plekje. Uiteraard krijgen we muntthee. Ook ontmoeten we daar Saïf, de automonteur die met ons mee zal reizen. Helaas spreekt hij alleen Arabisch en een klein beetje Frans. Hij heeft een indrukwekkend wit Ferrari jack aan en een flitsende zonnebril. Zijn nagels zijn verrassend schoon… ’s Avonds krijgen we heerlijke tomatensoep geserveerd, een brik (gefrituurd filodeeg met ei) en spaghetti met in tomatensaus gestoofde geit (lekker!). Daarna nog wat sterke verhalen van ome Cor bij het kampvuur en dan naar bed.

Joost haalt stokbrood bij de bakker voor allemaal. We zijn vroeg wakker, want we staan nagenoeg onder een minaret, waar zoals jullie weten om 5 uur temperamentvol wordt opgeroepen tot gebed. Mocht je daar niet wakker van worden dan is er echt iets mis met je. We gaan op weg naar Tataouine. Daar wil Ali een vergunning regelen om in het zuidelijk puntje van Tunesië een militair gebied in te komen. Hij komt aangeslagen naar buiten met het bericht dat dat 3 dagen gaat duren. Prompt belt hij zijn ‘neef’ op een ministerie die zegt het vandaag te kunnen regelen. In het centrum van Tataouine parkeren we de auto’s tegenover het poilitiebureau en een school. We gaan eerst maar eens koffie drinken, want dat doet de gehele mannelijke bevolking de hele dag hier.  We doen ook wat boodschappen en dat is altijd leuk in zo’n vreemde stad (supermarkt, markt, bakkertje, patisserie). Verder is het  veel wachten. Ali raadt ons aan een mooi rondje in de omgeving te rijden. Hij heeft meer tijd nog, nog wat paspoortkopiën en we doen alvast boodschappen voor 4 dagen in de woestijn. We rijden een prachtige rit langs oude stadjes en ksar’s. 

Om 17 uur zijn we terug in de stad, maar nog geen goed nieuws. Ali brengt ons naar een ‘camping’. Het blijkt een jeugdherberg te zijn, waar we buiten op het basketbal- of voetbalveld kunnen staan. Ze hebben we wel keurige toiletten en warme douches!Morgenochten vergadert de militaire commissie met de burgemeetser en dan horen we of we er in mogen. Volgens Olaf zit er schot in de onderhandelingen tussen Libië en Zwitserland…’s Nachts waait het flink.

We doen het rustig aan want Ali gaat eerst naar de burgemeetser. Aan het einde van de morgen komt hij terug met een gids die ons een stukje de duinen richting de Libische grens in zal nemen. Eerst rijden we langs een beroemde ksar Ouled Soltane.  Na een uurtje komen we op een kale piste kamelen tegen (een piste kan variëren van een onverharde weg tot een min of meer herkenbaar spoor door het landschap, hier is het een ruige onverharde weg). We stoppen  om een foto te maken en ineens zie ik onze uitlaat onder de auto uit hangen. Joost repareert het provisorisch. We rijden verder en een zandstorm wakkert aan. Het lunchen bij een schapenstation is nagenoeg onmogelijk, het zand zuigt naar binnen. Vervolgens gaan we een stuk kleine duinen in. Binnen een mum zitten er 4 vast, wat een poppenkast! Ik zou denken, rij er omheen, maar dit is geloof ik echt de bedoeling! Er wordt gretig gezocht naar kinetisch touw en harpen en de lieren worden in gereedheid gebracht. De adrenaline spuit eruit! De skibrillen blijken een heel nuttig accesoire. helaas past dat niet om mijn bril en dus sta ik te hannisen met een doek, terwijl ik probeer te graven (beginner!).  Johan legt Joost uit hoe onze versnellingsbak nu echt in elkaar zit, de lage gearing (L4) blijkt helemaal rechts te zitten en dat staat niet op de pook. Zo leer je nog es wat. De lucht zit vol met zand en er wordt veel gesleept, gegraven en gelierd. Na 3 uur rijden we terug. De uitlaat laat weer los, laat Olaf ons over het bakkie weten. Met wat ijzerdraad zit ie weer vast. In Tataouine laten we de uitlaat eronder lassen op straat. Het duurt lang en een van de rubbers verbrand. Joost kruipt er zelf maar onder en de lasser maakt dankbaar gebruik van Joost zijn sleutels en LED-lampje. Net voor donker zijn we terug, eten spaghetti met gehaktballetjes en douchen leker warm. We kletsen nog een eind weg, beschut door de muur langs het voetbalveld.

25-2-2010 Tataouine. We staan op tijd op en spreken om half 10 in de stad af, waar we nog wat boodschappen doen en geld wisselen. Eindelijk verschijnt de gids in een Landcruiser en kunnen we gaan. Onderweg wachten we bij een kazerne op onze militaire escorte. We lunchen rond de middag langs de weg. Vervolgens jakkeren over een wasbord-piste. Om zo min mogelijk last te hebben van het wasbord-effect van de weg heb je grofweg 2 opties: ofwel je gaat een bizarre 80 tot 100 km/uur rijden om over de ribbels te vliegen ofwel je kiest een willekeurig pad naast de weg (wat er waarschijnlijk al ligt). Ik heb het idee dat de meeste chauffeurs dit wel prachtig vinden! In de auto van de gids zitten 4 militairen in lange beige jurken die onze veiligheid moeten garanderen. ’s Avonds blijkt dat ze zelfs wapens bij zich hebben. De gids krijgt een lekke band en we stoppen bij een oliestation waar dat gerepareerd kan worden. Ik heb sterk de indruk dat het niet zozeer een militair gebied is, als wel een oliewinningsgebied vlak bij de grenzen van Algerije en Libië dat ze streng willen bewaken. We zien alleen maar militaire controleposten en oliestations (met waakvlam), maar geen militaire activiteit. De militairen hebben aan de gids vertelt dat we  gaan overnachten in een prachtige oase. Daar het al duister wordt en mooie oases eigenlijk niet bestaan in deze regio, rijden we zelf de weg af en maken bivak (ja, ja, zo heet dat). Veel heeft dat niet om het lijf: je gaat op respectabele afstand van elkaar staan op een vlak plekje en stalt je toebehoren uit (daktent, tafel en stoelen). Vervolgens neem je een glaasje wijn! De plek is prachtig en helemaal stil. In de verte zien we 3 vlammen van oliebronnen, 1 van de militairen geeft onze positie door. De zonsondergang is schitterend. Even later komt de bijna volle maan op: een echte schijnwerper!. Het wordt snel fris. We eten verse venkel met risotto, de militairen barbecuen kip.

We staan allemaal rond 7 uur op en genieten van de prachtige zonsopgang. Vervolgens rijden we tot een militair checkpoint. Daar komt Ali tot de ontdekking dat hij water is verloren omdat Saïf de klep van de Landrover niet goed dicht heeft gedaan: terug! Rond 10 uur komen we bij een kleine duinenpartij aan, waar we al snel vast komen te zitten. Cor ontdekt een lek in de radiateur en na veel geprobeer wil uiteindelijk een stukje tak met een doekje eromheen het gat dichthouden (en dat houdt het tot NL!). Het is behoorlijk warm, al staat er wel een briesje. Wij komen om de haverklap vast te zitten en Joost krijgt veel nuttige aanwijzingen van Johan. Ali durft het niet aan naar El Borma te rijden (Algerijnse grens) en we moeten min of meer dezelfde weg terug. Hij belooft hoge duinen. Aan het einde van de dag komen we op een plek met veel ‘technische’ duinen (=lastig te rijden omdat ze kort en steil zijn en je snel moet reageren). Het is een bizar landschap. Iedereen opgetogen. Joost trekt Cor los en de eerste keer blijkt even wennen. Joost geeft iets te veel gas en de spatlappen knappen van de auto wanneer die met een smak van het duintje afkomt. Even later hangt onze Landcruiser op z’n buik met nagenoeg de wielen los, Johan moet er alles aan doen om hem los te krijgen. Wat een gedoe. We leren veel. De zon is fel. We rijden door naar de waterbron El Sabeur. Het is er vies en er staat een soort installatie waarvan de generator veel herrie maakt.  Er zijn ook historische resten. De groep discussieert hevig of we hier wel willen blijven. UIteindelijk beslissen we van wel en de eersten zijn al onderweg met een handdoekje om zich te wassen onder de enorme waterleiding die er ligt. Ali is boos dat de gidsen ons alleen over pistes laten rijden, de hoge duinen hebben we nog niet gezien. Ali wil niet verder in dit gebied met deze gidsen (Touareg Voyage niet doen dus). Ik heb het even gehad. Gelukkig hebben we wel een lekker kampvuur.

27-2-2010 Na het ontbijt stoken we ons afval op op de resten van ons kampvuur. Joost verbrandt zijn afgeknipte spijkerbroek die helemaal op is. Over de pistes rijden we terug naar Tataouine. We drinken onderweg koffie bij een mooie Ksar (naam?). Ze hebben broodjes kip en tonijn, maar hebben nu even geen brood in huis! Ali vraagt ons boodschappen te doen voor 10 dagen in de woestijn. Da’s best lastig inschatten. Joost tankt beide dieseltanks vol en ontdekt dat de pomp tussen de tanks lekt. We vullen ook de watertank. Tegen 14 uur rijden we via het prachtige Guermessa naar Ksar Ghilane (de volgende dag kom ik erachter dat het geheugenschijfje van mijn Nikon weer eens weigert, even geen foto’s dus). Onderweg komen we een verdwaalde Renault Clio tegen. Ali sleept ‘m meerdere keren uit de penarie. De Fransman blijft uiteindelijk zelfs in zijn auto zitten, tot woede van Ali. Idioot om hier met een luxe auto te rijden. Het is bijna donker als we in de oase aankomen op 1 van de campings. De duinen beginnen direct erachter. Warm douchen (en wat vieze kleren mee onder de douche)!! De volgende dag is Jan jarig en dat vieren we met koffie en (meegebrachte!) boterkoek. Enkelen zwemmen in de waterbron. De temp stijgt richting de 30 graden. Na een chaotische afrekening (10 DT p.p.) gaan we de duinen in. Johanna verliest onderweg haar temperatuurmeter en die gaat dus even terug om te zoeken. Ja, op de motorkap is het wel 43 graden! Aan het einde van de dag komt er een lastig stuk met duinen waar weer flink gelierd moet worden. We komen een keer flink scheef te staan. We vinden een prachtige plek voor een bivak waar we de zon onder zien gaan en de maan zien opkomen. Ik maak een verse koolsalade en we warmen ons bij het kampvuur. De volgende ochtend bakt Omar (de ‘duinen’-gids) warm brood onder het zand met as erop. Het smaakt prima. We rijden de hele dag door lage en middelhoge duinen en het gaat al een stuk beter. Gelukkig is het wat bewolkt. ’s Avonds maken we toch maar wat drinkwater met water uit de tank en Hadex. Je drinkt hier al gauw 4 liter per dag!

2-3-2010 Na vertrek zit Ali al na 10 minuten vast. Het valt niet mee als voorste auto, de gids geeft een spoor aan, maar het is altijd een verrassing hoe hard of zacht een duin is. Bij de wat lagere duinen rijd ik ook een stuk. Het sturen is erg onwennig omdat de banden niet direct reageren. Nadat we gestopt zijn bij een bijna lege waterbron, worden de duinen wat hoger. Uiteraard zit ik snel vast Na wat graven gaat het weer, maar ik zweet me een ongeluk. Het is spannend rijden zo! Joost neemt over. Het wordt toch weer flink heet. Ineens zie ik een auto op de duintop en gil in het bakkie: Tegenligger! Da’s wel een verrassing hier. Het blijkt een konvooi Fransen die eerst een week bij de Libische grens hebben staan wachten. De voorste auto is een Landcruiser, uiteraard van de gids. Hij wijst op onze auto, steekt zijn duim omhoog en vraagt verbaasd waarom wij niet vooraan rijden! Toch leuk. Als we bivak maken waait het flink en zit de lucht vol met zand.  De noodles met tomatensla smaken prima, maar het inslaan had wel wat royaler gekund.

3-3-2010. Wat een dag! Eindeloze kommen en kammen met duinen en het waait zo hard dat alles vol met zand zit. ’s Ochtends maken we 2 keer een schuiver zodat de auto vervaarlijk schuin komt te staan. Natuurlijk voelt het erger dan het in werkelijkheid is, maar leuk is anders. Hallo, dit is mijn vakantie en het moet wel leuk blijven! Waar zijn we eigenlijk? Egypte, Algerije, Marokko? zegt het maar! Ik zie alleen maar zand! Ik heb nog niets van Tunesië gezien! …mevrouw blaast even stoom af. Na de lunch gebeurt het nog een keer en binnen een paar honderd meter worden we 4x gelierd. In totaal rijden we die dag 16 km. Jawel! We zouden nog 1 kam over moeten naar een waterbron, maar Arno maakt een flinke schuiver, wij komen ook flink vast en tot overmaat van ramp horen Johan en Johanna hoe met een grote knal er iets knapt onder de auto. De auot wordt naar een volgende kom gesleept en Johan kruipt er gelijk onder. Als de klok uit elkaar ligt, komt er een tandwiel uit dat in 3-en ligt (een satelliet, zo horen we). Weg 4-wielaandrijving. We zitten er in een kring omheen met een glaasje wijn en leren meteen wat al die termen betekenen en hoe het eruit ziet (lees zelf). Leerzaam, maar wel lullig. ’s Nachts wordt je gezicht en kussen bedekt met een fijn laagje zand. Mijn hoofdhuid en oren zitten vol, en ik voel het zand onder mijn oogleden. Toch maar op zoek naar een passende skibril voor over mijn bril.

4-3-2010 Johan rijdt wat rondjes met zijn auto maar met 2-wielaandrijving komt hij niet erg ver. Jan gaat Johan de duinkam overslepen, kijken hoe dat gaat. Na veel gelier en gesleep lukt dat, maar bij de volgende duinenkam gaat het grondig mis. Het spoor is door de wind lastig te zien en als Jan met veel geweld de snelheid erin heeft, duikt hij met een klap een gat in. Flink gas geven heeft tot gevolg dat zijn vooraandrijving het begeeft. In de volgende kom komt Jan al snel tot de ontdekking dat zijn homokineet kapot is (wa is da?). Jan is not  amused. Sleep en lier je menigmaal je medereizigers uit de penarie en houd je er zelf een kapotte auto aan over !#%@!***! Er zit niets anders op voor Ali dan met de satelliettelefoon hulp in te roepen van een bergingsbedrijf en die te vragen reserveonderdelen voor Jan mee te nemen (die Jan tot op de cm nauwkeurig specificeert).  De sfeer is gelaten en Cor &Ria, Marco & Olaf en Arno & Anneke zijn er wel voor in toch een poging te wagen die mysterieuze waterbron te vinden. Gisteravond zijn Olaf, Saïf en Omar met een handdoekje op pad gegaan in het donker, maar ze kwamen na een uurtje weer terug, want ze hadden de bron niet kunnen vinden. Joost en ik hebben er geen goed gevoel over, die ‘makkelijke’ duinen vinden wij iets te veel schade opleveren. Na een kwartiertje krijgen we helaas gelijk. Olaf meldt via het bakkie dat er een Landrover op zijn kant ligt. Ze hebben ‘m inmiddels weer overeind met 2 lieren, maar hij start niet. Jan en Joost gaan er gelijk heen. Vermoedelijk is er olie in de cylinders gekomen of de auto is elektronisch geblokkeerd. Met Arno & Anneke is gelukkig niets aan de hand; Anneke riep alleen maar: "Niet hier!". Het ging ook heel langzaam. Bij toeval heeft Arno een oud tentje in de auto gegooid en hebben ze gelukkig een slaapplaats (ze slapen normaal in de auto). De groep blijft goedgemutst. ’s Middags heb ik met Monique en Johanna flink wat hout gesprokkeld  voor een mooi kampvuur. Johan steekt een korte speech af en vervolgens ook een mooie vuurpijl om de boze geesten te verdrijven! Het koelt enorm af en we zien een kleine schorpioen bij het kampvuur.

5-3-2010 Iedereen doet rustig aan, want zolang de bergingsdienst er niet is, kunnen we toch niets. Saïf begint gelijk om het motorblok van Arno’s Laro open te maken, maar dat wil niet echt lukken. Na een satelliettelefoontje met de hoofd werkplaats van Knook in Breda wordt het duidelijk dat voor het verwijderen van de verstuivers speciaal gereedschap nodig is!! We worden er een beetje giechelig van. Koop je een offroad-Landrover, moet je speciale verstuiver-wippers meenemen de  Sahara in. Ali vervloekt Landrover (hij heeft er ook één). We hangen het beddegoed te luchten en er zijn meerderen die aan de grote schoonmaak ljken te beginnen. Om 12 uur arriveert de Unimog. Ogenblikkelijk beginnen de onderhandelingen, want ja ze zijn gekomen om 1 auto te slepen. De onderdelen van Jan blijven in de truck tot er een akkoord bereikt is. Ali is zichtbaar teleurgesteld over de inhaligheid van zijn landgenoten. De prijs wordt flink opgeschroefd, maar er is geen keus. Saïf en Jan beginnen direct met het monteren van een nieuwe homokineet en een 2e hands steekas. We tappen water uit de truck. De Unimog is 2 uur bezig om de Landrover van Arno uit het gat te krijgen. Vervolgens sleept de truck de auto van Johan & Johanna naar de rand van het duinengebied, terwijl wij nog een nacht in hetzelfde bivak blijven. Ze moeten zelf in de Unimog plaatsnemen en toezien hoe hun auto als een soort Dinkytoy de duinen wordt doorgetrokken. Het gaat zo gewelddadig dat er vanalles kapot gaat en ook de aandrijving voor is nu naar z’n grootje. De steekas gaat in de Unimog en Johan heeft het nakijken. Het loopt hoog op, zelfs zo dat de berger dreigt weg te rijden. Johan weet het te sussen en wat een romantische nacht had kunnen worden voor Johan en Johanna alleen in de woestijn, wordt flink verstoord door 3 luidruchtige mannen op een auto afstand.

6-3-2010 Op wonderbaarlijke wijze is de Unimog in een half uur bij ons, waar hij gisteren 4 uur over de afstand heeft gedaan! Navigeren is niet hun sterkste punt. We rijden er achteraan en zijn na een uur al herenigd met Johan en Johanna die nog aan het ontbijtje zitten. De Unimog trekt vervolgens ook Arno’s Landrover de kam over. Op de lunchplek blijft de Laro achter en wij rijden verder met de Unimog achter ons aan. Wanneer wij vastkomen, gaat hij ons met geweld voorbij. Ze rijden zoveel valse sporen en rondjes dat Olaf en ik daarna moeten lopen om te kijken waar we heen moeten. In de volgende kom maken we bivak en het waait vreselijk. We zetten de tent maar op en nodigen Johan en Johanna uit voor een glaasje. Na een bordje spaghetti gaan we snel naar bed; het blijft onstuimig waaien. Arno en Anneke hebben een zanderige nacht in hun tentje! De volgende dag zijn Ali en Monique jarig. Monique trakteert op Merci-chocolaatjes bij de koffie. De Arno’s Laro is er inmiddels ook weer achter de Unimog en door een botsing zijn nu 2 verstalers kaduk en zijn bumper verbogen. We rijden door de duinen naar de piste. Het is bloedheet en de lucht is gevuld met zand. Halverwege meldt Olaf ons door het bakkie dat er iemand onder de Unimog ligt en die dus wel pech zal hebben. Ali heeft het helemaal gehad en laat, naast onze auto, even zijn tranen lopen. Pure onmacht. Gelukkig is het na een halfuur verholpen en kan íe verder  met twee auto’s erachteraan (waarvan hij er soms 1 verliest). Eindelijk om half 3 komen we aan bij de onverharde weg en kunnen de banden weer oppompen. Op weg naar Douz drinken we koffie in een cafeetje langs de weg. Een woordenwisseling tussen Ali en de eigenaar van de Unimog loopt hoog op. Hij ontkent dat het breken van Johan’s steekas zijn fout was. ’s Middags weet Johan het te sussen. We komen aan in Douz op een prima camping en ik spring zo snel mogelijk onder een warme douche. Ah, wat een weldaad na 8 dagen tutten met een nat handdoekpuntje! Saïf en Ali dirigeren ons naar een leeg restaurant aan de rand van de stad (waar wel wijn wordt geschonken). Het eten is prima en het is gezellig, alleen die rekening moet een vergissing zijn (en dat was het ook, 100 Dinar te veel). Bij thuiskomst drinken we bij Johan en Johanna op de kamer een wijntje en verteren nog maar weer eens alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Zoals Johanna zegt: "Eén ding is zeker: niets is zeker!"

8-3-2010 We proberen uit te slapen maar ook hier is de imam er vroeg bij en daarna de honden en de hanen en vervolgens kletst Morris een begin aan de dag. Da’s gezellig wakker worden! Voor al die reparaties moet flink wat geld gepind worden en dat valt niet mee. We lopen mee met Johan en Johanna en bij de STB lukt het om met de creditcard veel geld op te nemen. We drinken gezellig koffie op een terras en schaffen een 42-delig tegeltableau aan. We gaan alle winkeltjes af, terwijl de verkopers roepen: "kijke, kijke, niet kopen!" Terug op de camping blijkt de auto van Johan niet goed gerepareerd en dus blijven we hier nog een nachtje. Grote hilariteit wanneer Joost ontdekt dat onze reservetank van 160 liter diesel leeg is. Hij stond klaar om de brandstof over te hevelen en had zelfs een speciale hevel gekocht. Blijkbaar is de tank toch via een andere slang in de tank gelopen en hebben we alles opgestookt….We doen de was en om 7 uur lopen we de stad weer in en eten met een deel van de groep. Johan’s auto is eindelijk in orde en we borrelen nog wat na op de camping onder het afdak van de wc’s. Het is behoorlijk fris.

9-3-2010 Iets voor 10 uur vertrekken we richting Tozeur. De Laro van Arno & Anneke gaat met Saïf naar een garage in Tunis en zijzelf nemen plaats in de auto van Marco & Olaf. Morris vindt een extra opa en oma wel gezellig. Het regent en het is bewolkt (18 graden). We stoppen halverwege bij een enorm zoutmeer (Chott el Jerid), maar dat ziet er niet zo indrukwekkend uit (zeker niet wanneer je Uyuni gezien hebt). De auto wordt er vreselijk vies van. In Tozeur parkeren we midden in de stad bij een groot hotel waar ook een hele rij witte campers geparkeerd staat. We lunchen bij een prima patisserie waar ze ook lekkere pizza’s en verse sinaasappelsap hebben. Vanuit Tozeur rijden we naar het Noorden en komen aan bij de nogal toeristische oase Chebika, waar het wemelt van de witte Landcruisers (daar proppen ze zoveel mogelijk toeristen in). Het is er mooi, maar wel druk. Morris krijgt zijn langverwachte ijsje van Ali! Cor gaat in discussie met de plaatselijke stukadoors, want dat kan echt wel anders! Daarna rijden we richting de Algerijnse grens/Mides. Het landschap wordt mooi met oases, valleien en bergen op de achtergrond; eindelijk fotogeniek Tunesië! We bezoeken met een gids de kloof van Mides en de zon begint zowaar te schijnen. De dag eindigt op een piepkleine camping met een leeg zwembad. Morris begint de dadels  van een palm te verzamelen en gooit ze in het zwembad. Zo hoort dat. ’s Avonds eten we met z’n allen in het restaurant. Simpel, maar doeltreffend en gezellig. Het is erg fris en dus een goed moment om de standkachel uit te proberen. De anderen vinden het wat minder vanwege de diesellucht zo’n eerste keer, maar ik geniet van de warmte! De volgende dag rijden we richting Gasa door een prachtig, maar dor berglandschap. In Metlaoui doen we boodschappen, drinken koffie en tanken we. Ria wil wel binnendoor over een klein weggetje maar Ali vindt dat maar niets, omdat hij die weg niet kent (?!). Hij pleegt een telefoontje en stelt voor bij een natuurpark te overnachten. Dat linkt goed. Een extra nacht in Hammamet vindt niemand een optie. We rijden Metaloui uit langs een flink mijnlandschap. In een lege rivierbedding gaan we lunchen. Even later stopt een politie-auto. Je verwacht dan toch iets van een reprimande maar integendeel. Hij roept opgewekt: "Welcome to Tunesia!" Zo zie je maar weer: de politie is je beste vriend. Bij Kasserine is het even zoeken naar de ingang van het Parc National de Chambi. Aan het einde van de midda
g komen we aan bij een enorm nieuw wit gebouw dat een soort jeugdherberg blijkt te zijn. Er is helemaal geen sprake van e en camping en het is er nogal koud op 800 meter hoogte (10 graden). Na wat gemopper parkeren we de auto’s langs het gebouw. De beheerder zal ijn best doen warm water te regelen en het toilet spoelt niet door. We zetten de standkachel maar aan en maken het onszelf comfortabel. Het wordt snel tropisch warm! Na de spaghetti wassen we binnen af, waar de rest ook bivakkeert, en drinken nog wat.

11-3-2010 Na het ontbijt splitst de groep tot onze verbazing. Blijkbaar wil ieder voor zich naar Hammamet. We hebben geen kaart en geen gids en dat vind ik toch een raar idee. We lenen een kaart van Marco en rijden zelf een route die Ali ons aangeraden heeft. We rijden via Makhtar naar El Fahs. Het lijken wel groene alpenweitjes. Onderweg rijden we nog een aaggegeven ‘circuit de megalithes’ in een gebied waar veel megalithen (enorme rotsblokken) gewonnen worden. We lunchen in een stukje bos dat net zo goed in Zweden had kunnen liggen. Rond half 5 rijden we voorbij Hammamet naar Nabeul om nog wat te shoppen, maar bedenken ons. Het is hier enorm toeristisch. We gaan naar het hotel en nemen een lekkere warme douche en eten gezamenlijk van het buffet. De nichterige jongens van het entertainment vermaken zich met de 50+ dames. We slapen heerlijk. De volgens dag gaan we op tijd op om met Marco, Olaf en Morris toch wat te shoppen in Nabeul. We kopen een enorme vogelkooi en een zilveren armband waar ze Marijke in het arabisch in graveren (volgens Ali klopt het). De verkopers spreken ons in het Nederlands aan, erg ongemakkelijk. We zoeken de weg naar de veerboot en eten bij Ali’s broer een broodje. Arno’s Landrover wordt door Ali de boot op gesleept. De garage in Tunis heeft met de computer de diagnose gesteld dat  de auto kapot is en dat er onderdelen uit Engeland moeten komen, wat een verrassing! In Genua haalt de ANWB ‘m op. We nemen afscheid van Saïf en om half 3 zitten we op de boot. Rond twee uur de volgende dag komen we aan in Genua en rijden tot halverwege Zwitserland waar we een Gasthaus vinden. Zondag zijn we aan het einde van de middag weer thuis. De maandag hebben we gelukkig vrij om de auto schoon te maken (al gaat al het zand er niet echt uit).

Het was een onverwachte ontmoeting met Tunesië en een heftige kennismaking met de Sahara. De groep was erg gezellig en op deze manier in konvooi reizen biedt een veilige manier om zand te leren rijden. We hebben veel geleerd van onze mede-reizigers, waarvoor heel veel dank.

En onze man in Libië? Hij is nog steeds positief dat de grens opengaat en heeft er een goed gevoel over! …… uiteindelijk gaat op 29 maart de grens van Libië weer open voor Europeanen. Libië blijft voor ons een onontdekte schat die we in de toekomst nog graag willen gaan zien.

Met dank aan Johanna & Johan en Anneke & Arno voor de aanvullende foto’s.