Joost & Marijke op reis

We willen nog wat dagen in het westen van Georgië doorbrengen en dus rijden we 15 september binnendoor naar Ozurgeti. De route heb ik niet erg bewust uitgekozen. We rijden door prachtig groen gebied met wel erg smalle en slechte weggetjes. Gelukkig weinig tegenliggers en bij een haarspeldbocht rijdt een Georgiër zich helemaal in de berm om ons er door te kunnen laten. We eindigen bij Claudia & Christoph in de tuin in Melekeduri. Het stel is 2 jaar geleden met hun reisauto in dit gebied gestrand en hebben een jaar geleden dit huis met flink wat grond gekocht. We mogen van hun badkamer en wasmachine gebruik maken en je betaalt wat je het waard vindt. We maken kennis met Thomas, een hele aparte vogel. Hij heeft zijn Landrover in Kakheti tot zijn middel in het water gereden en een garage in Tblisi heeft de auto weer aan de gang gekregen. Nu ligt alles buiten om te drogen en probeert hij de kachel weer aan de gang te krijgen. Als we een biertje met hem drinken komt zijn bijzondere levensverhaal eruit. Hij heeft als huurling (‘private army’) in Irak en Afghanistan gewerkt en beschouwd Afghanistan als ‘home’. Ondanks het feit dat de Taliban een prijs van 25.000 dollar op zijn hoofd heeft gezet, wil hij terug naar z’n ‘brothers’, desnoods aan een parachute de grens over. Het is een vreselijk aardige en kleurrijke vent en hij eet graag een hapje tonijnsalade met ons mee. ’s Avonds hebben Christoph en Joost diepzinnige gesprekken met hem. Hij lijkt in een parallel universum te leven. Het is erg warm en we staan hier prima onder een grote boom. Ik draai twee wassen en tot onze verbazing komen Bart en Annelouc aangereden. Ze hebben ‘mijn’ route binnendoor ook gereden en willen hier wat klusjes doen. Na een lekker soepje van Louc gaat Bart aan de slag om een lek in de voorruit/zonnedak op te sporen. Joost helpt mee. Ik ga met Claudia en Annelouc boodschappen doen om ’s avonds samen te kunnen barbecuen. Het is heel gezellig en ook Thomas helpt mee. De zondag blijven we nog lekker staan en maken een wandeling in de omgeving. Annelouc trakteert op een appel-kruimeltaart uit de Omnia (wil ik ook!). We eten weer gezellig samen.

Bart en Annelouc vertrekken en wij ook, wellicht zien we ze weer ergens. We nemen hartelijk afscheid van Thomas, die gezelschap wel leuk vond, en Christoph en Claudia en rijden via de kustweg door toeristische plaatsjes naar Batumi. Ik wil boodschappen doen bij de Carrefour maar die blijkt midden in de stad te liggen, dat is even wringen met de Chef, maar Joost heeft er altijd vertrouwen in dat het goed komt! We slaan lekkere dingen in en parkeren echt in het hart van Batumi onder het reuzenrad op een bekende camperplek. Het is bewolkt, warm en klef. Na een boterham gaan we direct naar Turkish Airlines omdat mijn ticket naar huis nog steeds niet rond is. Ik boek dus NOOIT meer via een agent en zeker niet via Schipholtickets.com. Wat een prutsers. Turkish airlines is superklantvriendelijk en de dame heeft al snel voor mij de tickets geregeld. We lopen daarna door de leuke stad en boulevard. Het blijft redelijk droog. ’s Avonds eten we geweldig bij Grill Town. De nacht is onrustig met zoveel vertier om ons heen. De volgende dag gaan we op pad naar de bazaar. We lopen een flink eind door de stad, bekijken een tentoonstelling van fotograaf Robert Capa, lunchen ergens en als we terug bij de Chef komen, staan er een aantal Nederlandse campers om ons heen. Het regent en we snacken wat. ’s Ochtends vullen we de gasfles bij een ‘mannetje’ langs de weg en slaan Georgische wijn in bij de Carrefour, een andere wèl met parkeerplekken. Het komt regelmatig voor in Georgië dat we bij een supermarkt aankomen, en maar moet zien waar je je auto laat, heel apart. Wij rijden richting de grens en zijn daar met ruim een uur overheen.

De weg langs de Turkse zwarte zeekust is niet bijster interessant en zeker niet met bewolking en regen. We scoren een sim-kaart en eindigen bij een rafting kamp in de Firtinavallei. Ayden heet ons welkom in zijn rafting outfit. Hij is een echte rafting kampioen en erg aardig. We mogen op een stuk kunstgras staan omringt door een theeplantage. Het zonnetje begint zowaar te schijnen, het is prachtig hier! Ik maak lekkere wraps met biefstuk. De volgende dag schijnt weer het zonnetje en gaan we kijken bij het oogsten van de thee. Ik word meegetrokken tussen de theestruiken (‘come sister!’) en moet thee knippen. Het gata verrassend makkelijk, maar het lijkt me zwaar werk. We rijden met de Chef verder de vallei in naar Ayder. De omgeving is prachtig, met hellingen vol thee en oude Ottomaanse bruggen. Ayder is erg toeristisch en nodigt bepaald niet uit om een wandeling te maken. Terug op onze kampeerplek maken we dan maar een flinke wandeling door de vallei, gevuld met thee, maar ook met kiwi’s. Weer worden we uitgenodigd thee te knippen. ’s Nachts begint het flink te regenen en de tent wordt kleddernat. Bij het binnenhalen drupt het water door de ritsen en lipjes naar binnen, toch een constructiefoutje. We rijden via de kust en Trabzon naar Macka en worden liefdevol ontvangen. Deze familie heeft een restaurantje met een tuin waar je kunt staan. De toiletten en douche zijn brandschoon en ook het restaurant ziet er piekfijn uit. Ik ga mn spullen pakken want morgenavond is het zover en vlieg ik naar huis. We eten ’s avonds eenvoudig maar smaakvol en pakken in de Chef nog een glas wijn. Zaterdag rijden we terug naar Trabzon en kunnen zowaar kamperen op het vliegveld. Als we aan komen rijden springt de bewaker uit z’n hokje en vraagt hoeveel nachten we willen staan! Heel bijzonder en erg handig. We parkeren de Chef en pakken een taxi naar de binnenstad. Het regent, maar we scharrelen de bazar-wijk door en vinden nog leuke souvenirs voor thuis. Na een prima broodje döner en een cappuccino hebben we geen zin meer om uit eten te gaan. We gaan terug naar de Chef en nemen een glas wijn en wat te snacken. Om halftien gaan we het bed in en om half twee er weer uit. Om twee uur nemen we afscheid bij de terminal; wat een raar en emotioneel moment. Ik had het liefst met Joost doorgereis, dit is alsof ik er tussenuit knijp. Joost gaat terug naar bed en om half vier stijg ik op richting Istanbul.

Als we op Gökcen om half zes aankomen is het ongelooflijk druk. Ik weet me enigszins te vermaken met lezen en om 9 uur vertrekken we naar Amsterdam. Slapen lukt niet echt en om half twaalf sta ik weer in Nederland, bizar. Jaap en Jacomien halen me op vanaf station Hoofddorp en we hebben een gezellige middag en avond. Maandag rijden we op tijd naar Waspik en om half elf ben ik weer thuis. We lunchen nog samen en nemen afscheid. Met de pechhulp krijg ik mn auto weer aan de gang, doe uitgebreid boodschappen en wip nog even aan bij de buren. Het is altijd vreemd hoe snel je weer geland bent!

Het was een andere reis dan we in gedachten hadden. Geen verre en onontdekte bestemming als Mongolië. Hierdoor voelde zeker de eerste helft tot Turkije meer als vakantie dan als een echte reis. Maar Turkije heeft ons aangenaam verrast, al was het alleen maar vanwege de ongelofelijke gastvrijheid; niets is een probleem. Ook Armenië en Georgië hebben ons weer weten te bekoren en we hebben veel andere dingen gezien dan 6 jaar geleden. We hebben dit keer echt langzamer gereisd en dat is ons goed bevallen. Je hebt dan meer tijd om een plek te ontdekken en kennis te maken met mensen. Dit keer hebben we opvallend veel medereizigers ontmoet, erg leuk! En natuurlijk de week met Esaï, Carla en de kinderen bij Sandra en Marty in Armenië was echt fantastisch. Wat een heerlijke plek ook 3Gs Camping in Goght! De Chef was, zeker voor mij, flink wennen. Zo’n groot apparaat vond ik erg onhandig in de smalle straatjes van Italië en Griekenland. Het wende gelukkig snel, zeker ook omdat Joost er uitstekend in kan rijden. De binnenruimte is geweldig en we zijn erg tevreden over de indeling en voorzieningen. Uiteraard hebben we wat problemen gehad, maar dat heeft ons niet weerhouden om echt ruige paden te rijden. We gaan nog lang plezier hebben van de Chef en het blijft kriebelen om er verdere reizen mee te maken, vooral buiten Europa, want daar is de Chef echt voor gemaakt.

Iedereen bedankt die met ons heeft meegereisd via deze blog. Ik heb al jullie reacties gelezen en ben altijd oprecht verrast dat jullie het meelezen volhouden!

Tot een volgende keer 😉

Liefs, Marijke

Via medereizigers (@Busleven) horen we dat de Shatili vallei in Khevsureti de moeite waard is. We rijden op 31 augustus vanaf de Greenest camping binnendoor via Akhmeta naar een mooie wildplek aan de Aragvi rivier. De bossen vertonen herfsttinten, versneld door de enorme droogte hier. De volgende dag rijden we nog een stukje asfalt, laten de banden af en rijden 40 km onverhard naar Shatili over de Datvisjvari Pass op bijna 2700m. Wat een prachtige rit! Hoge besneeuwde bergen aan de horizon en groene dalen. De weg is bumpy met steile stukken en hier en daar werk aan de weg, ook door de vele landslides. Na de pas rijden we door een nauwe vallei en zien we af en toe de kenmerkende wachttorens van waaruit de vijand in de gaten werd gehouden, soms met een grote bel ernaast. Voorbij Shatili bezoeken we nog snel de Blue mountain en het Anatori quarantaine huisje (waar bewoners met pest vrijwillig in plaatsnamen en wachten op de dood; de botten zijn duidelijk zichtbaar). Het was een lange en inspannende dag en we strijken neer aan de rivier net buiten het dorp. De volgende morgen bezoeken we het oude verlaten stadje. De 20-tal bewoners zijn nu gehuisvest in nieuwe huizen. Daarna rijden we de hele rit weer naar beneden. Vlak voor de pas worden we staande gehouden door een herder op leeftijd die direct de deur probeert open te maken. Hij wil een lift naar z’n kudde! Als we daar zijn, krijg ik twee natte pakkerds en een hele brede lach. Onderweg komen we andere overlanders tegen die een Georgiër met twee lekke banden aan het helpen zijn. Joost springt bij met onze compressor. Ik klets nog even gezellig met de Duitsers die we al 2x eerder tegenkwamen in Armenië. Voor de nacht vinden we een andere mooie plek boven de rivier.

Langs het Zhinvali stuwmeer rijden we over de Georgian Military Highway naar Kazbegi (de weg reden we 2x eerder in 2016). Het is een populaire route en erg druk met vrachtwagens die hier de grens met Rusland overgaan. De weg in de vallei is prima, maar de haarspeldbochten en het stuk naar de Jvari pass (2400m) zijn erg smal voor zoveel vrachtwagens. Bij Gudauri boren de Chinezen nu een enorme tunnel om het hele stuk te bypassen. We gaan even kijken bij het vriendschapsmonument. In vergelijking met 6 jaar geleden is het er druk en commercieel geworden. Vlak voor Kazbegi (of Stepantsminda) duiken we de Sno-vallei in. Hier stonden we 6 jaar eerder en hebben we een iOverlander wildplek aangemaakt. Heel grappig om daar weer te gaan staan. Al snel komt er een Duitse vrachtwagen bij (maken geen contact) en een jong Russisch gezin met twee kleine kinderen, gewoon met een Volvo en een klein tentje. We raken met ze aan de praat en Joost bouwt met meisje Alyna een lekker vuurtje na het eten. Hij werkt online als IT-er, maar al snel wordt duidelijk dat ze niet meer willen wonen in Moskou. Poetin vinden ze een idioot en de familie is verscheurd. Eigenlijk zwerven ze nu, wat een drama. De volgende dag maken we bij Juta een lange (en steile!) wandeling van 3 uur. We eten lekker bij Terravino in Kazbegi en slapen bij het mineraalbad. Het wordt koud en gaat regenen. Dan is de Chef op z’n best als onderkomen! We staan op in dichte mist en regen en rijden terug naar Tblisi en K-motors. We kunnen morgenochtend vroeg de achterschokbrekers laten vervangen en alle vetpunten laten controleren. We slapen weer bij de Armeens begraafplaats waar we bekende gezichten zien, bellen met Rob & Mir en gaan lekker uit eten. Vroeg op en naar K-motors, waar we na een uur wachten prima en snel geholpen worden. De vering achter voelt nu een stuk beter! We doen boodschappen bij de ons bekende Carrefour in de Tbilisi mall en rijden binnendoor naar de Uplitsikhe cavetown. Het weer is niet zo gezellig en we verkennen de grotstad snel. Terug op de parkeerplaats maken we kennis met Silvia en Christoph en hun mooie Vario (mankei-travel). We borrelen samen en Joost en Christoph wisselen tips en tricks uit. Ze zijn zeer ervaren reizigers en we komen er achter dat zij degene zijn waarmee Benny-goes-overland heeft afgesproken in Svaneti! Ik heb eerder contact gehad met Benny (blijkt de naam van de auto, hij heet Christian). Ze willen samen de route van Lentekhi naar Ushguli rijden en we mogen mee. De volgende dag gaan zij alvast op pad en wij doen een free-walking-tour in Gori. Gori is de geboorteplaats van Stalin maar heeft meer te bieden dan het Stalin museum. Zhana leidt ons rond met een groep en vertelt indringend over hoe de Russen in de zomer van 2008 Georgie binnenvielen, de stad bombardeerden en zij als 14-jarige moest vluchten. De rondleiding duurt 3 uur en is wel erg persoonlijk. We bezoeken nog even het Stalin museum, maar de als robot pratende gids kan ons niet boeien. Rond 15 uur besluiten we toch naar de camping in Gelati te rijden waar Silvia en Christoph staan. De weg naar Kutaisi is een grote bouwput en ook hier zijn de Chinezen actief. Als we aankomen, staan ze er inderdaad. We drinken samen een borrel ’s avonds en horen dat Christian toch niet meedurft over de ruige weg naar Ushguli (Benny is nogal groot!).

De volgende ochtend draai ik een wasje en proberen we de jas van Joost zeepvrij te krijgen (een flacon insectenreiniger is er op leeggelopen, arghhh). We doen boodschappen en rijden volgens afspraak naar een mooie wildplek aan de rivier vlak voor Lentekhi. Onderweg komen we toch Benny (Christian en Sybil) tegen! Hij is van gedachten veranderd. We bouwen een mooi kampje met 3 Vario’s. Ik kook een lekkere curry voor het hele gezelschap en de mannen maken een warm vuur. De volgende dag gaan we vroeg op pad om de spannende rit naar Ushguli te rijden. In 2016 reden we de route met de Hilux de andere kant op. Het gaat heel langzaam, want Christian is een echte social media fanaat en wil de rit grondig vastleggen met telefoon, camera, Gopro en drone. Het levert wel prachtige beelden op! Ze vinden ons veel te snel gaan. Het weer is grandioos.

Aan het einde van de middag komen we in het fotogenieke Ushguli aan en vinden een prachtige wildplek waar el menig overlander staat. Ik ga met Sybil op fotosafari en dat is leuk, omdat ze echt het perfecte plaatje wil schieten (daar ben ik meestal te lui voor). ’s Avonds eten we gezellig samen in een hotelletje. En het wordt koud, heel koud (vorst). We slapen heerlijk en als we eruit komen, is het gezelschap al aan de wandel. Het uitzicht bij het ontbijt is magnifiek! We hebben inmiddels een lunchafspraak met Bart en Annelouc in Mestia staan en dus schrijf ik twee ansichtkaarten om aan de campers te hangen. De weg naar Mestia is/was een ‘dangerous road’, maar de weg lijkt breder en beter dan 6 jaar geleden (Video op youtube). We hebben een heerlijke middag met Bart en Annelouc! Aan het einde van de middag rijden we naar de Mazeri vallei en vinden een prachtige plek met grandioos uitzicht op mount Ushba (4710m), ook wel de Matterhorn van de greater Kaukasus. De volgende dag parkeren we de Chef bij de Hikers Inn en maken een mooie wandeling in de zon door de vallei. ’s Avonds gaan we terug naar hetzelfde plekje en Joost maakt een vuur. Er komen paarden en auto’s langs, maar niemand stoort ons.

Op 12/9 rijden we de grote Kaukasus uit en zien we langzaam de hoge besneeuwde toppen plaatsmaken voor lagere groene heuvels. Het is een prachtige rit, maar de betonweg is niet al te best en het water in de rivier staat wel erg laag. Bij de Enguri dam gaan we even kijken, de 7e hoogste dam ter wereld (272m). Aan het einde van de middag komen we aan bij New Chateau Chkaduashi, bewoond door Prince Alain en Princesse Veronique Murat. De prinses is er nog even niet, maar ik krijg haar aan de telefoon en we mogen op een prachtige plek gaan staan met heerlijk uitzicht. Het verhaal achter deze plek en de familie is intrigerend. Ze zijn verwand aan Napoleon III en de koningin van Samegrelo (Georgië) en er nogal trots op. We blijven de volgende dag staat, omdat het flink regent. In de eenvoudige douche springt een groen kikkertje op mn been in het donker, ik schrik me rot! We krijgen een rondleiding door het huis en Veronique vertelt uitvoerig het verhaal van de familie a.h.v. portretten en meubelstukken. Het is nogal een poppenkast en niet overal even vakkundig gedaan. Ze praat Frans tegen haar ‘workers’, heel apart. Ze vertelt dat morgen een groep Nederlandse campers komt en dat ze een diner met zangers heeft georganiseerd. Of we mee willen eten? Omdat het ook dan nog regent, zeggen we ja. We vermaken ons met lezen en kleine klusjes. De volgende dag druppelen inderdaad 8 campers binnen, en het weer is nog niet eens zo slecht. We maken kennis met het leuke echtpaar Jan (79!) en Annelies. De groep is 75 dagen onderweg en net 45 dagen in het bloedhete Iran geweest, dapper. Van 5 van de 8 campers heeft de koelkast het begeven. Dan komt de prinses duidelijk opgewonden naar ons toe met slecht nieuws. We mogen van de leiding niet mee-eten! Ze vindt het verschrikkelijk. We lachen er maar een beetje om. Uiteindelijk komt het goed want Christian en Sybil komen aangereden en even later hun reisvrienden Ritschi & Hermann met een wel heel bijzondere Scania die verticaal uitschuift! (@companero.trotamundos). We eten met z’n zessen in een aangrenzende slaapkamer van een niet zo bijzonder diner, maar hebben wel veel lol en kunnen meeluisteren met de muziek. De inmiddels lekker aangeschoten prinses valt af en toe binnen, hilarisch.

De dag begint zonnig en het uitzicht op de besneeuwde toppen is prachtig. De campergroep verdwijnt snel en wij rijden op het gemak richting de kust. We zien veel keurige groene perceeltjes met mooie huizen in allerlei soorten en maten. We vinden tussen de bebouwing een mooi plekje onder de dennenbomen aan het strand in Grigoleti. Ik ontdek dat Bart en Annelouc nog geen 3 km bij ons weg staan en dus komen ze de volgende morgen op de koffie. De zwerfhonden zijn wat al te enthousiast en Bart krijgt een neusstoot en een kras op z’n been. Toch straks maar even een rabiës-shot halen.

Het einde van onze reis samen komt langzaam in zicht. Kijken hoe we de laatste week zo leuk mogelijk kunnen besteden!

Liefs, Marijke

We vertrekken nu ècht bij Sandra & Marty van 3Gs en rijden 13 augustus langs Yerevan naar Lake Sevan. Halverwege het meer is een klooster Hayravank waar we ooit Jo & Sophie hebben ontmoet (twee Belgische motorrijders). Als we net staan komt er een enorme stoet peperdure auto’s aan (2 Bentleys, Mercedes G-klasse, e.d.) Het is een bruiloft met veel zwaar opgedirkte dames. De kerk is klein dus de mannen staan buiten te ouwehoeren. Het lukt Joost om te keren en de parkeerplaats af te komen. Er zijn veel meer toeristische plekken bijgekomen langs het meer, het is warm, het water is vies en we besluiten ten zuiden van het meer de bergen in te rijden. De weg is echt vreselijk en Iraanse vrachtwagens banen zich een weg naar boven. Vlak voor de Sulema pas rijden we de weilanden in en vinden een plekje op 2300 meter. Ze zijn aan het hooien en zwaaien vriendelijk. De volgende dag bezoeken we de caravanserai op de top en draaien om. We rijden oostelijk om Lake Sevan heen en picknicken aan een vies strandje. Van twee Australiers (wrongturnadventure) hebben we de tip gekregen via Chambarak/Ttuja door de hoge bergen naar het noorden te rijden. De weg is erg slecht asfalt en een rechte plek zoeken valt niet mee. Eindelijk zien we een prachtige stek met 360 graden uitzicht op 2100 meter. Helaas staan we erg in het zicht. Veel auto’s zwaaien vriendelijk, maar we krijgen ook bezoek. Joost staat net met een handdoekje om, klaar om te douchen als een auto stopt. De dame spreekt Engels en ze geven aan dat het geen probleem is dat we hier staan. Daarna komen twee mannen die aangeven dat we wel erg dicht bij de grens met Azerbeidzjan staan (met schietende gebaren), maar dat ze op de berg tegenover wonen en dat ze ons beschermen, geen probleem. Als we net in bed liggen wordt het serieuzer en ramt er iemand op de deur. Mannen in burgerkleding met een auto van de borderpolice. Godzijdank spreekt de man Engels. Hij vraagt onze plannen, wil onze kaart zien en paspoorten. Maakt foto’s. Hij is uiterst beleefd en uiteindelijk mogen we blijven staan. De volgende morgen is een collega resoluter: we moeten weg. Hij excuseert zich 3- maal, maar dat doe ik ook! Blijkbaar zijn ze bang voor een schietincident. Hij blijft wachten langs de kant tot we wegrijden. Ik vraag nog wel in het krakkemikkig Russisch of we door mogen rijden en dat is geen probleem. Dit was een stomme actie!D e weg door de hoge bergen is erg slecht, maar oh, oh, wat is het mooi. Eindeloos groen met af en toe een boerderij en kuddes koeien. Ook zien we (door heel Armenië trouwens) graven langs de weg waar dan een picknickplek van gemaakt is, van heel eenvoudig tot heel groot. Vanaf Narvu volgen we de oude weg van Berd naar Ijevan, en die is nog slechter! Bij de rivier is wel een pracht van een picknickweide, waar we lunchen. Einde van de middag duurt even voordat we een lekkere plek gevonden hebben om te overnachten. We staan op een picknickweide met grote bomen op de weg naar het Hartsavin klooster. Als we net staan komen twee Duitse auto’s die we eerder bij Sandra zagen. We worden lang aan de praat gehouden door een Armeense lerares Engels die kostte wat kost vrienden met ons wil worden. Haar ongeduldige zoon, die z’n ouders nog naar Yerevan moet rijden, geneert zich duidelijk voor z’n moeder.

De nacht is lekker koel en we staan ’s ochtend nog even in de schaduw, dus rustig aan. We kletsen nog wat met de Duitsers en rijden naar Dilijan. Vandaag is een bijzondere dag omdat mijn nicht Suze 18 jaar wordt! Via Facetime feliciteren we haar en overhandig ik haar met mn ouders een fonds dat we bij elkaar gespaard hebben. Een feestelijk moment! We lopen door een oude straat en lunchen op een terrasje boven het water. We rijden door een prachtig landschap en de Debed gorge naar een camping in Haghpat met fenomenaal uitzicht. Daar hebben we een gezellige avond met Fabian, een 26-jarige Duitser, die in een oude Hilux met camperunit reist. De volgende morgen loop ik met hem naar het kloostercomplex van Haghpat, wat onverwacht prachtig is. We houden ons netjes aan de kledingvoorschriften (lange broek, hoofddoek), maar de Armeniers en Russen nemen het minder nauw en lopen halfbloot rond. De rest van de dag doen we wat klusjes, krijgen een leuke audio boodschap van Bart en Annelouc en bellen met Rob & Mir en een tafel vol met gasten, gezellig!

Op 18 augustus rijden we de grens met Georgië over, een fluitje van een cent. We kopen 3 sim-kaarten en wisselen geld en rijden een lange warme rit naar het afgelegen Udabno. Eerst staan we achter het Terrace restaurant in de wei, maar na een matig diner met veel vliegen besluiten we te verkassen. In een weiland buiten het dorp staan we heerlijk rustig met weids uitzicht. Na het ontbijt rijden we naar het Davit Gareja klooster, een van de top sights van Georgië. Het is inderdaad een prachtig kloostercomplex, maar slecht 1 ervan is open. Het klooster ligt op de grens met Azerbaidzjan en een militair houdt iedereen tegen die naar het andere deel wil, helaas. Terug in Udabno nemen we twee Poolse lifters mee, helemaal tot vlak voor Sighnagi. Onderweg wil ik nog wat tomaten kopen, maar als ze begrijpen dat ik uit Nederland kom, moet echt van de shaslik en wijn proeven! Onderweg worden we ook nog staande gehouden door een enthousiaste jonge vent. Hij zag dat we uit Nederland komen en we moeten een tros druiven van hem aannemen! In Dedoplistskaro gaan we naar het information center voor het Nationaal Park Vashlovani. Dat is een zeer afgelegen park met ruige wegen. Nino spreekt gelukkig Engels en verzekert ons, dat nu het droog is, we ook met 4×2 het park door kunnen rijden, behalve de weg naar Mijniskure. En ze waarschuwt ons voor slangen (die we gelukkig niet zien). Ze vult een aanvraag voor ons in en daarmee gaan we naar de borderpolice, waar we een gestempelde permit krijgen om het park in te mogen en langs de grens met Azerbaidzjan te rijden. De weg naar de ingang van het park is zo slecht dat er bypasses zijn ontstaan, waar het beter rijden is. Joost laat de banden af en dat scheelt gelukkig. De wegen in het park zijn af en toe heel steil en hier moet je echt niet zijn als het regent! We eindigen in een ruige en stenige rivierbedding (Pantishara) en zijn helemaal alleen. Sterker, in de 4 dagen dat we door het park hobbelen, zien we alleen mensen bij 2 border posts en 1 parkranger! Net als we willen afwassen en douchen, houdt de waterpomp er weer mee op. Niet voor een gat te vangen, tappen we af onder uit de watertank en doen het daarmee. Het wordt aardedonker met veel sterren en gelukkig koelt het af. De volgende dag gaat Joost aan de klus. In de riviergorge staan we gelukkig in de schaduw. Het reserve Hilux-pompje krijgt ie aan de gang! Bij een inspectie onder de auto zien we de oorzaak van het metalige geluid: de schokbreker rechtsvoor is afgebroken. Gelukkig hebben we ook bladveren voor en lukt het om samen de schokbreker weg te halen. We rijden door de rivierbedding een grote vlakte op waar we gazelles zien. Passeren een grenspost en Joost manouvreert heel behoedzaam over de ruige wegen met soms verraderlijke ‘knippen’ bij het over- en doorsteken van (droge) rivierbeddingen. Bij grote wieluitslagen blijven we een vervelend metalig geluid horen. We vinden een plek onder een grote boom bij het visitors centre, waar we niemand zien. Wel zijn er bijtende vliegen (daar hebben we meer last van dan muggen) en zien we ’s avonds een drone patrouilleren in de verte. De volgende dag rijden we via de centrale ingang naar black mountain. De weg is soms erg smal met veel bomen. We lopen aardig wat krassen op en zijn op een gegeven moment een dode hoek spiegel kwijt. Een paar hellingen met gravle zijn heel heftig (18 en 20%!!). Gelukkig kan Joost de lage gearing wel gebruiken en tokkel De Chef met veel kabaal de helling op. Pfoe. Als we aankomen bij het ranger station, blijkt dat geen ideale kampeerplek (veel hoog gras). De man spreekt alleen Russisch,  raakt wat in paniek en belt Nino voor ons. Uiteindelijk parkeren we langs de weg en Joost wint de weddenschap: er komt niemand langs. Wel zien we ’s avonds “ogen” dichterbij komen en dus kijken we na het douchen lekker 3 afleveringen Mocro Maffia binnen. De wind gaat buiten enorm te keer. Als we de volgende morgen het park uit rijden zien we na Zemo Kedi een brandweerwagen ons tegemoet komen. Het is de 26-jarige Duitser Nico (explore.309), die ons meevraagt om het verlaten Soviet vliegveld Big Shiraki te bezoeken. Dat blijkt een bizarre plek! Wel 30 hangars, een enorme landingsbaan en een ontmanteld oud gevechtsvliegtuig. We besluiten samen door te rijden naar Eagle gorge en doen onderweg boodschappen en tanken water. We maken samen een wandeling en ik maak Thai curry. We krijgen gezelschap van nog twee andere campers. Het is erg gezellig met Nico en hij wil wel met ons mee naar de garage in Tblisi.

Als we bij Vako motors aankomen, willen ze ons duidelijk niet helpen en verwijzen ons naar Tegeta Motors. We maken heel wat kilometers en het duurt lang, maar na lang aandringen blijken ze toch schokbrekers te hebben. Toch sturen ze ons naar K-motors, waar we weer voet bij stuk moeten houden en uiteindelijk met 2 schokbrekers het pand verlaten. Nico is inmiddels naar de camperplek bij de Armeense kerk gegaan, waar we ook naar toe rijden. Het is een bijzondere plek: midden in de stad en toch rustig met wat schaduw. Er staan al 6 campers als we er aankomen, inclusief twee enorme expeditietrucks (16 ton met wasmachine en vloerverwarming!!). Joost gaat direct aan de slag met Nico, die klussen blijkbaar fantastisch vindt. De 71-jarige Reiner komt ook assisteren (markante bescheiden man, verscheepte zijn Sprinter 4×4 naar Jordanie en reed alleen door Saudie-Arabie, Koeweit en Irak). De mannen proberen vanalles maar krijgen de rest van de afgebroken bout niet verwijderd. De andere schokbreker zit er zo onder. We gaan met z’n vieren met een Yandex-taxi naar Josper om lekker te eten. De nacht is wonderbaarlijk rustig. De volgende dag gaan we eerst langs Jay, een Amerikaan die voor ons in Turkije een waterpomp besteld heeft. Leuke vent. Dan terug naar K-motors. Joost dringt flink aan en uiteindelijk knikt de chef werkplaats dat we in de rij mogen. Het duurt een uur, maar dan gaat een ervaren monteur ook met al zijn vastberadenheid de afgebroken bout te lijf. Met veel geweld lukt het ook niet om de bout te verwijderen en dus bedenkt de man een alternatieve oplossing. Na 2 uur is het gefixt. Grandioos. We rijden terug naar de Armeense kerk en gaan samen lekker uit eten bij Holy in de Wine Factory No.1. We douchen achter de Chef. De volgende dag doet Joost nog wat klusjes met hulp van Nico en ga ik naar de kapper in de wijk. De dame van beauty salon Mademoiselle maakt er prima werk van voor 10 Euro. ’s Middags gaan we met Nico naar de ‘dry market’ en omhoog met de kabelbaan. Nico heeft dezelfde camera als ik en daagt me uit de camera niet op automaat te zetten. Dat is veel leuker! Tijdens de walking tour ‘hidden Tblisi’ maak ik flink wat foto’s. Na afloop eten we met Reiner, Nico, een Fins en een Duitse op een terras met uitzicht op de stad.

De 26^e bekijken we kort de Armeense kerk (met Gregoriaans gezang), nemen we afscheid en gaan op pad richting Telavi. Onderweg pikken we een tas op die Annelouc in een restaurant had laten liggen. We eindigen onder de bomen in de bedding van de Azalani rivier. De volgende dag bezoeken we de Gremi ruines en rijden door naar Nationaal Park Lagodekhi. Daar waren we 6 jaar geleden ook, maar er is veel veranderd! Er is een hotel verrezen en het is er druk. De enorm aardige ranger brengt ons naar een parkeerplek waar we mogen staan. Het werd een onrustige nacht. We maken een wandeling van 2 ½ uur, willen een winery bezoeken, maar die blijkt dicht en rijden daarna naar Jeffrey. Hij is een Amerikaan met een geschiedenis in de internationals tabakshandel, die al 30 jaar in Georgie woont. Hij stelt zijn tuin open voor reizigers. Jeffrey is beland in Davitiani, omdat hij Russisch spreekt, een Russisch dorpje waar vooral Molokan gelovigen wonen, die het minder strikt nemen met de regels van de kerk. We passen net door de poort, tussen de persimmon (kaki) bomen midden tussen de Amerikaanse pumpkins. Het is een zootje, maar hij is reuze trots op z’n huisje. Onder het genot van wijn en Franse kaas vertelt hij over zijn kleurrijke leven. Hij leeft van z’n Amerikaanse pensioen en het schrijven van analytische artikelen over wapenhandel en de relatie met Rusland in de wereld. Fascinerend. In z’n keuken liggen de aardappels op de grond te drogen, maar gelukkig werkt z’n douche prima. Een nacht vind ik wel genoeg en we rijden de volgende morgen weer richting Telavi. We wassen De Chef voor 4 Lari (1,30 Euro) en kringen een gloeiend heet vers brood mee! Bijna alle wegen hier zijn ‘wine route’ en we bezoeken het landgoed van de familie Chavchadvadze. In de kelder ligt een collectie van 16.000 flessen wijn, de oudste van 1841. Radisson heeft er een groot en fancy hotel gebouwd. We doen een kleine wijnproeverij, maar de wijn is niet heel bijzonder. We eindigen op een gloednieuwe ‘camping’ (Greenest) van de Japanse Mimo en haar man. We staan helemaal alleen en het is een fijne plek onder de bomen. We draaien wat wasjes en gaan bepalen wat we nog verder in Georgië willen zien.

Nog 4 weken voor mij en dan weer aan het werk. Een vreemd idee…….  

Bedankt dat jullie meelezen en voor jullie lieve reacties!

Liefs, Marijke

Op 25 juli steken we dus zowel de grens van Georgië als de grens met Armenië over. De formaliteiten duren niet erg lang, behave het betalen van de importbelasting voor de auto in Armenië. Bij de grens raak ik aan de praat met een Rus uit Socchi die zijn tienerzoon Armenië en Georgie wil laten zien. Hij laat duidelijk blijken niet al te veel op te hebben met de regering en trouwens: “the government is not the people”! Wel heeft hij problemen om bij zijn geld te komen onderweg; zn pasjes werken niet al te best meer. De weg na de grens in Armenië is niet al te best en ik let even niet op zodat we de afslag naar Lake Arpi missen. Dan maar een verderop. Ai, op de kaart staat Highway H-66 aangegeven, maar het is meer een opgedroogd modderpad met diepe kuilen en veel bypasses (stukken om de officiële weg heen. Het is een vreselijk stuk en we besluiten dan maar neer te strijken bij de eerste de beste plakje, een soort picknickplaats naast een khachkar (kruissteen). We staan er prima en de temperatuur is aangenaam. Voorbijgangers zwaaien vriendelijk. De volgende dag maken we een wandeling door de nabijgelegen weilanden en komen diverse kuddes langs. We rijden verder naar de eerste stad, Gyumri, waar we bij een sim-kaart scoren bij een prima winkel van Viva-MTS. De dames spreken Engels en helpen ons supersnel. We lopen nog een rondje door het stadje, maar het is warm en dus gaan we ergens lekker lunchen. We rijden nog een stuk en vinden een plekje bij een kerk. Wat we al gelezen hadden, alle voorbijrijdende auto’s toeteren 3x! Blijkbaar een soort wees-ge-groetje. ’s Avonds komen er wat jongeren bij elkaar die gezellig muziek luisteren, maar veel last hebben we er niet van. Eigenlijk hebben we zin om direct naar Sandra van Camping 3Gs door te rijden, waar we Esaï en Carla met de kids gaan ontmoeten. De weg wordt gelukkig veel beter en we rijden door een dor landschap richting Yerevan. Onderweg wassen we de auto met wat hulp, omdat we de automaat niet helemaal begrijpen (wat is zeep en wat is water?). Het Armeens is niet te lezen en ook de camera functie van Google translate kan niet overweg met de sierlijke Armeense tekens. In het oosten van Yerevan schijnt een goede truck-garage te zitten en daar willen we nog even langs voor een kleine beurt. Het is even zoeken. De dame bij de receptie spreekt Engels, maar ze hebben te kampen met stroomuitval al de hele morgen en dus kunnen ze nu niets voor ons doen. Bovendien hebben ze waarschijnlijk de juiste filters niet. Omdat we er toch langsrijden gaan we dan naar de Mercedes garage, midden in de stad. Daar worden we vriendelijk ontvangen en maken ze direct duidelijk dat we onze reservefilter moeten gebruiken, omdat ze die niet hebben. De geschatte rekening is behoorlijk hoog en al snel zien we dat ze er peperdure olie in willen gooien, da’s niet nodig! Het duurt even en dus gaan we in de naastgelegen ‘mall’ wat eten en de tijd doorbrengen. Veel hippe winkels met veel personeel, maar weinig bezoekers. In Armenië is het prijsniveau behoorlijk hoog geworden merken we ook bij inkopen doen. Dat kan de gewone bevolking echt niet betalen. Aan het einde van de middag is het klaar en de monteur kan met moeite de Chef rijden. Eigenlijk hadden we dit niet moeten doen en naar een eenvoudige truck-garage moeten gaan. Nou ja, het is klaar. We doen nog wat boodschappen in een mooi ‘Yerevan City’ supermarkt en rijden naar Goght. De weg is prachtig geasfalteerd en er zijn heel wat winkeltjes bijgekomen sinds 2016. We worden hartelijk ontvangen door Sandra en Marty (die we voor het eerst zien) en ze leinden ons direct rond. Sinds we er waren in 2016 is de Bed&Breakfast en camping enorm uitgebreid: 2 terrassen voor campers, ruim plaats voor tenten, 5 keukens met alles er op en er aan en natuurlijk een heerlijk zwembad. Het is echt prachtig geworden! Het is goed druk en dus moeten we even aan de kant van het nieuwe terras staan. We bestellen wat eten bij de naastgelegen bbq-tent en eten gezellig samen. Donderdag kletsen we wat met andere reizigers en bekijken andere auto’s en trucks, altijd leuk. ’s Middags gaat Sandra inkopen doen en ik mag met haar mee. Tjee, dat werd een hele kruistocht van 4 uur en 2 volle karren. Er is blijkbaar veel nodig om een b&b en camping te runnen, erg leuk om eens te ervaren. Bij een lokale wandeling moeten we bij een familie koffie drinken en abrikozen eten.

Vrijdag rommelen we nog wat aan, draaien wat wasjes en regelen een taxi om ’s avonds bij verrassing Esaï en Carla af te halen van het vliegveld. We zetten de wekker om 2.30uur en lezen dan dat ze de aansluiting in Wenen hebben gemist. Dat is balen! We bellen Sandra, die de taxi afbesteld. We verzetten de auto naar de mooiste plek op het nieuwe terras met uitzicht over de prachtige vallei. Ik schrijf mn blog en werk wat aan de foto’s. Nu vliegen ze van Wenen via Parijs naar Yerevan en dat lijkt goed te gaan. We rijden met een taxi om 23.30 uur naar het vliegveld. De vlucht landt nagenoeg op tijd om 1 uur, maar het duurtt nog ruim een uur voordat we ze zien verschijnen. Geweldige natuurlijk om elkaar weer te zien! De kinderen hebben goed geslapen in het vliegtuig, dus spelen lekker met opa terwijl Esaï de auto regelt. Om half 3 kunnen we eindelijk weg, nadat de SIXT medewerker de ingeparkeerd huurauto heeft weten te bevrijden. Esaï krijgt gelijk de vuurdoop en mag met mijn aanwijzingen ’s nachts dwars door Yerevan rijden. Om half 4 zijn we eindelijk in Goght en verwelkomt Sandra de gasten. We slapen lekker uit en ontbijten samen. Even bijkomen aan het zwembad en ’s avonds bestellen we lekker bbq bij de buurman. De dagen daarna bezoeken we samen het klooster van Khor Virap, het klooster van Geghard, dat deels uit de rotsen in gehakt, de tempel van Garni en de Symphony of Stones (bijzondere basaltrotsen). We hangen veel rond het zwembad waar de kinders zich vermaken met opa. Ook samen lunchen en eten komen op het grote terras. We hebben een heerlijke week! Joost haalt op een avond de bijzondere fles port van broer Paul tevoorschijn. Samen met wat heerlijke kazen maken we die meester met een tafel vol reizigers. Supergezellig. We maken ook kennis met Annelouc en Bart die een gestalde Landcruiser 80 uit de stalling komen ophalen. Inmiddels hebben zich twee straathonden op de camping gemeld en die houden met hun geblaf veel gasten wakker. De kleinste, een pup nog, is te schattig en iedereen vergeeft ’s ochtends al het geblaf! OP de donderdag trakteert Sandra ons (en alle andere gasten) op taart. Het is toch wel bijzonder dat we er weer zijn na 6 jaar en ze bedankt ons voor het idee om een boventerras te maken op de keuken. Op de laatste dag gaan opa en Benjamin samen naar de kapper en eten we heerlijk steur van de bbq in een visrestaurant. Vrijdagavond rijden Esaï en Carla zelf naar het vliegveld. Het was een geweldige week. Helaas gaan op de terugweg ook de vluchten weer verkeerd en komen ze via Wenen en Budapest eindelijk zaterdagavond thuis.

Wij rijden de zaterdagochtend weg en nemen hartelijk afscheid van Sandra en Marty. We rijden over de slechte M2 naar het zuiden richting Areni. Onderweg proeven we wijn bij Trilogy. We eindigen de dag op de andere camping van Armenië: Crossways. Niet zo fraai als 2Gs maar wel gezellig met vooral jongeren. Libanese Armeniërs draaien lekkere mziek en voor we het weten staan we op Instagram! De volgende dag besluiten we de oude weg naar Jermuk te proberen. iOverlander geeft aan dat op enkele plekken de weg geblokkeerd is met rotsblokken, maar dat blijkt niet meer zo te zijn. De Arpa-canyon is prachtig en de weg wordt steeds smaller. Halverwege bezoeken we het Gndevank klooster, waar 1 monnik aanwezig is. Verder wordt passeren en draaien inmogelijk dus we rijden door naar Jermuk. Beste spannend nog met 4×2 maar het lukt! We lunchen wat in Jermuk, een oude Sovjet-stijl achtig kuuroord, waar ook het mineraalwater vandaan komt. Bij de Gallery of waters komt water va verschillende temperaturen uit de muur. We rijden terug over de ‘nieuwe’ weg waarbij sommige reparaties nog afgemaakt moeten worden. Op sommige plekken hebben we mooi uitzicht op de oude weg in de diepte die we meester gemaakt hebben. De volgende twee nachten brengen we door op een heerlijk wildplek boven het Herher-reservoir aan de rivier onder de bomen. We zien, behalve en lieve hond, helemaal niemand. We lezen en luieren en ik boek een ticket voor mijn terugvlucht op 26 september vanuit Trabzon.’s Avonds daalt de temperatuur heerlijk en begint et zowaar te regenen. Dan houdt de dompelpomp er mee op en komt er geen water meer uit de kraan en douche! Om er bij te kunnen moet de hele garage leeg en dus besluiten we terug te rijden naar Sandra. De terugrit is geen straf want het landschap is prachtig. Joost haalt direct de garage leeg en we zien veel kalk in de pomp. Ontkalken dus! Ik gooi ook gelijk een fles cola door de wc en wasbak om de douchepomp te ontkalken. Gelukkig lukt het de volgende dag de pomp weer aan de gang te krijgen. Wel blijkt dat de aansluitingen op de watertank voor pomp en ontluchting zeker voor verbetering vatbaar zijn. Met kit lost Joost het probleem van lekkage op. Dat moeten we thuis anders laten maken! Twee avonden eten we gezellig met Sandra en Marty en horen nog veel meer verhalen over het ontstaan van hun onderneming. Ik ga nog een keer shoppen met Sandra. Ook spreken we weer diverse andere reizigers, dit keer veel motoren. Het is een fantastische plek! Mocht je een keer in Armenië belanden, dit is de ‘place to be’!

Morgen vertrekken we (weer) om nog een week in Armenië door te brengen. Daarna gaan we naar Georgië. Nu al zin in!

Veel liefs, Marijke

We vermaken ons nog een paar dagen op Panorama Camping in Cappadocië. Gezellig kletsen met Aslan en Thomas, abrikozen plukken met Achmet en wat wandelen in de buurt. Afgaand op de verhalen van Thomas die al 5 weken op onderdelen wacht, besluiten we de onderdelen niet te importeren, maar terug te sturen. Dat heeft natuurlijk weer aardig wat communicatie met DHL tot gevolg, maar lijkt ons het verstandigst. De frustratie van wachten en onvoorziene kosten waar Thomas mee kampt, daar hebben we geen zin in. Ook verzekert 4×4 Valkenburg ons dat doorrijden op deze manier prima kan. Dat lucht op!

We vertrekken vrijdag 15 juli naar het zuiden en we rijden heerlijk! Via Pinarbasi en Göksun komen we uiteindelijk in de bergen terecht op een groot recreatieterrein Baskonus Yaylesi. We kijken onze ogen uit: een enorm picknickterrein met honderden picknickers. Het staat al blauw van de bbq-rook. We vinden met moeite een plekje tussen de bomen en maken kennis met 2 Maltezen in een pickup met unit. Het gaat er gedisciplineerd aan toe, er lopen ‘guards’ rond die zorgen dat mensen zich netjes gedragen. Er klinkt nog muziek maar na 22 uur wordt het wonderbaarlijk stil….en koel! De volgende ochtend doen we rustig aan, proberen nog een wandeling te maken, maar het pad is verdwenen. We rijden langs de rand van het grote stuwmeer naar Kharanmaras. We parkeren gemakkelijk in het centrum om de bazaar te bezoeken, maar helaas is op zondag toch veel gesloten. We slaan we lekker noten in. Verderop de route zijn we aardig wat tijd kwijt om een lekkere plek te vinden. Een Nederlands sprekende Turk laat ons nog het picknickterrein zien waar we kunnen staan (ik mag achter op z’n scooter), maar het is er razend druk. Uiteindelijk rijden we de bergen in naar een iOverlander plek en belanden in een boomgaard, met wat later pistachebomen blijken te zijn. Er komt al snel een herder die de eigenaar is en hij spreekt zowaar wat Engels. Geen probleem om op zijn grond te staan. Ik geef hem een zakje pistachenoten. Later kom ik er dus achter dat we tussen zijn pistachebomen staan, suf!! We staan heerlijk met prachtig uitzicht en het koelt lekker af hier. Rob & Mir bellen gezellig. De volgende dag rijden we via Kahta naar Karavut. Karavut is een klein dorp aan de voet van de berg Nemrut Dagi. Daarvan zijn er 2 in Turkije, maar deze heeft een bijzonder wereld erfgoed monument op de top, waar ik al langer heen wil. We stallen de auto bij een pensionnetje, kletsen met een Nederands gezin dat er toevallig ook is, eten een eenvoudige lunch en doen de was. Er staat een geit naast de auto (met bijbehorende vliegen), wel zo gezellig, we staan naast de granaatappelbomen (zo zien die er dus uit!) en de jongeman van de camping verzekert me dat ik ‘family’ ben en geen toerist, eigenlijk zijn ‘sister’ (met bijbehorende handtastelijkheden, jammer).

De tocht naar de top is een erg steile en smalle weg, schijnt het, en dus regelen we een taxi naar boven, Rond 17 uur vetrekken we als de zon zakt. De taxi blijkt geen overbodige luxe, met name de laatste 3 km zouden wel erg steil geweest zijn voor De Chef en dan heeft ook de chauffeur geen tijd om van de omgeving te genieten! Boven gekomen is het dan nog eens 20 minuten trappen lopn op 2000m, maar….het is het waard! De top van de berg bestaat uit een berg losse gravel en is vermoedelijk een grafheuvel van koning Antiochus. Aan weerszijden daarvan zijn metershoge beelden neergezet, waarvan inmiddels door aardbevingen de hoofden op de grond staan. Het is een spectaculair gezicht met de ondergaande zon. Als we weer naar beneden lopen, wordt het steeds drukker. We doen rustig aan, kopen onderweg nog wat brood en water en rijden een kort stuk het platteland in naar de over van de Eufraat. Volgens Park4Night een geweldig plek aan het water waar we kunnen zwemmen. Als we over kleine weggetjes aankomen staan we hoog boven het water en vragen ons af hoe de bezitter van de auto die er staat, beneden is gekomen. Er komt nog een auto aan met drie jongens en het duurt even voor we zien dat ze alle drie een pistool in hun broekband dragen. Verder zijn de jongens uiterst beleefd en bieden ons aan te laten zien hoe je bij het water komt. Geen idee waarom ze dus een wapen dragen? Het is zo heet dat we ook naar beneden klauteren als ze vertrokken zijn. Het water is nogal warm, maar toch wel lekker. ’s Nachts is het ongeloofelijk stil, maar het koelt nauwelijks af.

We besluiten vroeg op te staan en naar Diyarbakir te gaan. Als we naar beneden gaan wordt het nog heter en 40 graden! We parkeren in de oude stad en gaan aan de wandel. Dit deel ziet er netjes uit met mooie winkeltjes. Geen buitenlander te zien, wel Turkse toeristen. We drinken koffie een een koele oase, de oude Sükülü Han (een caravanserai). We kijken onze ogen uit want we zien mannen met korte broeken, vrouwen met blote schouders en ze drinken wijn! Dan dringt het tot me door. We zijn in Koerdistan en Diyarbakir is lang het centrum geweest van de PKK die het opname tegen de Turkse regering. Misschien nemen de Koerden de islam toch wat losser. We bekijken nog een andere han en eten prima bij een grillrestaurantje. Toch maar op pad naar een koele slaapplaats. M’n telefoon wordt zo heeft dat die er mee ophoudt en onze Netgear ook; in de koelkast er mee! We rijden door de graanschuur van Turkije en het landschap is dor en geel. Bij Silvan mogen we buiten een picknickplek staan, maar we rijden toch verder. Op een eenzame heuvel boven de Tigris staan we fantastisch: geen mensen, geen honden, hanen of wat dan ook. Het koelt een beetje af en na een douche laten we ons opdrogen aan de lucht, dat helpt. De 21^e rijden we richting Tatvan en de temperatuur wordt duidelijk beter! Dit rit gaat door flinke bergen waar een mooie niuewe weg aangelegd wordt. In Tatvan tanken we diesel en water en moeten thee drinken met de eigenaar. We eindigen op een picknickterrein onder de bomen aan Lake Van. Effe relaxen. We zijn nog getuige vna een bruidsfotoshoot en kletsen met Italianen met een Bremach. De douche waar we apart voor betalen is beduidend slechter dan die van onszelf!

Anatolië wemelt van de archeologische sites en langs Lake Van, een enorm meer, bezoeken we de grootste Islamistische begraafplaats bij Ahlat. Het museum is bijzonder aardig en laat vondsten zien van wel 4000 jaar v. Chr. We vervolgen onze weg langs het meer en langs de Iraanse grens naar boven. We zien veel uitkijktorens met grensbewaking en worden ook 3x gestopt om ons paspoort te laten zien. Indrukwekkend landschap. We eindigen vlak onder Dogubeyazit op ‘camping’ Murat met uitzicht op het Ishak Pasa paleis. Al snel komen twee fietsers aan, Quirijn en Nina, da’s gezellig! Ik kook voor ons vieren en we hebben een gezellige avond. Vooral omdat blijkt dat de camping eigenlijk meer het hoofdkwartier is geworden van een Nieuw-Zeelandse organisatie die werkt aan de opgraving van wat ze geloven dat de Ark van Noach is. Al snel worden we door Ross, Hugo en James uitgenodigd om een presentatie van een hun werk bij te wonen. Hun volharding is bewonderenswaardig en ze nemen de bijbel erg letterlijk. De ark moet te vinden zijn rond de Ararat en een Amerikaan heeft eerder de plek gevonden. De presentatie bestaat uit het opvoeren van bewijs en ze gaan behendig om met kritische vragen. Duidelijk is dat er blijkbaar veel geld beschikbaar is van gelovigen om ervoor te zorgen dat het eerste bewijs van dit bijbelse verhaal gevonden wordt! We raken gefascineerd door het verhaal en besluiten, nar een bezoek aan het paleis, om met Q en Nina naar de locatie van de ark te rijden over de weg naar Iran bij het dorp Üzengill. Daar aangekomen zien we inderdaad de vorm van een boot in het landschap, maar we worden er wat giebelig van. Het kan ook gewoon de afzetting vna lava zijn in toevallig deze vorm……. De weg terug rijden we binnendoor en het landschap is prachtig. We eten samen en omdat het nogal waait, met z’n vieren in de Chef. Dat blijkt prima te werken en is ook met z’n vieren erg comfortabel.

De volgende dag nemen we afscheid van Q en Nina en ik geeft mijn ‘Iraanse blouse’ aan Nina mee om in te kunnen fietsen in Iran. Wij rijden door een ruig landschap langs de Iraanse en Armeense grens aan naar Kars. We rijden om de mooie Ararat berg heen en slapen bij een visrestaurant aan het Çilder meer. Ik heb voor het eerst weer een fleece aan op 2000m! Het lukt om een Georgische autoverzekering te kopen en de volgende dag gaan we zonder al te veel problemen bij Aktas te grens met Georgië over. Drie uur later passeren we de grens met Armenië! We vonden Turkije echt een geweldig reisland, al was het van tijd tot tijd toch wel warm. Tijd voor een andere landen en nieuwe ervaringen!

Liefs, Marijke

Zondag 26 juni rijden we naar Konya, een rustige miljoenenstad. Het valt ons op hoe rustig en ruim opgezet de steden hier in Turkije zijn (afgezien van Istanbul dan). Brede wegen en parkeren is zelden een probleem. We parkeren gratis achter het Hilton hotel midden in de stad. Er staan al een aantal reizigers. We bezoeken het naastgelegen Mevlana museum, een bedevaartsoort voor veel Turken, waar belangrijke Dervishen begraven liggen. We gaan nog op zoek naar een “underground bazar” maar die vinden we niet. We worden we aangesproken door een Afghaan die in keurig Engels verteld hoe hij in Turkije verzeilt is geraakt. We komen hier meer vluchtelingen tegen. Logisch want Turkije heeft ettelijke miljoenen Syriers, Afghanen, ed. opgenomen. Niet iedere Turk is daar blij mee, want ze krijgen “gratis geld” van de overheid. We lunchen bij een “köftecici” met lekker gehaktballetjes, salade en rijst. We overnachten op een prachtige gratis kampeerplek van de gemeente, met warme douches en toilet. ernaast ligt een enorm stadspark waar honderden Turken aan het picknicken zijn. De rookoverlast van de bbq’s en het lawaai worden goedgemaakt doordat we door het hek heen, kebab en fruit aangereikt krijgen, zo aardig. Joost loopt een rondje door het park en krijgt nog meer aangeboden! We hebben een leuk gesprek met een Iraanse familie in een gehuurde camper. Maandagmorgen staan we vroeg op en gaan naar Sahid Mercedes garage om naar het geluid te laten kijken. Het wordt een trieste dag. Eerst vermoeden ze nog een losse bodemplaat, maar Ali, de baas, denkt er anders over. Na een ritje vermoedt hij dat het differentieel kapot is. We praten via Google en gelukkig is er een Nederlandse neef van een chauffeur, die ons via Whatsapp helpt. We doen even flink boodschappen voordat de boel opengaat. Ali heeft gelijk, er zijn twee tanden afgebroken. Onbegrijpelijk bij een kilometerstand van 30.000 want een differentieel gaat een autoleven lang mee; het is echt gissen naar een oorzaak. Gelukkig biedt Maurice van 4×4 Valkenburg hulp. Hij bevestigt dat we zonder kroonwiel 2×4 kunnen doorrijden en biedt aan het onderdeel naar Turkije op te sturen. Het blijkt in Turkije niet te krijgen te zijn. De hoofdmonteur en alle jonge hulpjes gaan pas naar huis als de baas naar huis gaat om 20.30 uur. We slapen prima boven de smeerput.

Na een ontbijtje onder de druiven beginnen de mannen direct aan onze auto. Het is een pijnlijk gezicht; de beide wielen er helemaal af. Na 2 uur zit de boel weer keurig in elkaar. Nu kunnen we met alleen achterwielaandrijving verder. We gaan even een proefritje maken en geld pinnen. Het lijkt in orde. We nemen afscheid van Ali en Mustafa. Langs de route naar Cappadocië liggen diverse ‘han’s’ of caravanserais, waar vroeger handelsreizigers konden overnachten, op een dagreis van elkaar. De eerste die we zien ligt aan een kratermeer. Dit is mogelijk een ‘sink-hole’ in het zachte karst-gesteente, mede veroorzaakt door het overmatig oppompen van grondwater voor de landbouw. De han is iets te mooi gerestaureerd. We rijden door naar de Sultanhani waar de grootste han van Anatolië staat. We hebben geen zin om wild te gaan staan in deze situatie, en gelukkig is er een camping (de enige in de wijde omtrek). Eigenaar Tahir springt ons tegemoet. De camping is heel eenvoudig maar we staan lekker op het gras onder de bomen, en de man heeft een wasmachine. ’s Avonds maken we een wandelingetje door het dorp en eten een mixed grill met de lokale werkmannen in een Lokantasi. Als toetje wil ik ‘die zoete balletjes’ die de mannen bij hun menu kregen. Als ik een foto laat zien van de lekkernij sprint een van de obers naar een nabijgelegen bakker om er wat te halen. Het zijn Tulumba tatlisi, een soort Turkse churros in suikerstroop, lekkerrr! De volgende dag draaien we 3 wassen en overleggen met Mareille over een route in Iran en het regelen van een Iraans visum. Einde van de middag bezoeken we de han en kijken gefascineerd naar een spel met genummerde stenen dat de mannen spelen bij een theehuis. We worden spontaan uitgenodigd voor de thee. Het spel, Okey, is niet te volgen, maar lijkt wat op jokeren. We scoren een gegrilde kip die we alleen op de camping oppeuzelen.

Donderdag 30 juni rijden we naar ons hoofddoel: Cappadocië. Hier zijn we in 2016, op weg naar Iran, al een keer geweest maar dat was om even op adem te komen. Het landschap is betoverend met grillige rotsformaties en grotwoningen- en kerken. We bezoeken eerst het kasteel van Uchisar en rijden dan door naar Panorama Camping. We krijgen een prima plek onder de bomen en Ahmet komt kennismaken, jolige vent. We lopen bij zonsondergang naar de White Valley met een prachtig uitzicht vlak achter de camping. We krijgen eten van de Turkse buurman en maken kennis met Thomas (https://sidecaronworldtrip.eu/). Die wacht al 25 dagen op een onderdeel dat al lang in Istanbul is gearriveerd. Van hem leren we dat een onderdeel naar jezelf sturen geen goed idee is. De volgende dag staan we om 4.30 uur op om op het bovenste terras naar het vertrek van de luchtballonnen te kijken. Je weet niet wat je ziet! Een Australiër telt er 120! Na weer wat geslapen te hebben, gaan we aan de slag met 4×4 Valkenburg en de website van DHL om uit te vogelen hoe we het pakket het beste kunnen opsturen. Ik heb zelfs nog contact met een KVK-collega voor de benodigde HS-code. Ahmet, de campingeigenaar, is bereid mee te werken. Hij heeft een Turks ID en dat is nodig om het pakket te kunnen ontvangen. We volgen de tips van DHL maar die blijken later niet actueel. De limiet voor import zonder douane is slechts 150 Euro geworden ipv 1500! Voor de afleiding maken we een wandeling via de Love Valley naar Göreme, drinken daar een biertje op een terras en eten bij een Koreaan. Vanaf de 1e verdieping en met alle straten opgebroken, lijkt het net een (stoffig) WildWest stadje. De volgende ochtend worden we om 3.40 uur opgehaald voor een ballonvlucht, maar helaas zijn we na een uur weer terug, omdat er geen wind staat. De rest van de dag druk met het voorbereiden van de verzendingsdocumenten en we krijgen goeie tips van Jan & Liesbeth voor het Iraans visum. We bellen nog even met Sandra in Armenië om te checken of zij wat kan betekenen, maar ook daar is import lastig. Haar gasten Sandra en William (ook een brandweerauto) krijgen we aan de telefoon. Zij hadden wisselend succes met het importeren in Turkije. ’s Avonds borrelen we gezellig met Thomas en een Turks stel. We gaan toch maar weer op stap in de buurt en vertrekken zondag 3 juli richting Soganli Valley. Onderweg doen we nog een wijnproeverij bij Turasan (niet heel geweldig)en bezoeken we het Keslik klooster. In de Soganli valley was een heel dorp met 6 kerken en een han. De inwoners zijn verhuisd naar een modern dorp vanwege het gevaar van vallende rotsen. Als we aankomen in de westelijke vallei staan we alleen, het is een prachtige plek! Met een beetje bereik draai ik een reisschema in elkaar voor een 45-daags visum voor Iran. We slapen geweldig, want het koelt lekker af. De volgende dag gaan we op ontdekkingstocht in de han met hele grote zalen in de rotsen uitgehakt. De genoemde rotskerken kunnen we met moeite en geklauter vinden. We rijden naar het andere deel van de valley waar een leuk restaurant is met een prachtige tuin, waar we kunnen kamperen. Na nog wat kerken hebben bekeken, gaan we daar lekker lunchen onder de bomen. De eigenaar spreekt goed Engels. De documenten voor het Iraans visum houd me nog even bezig. ’s Avonds vertrekt iedereen en douchen we naast de auto. Als we een filmpje aan het kijken zijn, gaat de auto ineens rijden! Ik schrik me het leplazerus. Joost is vergeten de auto op de handrem te zetten…… De volgende dag kost het ons 2 uur om ergens goede pasfoto’s te laten maken voor het visum. De fotograaf schiet een foto uit de hand en snijdt die op formaat bij. We rijden door naar AlaAdgar National Park en vinden een fijne wildplek aan een riviertje. We krijgen nog bezoek van twee stoere gasten die hun auto half de rivier inrijden en trots hun pistool laten zien. Gelukkig vertrekken ze snel. De volgende dag kijken we naar rotsklimmers en rijden een prachtige route van Çamardi via Yozkurt naar Derinkuyu, waar we een Underground City bezoeken. In wel 8 verdiepingen onder de grond woonden 10.000 mensen. De gids vertelt interessante details over zuurstof, opslag van voedsel, ondergronds wijnmaken en zelfs een school. We overnachten tussen de picknickers aan een kratermeer. Helaas houden blaffende honden ons wakker.

Ahmet heeft DHL gebeld maar we willen er toch graag zelf bij zijn en keren terug naar Panorama Camping In Göreme. Ik bel 3x met DHL en krijg steeds nieuws/andere informatie en een rits documenten om aan te leveren. We moeten geld overmaken omdat DHL als onze broker gaat optreden. Dan blijkt dat Ahmet geen bankrekening heeft! Gelukkig werkt overmaken naar Turkije met de Rabobank prima. In Turkije is het offerfeest van 9 t/m 12 juli en dus willen we vaart maken. Om onze tijd leuk door te brengen regelen we een ballonvlucht voor 8 juli samen met Willem en Willemijn (‘Beverly-Wills’) die nu naast ons staan. Beregezellig. Ook maken we kennis met Leon (blijkt later Aslan te heten, ‘leeuw’ in het Turks, maar z’n Engels is wat lastig te verstaan). Arslan is kapitein geweest op grote cargo en later op dure jachten. Hij was de rijke mensen zat en heeft ontslag genomen. Nu reist hij in een Hilux met een enorme caravan samen met zijn broer. Het is grappig gezelschap. Ze praten non-stop. De ballonvaart wordt een hoogtepunt in deze reis! In het donker ontwaar je een veld vol liggende ballonnen die opgeblazen worden. Daaromheen een heel schouwspel van fotoshoots met oldtimers, bruidsparen en ‘flying dresses’ die je kunt huren. We worden met 28 man in een mand gepropt, maar dat hindert niks. Je stijgt langzaam van de grond en zweeft verrassend laag en dicht langs de rotsen. Echt geniaal! Zo dicht, dat de ballonvaarder aan me vraag: ‘Wanna touch?’ Op de randen van de vallei staan onderden mensen om de ballonnen te fotograferen, en wij hen! De landing was zeer professioneel en zacht; de trailer wordt ernaast gereden en we stijgen nog eventjes op en landen òp de trailer. Wow. En daarna een toast met bubbels. Wat een ervaring!

Gezien het offerfeest werkt DHL niet en daarom gaan we toch weer op pad. We bezoeken Ilhara valley en mogen achter een restaurant staan in de vallei. Maar de stemming zit er niet in. We maken nog een wandeling, maar besluiten toch weer terug te gaan naar Panorama camping. Aslan staat ons met gejuich op te wachten. Onze nieuwe buren zijn hoogopgeleide interessante Turken (een ingenieur en een juriste). Als ze de volgende dag op de berg Hasan naar obsidian (vulkanisch glas) hebben gezocht, krijg ik een een groot stuk als cadeau. Helaas moeten ze terug naar Istanbul omdat hun dochter (die 4 talen spreekt waaronder duits) een rolletje heeft in de opera Carmen. Bijzonder verhaal! Verder brengen we de dagen door met lezen, wassen en wandelingen maken. Waarschijnlijk moeten we komende week een besluit nemen of we doorgaan met importeren van het onderdeel of niet, en 2×4 doorgaan naar Armenië. Heel frustrerend, maar het is niet anders. Just accept it!

Liefs, Marijke

Op 15 juni zijn we aangekomen in Çesme (Turkije) vanuit Chios. Een boottripje van 35 minuten waar we wel 130 Euro voor betalen! De douane formaliteiten zijn we zo door, halen geld en rijden naar een wildplek aan de zuidkust. Daar aangekomen kijken we onze ogen uit, want we zijn niet de enige. Er staat een enorme Duitse Mercedes, maar ook Turken met campers. Er is een fotoshoot van een bruidspaar aan de gang en dat vergt veel geposeer. De wilde honden zijn rustig en worden gevoerd (da zien we later nog veel meer). ’s Ochtends komt er een enorme cappuccino truck, helemaal bedekt met zonnecellen aangereden. Daar drinken we een prima macchiato (al moet ie wel even spieken wat dat is). We gaan terug naar Çesme om een sim-kaart te scoren. Het is een erg drukke kustplaats met veel (turkse) toeristen. We eten uiteraard een broodje döner. Bij het wegrijden van onze parkeerplaats is het steil bergop en houdt de Chef het voor gezien. Ai, Joost weet direct wat het is: bij weinig brandstof zakt het peil laag onderin de grote tank en werkt de toevoer naar de motor niet meer. Joost laat de Chef de helling afzakken en weet weer te starten. Dan maar langs de lage boulevard terug. Helaas is de weg afgesloten en wordt het een spannende draai (met hulp van omstanders). We weten een een tankstation te bereiken en vullen opgelucht de tank. Dan ook gelijk maar wassen! Tot grote hilariteit van de tankbediende, die nog met een zeem komt aanrennen. We rijden naar een andere strandplek (voorbij de Boheme beach club) en staan magnifiek twee dagen inclusief prima zwemwater en goed bereik. Ook hier weer een bruidsfotoshoot inclusief drone beelden (ze zijn zeker 3 uur bezig geweest!).

We besluiten een flinke rit naar het zuiden te maken en pakken de tolweg naar Kusadasi via Izmir. Prachtige weg, maar we hebben geen tolvignet. Dat voelt niet zo fijn. Bij het benzinestation verzekert een Duitssprekende Turk ons dat het geen probleem is, relax!, en betaal gewoon de boete bij het verlaten van Turkije. Hmmm. Gelukkig zijn er geen slagbomen. We rijden naar een camping met lovende reviews maar vinden het helemaal niets. Op de boulevard van Kusadase is een betere optie. Direct maar een was in de machine en we lopen door het erg toeristische stadje. Het is warm, maar even lopen is een goed idee voor de beweging en zoals overal, als je maar ver genoeg wegloopt, raak je de toeristen kwijt. We eten in een echt Turks pide/kebab-tentje. We worden aangesproken door een Nederlandse dame met een Mercedes bus, ook een Dubbellucht-lid, die hier al 22 jaar komt. Kunnen we ons niets bij voorstellen! ’s Avonds is het slecht slapen in de warmte en herrie van de bars rond de camping. We staan om 6.45 op want we willen vroeg bij de highlight van Turkije arriveren: Ephesus of Efes! Zelfs het meest populaire bier draagt die naam. We zijn er om 8.30 uur en dat is maar goed ook. De oude stad is nog erg rustig en de temperatuur te doen. Veel is bewaard en/of prachtig herbouwd en echt de moeite waard. De wandeling is 2,5 km en als we teruglopen zijn er net een flinke aantal tourbussen leeggelopen. Omdat we zo vroeg zijn, besluiten we dan maar door te rijden over de tolweg naar attractie nr. 2: Pumakkale. We arriveren om 15.30 uur en wat een drukte!! We parkeren bij Hieropolis, een archeologische site van waaruit je over de witte terrassen kunt kijken. De terrassen ontstaan doordat kalk uit het water zich afzet en dan lijkt het net zout. Leuk om mensen te kijken en ook hier is even verder lopen garantie voor een rustige plek. Na deze twee toppers op 1 dag is het wel genoeg en rijden we naar een mooie wildplek op 1000 meter, waar het heerlijk koel is. We slapen als rozen, ondanks de vele auto’s die langsrijden.

We slapen uit tot wel 10 uur! Toerist spelen is hard werken ;-). In Serinhisar wagen we een poging om bij een PTT een tolsticker te kopen. Dat gaat super! Mensen zijn hier zo aardig een hulpvaardig. De beambte spreekt Engels en het is zo gepiept. Je krijgt een HGS-sticker met een chip op je voorruit en als je een tolpoort passeert, dan wordt een bedrag afgetrokken. Het zijn overigens erg kleine bedragen en wat je balans is, kun je niet zien…..(moet je voor naar het postkantoor). We gaan de doorgaande weg af en rijden binnendoor naar Altinyayla. Hier wordt nog echt naar ons gekeken bij het voorbijrijden. We vinden een schitterende wildplek op 1400m tussen de gele bloemen, wel met veel wind. We halen de dekbedden weer tevoorschijn, heerlijk! ’s Avonds maak ik nog een wandelingetje en groet een herder. Even verderop wordt ik bij een huis begroet door 3 grote blaffende honden, jakkes. Ik sta even te twijfelen en draai al om, en daar komt de herder op leeftijd de bosjes uit gesprint en jaagt de honden weg met zijn stok en veel geroep. Ik bedankt m hartelijk en loop toch maar verder. Verderop zitten meerdere nomadenfamilies en ik draai om. De honden laat ik blaffen en grijns tegen de herder. In het halfduister nemen we een snelle warme douche buiten. De volgende morgen maken we een wandeling in de buurt, want er schijnen resten te zijn van de oude stad Balboura. Het is even zoeken en jawel, we vinden het eerste de resten van een brug. Als we teruglopen valt pas op dat hoog tegen de heuvel nog meer resten te zien zijn van een fort. Toch leuk als je zo ruines vindt, zonder touringbussen en toegangspoortjes. Door ruige landschap rijden we naar de kust en de stad Fethiye. De autoweg is echt enorm steil en De Chef giert erover.Dan lijkt het alsof we in een gat duiken en horen we een flappend geluid. Aan de kant kunnen we niets ontdekken en rijden door. Alles werkt nog prima. Eerst doen we een bekende wildplek aan het strand aan: Turle Beach. Het is er bloedheet en best druk. Alle bomen zijn al bezet. Bij Göcek rijden we langs de baai een stoffige weg af. De baai ligt vol met dure jachten en ook enkele Russische superjachten. Bijna aan het einde vinden we onder dennebomen een mooi plekje aan een klein strandje met alleen maar locals. We blijven hier twee nachten. Het water zorgt voor de nodige afkoeling. ’s Avonds voert Joost met De Chef nog een reddingsoperatie uit. Een Turk wild wel heel dicht bij het water vissen en raakt met ‘zn voorwielen vast in het grind. Z’n vrouw spreekt prima Engels en we kletsen wat. Ze krijgen het busje zelf niet los en dus pakken we alles in en trekt Joost met een treklint de bus op het droge. Het is flink zweten en we krijgen meloen als dank. Ze vinden ons erg aardig en wij hun ook! Slapen gaat slecht met 28 graden in de auto. De volgende dag doen we erg weinig, bekijken de route en lopen ’s avonds nog wel 30 minuten naar een restaurant, waar echt alles misgaat in de bediening. Zwemmen voor het slapengaan!

We zetten er maar weer wat tempo in! Het is aan de kust erg toeristisch en heet. We doen snel wat boodschappen en kopen bier en wijn bij de alcoholshop. Alcohol, sigaretten en varkensvlees koop je hier in afgeschermde winkels en is erg duur. We rijden via Kas, waar we nog even de zee induiken, langs de zee. Vabaf de doorgaande weg naar Antalya slaan we een prachtige groene weg in naar Çilari. Dat is een heel apart dorp vol met pensionnetjes en veldjes waar je kunt kamperen (tijdelijke campings, zeg maar). Vooral Turkse toeristen en het doet een beetje hippie aan. Bij de Beach Camping worden we hartelijk onthaalt door Duitsers en Tsjechen met een Mercedes bus. Snel de zee in en douchen. We eten prachtig aan zee bij Entenna, op aanraden van de camping eigenaar. De nacht is erg warm en Joost wordt gepest door een haan die vlakbij in een boom zit te kraaien. Hij jaagt het beest weg en gaat in de hangmat liggen (die nog van de boom knapt……). Als ik waker wordt en naar buiten kijkt, ligt Joost vredig te slapen in de hangmat. Vrijdag 24 juni rijden we door Antalya heen (daar wil je niet gevonden worden) en verlaten de kust, de bergen in. Na Aksesi nemen we een kleinere weg naar het Noorden en de bergen zijn prachtig. We willen in een weide gaan staan, maar de imker ter plekke vindt dat geen goed idee en praat lang in het Turks op ons in. Het duurt even voor we het door hebben en het met eigen ogen zien. De gemeente heeft aan de andere kant van de weg een prachtige picknickplaats gemaakt met grote bomen en water. Hij rijdt ons zelfs nog even achterna om er zeker van te zijn dat we zijn tip opgevolgd hebben! Het gaat regenen en onweren en het koelt enorm af. We eten heerlijk binnen en kijken een film. We ontbijten de volgende morgen vorstelijk aan een picknicktafel en er komt een prachtig pickup aangereden. De Duits sprekende Turk komt de picknickplaats opruimen en schoonmaken en geeft ons vooral aan de weg te vervolgen naar het noorden, want die is veel mooier dan de doorgaan de route. En dat klopt! Prachtig landschap en in een zijweg zien we meerdere marmergroeves, waar grote brokken marmer uit de berg gehakt worden. In Beysehir lopen we een rondje door het park langs het meer en bellen met familie. Bij een restaurant met prachtig uitzicht op de eerste etage zien we een familie met een tafel vol met lekkers. Dat willen we ook wel! Het blijkt een ontbijt te zijn en de Turk, die in Noorwegen woont en Engels spreekt, kan het ons aanbevelen. Hartig en zoet, maar vooral vers brood met roomboter en een stuk honingraat gaan er bij mij wel in! Met Turkse thee natuurlijk, want alcohol wordt hier niet geschonken. Het zoeken van een wildplek kost ons twee uur. We zien erg veel mini-moskeen langs de weg. Het gebied rond Konya is het ‘Staphorst’ van Turkije volgens Anne. Uiteindelijk gaan we voorbij Killisur op een grote picknickplaats staan, vanwege de wind, pal achter zo’n mini-moskee. Ik ga toch even kijken in de vrouwenruimte; er staan 2 tapijten tegen de muur en een poster met de richting van Mekka, en…..aan de muur een geluidsinstallatie. En jawel hoor, om half acht schrikken we ons een hoedje als de imam (op tape) z’n oproep tot gebed inzet, pal boven ons hoofd! Om 22 uur nog een keer en helaas ook als de zon opkomt om 5.20 uur. Joost slaapt er echt doorheen! We ontbijten in een van de prieeltjes, terwijl picknickers op deze zondag een plekje uitzoeken. Op naar Konya!

Liefs, Marijke

Na onze heerlijke avond in Tsapi willen we wat vaart maken. We branden de Chef uit en rijden de smalle weg terug omhoog naar de doorgaande weg. We willen vandaag naar de volgende ‘vinger’ Mani. Via de grote stad Kalamata volgen we de westkust van Mani. Wat een toerisme!! Dan toch maar de binnenlandse route naar het zuiden door de bergen. Als we ergens stoppen om in een klein beetje schaduw een broodje te eten, stopt Thomas naast ons. ‘Are you looking for a great beach?’Thomas kent deze streek door en door. Hoewel, als we bij zijn favoriete strandje aankomen, waar we zeker kunnen overnachten, blijkt de bar en parking gesloten. Dan door naar de volgende. De kustlijn ziet er prachtig uit. Als we aankomen in Agio Nikolaos bij de aangewezen bar, komt Thomas met natte haren al aangerend. We zetten de auto snel neer, al staan er verbodsborden om te kamperen. Er staat gelukkig ook een kleine Duitse caravan met een ouder echtpaar. We drinken een biertje met Thomas en Bruno, een Argentijn met een Spaans paspoort, die we ook eerder gezien hebben aan Elea’s beach. Heel gezellig. Als de strandbezoekers weggaan zetten we De Chef onder de bomen in de schaduw en nemen een duik. Gelukkig is er ook een stranddouche, want het water is erg zout. ’s Avonds eten we een hapje met Thomas en die weet aardig raad met de goedkope (maar lekkere) rosé. Aparte vent met een heel intens levensverhaal. Hoeft niet te werken en rijdt al jaren rond om een van zijn Royal Enfields. Om 12 uur is iedereen vertrokken en gaan de lichten uit. We slapen prima. ’s Ochtends eerst een duik en dan maakt Joost ons gebruikelijke ontbijt met fruit, Griekse yoghurt en noten dat we op het strand opeten. Op aanraden van Willem van de Landcruiserclub, die vaak in Griekenland woont, rijden we een prachtige rit rond Mani. We stoppen in Vathi, een bijna verlaten oud stadje met torens en drinken op een terras veel te dure ijscappuccino. Naar de vuurtoren op het zuidpuntje lopen gaat niet, want Joost z’n knie is nog steeds erg dik. Eerlijk gezegd is een pittige wandeling met deze warmte ook niet mijn hobby. We ‘ronden’ de kaap en gaan aan de oostkust weer omhoog. Een steile weg met veel bochten en prachtige uitzichten over het ruige landschap. De weg is een stuk rustiger en we zien de hele weg geen campers. We eindigen op een strandje in Skoutari naast een Duitse camper en gaan snel het water in! Even later moeten we iets verkassen want een Griek met twee medewerkers komt het stuk strand schoonmaken en harken waar we staan. Hij gaat er strandstoelen neerzetten. Hij maakt wel 10x zijn excuses maar daar willen we niets van weten. Het is zijn land! Resoluut antwoordt hij dat wij gasten zijn en welkom. Opmerkelijk is dat hier veel mensen, ook ouderen, wel wat Engels spreken. Toch handig bij zo’n gesprekje. ’s Avonds drinken we wat met onze Duitse buren. Hij droomt altijd al van een auto als die van ons en begon gelijk te googelen toen hij ons zag aankomen, volgens z’n vrouw.

Op maandag 6 juni rijden we naar Mystras. Eerst heb ik een afspraak gemaakt bij Lacovino winery, een tip van Netty en Anne, omdat we daar graag wijn willen proeven en je er kunt overnachten. We zijn van harte welkom! Eerst naar Mystras een werelderfgoed site vlak bij Sparta. Sparta klinkt bekender, maar daar is weinig historisch van overgebleven. Het is nu een moderne stad. Mystras is een oud stadje tegen een steile heuvel gebouwd met wederom bouwwerken en kerken uit diverse eeuwen. We starten in de ‘lower city’ en volgen de looproute langs museum, kerkjes en resten van woningen. Ik klauter alleen naar het Pantanassa klooster, dat nog bewoond wordt door enkele nonnen, met veel bloeiende bougainville en een mooie kleine kapel met fresco’s. Het is bloedheet en drukkend. Met de auto rijden we naar de ‘upper city’ en klauteren samen naar het kasteel dat hoog op de berg ligt. Het pad is ruig en steil. Gelukkig is het nu bewolkt! Het uitzicht is fenomenaal, maar dit was niet zo’n goeie zet voor Joost z’n knie. Onderweg eten we een broodje onder een boom en rijden naar Lacovino winery. De straten zijn nat, maar wij hebben geen spat gezien. Later horen we dat het enorm heeft geonweerd! Als we aankomen, staat Diamantis als enthousiast te zwaaien. We mogen achter zijn gebouw onder de notenboom staan en gerust zijn water gebruiken. We gaan snel in zwemkleding onder de tuinslang staan, zo, dat is beter! Als we wat zitten te eten, roept hij ons vanuit zijn moestuin en krijgen 2 kleine en 4 grote komkommers, een krop sla, peterselie, tijm en citroenen. Joost protesteert nog bij de 4 komkommers, ‘we are only with two!’, maar daar wil hij niets van weten: ‘its a gift!’. Om 19 uur start de proeverij en gaan de luiken open van het gebouw. Hij heeft een prachtige ruimte met een mooie wijnwand en al zijn prijzen hangen aan de muur. Hij maakt pas sinds 2015 wijn, maar won al snel internationale prijzen met vooral witte wijnen. We proeven heerlijke wijnen van druivenrassen die wij niet kennen. Vooral zijn exclusieve lijn met prachtige namen en etiketten is van hoog niveau. De rosé is een echte wijn. We kopen een mixdoos en willen nog een gekoelde fles rosé om direct te drinken. We krijgen een chique koeler met ijs mee en…….hij laat ons alleen op het wijngoed. Wat een gastvrijheid en vertrouwen!   De volgende ochtend nemen we hartelijk afscheid van Diamantis en zijn vrouw en besluiten de 3^e ‘vinger’ over te slaan en voorbij Nafplio te rijden. De weg gaat door het groene en lege binnenland. Bij Nafplio stoppen we toch even, er is een enorme parkeerplaats. We lopen het stadje in, dat op zich mooi en kleurrijk is, maar vol met restaurantjes en souvernirwinkeltjes. In de twee burchten hoog op de berg hebben we geen zin. We rijden naar een beoogde camping aan de kust, maar dat bevalt ons niet. De plekken zijn krap en je hebt geen uitzicht. We gaan kijken bij camping Lekfa beach en dat lijkt ons wel wat. We krijgen een prachtplek op een terras en het geheel ziet er erg verzorgd uit. Joost heeft nauwelijks aandacht voor een plekje uitzoeken, want hij heeft een Britse 815DA gespot! Het duurt dan ook niet lang of we maken kennis met Andy en Becca en kletsen honderduit (uiteraard na een verfrissende duik!). Wasje er in en Joost bakt een biefstuk met sla op eigen terras; wie maakt ons wat! Potje kaarten na en we slapen als rozen. De volgende dag blijven we lekker en zwemmen voor het ontbijt. Joost die klust wat en ik schrijf mn 3^e blog.’s Middags kletsen we weer met Andy en Becca en ’s avonds eten we een bescheiden hapje op het terras van de taveerne. De porties zijn hier zo royaal dat we voor-, hoofd- en nagerecht delen. De volgende dag nemen we afscheid van Andy en Becca en ik boek ferry-tickets online. We willen graag van Piraeus (bij Athene) naar Izmir (Turkije) varen, dat scheelt saaie dagen en kilometers. Dat blijkt te kunnen in twee stappen: Piraeus-Chios, Chios-çesme. Het is even gepuzzel maar het lukt. Op weg richting het noorden stoppen we bij Epidaurus. OK, weer oude stenen en werelderfgoed, maar wel een fantastisch oud theater van voor de jaartelling (en het is nog steeds in gebruik!). Het is helemaal smullen als een amateur opera-zangeres spontaan op de middenstip een aria ten gehore brengt. De tranen rollen over mn wangen, prachtig. We lopen nog even rond maar alleen de atletiekbaan vinden we interessant. We rijden langs de oostkust van deze 4^e ‘vinger’ omhoog en vinden een plekje aan het strand bij Korfos. Het is bewolkt en het waait flink, het water niet uitnodigend. Effe relaxen dan maar.

Vrijdag 10 juni bezoeken we het kanaal van Korinthe en rijden via Loutraki naar de site van Hearion. Het waait stevig en we lopen even naar de vuurtoren voor het wijdse uitzicht. “s Avonds parkeren we in een villawijk langs de weg naar Piraeus. Geen fraaie stek, wel rustig en praktisch. De volgende ochtend vetrekken we op tijd naar de haven van Piraeus. Daar aangekomen lijkt het enorme chaos. De ferry doet 3 eilanden aan (Mykonos, Chios en Lesbos) en dan moeten de voertuigen (waarvan dus 2 campers) in volgorde op het schip, maar het komt allemaal goed. De wind is gelukkig gaan liggen en de reis is rustig. We komen rond 20 uur aan en we rijden direct naar een mooi verlaten strandje, koning te rijk! Wijntje, wat eten en even douchen; gelukkig koelt het lekker af. Zondag heeft Joost een route bedacht langs een aantal mastiek-dorpen. We doen er 3 aan: Mesta, Olimpi en Pyrgi. Aan de buitenkant zien de dorpjes er niet interessant uit, maar als je erin loopt blijkt het hart een vesting te zijn met 4 torens aan de buitenkant en een heel dorpje erbinnen. Zo beschermden de inwoners zich tegen piraten. In Pyrgi zijn de balkonnetjes fraai beschilderd en drinken we wat op een terrasje. Nog even langs bij het bijzonder fraaie en moderne mastiek museum. De Piraeus bank heeft de portemonnaie getrokken en hier leren we vanalles over de mastiek productie. We eindigen de dag op het strand Kato Fana, waar ’s avonds 1 familie in tentjes overnacht. Superfraaie plek weer! We zwemmen en douchen voor het ontbijt en tokkelen rustig langs de kust omhoog. Tinagi beach bevalt ins wel, maar dat vinden er meer. We hebben de laatste schaduw plek tussen de bomen en de groep jongeren, die nog even citroenen komen vragen voor de barbecue, verdwijnen allemaal. Om 20 uur staan we helemaal alleen, wat een traktatie weer. We kaarten bij de opkomende supermaan (=dichterbij de aarde en dus groter!). Dinsdag na zwemmen en ontbijt rijden we een rondje over het lege en droge noorden van het eiland. Dorpjes zijn piepklein. Aan de oostkust van het eiland zijn minder stranden. Joost weet een mooie plek te vinden bij een restaurant op een grote parkeerplaats vlak boven Vrontados bij Daskalopetra en de steen van Homerus (die we niet hebben bezocht…). Het water in is heerlijk. We eten een hapje bij de taveerne (en de wijn waait van de tafel af) en knopen een gesprekje aan et 2 Roemeense dames die hier al 30 jaar wonen en een Amerikaan. Bij de bar drinken we koffie en de mensen vinden het geen probleem als we daar overnachten. Het werd een onrustige en warme nacht! Op de grote parkeerplaats is het een komen en gaan van jongeren met opgevoerde auto’e en motoren. De volgende dag vinden we een parkeerplaats in Chios stad, halen de ferry-tickets op, scoren 2 korte broeken voor Marijke, 2 leuke shirts voor Joost, gaan beiden naar de kapper en eten lekker in een restaurantje.

Om 17 uur melden we ons bij de carferry naar Çhesme. Een half uur varen en we staan op de kade in Turkije! Vlot de douane door, geld pinnen en een plek zoeken. Dat is hier niet moeilijk en we staan met een half uur op het strand, samen met een enkele buitenlander en vreselijk aardige Turken. Goeie vibe hier! Op naar een nieuw hoofdstuk van onze reis!

Lieve groet, Marijke

We zijn al een keer in Griekenland geweest, maar dat was zeker 18 jaar geleden. Nu hebben we specifiek voor de Peloponessos gekozen vanwege de goed verhalen van andere reizigers en de Landcruiserclub. De boottocht vanuit Brindisi verloopt rustig en we komen ’s avonds om 22.30 uur aan in Igoumenitsa (maar het blijkt dan al middernacht te zijn). Het ontschepen is een chaos en duurt een uur. We staan allemaal (vrachtwagens, auto’s en campers) met de neus in een andere richting geparkeerd. Vlak bij de haven heb ik een camping uitgezocht en warempel om 1 uur ’s nachts gaat de poort nog open en krijgen we een wonderbaarlijk warm welkom! We mogen overnachten op de parkeerplaats. De volgende morgen repareert Joost eerst met een geleende ladder de loshangende strip aan het dak en krijgen we een mooie plek op een terras met prachtig uitzicht. Gelijk valt op dat de Grieken erg vriendelijk en behulpzaam zijn, overal bloeiende bloemen zijn en de camping van een ander niveau dan de Italiaanse: keurig schoon, wc’s mèt toiletbril en papier en warm water voor de afwas! Ze hebben een leuk privé strandje met schaduw onder de bomen, dus we nemen het ervan. Kraakhelder water, maar wel met steentjes, dus zwemmen met waterschoentjes. Deze kennismaking met Griekenland is blijvend; we hebben nog nooit zoveel van het strand genoten! ’s Avonds drinken we gezellig een wijntje met Ineke, een dame met een buscamper (haar vriend wil niet zo lang op vakantie, dus reist ze nu alleen). Donderdag scoren we een sim-kaart in Igoumenitsa, drinken heerlijk koffie en rijden over de tolweg flink wat kilometers naar het zuiden. Het blijkt een dure rit! Om de haverklap tolpoortjes. We eindigen op een mooie wildplek vlak voor Patras. Het is warm met 32 graden, maar gelukkig koelt het ’s nachts goed af. De volgende ochtend gaan we vroeg op en rijden de prachtig brug van Patras over. Het lampje van de parkeerrem blijft branden en dat is irritant. De eerst garage verwijst ons resoluut naar de buurman: TMG Mercedez-Benz services; het blijken echte Vario specialisten! In prima Engels vertelt de monteur dat en een nieuw sensor in moet, karweitje van niks, maar het onderdeel komt maandag pas. We rijden door naar de westkust en vinden een heerlijke plek bij taverne Ionion Blue. Weer zo’n warm welkom! Je kunt er gratis staan en hij zegt: ‘one day, one week, one month, I don’t care how long you stay! Everything is free!” Coole gast. Joost vraagt m nog waarom hij dat doet: ‘I have a big heart’. Dat is zeker. Natuurlijk drink en eet je wat in de taverne (geen straf), maar het is heerlijk toeven op de strandbedjes onder een parasol met een koude cappuccino.

Als je in Griekenland bent, dan ontkom je niet aan het cultureel erfgoed! Het is niet allemaal even interessant of herkenbaar, soms zijn het gewoon ‘een hoop ouwe stenen’ of ‘ouwe meuk’ zoals Herman dan zegt. We rijden naar het kasteel van Chlemoutsi in Kastro. De toegangsweg is erg smal (tweerichting….) en de parkeerplek ook. Gelukkig is het rustig en zijn we vroeg. Zoals zoveel Griekse bouwwerken is het door de jaren heen een mengeling van bouwstijlen geworden als gevolg van de verschillende bezetters. Het kasteel is door een Fransman gebouwd in 1220, maar door Turken aangepast. Bovenop is er mooi uitzicht op een aantal Griekse eilanden (waaronder Zakynthos). We lopen nog even door het havenstadje Killini, waar de veerboten heel knap achteruit inparkeren (net als in Igoumenitsa) en besluiten weer terug te gaan naar Ionion Blue. Het weer is bewolkt en het spettert wat, maar we zitten en eten daar weer lekker. De volgende ochtend op tijd op en naar de garage in Patras. De sensor zit er zo in en Joost rijdt nog even een rondje met een monteur die sinds z’n 20^e als Vario’s repareert. Het ‘honende’ geluid is geen wiellager, maar een lager van het differentieel. Kan geen kwaad, thuis laten maken. Na wat boodschappen rijden we het binnenland in maar Olympia. Via Instagram heb ik al even contact met Netty en Anne van Limoe (een gele Mercedes bus) en we hebben afgesproken op een camping daar. Als we om 14 uur aankomen, zijn ze er al. Zo grappig, ze hebben gereserveerd voor ‘2 yellow campers’ dus de eigenaar komt ons lachend tegemoet en wijst direct waar we kunnen staan. We kennen elkaar niet, maar daar komt snel verandering in! Aan het einde van de middag bezoeken we samen de site van Olympia, waar de Olympische Spelen zijn ontstaan. Het licht is prachtig en de warmte iets minder, maar veel stenen zijn niet herkenbaar als tempel of gebouw. We eindigen met gezellig en lekker eten in de plaatselijke taveerne, een tip van de campingbaas. De volgende ochtend doe ik snel een wasje en bezoeken we samen het museum. Dat is andere koffie! Indrukwekkend echt oude voorwerpen (vanaf 8^e eeuw voor Christus) en prachtige beelden (zoals de Hermes uit de 4^e eeuw v. Chr.). We drinken koffie onder de bomen, wisselen nog wat tips uit en gaan ieder ons eigen weg. Het was erg gezellig!  

We rijden naar het westen richting Dimitsana, een tip van Miriam. De witte weggetjes zijn smal, bochtig en slecht, de dorpjes verlaten. We zien ook veel schade van bosbranden. We komen verhit in Dimitsana aan waar we op de enige beschikbare plek in het dorp parkeren en een ijsje eten. Het is inderdaad een mooi toeristisch dorpje. We gaan staan bij een hotel op de parkeerplaats met een prachtig uitzicht over de Loussiuskloof (al kun je er niet ìn kijken). Als je gratis staat, wordt je wel geacht wat te nuttigen, dus eten we een eenvoudige maar prima maaltijd in het hotel en slapen als ossen. Uiteraard hoor je hier de kloof in te lopen om de twee kloosters te bezoeken, maar Joost heeft z’n knie verdraaid en die is lelijk dik. Ijs erop dus en niet te veel (steil) wandelen. We rijden een mooie route via Stemnitsa, Elliniki en Andritsena, naar de tempel van Vasses. De tempel is wonderbaarlijk goed bewaard gebleven en enorm oud (5^e eeuw v. Chr.) en dus hebben ze er een tent omheen gebouwd, een vreemd gezicht. Het is wederom warm en we snakken naar de zee, dus zakken we af naar de kust. We vinden een fantastische plek op Elea’s beach, alwaar langs 3 km kust het wildkamperen wordt gedoogd. Er staan heel veel campers, overlanders (ook een grote truck) en motorrijders, maar als je is verder zuidelijk rijdt is er plek zat. Mensen staan zo ver van elkaar dat je denkt dat je alleen staat en het strand voor jezelf hebt. Jemig, wat goddelijk onder die grote boom. We nemen snel een duik en genieten van de ondergaande zon. De volgende dag komt er zowaar een bakkertje langs met brood en lekkers in z’n auto en soppen we de garage (het lijkt erop dat er roet uit de uitlaat binnenkomt) en Joost maakt her en der wat gaten dicht. De O3 lijkt overleden; er zit geen leven meer in. Helaas geen reserve kop meegenomen. De Netgear (mifi) krijgen we niet aan de gang met de Vodafone Griekse sim, dus ik upload mijn blog via mn telefoon (1,7 GB aan data!!). Eind van de dag komt de Oostenrijker Thomas op z’n Royal Enfield de Chef bewonderen. Leuke gast. Op aanraden van Netty en Anne rijden we de volgende dag (3 juni alweer!) naar de camping Tsapi op het zuidelijke puntje van Messinia. De route is mooi en we zien veel NL campers (blijken er 17 te zijn met de NKC op reis). We stoppen in Methoni om de burcht te bezoeken. De burcht is enorm en heeft een prachtige achthoekige 16^e eeuwse toren in zee. Ook hier weer een opeenvolging van Venetianen, Ottomanen en Griekse bezetters die ieder hun bouwkundige sporen nalieten. De afslag naar Tsapi is een 10km lange weg die de berg afkronkelt tussen olijfgaarden door naar twee taveernes en een camping. Het vergt wat gezoek en gemanoeuvreer voordat we een plekje hebben gevonden waar de hoge Chef past. We gaan zwemmen en laten ons goed verzorgen met voortreffelijk eten, dat nog beter smaakt als je de rekening ziet, ha, ha ;-).

De hernieuwde kennismaking met Griekenland bevalt goed. En ook al is het meer vakantie dan reizen, we genieten er volop van!

Liefs, Marijke

Bedankt voor al jullie leuke reacties! Dit tweede deel liet wat op zich wachten, want hier in Griekenland is het bereik niet zo geweldig en de mifi hebben we nog niet aan de gang. Via mn telefoon hotspot dan maar…..

Op zondag 15 mei steken we over naar het vast land van Italië. Calabrië om precies te zijn. De weg vinden on de haven van Messina leek zo eenvoudig maar ik raak de kluts kwijt van de verbodsborden voor vrachtwagens en dus komen we in de verkeerde haven uit. Lastig, we zijn geen gewone camper (tot 3,5 ton) maar ook niet echt een vrachtwagen. Als we dan toch op het juiste adres zijn, laat Joost onze elektronische ticket zien, maar dat blijkt slechts een reservering. Je moet toch echt een papieren ticket hebben, pfffff. Dus tikkie terug, ticket halen en weer in de rij. We kunnen gelukkig nog mee! Ritje van niets overigens, 20 minuten. Aan de overkant rijden we snel de bergen in. De omgeving is prachtig, de weg smal en kronkelend, en de dorpjes worden steeds kleiner. We rijden het National Park Aspromonte binnen bij Gamberia, een wintersportplaatsje, en nemen na het dorp een klein weggetje verder omhoog. We vinden een prachtige wildplek (Park4Night) met fenomenaal uitzicht! Het is net wat koeler en dat is prettig. Er komt slechts af en toe een auto langs en na 20 uur wordt het stil. We zien een slang voorbij kruipen. Het gegrilde kippetje warmen we op in de Coleman oven die op het fornuis buiten past. Dat werkt best goed! Witte koolsalade erbij en klaar. Joost maakt ’s avonds een klein vuur en we slapen als ossen. We slapen lang en besluiten daarna naar een waterval te lopen. Pittig omhoog en omlaag maar de 3-traps waterval is de moeite waard! Op de terugweg komen we meerdere Duitsers tegen die vooral interesse hebben in De Chef. Dat gebeurt regelmatig! Italianen die luid toeterend ons tegemoet komen, zodat je je afvraagt wat je verkeerd doet (ik dan, hè), totdat je hun grote grijns en een duim omhoog ziet. Foto’s maken en zelf een saluut hebben we ook al meegemaakt. Zo leuk. We volgen een hele slechte en smalle weg naar de zuidkust (de ‘zool’ zeg maar) en rijden dan langs de kust. We gaan staan bij camping Koku’s. Het ziet er wat aftands uit, er ligt veel rommel en het sanitair is meest kapot, maar de locatie is top. Een ‘Armani’ type (gescheurde spijkerbroek, strak zwart shirt, zonnebril, bruin) arriveert in een grote BMW en meldt dat hij “the chief” is van het geheel. Hij is druk met het ophangen van schaduwnetten voor het seizoen (vanaf 1 juli), maar ik zou zeggen dat de rest ook nog wat werk nodig heeft! ’s Avonds komt er een bloedrode maan uit de zee. De volgende dag is een klussen dag. Joost probeert de Tank O3 eruit te halen (die onze watertank schoon houdt), maar die is ver weggestopt, een hele klus om de kop in de ontkalker te hangen! Ontkalken is hoognodig, want het is al een klomp kalk geworden. Positief is dat het ding het doet, maar dit moet echt anders. Ik probeer het nieuw aangekochte vliegengordijn korter te knopen. Verder wikken en wegen we welke route te nemen naar boven. ’s Avonds krijgen we van de Armani-man een bord vol verse visjes aangeboden, die de vissers in het donker binnenbrachten. Heel aardig, maar we slaan even over.

We willen toch een stukje van de westkust zien en dus vertrekken we naar Tropea. Vooral het laatste stuk is prachtig. Het is even puzzelen om met de camper bij de camperplaats te komen, maar dan sta je ook aan het strand en een trap verwijderd van het stadje. We doen wat we eigenlijk nooit doen, op het strand liggen, nou ja, even dan, in mn flashy nieuwe bikini. Tuurlijk is het zo heet dat je om de haverklap het water in moet, maar dat is ook lekker. Einde van de middag douchen, leuke kleren aan en rondlopen in het stadje. Het is echt een gezellige boel met veel uitnodigende (nog lege) terrassen en we worden naar ‘binnen’ gepraat bij REM (met R in spiegelbeeld). Op een binnenplaatsje weet een goed Engelssprekende dame ons een lekker menuutje voor te schotelen waarbij we de appetizer en het hoofdgerecht delen. Dat kunnen we tenminste op. Het voorgerecht van met scampi’s gevulde ravioli en gamba’s delen we natuurlijk niet! Superlekker. Flink wat euri’s armer, een ijsje op straat na en we tollen terug naar De Chef. Liggen we net lekker, begint het feest. Boven in het stadje blijkt het stadsbestuur een feestje georganiseerd te hebben. Urenlang best goeie disco, ik lig te swingen in bed. De buurman (met baby) vindt het minder grappig, heeft flinke woorden met de eigenaar (die er ook niets aan kan doen) en rijdt ’s nachts nog weg. Waarheen? Vragen we ons af. De volgende dag staat NP La Sila op het menu. Wegrijden uit de stad gaat niet zomaar met hoogtebeperkingen en krappe wegen. Geen idee wat de bedoeling is. We rijden langs de prachtige kust naar het noorden en gaan bij Limenzate bij een camperdealer langs die gesloten blijkt. Een van onze oprijblokken is gebroken, dan maar de duck-tape remedie. Ook hier is de goede doorgaande weg vinden weer lastig. Twee keer staan we compleet vast omdat alle moeders met de auto hun kind ophalen bij school en dubbel en schuin parkeren. Wat een chaos. En toeteren maar. Noordelijker wordt de weg rustiger en de omgeving mooi groen. Uiteindelijk vinden we bij Lago Arvo een mooie wildplek in een veld met witte narcissen. Het is een stuk frisser dan beneden! ’s Avonds binnen The Sinner kijken, dan maar. Joost heeft een Netgear mifi met Italiaanse simkaart aangeschaft zodat we zelf WiFi hebben; al veel plezier van gehad! De volgende ochtend lopen we een wandeling in de buurt. Italianen hebben blijkbaar toch een ander idee van nationaal park, er is veel bosbouw aan de gang en paden zijn kapotgereden. Via Cosenza rijden we over de snelweg naar het noorden en weer terug naar de ‘zool’. Bij Rocca Imperiale staan we op een mooie wildplek aan de zee, met nog 2 andere campers. De carabinieri zwaaien gemoedelijk.

Zaterdag 21/5 gaan we als echte toeristen op tijd op pad om Matera te bezoeken, door velen aanbevolen. We volgen de camperbordjes en komen op een bijna lege parkeerplek speciaal voor campers a 0,50 cent per uur. Wíj́ denken dat we vroeg zijn (10 uur), maar het oude Sassi-deel is al best druk met groepen toeristen. Van de tourist info krijg ik een kaartje met een aanbevolen wandelroute. En eerlijk, Matera is prachtig. Vroeger woonden arme mensen hier in grotten, later zijn er uit de rotsen ook woningen en kerken gemaakt. Aan de rand zie je de grotwoningen in de bergen nog. Het is warm en een biertje op het terras gaat er goed in. We doen boodschappen in de buurt en tuffen binnendoor naar Alborabello. Ook zo’n ‘must see’, hoewel vriend Kees al waarschuwde dat echt mooie trulli’s in het landschap staan en dat merken we onderweg. Trulli’s zijn ronde huisjes met een puntdak, heel karakteristiek. Om half 4 komen we op een aanbevolen camping aan en we hebben het laatste goede plekje. Tot onze verbazing staan er vooral Nederlanders, dat is nieuw! We luieren lekker, eten een salade en kaarten tot het te donker wordt. De volgende dag weer een klusjesdag. Tijdens het hotsen klotsen over de slechte Italiaanse wegen zijn we erachter welke laden en kastjes veel herrie maken (ik heb even achterin gezeten). Joost maakt extra sloten op de toiletkast, het bed en draait wat slotjes aan. De koelkast heeft ook regelmatig kuren waardoor de compressor stopt; niet zo lekker een wit wijntje van 12 graden. Ik bestudeer de handleiding en we proberen om de ondergrens van de accuspanning wat te verlagen. Dat werkt! Halleluja! Ook weet ik de kachel van thermostaat naar verwarmingsstand te krijgen. Ook beter. Nog een wasje erin en klaar is kees. We kletsen nog wat met diverse buren en dubben over de vervolgroute. Einde van de middag maken we een wandeling door het dorp dat vol met trulli’s staat (en in veel daarvan huist een souvenirwinkeltje). In de achterafstraatjes ziet het er authentiek uit. We kijken mensen met een biertje op het terras en eten een verrassend lekkere pizza met AAA-trulli-uitzicht. ’s Avonds boek ik een ferry naar Griekenland voor woensdag. Albanië, hoe mooi ook, slaan we over. Daar zijn we al geweest en we willen absoluut rustig de tijd hebben voor de Peloponnesos en Turkije. De eerste echte deadline die we hebben is de eerste week van augustus met Esaï, Carla en de kindjes in Armenië. En daarna vanaf 3^e week augustus mogelijk nog twee weken Iran met Mareille, dat zou tof zijn. Verder zo min mogelijk geplan! Da’s ook beter voor mijn gemoedsrust…..;-).

Maandag 23/5 vertrekken we om nog iets van de ‘hak’ te zien. Al hebben we van meerdere mensen gehoord dat nagenoeg alle olijfbomen daar dood zijn door een bacterie en er veel gesloten is. Als ik de oprijblokken onder de auto weghaal, schrik ik me rot: een schorpioen! Het beestje nestelt zich stevig in het blok, dus ik probeer t eruit te meppen. Z’n staart gaat omhoog, maar ik win. Richting de kust zien we veel mooie trulli’s in het landschap en veel wijnranken. In een markthal scoren we een mooie lap biefstuk, aardbeien en brood. Langs de kust is het een uitgestorven boel en we eten een bammetje op het strand. Van Limoe (een gele 609) had ik een mooie wildplek gekregen, maar daar aangekomen, stonden er al 5 campers. Iets verderop bij St Isidoro gaan we aan de kust staan. Het waait flink. Joost bouwt met de tafel een windscherm en maakt een echt ‘Joost-diner’ van gebakken aardappeltjes en bief, en ratatouille van Chefke. Langs Gallipoli rijden we de volgende dag verder naar het zuiden. We zien veel chique villa’s, maar overal is het uitgestorven. We lunchen op de boulevard van S.M. Leuca en lopen naar het meest zuidelijke puntje van de ‘hak’ Punta Ristola, een zweterig wandelingetje. Bij terugkomst staat een jonge vent onze auto te fotograferen. Hij blijkt een plaatselijke lifeguard en legt uit dat de aanlandige wind voor veel klefheid zorgt. Langs de prachtige kust zijn de wegen steil en is het lastig om De Chef in toom te houden. Ik krijg het er Spaans benauwd van. Bij St Cesarea Terme gaan we op een Park4Night wildplek staan tussen oude stenen. Het pad is smal, maar het lukt Joost De Chef goed neer te zetten. We hebben prachtig uitzicht over zee. Als ik een rondje loop, kom ik alleen een slang tegen. ’s Avonds spoelen we de klefheid van ons af met een warme buitendouche, geniaal. De volgende ochtend staan we vroeg op. Wegrijden blijkt een stuk lastiger. Deze bijrijder moet nog even oefenen met het geven van aanwijzingen (gillen!).  Als ik onderweg water vraag bij een benzinestation legt de man me uit dat ze geen waterleiding hebben ‘no infrastructura’, maar een tank achter slot en grendel. Water is hier een schaars goed. Aha, vandaar de waterwagen die ik zag. Verderop is wel een fonteintje, maar dat tankt wel erg lastig! Door eindeloze vlaktes met dode olijfbomen en droge velden rijden we naar Brindisi voor de oversteek naar Griekenland.

Met de ‘voet’ van Italië, mooie stukjes Calabrië, Basilicata en Puglia, sluiten we Italië af! Op naar Griekenland.

Liefs, Marijke

Een andere start dan anders van onze reis. Joost is al een maand onderweg en ik vlieg er op 2 mei achteraan. Vanwege alle drukte perikelen op Schiphol vroeg op pad. Jaap en Jacomien brengen me naar de trein. Ik sta al om 8.15 uur op Schiphol. De vlucht is ook nog vertraagd en ik land om iets na tweeën op Palermo. Joost staat me gebruind en wel op te wachten. Heerlijk om elkaar weer te zien, en ook even wennen. Joost rijdt geroutineerd met de Chef langs Palermo en het drukke, ongeduldige Italiaanse verkeer. We overnachten op camping Olimpo ten oosten van Palermo met prachtig uitzicht. Joost kookt lekker voor me en de prosecco staat klaar!

We doen rustig aan en maken de volgende dag een wandeling naar de vuurtoren en krijgen Nederlandse buren, Jitske en Gerard, gezellig. s’ Avonds eten we lekker in het naastgelegen restaurant. Een compleet menu eten (4 gangen) doet niemand hier, je pikt wat van de kaart en er wordt veel gedeeld. De bakker die op de camping broodjes komt bezorgen, zit naast het tafeltje naast ons. Woensdag lopen we 40 minuten naar een stationnetje en pakken de trein naar Palermo, superhandig. Mondkapjes op, dat nog wel. We bekijken als rechtgeaarde toeristen de Cappella Palatina, een kapel met prachtige mozaïeken. We lunchen onder een enorme boom bij Quid in de wijk La Kalsa. We lopen nog wat rond, maar de stad kan ons niet echt bekoren. Donderdag doen we nog een rondje in het dorp S. Elia/Porticello, koffie en wat boodschapjes. De koffie is hier geweldig! We proberen iedere dag een cafe macchiato te scoren.

Vrijdag gaan we op pad om Monreal te bezoeken. Een toeristisch infarct, maar ja. Parkeren is een ramp en na knap keren in een smal straatje met toeterende Italianen, vinden we een plek. De kerk is inderdaad prachtig, een bijzondere mengeling van Normandische en Arabische invloeden. We rijden snel door het binnenland in en besluiten Corleone aan te doen. Jawel, de maffiahoofdstad van Sicilië. We lopen een rondje dorp en iedereen is vriendelijk. Het lukt om een rondleiding te regelen in het anti-maffiamuseum CIDMA. Op de parkeerplek worden we volledig ingebouwd. Met lekker veel ruimte binnen maakt het niet uit. We eten een hap en kijken een serie. ’s Ochtends moeten we onverhoeds om 8 uur verkassen voordat we weer ingebouwd raken. We ontbijten in een barretje met heerlijke koffie, zoetje broodjes en mensen kijken. In het museum worden we rondgeleid door een Engels sprekende jonge vent, die ons de geheimen van de maffiosi bijbrengt. Het is wel duidelijk dat die iedereen in de tang hadden. Het schijnt dat in Palermo nog steeds 50% van de ondernemers protectiegeld betalen. De rechters Falcone en Borselino speelden een hoofdrol in het moeizame proces om de maffiosi te kunnen berechten (en zijn beiden vermoord door een autobom). De foto’s van Letizia Battaglia (recent overleden) zijn ‘prachtig’, maar getuigen van veel leed. Het weer is kil en nat, dus we rijden door het prachtige groene binnenland naar de kust. In Trapani schijnt de zon en gaan we op een echte camperplaats staan. We worden in een rijtje gedirigeerd, maar de heren zijn alleraardigst. We hebben uitzicht op groen en er is zelfs een douche. We lopen 40 minuten naar de binnenstad en eten een heerlijke pizza. We slapen lang op zondag en wandelen dan in 40 minuten naar de kabelbaan om Erice te bezoeken Erice ligt als een adelaarsnest op een rots en is een prachtig dorpje, net niet tè gepolijst. We wandelen een uur door het dorp en drinken dan natuurlijk een cafe macchiato met de lokale specialiteit cannoli, jakkes wat lekker.

Maandag 9 mei rijden we langs Marsala naar Selinunte aan de kust. Een uitgestrekt terrein met restanten van een Griekse nederzetting van 628 v. Chr. Het regent maar we gaan toch op pad. Het is een flinke wandeling en de resten zijn inderdaad prachtig. De eerste tempel met pilaren rondom is verrassend intact. Als verzopen katten komen we bij de auto aan en besluiten naar een camping onder Agrigunte te rijden. Niet veel bijzonders, maar de zon schijnt en de douches zijn warm. Ook hier weer mensen die toch even willen laten weten dat we een ‘coole’ auto hebben ;-). Ook hier ligt een vallei vol met tempels maar gisteren hebben we voldoende gezien. We rijden door langs de kust, drinken koffie bij een kasteel en stoppen bij een mooie, helaas gesloten, camperplek. Ik doe navraag bij de naastgelegen B&B en we mogen zowaar van Maria op hun terrein aan het strand staan (wat Joost toch wel gedaan had) tegen een vergoeding van 10 Euro. Dat staat toch lekkerder. Afgezien van twee Zwitserse toeristen en een wandelaar zien we helemaal niemand! Prachtplek met privéstrand! Woensdag 11/5 zetten we koers naar het noorden. Eerst een koffiestop in Butera, een klein stadje op een rots. Natuurlijk rijden we ons vast op het dorpsplein, geen verbodsbord of waarschuwing te bekennen. Joost weet te draaien en we zetten De Chef langs te weg. Prachtig uitzicht en een leuk rondje door het dorp (met natuurlijk een macchiato en een croissant met room). Via Whatsapp hoorden we dat er plek is op een prachtige agriturismo Il Mandorleto (ze hebben geen mobiel bereik daar!). We rijden over slingerweggetjes door het prachtige landschap en komen begin van de middag aan. Ze hebben een B&B, zwembad, paarden, schapen, wat huisjes en 4 camperplekjes en we zijn de enige camper. Alessandro leidt me uitgebreid rond en verteld over de eetbate spullen in de tuin (peperboom, groene asperges, citroenen en kruiden). We bestellen een compleet Italiaans diner voor vanavond. De vader Maurizio komt ook nog uitgebreid keuvelen. Ze hebben alle tijd en bekennen het wel lekker te vinden, niet te veel gasten. Het begint helaas weer te regenen. ’s Avonds krijgen we heerlijk te eten van Alessandro, alleen de verrukkelijke antipasti is al een hele maaltijd. We betalen 25 Euro pp inclusief twee flessen wijn en espresso’s met limoncello. Er zijn ook nog 3 Canadezen. ’s Nachts veel dierengeluiden! De volgende dag twee ladingen in de wasmachine, ik stoei met het backuppen van mn foto’s en we maken een wandeling. We eten met mate!

Je bent niet in Sicilië geweest, als je de Etna niet bezocht hebt! Helaas is mijn KVK-collega Jessica niet thuis, anders waren we daar langs gegaan (ze woont er vlakbij met haar man en kinderen). We zoeken ons een weg naar een mooie wildplek. Onderweg scoren we nog een nieuw vliegengordijn, op aanwijzing van Maurizio. En jawel, na wat navigatiegerommel, staan we einde middag op een triple-A locatie! Het is wel behoorlijk kouder dan beneden, scheelt zeker 15 graden. We lopen een korte wandeling door een lavaveld. Na het eten trekt de bewolking weg en wordt de rokende krater zichtbaar (1 van de 4). Wat een plaatje zo! De volgende dag zijn we zo bij het circus van de kabelbaan. We gaan al snel naar boven en na een koffietje, worden we verder getransporteerd met een 4×4 Unimog. Daar staat een gids te wachten en met een enorme groep staan we op 2700 meter hoogte (verder mag niet) met prachtig uitzicht. Een tweede wandeling gaat door een krater die in 2001 is ontstaan. De stenen zijn nog warm en stoom komt uit de bodem. Bijzonder! ’s Middags dalen we af naar de kust en eindigen bij camperplaats San Marco. Bloedheet en met een ijsje lopen we langs het strand. ’s Avonds is onze verbazing groot als we toch echt een lavastroom uit de Etna zien komen! ‘Normal operation’ volgens de Italiaanse buurman. En het werd nog een gezellige boel op zaterdagavond. De karaoke klonk nogal vals maar hield gelukkig op om 20 uur. De zondag slaan we eten in en nemen de veerboot van Sicilië naar het vaste land. De online gekochte ticket blijkt een reservering te zijn, en dus moeten we uit de rij alsnog naar het kantoortje. Het lukt nog net om aan boord te komen.

Dat was Sicilië! Best mooi, maar niet bijster bijzonder en best toeristisch. Ik moest echt nog een beetje inkomen. Maar de start is gemaakt!

Leuk dat je ons volgt!

Liefs, Marijke