Week 15: The long way home – Oekraïne

Maandag 5 augustus rijden we richting Samara National Park, waar we hopen op een leuk plekje voor twee nachten. Vanaf ons plekje naast de rivier rijden we eerst naar Sarka. Wat een leuk stadje! We zien veel gekleurde huisjes, net als anders, maar het lijkt of ze er hier een wedstrijdje van gemaakt hebben. Strak in de lak en nog fris kleurig. Bij een pomp langs de weg haalt Joost water. Niet iedereen heeft hier een waterleiding en dus is het heel normaal mensen met aluminium emmers naar de pomp te zien lopen. Het is een lange rit vandaag en het weer wordt er niet fraaier op. Veel wegwerkzaamheden helpen het tempo ook niet. Onderweg doen we boodschappen. In dit deel van Rusland is een supermarkt nooit echt ver weg, het zijn er opvallend veel. Ook veelvuldig zien we de drankwinkels van Krasnoe & Beloe (de rode en de witte). In een stadje zitten er al snel een stuk of 6. Ook op de weg wemelt het van de bestelautootjes. Onderweg slapen we op een prima iOverlander plek aan een meertje. We zien 1 man die op zoek is naar iets in het bos. Als ik het hem vraag laat hij bosaardbeitje en wat besjes zien. Niet echt een grote vangst! Russen vinden het erg belangrijk om in de natuur naar eten te zoeken en dat zien we vaak: vissers en paddestoelenzoekers. Hmm. bij het opstaan is het donker bewolkt en het begint te regenen. Na weer een lange dag rijden, gaan we op zoek naar een iOverlander plek aan de Wolga. Het pad is onverhard en er liggen enorme plassen. Gelukkig hebben ze gravel gestrooid. Na een twintig minuten komen we aan op een open plek tussen de bomen aan de rivier. Best een mooie plek! We besluiten er een dagje te blijven. Het weer zit zowaar mee en we kunnen lekker in het zonnetje zitten lezen. Ik doe een wasje met Wolga water. Aan het einde van de middag komt een man op ons af met een duidelijk mank been (zijn onderbeen staat onder een hoek) en een zaag in zijn hand. Hij begint tegen ons aan te praten en hij laat duidelijk blijken dat hij het maar raar vindt dat we hier zijn en geen Russisch praten. Ik doe m’n uiterste best maar dit wordt niet echt wat. Hij gaat op de grond zitten met een sigaret en vertelt dat hij in een van de huizen woont. Ook dat hij in vele staten van de USSR is geweest, waaruit ik opmaak dat hij misschien militair is geweest? Ik begrijp ook dat er pas een Duitser is geweest (dat was diegene die de plek op iOverlander heeft gezet). Ik kan me voorstellen dat hij niet begrijpt dat er binnen 3 weken zomaar buitenlanders op deze afgelegen plek verschijnen. Ik voel me enorm opgelaten, maar gelukkig laat hij ons met rust.

Hadden we eerst het plan op nog verder langs de Wolga naar het zuiden te rijden, gaan we toch direct naar het westen. De lange kilometers zijn niet echt boeiend. Bovendien is het weer niet zo best. Het regent als we wakker worden en dus gaan we zonder ontbijt vroeg weg. Joost stuurt de Hilux moeiteloos door de modder en diep ondergelopen kuilen in de weg. We nemen een ontbijtje bij een truckerscafe. En het wordt warmer! Zomaar 23 graden! De weg is prima, maar omdat het vaak tweebaans is maken we toch gemiddeld maar 60 km/uur (je kunt er 90 rijden). Veel wegwerkzaamheden en heel veel trucks. Ok staan er erg veel incognito snelheidscontroles langs de weg. Ik krijg het idee dat het een franchise constructie is! Iedereen met een auto krijgt twee camera’s en gaat langs de weg zitten. Het gaat fout als Joost over een doorgetroken streep rijdt en er net een politieman aan het filmen is. Joost blijft volhouden dat hij er niets van begrijpt en na 20 minuten wenst oom agent Joost, met Google Translate, een fijne reis! Da’s beter dan de gevangenisstraf of rijontzegging waar de man het over had. Aan het einde van de dag douchen we bij een eenvoudig motel en besluiten daar ook te overnachten op de parkeerplaats. Als ik het vraag aan de eigenares, krijg ik een prachtig antwoord (via Google translate) dat begint met ‘lieve kameraden’. Het komt er op neer dat we niets hoeven te betalen want de parkeerplek is voor haar gasten, heel aardig. We eten wat in het naastgelegen restaurant en hebben een onrustige nacht (altijd lawaai die pleisterplekken en het blijft licht tot 23 uur). De volgende dag even snel een fruit-muesli ontbijtje en rijden maar weer. Bij Tambov besluiten we toch de zuidelijke route te nemen richting de grens met Oekraïne. De M-wegen zijn over het algemeen beter (dan de P-wegen) en dus sneller. In Voroznoe raken we (ik dus) even de weg kwijt, maar het gaat als een speer. Vlak na de grote stad zoeken we op goed geluk een plekje. Dat is niet eenvoudig hier, want veel land is bebouwd en bewoond. Uiteindelijk gaan we aan de rand van een pas gemaaid tarweveld staan. Ik heb daar vreselijk veel moeite mee en voel me bijzonder ongemakkelijk om zo op iemands land te staan. Maar, eerlijk is eerlijk, niemand valt ons lastig, ook voorbijgangers niet, het is een prachtige plek en de zon schijnt. Eigenlijk zie je in Rusland werkelijk overal geparkeerde auto’s staan in velden en bossen. Geen idee wat mensen daar doen, maar we vallen dus niet echt op en doen wat de locals doen ;-). Wat we niet doen, is afval achterlaten en dat doen de locals met verve! Werkelijk overal ligt troep en met name plastic flessen en toiletpapier zijn natuurlijk erg vervelend. Zo jammer.

Zaterdag 10/8 staan we helaas weer op met regen. Heel fijn dat er in Rusland langs de doorgaande wegen prima truckstops zijn (ctojanka’s of TIR parkings). Ook nu weer een hotel waar we prima ontbijten en heerlijk warm douchen voor een paar Euro. Dat is goed voor elkaar hier. Grappig is trouwens dat we in Nederland heel stoer doen over ‘genderneutrale’ toiletten. Hier is dat heel gewoon, ook bij de douches. Onderweg zien we vooral veel velden met zonnebloemen. De weg is uitstekend en we komen rond 15 uur bij de grens met Oekraïne aan. De Russische kant is uiterst correct, hoewel ze wat moeite hebben met het Kirgische importdocument voor de auto. De weg wordt direct heel slecht als we aan de Oekraïense kant komen. Ook zien de militairen er direct agressief uit met hun camouflage t-shirts en machinegeweren. Als er een alarm afgaat, rolt de eerste militair direct een lint met spijkers over de weg en gaat langs de kant staan met geweer in de aanslag. Ik babbel inmiddels wat met een Duitser in een Opel Astra die naar Kazachstan en Aral wil. Ik kan m nog snel uitleggen dat daar geen schepen meer liggen en de wegen niet zo best zijn. Het enige dat hij wil weten is of de verhalen waar zijn dat het gevaarlijk is om alleen te reizen. Ik geef hem mn laatste roebels en opgelucht door mijn antwoord rent hij naar z’n auto. Na een uur zijn we beide grenzen gepasseerd: een nieuw record! We pinnen in het eerste dorpje en daarna wordt de weg gelukkig beter. We rijden naar een heilige waterbron in het bos om te overnachten. Het zonnetje schijnt en het is heerlijk weer om nog even te genieten van deze fijne plek. We worden ogenblikkelijk door een familie uitgenodigd voor de picknick. Alleraardigst, we drinken hun zelfgestookte wodka mee en we laten ons familieboekje zien. Met een beetje Russisch kunnen we wel wat communiceren. Uiteraard moeten we met ze op de foto en Joost wordt ondertussen onzedelijk betast door en van de rondborstige dames. Als we eindelijk zover zijn om zelf wat van het heilige water tot ons te nemen (geneest al je kwalen) lijkt de bron wel leeg of in ieder geval lukt het niet om er water uit te krijgen. Jammer dan! Gelukkig krijgen we een flesje als de familie weggaat van het heilzame vocht. Ik besluit er thee van te zetten. Pas als ik het in mijn beker giet en wat aanleng met wat koud, ruik ik het: wodka! Nee toch. Snel giet Joost het in een flesje, onze zelfgemaakte kamillewodka 🤣🤣🤣. Als we gaan slapen is het nog steeds erg licht en ontdekken we dat het hier twee uur vroeger is dan in Rusland…..

Onderweg boek ik een hotelletje met een parkeerplek in Kiev. De weg naar Kiev (let wel, de M01) is niet om over naar huis te schrijven. Maar dat mag de pret niet drukken. Het is inmiddels heerlijk weer dus we hebben wel zin in deze stad. We laten de auto wassen, kopen een simkaart bij de Vodafone en komen om 12 uur bij het hotel. Ze dwingen ons te wachten tot 14 uur. We geven de enorme baal was af en gaan met een Yandex taxi naar de stad. Dat kost even wat moeite want het hotel ligt in een buitenwijk. We laten ons afzetten bij het Lavra. Dat is een kloostercomplex met fantastische kerken. We lopen wat rond en genieten van het gezang van de priesters. Om wat te eten laten ze ons afzetten bij het Onafhankelijkheidsplein. Tot onze verbazing is de 4 baansweg door het centrum volledig afgezet en bezet met flanerende mensen en straatartiesten. Wat een gaaf gezicht! We eten op een heerlijk terras bij een Georgisch restaurant (met Georgische bubbels, mjam!). Het eten is nog steeds heel betaalbaar, de drank heeft Nederlandse prijzen. We slapen als een os in de airco-kamer. Zondag melden we ons voor een free walking tour door het oude Kiev. Het is echt een prachtige stad en ook het contact met andere reizigers is leuk. De middag brengen we door met drie Brazilianen, super gezellig, en eindigen aan de boulevard langs de rivier waar eindeloos zitzakken staan om je waterpijp te roken. De sfeer is gezellig en relaxed. Wat een leuke stad!

De volgende morgen is het snel 26 graden en gaan we op naar L’viv! Schijnt ook een leuke stad te zijn.

Liefs,

Marijke