Week 1: Groen, prachtig en gastvrij

Hier volgt het reisverslag van onze eerste week Roemenië. Snel zien waar we zijn? Bekijk onze GPS-log: roemeni.poi66.com

Zondag 3 augustus – Harald en Mariska komen aan het begin van de middag. Harald wil nog een optakelbaar bed maken in hun Landcruiser. Het is flink wat klussen en Joost zijn gereedschap komt goed van pas. Intussen hobbel ik wat rond op 1 kruk en probeer nog wat te doen, maar mijn voet wordt snel dik. Mariska en ik houden ons nog bezig met het downloaden en kopiëren van films en series voor onderweg; niet onbelangrijk. Joost kookt lekker Thais. Harald en Mariska proberen hun nieuwe bed uit en slapen uitstekend.

Ma – 4 aug. We rijden om half negen de straat uit en het wordt een lange dag rijden. Om de twee uur even stoppen. Aan het einde van de dag voor de Oostenrijkse grens stoppen we bij een camping in Neukirch. Mariska draait een lekker Mexicaanse maaltijd in elkaar met wraps en al. Prima camping, alleen jammer van de koude douche ’s ochtends!

Di 5 aug. Oostenrijk is een prima land om door te rijden. Keurige chauffeurs in tegenstelling tot menig Duitser. Inhalen met onze zware auto’s neemt nog wel eens wat tijd in beslag en dat waardeert niet iedereen. In de middag passeren we de Hongaarse grens en wat volgt is vele saaie kilometers. Vlak land en weinig te zien. De temperatuur is tegen de 3o graden en gelukkig hebben we airco. Bij stops is al duidelijk te zien dat hier andere mensen met andere gelaatstrekken en vooral kleding wonen. Vlak voor de Hongaarse grens hebben Mariska en Harald er tabak van (en wij ook). E slaan een provinciale weg in en eindigen bij een camping bij een thermaal bad. Het is er erg druk met Hongaarse toeristen, allemaal in blote bast en bikini. De jongeman bij de receptie heeft wel wat anders aan zijn hoofd dan ons te woord te staan (zien we niet dat hi met zijn vriendin aan het praten is!). Uiteindelijk komen Joost en Harald met een soort jurybordjes met een nummer de deur uit en we mogen een plekje zoeken. De lucht wordt enorm donker en het rommelt enorm. Intussen genieten we van een soort jachtmuziek die de camping over schalt. Als het eten klaar is heeft Joost net de luifel uitgeklapt en eten we samengepakt onder de luifel een lekker pastaatje. Het gaat flink tekeer. Dan is met een kruk door een sompig grasveld niet de snelste manier om naar het toilet te gaan! Ik kom er achter dat de GPS-kaart van Roemenië dus niet op de Garmins staat en doe nog wat gefrustreerde pogingen dat te herstellen, maar het lukt niet.

Wo 6 aug. Na een dik uur rijden houdt de snelweg op en hobbelen we de Roemeense grens over. We kopen een “rovinieta” (Roemeens vignet) en gaan Roemenië binnen over een smalle en erg volle tweebaansweg. Auto’s met een auto-ambulance erachter halen gewoon met grote snelheid in. Ook maken we kennis met de soms wel erg dikke auto’s met allerhande buitenlandse kentekens die Roemenië ingaan. Vermoedelijk Roemenen die het in het buitenland gemaakt hebben en met niets anders dan een dikke Mercedes of Audi naar huis willen. Veelal mannen met enorme buiken. De eerste dorpjes zien er netjes uit met aan weerskanten van de weg een brede grasstrook met fruitbomen. De dames vaak wat oversized (understatement) met hoofddoekje en bloemetjesjurk. Veel watermeloenen langs de weg te koop. In de eerste groters stad (Arad) doen we boodschappen bij een enorme Cora. Dit nadat we even goed de tijd hebben genomen om te kijken of onze auto’s in de garage met maximale hoogte van 2,20 meter past. Ik ga dapper met 1 kruk mee, want effe eruit wil ik ook wel. We slaan flink in. Arad is geen echt appetijtelijke stad en we gaan er dwars doorheen, goed oppassend op het vreemde rijgedrag van de Roemenen. Tegen 4 uur komen we aan op een aanbevolen camping van de website www.campings-in-roemenie.nl. We worden hartelijk welkom geheten door Paul. Het is een kleine camping met mooi gras en een vaste BBQ. Er staan meer Nederlanders op de camping. We zetten de auto’s royaal neer en nemen het er even van. Helaas begint het te regenen. We barbecueën wat laat. ’s Avnds arriveren 3 Franse Landrovers en 3 Tsjechische motoren.

Do 7 aug. De volgende ochtend doen we rustig aan en laten Paul en broer Luciano ons foto’s zien van mooie Roemeense plekjes. Luciano neemt de tijd om een hele route voor ons uit te stippelen. Heel handig. Ze spreken prima Engels. Na een broodje roerei van Harald gaan we op pad om de plaatselijke kloosters te bekijken. Onderweg zien we in kleine dorpjes enorme kastelen van villa’s in aanbouw met dikke Mercedessen ervoor. “ Gypsies” legt Paul ons later uit. Mensen die hun geld op “slimme” manieren verdiend hebben en soms met wel 40 man in een huis wonen. Heel opvallend. Joost, Harald en Mariska gaan het terrein op van een redelijk modern klooster. Het is warm. Daarna denken we het onverharde pad in te gaan naar een kloosterruïne, maar wat volgt is een spannende offroad middag. Paden met diepe moddergeulen, plassen en smalle doorgangen. Na 2 uur komen we bij een boskapterrein, waar het pad bezaaid ligt met stammen en takken. Ik kan zien op de GPS dat het pad naar een verharde weg leidt en dus besluiten we het pad wat op te ruimen en door te rijden. De lintjes in de bomen en tekens op de stammen stemmen bemoedigend, maar na nog een uur ploeteren wordt het toch te gek. De paadjes zijn te smal en eerder geschikt voor crossmotoren of mountainbikes. We besluiten om te draaien. Tot onze verbazing razen we in een uur terug naar het klooster. Vooral de mannen hebben een erg leuke middag gehad! Hier kwamen ze voor en dat al de eerste dag. Ik ben vooral in de auto blijven zitten, iets te benauwd om te zwikken in het bos. We zijn te laat voor het avondeten dat de vrouw van Paul voor ons heeft gekookt. We eten soep, Sarmale (gevulde koolrolletjes die we voor de eetclub ook een keer gemaakt hebben) met gebakken aardappels en ijs toe. Prima na zo’n middag. ’s Avonds borrelen we met de broers en hun vader en Nederlandse stiefmoeder. Zo horen we nog het een en ander van dit boeiende land.

Vrijdag 8 aug. We doen rustig aan na de inspanning van de vorige dag. Mijn voet voelt heel goed na een dag weinig lopen. We rijden naar Lugoj via Timisoara. Het eerste stuk is de weg vreselijk (gaten). Langs een nagenoeg nieuwe weg (met dank aan de Europese Unie, dat zien we nog veel meer) tanken we en kopen groente langs de kant van de weg. In Lugoj doen we boodschappen en kopen karnemelk (Lapte batida) in plaats van melk (Lapte). Ach, dat doe je ook maar een keer. Via Resita rijden we naar het Oosten. Na een lange slingerweg eindigen we op een camping langs de weg. Het regent en de camping (Trei Ape) is niet echt geweldig. Ik maak een flinke maaltijd klaar en we gaan op tijd naar bed.

Zaterdag 9 aug. Op tijd op staan gaat ons niet zo goed af. Gelukkig is het droog en we ontbijten in een zonnetje. We rijden terug naar Resita en proberen een wit weggetje te vinden, maar dat lukt niet. Op de weg naar Ariana besluiten we toch een klein weggetje in te gaan ter afwisseling van de doorgaande weg. De kaarten en Garmin beloven ons een doorlopende weg. We rijden door echt Roemeens platteland met prachtige met de hand gemaakte hooibalen en simpele boerderijtjes met bloementuintjes en eigen groente. We komen uit bij een grot, waar twee gidsen net een echtpaar de grot uit leiden. Ah, dit is wat die man langs de weg ons probeerde uit te leggen! (hij gebaarde iets ronds, maar Roemeens is niet te verstaan!). We proberen door te rijden maar het pad wordt echt te smal. De weg heeft notabene een nummer, maar er is nauwelijks een doorkomen aan. De heren manoeuvreren de auto’s achteruit om eruit te komen. We lunchen in een weiland voor een verlaten gebouw. Het is 30 graden. Harald, Mariska en Joost besluiten de grot in te gaan. De gidsen spreken geen woord over de grens, dus het wordt een aparte belevenis in de nogal modderige grot. Na een uur komen ze terug en rijden we naar het zuiden langs Parc National Semenic Cheile. We gaan op zoek naar de Bigar waterval, want dat zou toch wel een hoogtepunt zijn. We zien veel Roemeense toeristen die druk in de weer zijn met hun iPhones. De waterval is wel mooi, maar we betalen entree om nog verder te kunnen, maar eigenlijk is er niet meer te zien. Ach ja. We besluiten een wit weggetje te nemen om een plek voor de nacht te zoeken. Campings zijn er niet in dit gebied. Als we twee dorpjes gepasseerd zijn en op een onverharde weg komen, spot Harald een kiezelstrandje naast de rivier waar we met de auto’s kunnen komen. Nauwelijks zichtbaar van de weg. Vermoedelijk is het de lokale autowasplaats. De mannen manoeuvreren de auto’s op een plek en Harald en Mariska koken een heerlijke kip Madras. We bouwen een lekker vuurtje. Ondanks het enorme geraas van de rivier (Harald meet 80dB) slapen Joost en ik als een os.

Zondag 10 aug. Joost is toch een dappere dodo en loopt poedelnaakt de rivier in om zich te wassen. Na het ontbijt gaan we op weg richting Caransebes. Het landschap is schitterend. Prachtige heuvels met landbouw, vooral maïs en zonnebloemen. In de dorpjes gaan de dames zondags gekleed met hoofddoekjes en hakjes; de mannen een wit overhemd met hoeden op. Ook zien we mannen die hun twee koeien aan het uitlaten zijn (zo ziet het eruit). We lunchen van de weg af onder een grote boom en komen halverwege de middag aan in Sarmizegetusa, het oudste dorp van Roemenië. Hmm, het blijken opgravingen met diverse restaurantjes ervoor waar nogal dikke Roemenen hun plaatselijke specialiteiten zitten te verorberen. We worden niet enthousiast van de ruïnes en nemen een ijsje. We rijden door naar een van de mooiste parken van Roemenie: Retezat. De Toursit Information blijkt gesloten en dus rijden we zelf het gebied in. Het weer slaat om, de temperatuur daalt van 30 naar 23 graden. Veel kamperende dagjesmensen langs de weg. Het meer blijkt een stuwmeer te zijn. We willen eigenlijk wel stoppen en rijden een onverharde weg in en vinden een plekje langs de weg. Er rijden 3 auto’s langs en het regent af en toe, maar ach, we hebben uitzicht op het stuwmeer. Joost probeert de buitenkeuken uit (ons gasfornuis kan op de rijplaten aan de buitenkant) en kookt een lekkere pasta voor ons. Het vuur hoor ik knapperen als ik dit reisverslag schrijf.

Liefs, Marijke