Week 2: Over mooie stadjes, drukte, zon en regen

Maandag 11 aug. Om 6 uur komt de eerste auto al langs onze wildkampeerplek aan het stuwmeer in het Retezat National Park. Als binnen 10 minuten de tweede langskomt wil ik eruit. Harald en Mariska gaan vandaag wandelen hier. Aangezien mijn voet dat nog niet kan gaan wij alvast verder. We rijden via Petrosani naar de Transalpina, een weg over het Cindrel gebergte. Het eerste stuk tot aan de Transalpina is prachtig en gaat langs een riviertje door een kloof. Daarna steil door de dennebossen naar boven. Langs de weg veel imkers die honing verkopen; we zien ook een soort mobiele bijenkast (vrachtwagentje). De Transalpina zelf is hier vandaan naar het Noorden een vreemde weg; dan weer strak asfalt, dan weer echt slecht. We zien heel veel zigeuners langs de weg in krotjes. Ze verzamelen blauwe bessen en paddenstoelen in het bos. Met moeite vinden we een leuke picknickplek aan een zijweggetje. Aan het einde van de middag komen we aan in Garbova, bij camping Poarta Oilor (de schaapspoort). Het is erg warm (zeker 32 graden). We worden hartelijk verwelkomd door de Nederlandse eigenaar. Onmiddellijk valt de grote hoeveelheid kinderen op. De camping heeft een groot zwembad waar ze zich gillend vermaken. We draaien direct een wasje. We maken een ratatouille en Joost barbecuet karbonaadjes. Het stikt er echter van de vliegen en dat maakt eten klaarmaken en verorberen wel erg lastig. Gelukkig koelt het af en worden we getrakteerd door meerstemmig duidelijk christelijk gezang.

Dinsdag 12 aug. De volgende morgen wordt wel duidelijk dat er een kinderkamp aan de gang is begeleid door een stel Ieren. De kinderen worden ’s ochtends vroeg aan corvee gezet en daarna volgt een kerkdienst, weer met gezang. We besluiten te verkassen, want de herrie wat gisteren niet echt prettig, een soort van “christelijke overlast”. We rijden binnendoor naar Saliște. We stoppen bij een gefortificeerde kerk (kerk met een muur eromheen), daarvan zijn er in Roemenië heel veel, kloosters, kerken en kapelletjes trouwens ook, in alle soorten en maten. Dit is meer een ruïne waar de plaatselijke bevolking duidelijk op jacht is geweest naar bouwmaterialen en… er staat een koe in de kerk. Als we eruit komen vragen twee meisjes naar geld, of sigaretten of gum of… ach ja, met zo’n auto bij je vraag je erom. In Saliște willen we boodschappen doen, maar dat valt in dorpen niet mee. Er zijn genoeg mini-markets, maar die hebben meestal geen vers brood of vlees. Bakkers en slagers zien we zelden, heel vreemd. Dus toch maar even naar Sibiu naar de Lidl. We slaan in voor twee dagen. We koken om en om en dat bevalt heel goed. Terug in Saliște worden we verwelkomd door Ella van Casa Rudi & Ella. Ze hebben een oud boerderijtje in het stadje omgebouwd tot pension en er nog twee huizen bijgebouwd. In het gras onder een reusachtige notenboom en appelboom kunnen we kamperen. Het is een heerlijk plek, vooral met de warmte. Ik probeer met moeite een reisverslag te uploaden vanwege de trage Wifi. Aan het einde van de middag komen Harald en Mariska ook aan. We barbecueën gezellig met een banaan met Nutella voor Mariska als toetje!

Woensdag 13 aug. We doen rustig aan en Harald smeert de auto en steekt er ook nog wat modder af. De Nederlandse Rudi kletst ons bij over het leven in Roemenië en de Roemeense politiek (gelukkig zitten nu veel corrupte politici in de bak). Wij proberen de Wifi-versterker en dat werkt als een speer! De foto’s uploaden gaat supersnel. Na een kleine lunch vertrekken we. Harald en Mariska gaan direct naar Sibiu. Wij gaan eerst een ritje naar Crint maken op aanraden van Rudi. Het is een ruige weg de bergen in en tot onze verbazing zien we velden vol met houten beelden. Het landschap is prachtig en groen. Boven staat een enorme villa met tennisbaan en forellenvijvers. Hoe de eigenaar daar comfortabel komt? Hij zal wel een helikopter hebben… Volgens Rudi is het met hoog schrikdraad afgezette land bedoeld voor rijken om op wild te jagen; lekker sportief. Via het mooie vakantieplaatse Sibiel rijden we naar de afgesproken P in Sibiu. Ik loop zonder kruk, al gaat dat niet zo snel. In de stad is het 34 graden en druk. Op het grote plein ontmoeten we Harald en Mariska en lopen verder door het historische centrum; prachtige stad. We drinken ergens wat en besluiten begin van de avond te gaan eten in de Weinkeller, dat er heel leuk uitziet, getuige ook de vele foto’s die van ons genomen worden. Voor de rest is het een foute keus, want het eten is werkelijk armzalig. De saus is zo slecht dat ik er van in de lach schiet. We slaan het toetje dus maar over en nemen ergens een ijsje op de terugweg. Inmiddels is het kwart over 9 en nog steeds 31 graden. We kijken 1 aflevering Penoza op de laptop. We horen de appels van de boom ploffen, gelukkig niet op de auto. Net als op vele plekken, blaffen ’s nachts ook hier weer veel honden.

Donderdag 14 aug. We staan “ op tijd” op (8 uur) en nemen afscheid van Rudi & Ella. We rijden over de nieuwe indrukwekkende snelweg om Sibiu heen naar het beginpunt van de Transfagarașan. Deze weg gaat over het Fagarașan gebergte en is, zegt men, de spectaculairste weg in Roemenië. Ook de drukste en meest toeristische merken we al snel. Het is inderdaad een spectaculaire weg, dor Ceaucescu met haast aangelegd (waarbij 38 doden vielen) om te kunnen ontsnappen bij een eventuele Russische inval. Op het hoogste punt wemelt het van de kraampjes met souvenirs, droge worst en kaas. Harald en Mariska lopen naar het gletsjermeer en wij zoeken een picknickplek, wat nog niet meevalt. Overal staan auto’s in de berm. Roemenen zijn dol op picknicken en dat doen ze echt overal, van ’s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. We eten een broodje en zitten met onze voeten in een koud bergstroompje. Lekker voor mijn voet die iedere avond toch wel dik wordt van het vocht. Verder gaat het behoorlijk goed. Als Harald en Mariska aankomen rijden we samen verder langs een redelijk saaie weg langs een stuwmeer. We zien in Roemenië veel stuwmeren die aangelegd zijn om stroom op te wekken. Bij de dam gaan we even kijken, maar het is weer een drukte met auto’s. We proberen maar weer eens een “ wit weggetje” om een stuk ruig te rijden. Het is nu de derde keer dat we moeten omdraaien omdat het weggetje onbegaanbaar lijkt. Mariska vraagt een Roemeen om raad, en die gebaart druk en gebruikt veel woorden, maar we verstaan er geen klap van. De “witte weggetjes” beginnen een begrip met lading te worden deze vakantie. We rijden dan maar over een gele en rode weg via Câmpulung naar camping Panorama in Rucar. De eigenaar rent ons enthousiast tegemoet als hij onze auto’s (en kentekens) ziet. Aad Kwakernaak woont hier nu 12 jaar en heeft een eenvoudige camping met een werkelijk fenomenaal uitzicht over het dal. Helaas zakt de zon snel weg en waait het nogal. We eten rode curry met kip.

Vrijdag 15 aug. Vandaag gaan we met een kaart van Aad op naar het Parc Piatra Craiului. We zien nog net dat Aad een van zijn teckels meegeeft aan een Nederlandse mevrouw. We rijden via een, jawel, wit weggetje het gebied in en hebben prachtig uitzicht. Dit gebied heeft iets Zwitsers. Mooie huizen, dure auto’s, duidelijke welvaart en prachtig groen. Uiteraard blijf je veel paard en wagen zien, dat hoort er nu eenmaal bij. Wel is het een grappig gezicht om ze al bellend met een mobiele telefoon boven op zo’n hooiwagen te zien. Als we aankomen in het prachtige Magura proberen we of we nog meekunnen om beren te kijken (hier leeft een grote populatie beren en wolven) maar de tours zitten al vol. Wel legt de dame ons vriendelijk uit waar we kunnen wandelen. Roemenen zijn uiterst behulpzaam en menigeen spreekt toch wat Engels, vooral de jongeren. Ze kijken meestal wel nors, maar dat hoort blijkbaar bij hun gelaatsuitdrukking. We rijden naar de aangewezen plek en daar staan enorm veel auto’s. We parkeren in de rivierbedding en Mariska en Joost lopen de kloof in, Harald en ik blijven bij de auto’s. De wandeling is niet echt spectaculair. We rijden via Zanești binnendoor naar Bran. Hier staat het Dracula-kasteel van Bran, een soort statussymbool voor Roemenië. Prins Vlad Ţepeș heeft hier ooit een paar dagen gelogeerd, meer niet. Koningin Marie heeft hier vooral gewoonde begin 20^e eeuw. Het is er erg druk en de toegang is bezaaid met stalletjes. In het kasteel loopt je mannetje aan mannetje een route waar je niet uit kunt door nauwe gangetjes. Het is bloedheet. Het kasteel is vooral van een afstand indrukwekkend, maar van binnen een stuk minder. We rijden terug naar de camping en bediscussiëren de opties voor de volgende dag.

Zaterdag 16 aug. Omdat Mariska toch graag wil bergwandelen rijden we naar Banești, omdat je daar met een kabelbaan het Bucegi-gebergte in kan op 2000m. Als we er aankomen, is het vreselijk druk en de wolken hangen over de bergen. We besluiten om te draaien en naar Brasov te rijden. We doen boodschappen bij een enorme Carrefour, waar het ook weer erg druk is. Dan rijden we de stad in en vinden een prima parkeerplek. Het is alleen met sms betalen…. En dat lukt niet met onze eigen telefoons. Gelukkig wil een jong stel ons wel helpen en belt voor onze beide auto’s het nummer en stuurt de bevestiging door. Geweldig, zo behulpzaam! Brasov is een mooi stad met een gezellig oud centrum. We vinden snel een plekje op een zonnig terras en lunchen uitstekend bij Casa Hirscher. Ook voor het geld hoef je het hier niet te laten! Er zijn opvallend veel bruiloften aan de gang. We zien overal bruidsparen met uitbundig (lees: tikkie ordinair) uitgedoste gasten. We lopen nog een rondje door de stad. Mijn voet gaat weer beter, dus ik hobbel zoveel mogelijk mee. Aan het einde van de middag rijden we de stad uit naar het Noorden. We maken een kleine omweg via Prejmer, waar een bijzondere versterkte kerk staat uit circa 1500; de beste bewaarde en grootste van Zuid-Oost Europa. De citadel om de kerk heen heeft muren van 5 meter dik waar wachters doorheen liepen, met 270 kamers voor opslag en om de bevolking onder te brengen bij een aanval. Het is al gesloten maar Mariska kijkt de portier lief aan en we mogen nog naar binnen. Heel bijzonder. De aangewezen camping blijkt niet meer te bestaan, dus we komen uiteindelijk terecht bij Naturacamp. Ah, dit is de manier waarop de Roemenen kamperen (naast de optie in de berm dan). Een enorm grasveld met veel vertier eromheen (zwembad, paintballen, e.d.), zeer weinig en vies sanitair (geen douches gezien) en uit alle speakers schalt dancemuziek. We gaan aan de rand van het veld staan, met de auto’s zo dat we er achter kunnen piesen. Als we aan een hapje en een drankje zitten, komt een enorme gebruinde heer naar ons toe met een minuscuul zwembroekje. Hij vraagt beleefd of hij wat foto’s mag maken van onze auto’s, want zoiets, tja, dat is toch geweldig! Hij is vol bewondering en filmt de Hilux van alle kanten. Hij spreekt wat Engels. Erg leuk. Om 10 uur houdt zowaar de muziek op, maar begint zigeunerachtige muziek van alle kanten. Heel gezellig. Het wordt fris en begint te regenen. We kijken Penoza en gaan slapen. De regen houdt iedereen rustig….

Zondag 17 aug. Hmm, het regent onophoudelijk. We gaan laat het bed uit en proberen alles binnen te doen. Mooi dat we zoveel ruimte hebben. We proberen ook het Kaktus-droogtoilet uit en ook dat werkt. Mariska komt informeren hoe ver we zijn. Even later gaan we. We rijden verder naar het Noorden door Harghita, waar overwegend Roemenen van Hongaarse afkomst wonen. Alle plaatsnamen staan er ook in het Hongaars (=lang en onleesbaar). De stadjes zijn veel beton en saai. In Mercurea Ciuc besluiten we pizza te gaan eten voor de lunch. Vlak voor het stadje stoppen Harald en Mariska want ze horen een vreemd krassend geluid bij het rechtervoorwiel. Gelukkig is Harald erg technisch en heeft snel uitgevogeld dat er waarschijnlijk een steentje de oorzaak is. Joost spant een zeiltje aan een schutting tegen de regen en binnen no-time is het steentje eruit. De pizzatent is op zondagmiddag een bekende schuilplaats blijkbaar, we zijn niet de enige. De pizza’s smaken uitstekend. In de regen rijden we verder. Vlak voorbij Georgheni vinden we de camping van mevrouw Jolanda. Ze verwelkomt ons in het Engels, maar ze vertelt snel dat ze Hongaars is. Ze spreekt van meerdere talen een klein beetje en haspelt dat rustig door elkaar om ons te vertellen dat het hier erg koud is voor de tijd van het jaar. De “camping” is eigenlijk het grasveld met vrolijke bloemenperken om haar huis heen. Het huis verhuurt ze evenals een huisje in de tuin. In het andere tuinhuisje woont ze. Zowaar breekt de zon door en kunnen we lekker buiten barbecueën. Harald probeert een enorme worstketting bij me om de nek te leggen. Zo eindigt een regenachtige dag toch nog leuk. ’s Nachts wordt het een graad of 8 en hebben we het erg koud!

Groeten uit Roemenië! Liefs, Marijke