Na een dagje rust aan het Ohrid meer, gaan we weer offroad. Wederom op een kleine aanwijzing (= 3 plaatsnamen) van Allradler magazin gaan we op pad. Vlak voor Elbasan nemen we een oude militaire weg omhoog langs Labinot. Daarna duiken we het bos in. Regelmatig hebben we prachtig uitzicht. De weg is ruig, rotsig en soms wat overgroeid en hier en daar raakt onze ‘under-car-protection’ de stenen. Zo hotsen we zeker twee uur langzaam, langzaam. Bij de lunch merken we pas goed hoe heet het is (34°). De airco is wel een zegen. Als we bij Üre in de buurt komen, zien we mensen bezig met hooien op steile hellingen. Nu komen we ook af en toe een lokale 4×4 tegen, die batsen over de weg. Allemaal heel vriendelijk; zwaaien! We zien mooie wildplekjes, maar zoeken een slaapplaats met mobiel bereik. Joost moet een zakelijk telefoontje plegen voor een mogelijke klus. We rijden langs Shengjergj en krijgen fenomenaal uitzicht over het dal. Joost probeert het bereik, maar het houdt niet over. Dan maar naar het dorpje. De weg naar beneden is erg steil en heel slecht. We komen uit bij een barretje naast een oude moskee. We nemen een drankje en Joost gaat in de auto zitten bellen (met de motor aan voor de airco). Tja, hoe leg je dat uit met handen en voeten? De mannen gaan op de auto af
om die nader te bekijken. Ik probeer ze uit te leggen waar alles voor is en waarom Joost in de auto zit. Ik krijg lekkere Turkse koffie aangeboden. Als Joost de auto uitkomt, laat een van de mannen mij zijn mobiel zien. Er staat te lezen (Google Translate): ‘If you want to stay here, no problem’. Kijk, da’s aardig! Inmiddels is Joost het plateau naast de moskee op gelopen en dat lijkt hem wel wat. Geen probleem verzekeren ze ons. Wow, wat een stek! We hebben rondom uitzicht. Joost maakt enthousiast een filmpje (zie hier). Het blijkt een echte traktatie, we horen alle geluiden uit het dal: spelende kinderen, koebellen, een auto, muziek uit de bar e.d. Af en toe komt iemand een sigaretje roken. We zien ook een werkelijk enorm overbeladen hooiwagen de weg afkomen die wij ook genomen hebben. Hij gaat tergend langzaam en de hooibaal blijft zichtbaar af en toe hangen aan de rotsen en in de bomen (we zien de volgende dag de resten hooi hangen). Na een warme nacht branden we om 6.30 uur de tent al uit en vertrekken we noordwaarts richting Klos. We rijden langs alpenweitjes en door de bomen met een slakkengang van 10 km per uur. De rit is lang en we weg wordt juist als we bij Gur i Bardhë nog slechter (zie filmpje). Om 13 uur komen we aan bij Camping Oasi della Chiesa in Suc. De camping ligt rondom een kerkje en wordt gerund door zusters. We zijn (en blijven) de enige gasten. We gaan onder een grote boom staan en duiken ’s middags aan de overkant van de weg even de rivier in. Tjee, wat is het warm. Het koelt ’s avonds gelukkig af en als de zusters met een aantal gasten en kinderen zich om het kunstvoetbalveld hebben geposteerd, trapt Joost een balletje met de kinders. Vanwege de warmte lijkt het ons een goed idee de bergen in te gaan! Woensdag 13/7 maken we een lange dag en rijden over een prachtige snelweg naar Kükes en vandaar over een smalle asfaltweg naar de Valbona vallei. Ai, ai, wat mooi hier! Steile bergwanden en een ijsblauwe rivier. We eindigen bij guesthouse Kon Gjoni waar we in de tuin kunnen kamperen; een prachtige plek. ’s Avonds eten we met de pot mee: geit! Het eten is overdadig en superlekker a 6,50 Euro. We kletsen met Denen en Belgen, want het
guesthouse is vol. We informeren bij de Denen naar een wandeling, want we moeten wel eens in beweging komen. De volgende dag volgen we de wandeling naar de piek Roshit. Het is weer erg warm en het rotsige pad is supersteil. Na 2 ½ uur klauteren en glibberen op de losse stenen, geef ik er de brui aan. Het uitzicht is prachtig maar we hebben nog steeds niet het ‘barretje’ bereikt. We komen de zoon van Gjoni tegen met wat Fransen en die verzekert ons dat het nog maar een half uurtje lopen is. Ik loop nog dapper even door, maar zie nog steeds niks: omdraaien! De weg naar beneden, je raadt het al, is even inspannend. ’s Middags rusten we na gedane arbeid en ’s avonds eten we weer ons buikje rond. Het koelt lekker af.
Vrijdag staan we om kwart over zes op. We willen met de ferry over Lake Koman varen en die vertrekt bijtijds. De bootreis is prachtig door de ‘fjorden’ van Albanië, maar om dit nu een van de mooiste vaartochten van de wereld te noemen…. Het is wel gezellig met twee Amsterdammers die hier twee weken rondtrekken. De aankomst van de boot in Koman is nogal lachwekkend. Het waait heel hard en de kade is mudjevol. Na twee pogingen liggen we aan wal. Dan volgt het manoeuvreren door een smal tunneltje met verkeer van twee kanten; lachuh! Langs een slechte weg rijden we naar Shkoder, een grote plaats. Vlak daarboven vinden we een plek op de camping aan het meer. Het begint enorm te onweren en regenen en de camping wordt flink modderig. De volgende ochtend vetrekken we naar Vermosh, een dorp op de grens met Montenegro. De weg er naar toe wordt helemaal
vernieuwd met EU-geld en is prachtig, maar helaas regent het. Als het asfalt ophoudt zien we indrukwekkende wegwerkzaamheden; veel wordt met de hand gedaan. De omgeving is schitterend en we komen 2 Ierse fietsers tegen; dapper hoor. In de Vermosh vallei mogen we in de tuin staan van Guesthouse Peraj onder de appelbomen. Dochter Florida spreekt prima Engels en we kunnen er ook eten. Om 19 uur staat buiten onder pergola een uitbundig maal klaar met o.a. gebakken vis, frieten, kaas, salade en cake. We kletsen uitgebreid met een bereisde Armeniër die verdacht veel van een Amerikaan heeft. Als we
vragen wat hij doet voor de kost zegt hij: ’If I tell you what I do, I’ll have to kill you”, uhuh. Met de kachel aan kijken we een film. ’s Ochtend gaan we de piepkleine grens met Montenegro over. Montenegro ziet er gelijk anders uit, een soort Zwitserland. Keurig huisje-boompje-beestje, mooie wegen. In de vallei van de knalblauwe Tara rivier vinden we een prima camping en hebben er alle ruimte. ’s Avonds maakt Joost een lekker vuur. Maandag rijden we door de prachtige vallei naar de brug over de Tara waar je met een zip-line een angstaanjagend ritje over de diepte kan maken. Het is er toeristisch druk. We rijden door naar een hoogtepunt van Montenegro: Durmitor National Park. Op de camping hebben we prachtig uitzicht op de bergen en maken een wandeling rondom Black en Small Lake, gevuld met gletsjerwater. De camping vult zich met wandelaars en het wordt koud. De volgende morgen hangen de wolken laag. We rijden eerst een weg naar het noorden van het park en vervolgens in het zuiden er onder langs tot in de Pive kloof. Prachtig, prachtig: eerst de kale ruige bergen van Durmitor en dan het helblauwe water van het stuwmeer omringt met groen. We rijden tot de grens met Bosnië-Hercegovina en besluiten naar het rafting kamp Grab te rijden. Raften op deze rivier lijkt ons wel wat! Top-besluit want er is heel veel ruimte om te kamperen, de ontvangst is uiterst hartelijk en professioneel en we
schrijven ons direct in voor een raft tripje. We vermaken ons met het gadeslaan van de enorme groepen Franse jongeren die er ook verblijven. De volgende dag melden we ons bij de raft instructeurs en met een aantal andere toeristen worden we in een wetsuit gehesen en met een busje naar het beginpunt gereden. We hebben er geen foto’s van, maar het is een prachtige tocht van 3 uur door de kloof met hier en daar toch echt leuke rapids. We vermaken ons uitstekend! Na afloop krijgen we een lunch alsof we zware arbeid hebben verricht. Donderdag rijden we dwars door het kleine landje naar de kust en belanden zowaar op een mooi plekje op een volle strandcamping. We koelen af in het zoute zeewater en kijken onze ogen uit; dit zijn dus mensen die dagenlang aan het strand liggen, brrr, niks voor ons. Vrijdag rijden we langs de toeristische kust naar het noorden. De kust is prachtig, maar nu veel te druk. We gaan door Lovcén National Park, dat ons niet zo kan bekoren, maar worden beloond met spectaculair uitzicht over de baai van Kotor.
Vervolgens passeren we 25 haarspeldbochten. Kotor staat op nr. 1 van de steden die je in 2016 moet bezoeken volgens Lonely Planet en we waren al gewaarschuwd voor de drukte (vooral van Amerikanen). Als we er aankomen ligt er een torenhoog cruiseschip in de haven en is het er inderdaad erg druk. Wel een leuk ommuurd stadje en we gaan eerst maar eens even lekker lunchen met scampi’s (direct een heel weekbudget in Iraanse termen uitgegeven). We winkelen wat en gaan dan op zoek naar een slaapplaats. Met de ferry naar de overkant en we komen aan op een volgepakte camping waar veel Nederlanders staan. We proberen af te koelen in het meer, maar het water is redelijk warm en ook wat vies. We concluderen dat Montenegro een proper landje is en prachtig, maar in juli kun je beter de kust mijden.
Zaterdag 23 juli begint onze laatste week en wat onwennige dagen aan de Kroatische kust, in Slovenië, Oostenrijk en Duitsland. Het is overal druk met toeristen en witte dozen en we voelen ons er niet echt thuis. Noemenswaardig zijn de kust van Kroatië (maar niet in juli!), en vooral Ljubljana in Slovenië. Wat een leuke stad! We shoppen wat leuke spulletjes bij elkaar. Als we de tunnel doorrijden naar Oostenrijk zakt de temperatuur van 35 naar 25 graden. De laatste avond in de Eifel boeken we een mooi hotelletje en eten er op culinair niveau om af te sluiten. Op vrijdag worden we thuis warm onthaald door Jaap, Jacomien en Noor.
Dit was het dan. Vier maanden, 23.000 kilometer en vele prachtige ervaringen. De variatie in cultuur, natuur en mensen tussen de landen was geweldig. Iran en Georgië hebben ons hart gestolen en kunnen we warm aanbevelen (ook voor mensen die minder avontuurlijk willen reizen!). En nee, er is niets vervelends voorgevallen en we hebben ons altijd veilig gevoeld. Kortom, wij vinden deze reis boven verwachting geslaagd!
Nu we thuis zijn, zeggen veel mensen dat die 4 maanden omgevlogen zijn. Nou, voor ons gelukkig niet! Iedereen bedankt voor het meeleven en meelezen, dat maakt het extra leuk om te schrijven. Op naar een volgende reis!
Liefs,
Marijke
Joost & Marijke op reis 