Week 13: De vele gezichten van Kazachstan

Op zondag 21 juli vertrekken we uit Karakol naar de grens met Kazachstan. Hier zijn we al doorheen geweest op de heenweg maar dan westelijker. Door de groene heuvels rijden we Kirgistan uit. Het weer wordt minder en aan de grens is het maar liefst 13 graden en het regent! Dat is even geleden. De beambtes zijn heel vriendelijk en het is zo gepiept. In Kegen kopen we een sim-kaart bij een meneer die geen Russisch wil praten. In Kazachstan doen ze vreselijk hun best afscheid te nemen van de Russische geschiedenis, maar ook weer niet. Ze proberen zowel Europa, als de VS en Rusland en China te vriend te houden. Het lukt ook om bij een mannetje met een auto-onderdelen-winkel een autoverzekering te kopen, al moeten we wel even wachten tot hij zijn sigaretje op heeft. We rijden richting de Charyn Canyon, een van de bekendste highlights van Kaz. Een soort kleine Grand Canyon, maar dan midden in het lege steppe landschap. Op iOverlander staan een paar mooie wildplekken aan de zuidkant van de canyon, waar Herman enthousiast over vertelde. We besluiten het plekje beneden in de canyon op te zoeken. Het is 20 km van de doorgaande weg en langs een heel steil pad naar beneden. Het is bloedheet, maar wel prachtig. In de canyon is het pad, een rivierbedding, af en toe erg smal. Ook verliezen we een spatlap. Als we aan de rivier komen zijn we alleen! Er staan 3 overdekte picknicktafels en het koele water lonkt om even in te badderen. Wat een mooie stek! ’s Avonds in het donker horen we gepiep om ons heen. Met de zaklantaarn schijnen we in twee paar ogen van iets wat op een marter lijkt. Gezellig. Om 7 uur staan we op en rijden met het vroege licht de canyon door en er weer uit. Grappig hoe de terugweg er altijd anders uit ziet! We rijden boven nog even naar een uitkijkpunt over de Charyn Canyon en rijden dan via de doorgaande weg naar de Moon-canyon. Het is niet zo spectaculair als de naam doet vermoeden, maar wel heel anders dan de Yellow canyon. Voor de lunch rijden we naar de Charyn rivier, daar waar de canyon begint. We kunnen aan het water staan. Helaas ligt er nogal wat afval van de zondagse picknick waarschijnlijk. We nemen een dip in het koele water, eten tonijnsalade en lezen wat. Dan komt er een fietser water halen, het blijkt een Amerikaan. Z’n vrouw komt ook en we kletsen wat. Om 16 uur rijden we naar de Charyn Canyon, de officiële ingang zeg maar. Bij de entree komen we 5 Nederlandse jongens tegen in een gehuurde 4×4. Ze willen kamperen in de canyon, want volgens de Lonley Planet kan dat. Dus niet meer. We wijzen ze de weg naar de plek waar wij gisteren gestaan hebben, dat vinden ze wel cool. De canyon is inderdaad indrukwekkend van bovenaf, maar er zijn nogal wat toeristen en dan is het toch gelijk een andere ervaring dan die wij gisteren hadden. We maken wat foto’s en raken aan de praat met Otto, die vreselijk z’n best doet om spectaculaire foto’s op zijn Landcruiser te maken op de rand van de canyon. Hij reist alleen en vraagt me nog wat navigatie tips, want z’n vrouw (der Sjef, ha, ha waar kennen we die van?) volgt later pas. We rijden terug naar de plek aan de rivier waar de Amerikanen zich inmiddels geïnstalleerd hebben. We staan nu vlak aan de rand en na het eten begint het helaas flink te waaien, onweren en regenen. We doen zelfs even het dak dicht en gaan voorin zitten (1^ekeer!). Toch altijd een beetje oppassen in een rivierbedding, dus ’s nachts kijken we af en toe met de zaklamp of het water niet omhoog komt. Is goed gegaan.

Kampeerplek Yellow Canyon

Yellow Canyon

Kampeerplek Yellow Canyon

Yellow Canyon

Yellow Canyon

Sharyn Canyon

Dinsdag rijden we door richting National Park Altyn Emel. Het is een flinke rit, maar het wordt wat sneller als we ineens op de nieuwe zijderoute blijken te zitten (4 baans asfaltgenot). Helaas maak ik een klein foutje en dan ben je niet even zomaar gedraaid met zo weinig afritten! De rest van de weg is gelukkig ook goed dus rond een uur of 3 melden we ons bij het permit-office, waar we een permit en kampeervergunning kopen voor het NP. OP weg naar het eerste ranger station spot Joost twee gazelles (jieran). In dit enorme park (460.000 ha) schijnen er 6000 te zijn, maar hier blijft het bij en daar mogen we al blij mee zijn. Einde van de middag komen we aan bij de singingdunes. Het is 38 graden maar ja, je hoort wel naar boven te klimmen! Stapje voor stapje met een groep Italiaanse toeristen naar boven (ik bijna…) en dan gaat Joost op z’n kont naar beneden. Dat gaat niet zo hard, maar je hoort dan wel het lage brommende geluid, dat ze zingen noemen. Met hard naar beneden lopen, lukt het ook. Grappig, maar wel overal zand dus. Terug bij het 2^erangerstation gaan we onder een paar gigantische wilgen in de schaduw staan en nemen een biertje. Als snel komen er meer mensen waaronder ook twee Belgen met een gids. Die installeren zich voor de zonsondergang dus we komen er gezellig bij. De een is decaan van de fysiotherapie-faculteit in Hasselt en de ander heeft een boeiende baan bij de WHO. Ze tutten wel een beetje en roepen steeds dat ze niet weten hoe ze moeten kamperen! Ze zijn een week in Kazachstan, hoe bedenk je het, met een overvol programma zo te horen. ’s Avonds koelt het wel lekker af.

De volgende ochtend tanken we eerst diesel bij een pomp aan de doorgaande weg. De afstanden in het park zijn nogal groot. Dan via een 700 jaar oude wilg (nog aangeraakt door Genghis Kahn….) over een enorm end wasbordweg naar bijzondere vulkanische stenen. Daarna door naar de witte en rode bergen. We zouden daar kamperen maar als we er aankomen is het 44 graden! We eten snel een boterhammetje, maken wat foto’s en scheuren terug over de ripio weg. In totaal 180 km!! Eigenlijk iets te veel van het goede. We installeren ons bij het 1^erangerstation onder een grote boom. Het waait erg hard. Effe niks.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Donderdag 25/7 rijden we naar Almaty, eens de hoofdstad van Kazachstan. We passeren enorm veel casino’s bij het meer van Kapsagay. Apart. Op een of andere manier hebben we beiden geen Internet en dus rijden we maar naar het hostel waar Daan en Clarine ook hebben geslapen. We kunnen nog op de parkeerplaats overnachten. ’s Middags struinen we over de Green Bazaar, een zeer georganiseerde bazaar met een prachtige groenten en fruit afdeling. Er zitten zelfs delicatessenzaakjes met kaas. Einde middag laten we ons op een hoog punt afzetten en lopen naar beneden door het park. Super relaxed deze stad, en groen, al hangt er wel een vieze smog. In het park staat een eerbetoon aan Denis Ten, een 25-jarige kunstschaatser die hier door messteken op straat is omgebracht. Tragisch verhaal. We eten fantastisch bij een Georgisch restaurant en kletsen een eind in de nacht met een Duits stel in een VW-busje. ’s Ochtends concluderen we dat we nergens zin in hebben en het is weer 35 graden. Wasje doen en lezen dan maar. Om Almaty niet helemaal tekort te doen gaan we rond vijf uur naar Kok-Tobe hill met de kabelbaan. Boven is een soort kermis voor kinderen en het zicht op de stad wordt nogal gehinderd door de smog. We wandelen een stuk langs een kanaal waar bergwater de stad wordt ingeleid en scoren een shaslik bij een populaire tent. Wij eten er met z’n tweeën drie, de dames naast ons met z’n drieën 12!

DA hostel, Almaty

Almaty

Eerbetoon Denis Ten

Eten bij de Georgier

Uitzicht vanaf Kok Tobe Hill

Zaterdag beginnen we aan de grote oversteek door Kazachstan. Omdat de weg aan de oostelijke kant berucht slecht is over 800 km (!) rijden we via Balkash naar Astana. Daan is een paar dagen voor ons uitgegaan en rapporteert via Polarsteps over de staat van de weg. Buiten Astana wil het nog wel, maar als we verder komen is de weg echt slecht. Een soort mega wasbord en hier en daar in de lengte scheuren als in een ontplofte cake. Welke pannenkoek dit gedaan heeft, moet bijleren bij de Chinezen. Waarschijnlijk heeft hij de aanbesteding van de weg op prijs gewonnen. Heel sadistisch mogen we 2x een heel klein stukje op de nieuwe weg rijden, die ze naast de oude aan het leggen zijn. Deze wegwerkzaamheden houden de volle 1200 km aan en we zien echt honderden vrachtwagens, bulldozers ed. Waanzinnig. De omgeving is zoals te verwachten uiterst saai en leeg, en wat zijn we blij met de airco! Dankzij iOverlander vinden we een plekje aan een meer. Het lijkt rustig en we zien slechts twee vrachtwagens. Ik maak een lekkere beef stroganov en het koelt heerlijk af. Als we gehuil horen in het donker, worden we toch wat onrustig. Iemand heeft hier eerder een wolf gezien. Omdat er ook muggen zijn, gaan we maar slapen. Zondagmorgen schrikken we om 7 uur wakker. Huh? Twee enorme Kamaz-vrachtwagen met tientallen bijenkasten installeren zich op nog geen 100 meter van ons. De imkers dragen maskers en daar ga je natuurlijk niet lekker naast zitten ontbijten. Wegwezen!

We vinden verderop een verlaten weggetje en gaan daar maar ontbijten. Wat een gedoe. Gelukkig wordt de weg wel beter en kunnen we snelheid maken. Het lukt om 300 km te overbruggen en we stoppen om 15 uur in Bektauata. Een hele bijzondere plek omdat daar midden in de vlakke steppe grote, mooi gevormde granietheuvels zijn ontstaan. Even ontspannen na een inspannende rit (vooral voor Joost dan hè). Wel leuk om klauterend over de rotsen wat foto’s te maken. Het is er ongelofelijk stil en we zien niemand.

De volgende dag is de weg voor het grootste deel erg goed. Helaas is het GuLag-museum in Dolinka vandaag gesloten. Kazachstan heeft een hele bijzonder geschiedenis. De Russen onder Stalin hebben in WO II heel veel mensen gedeporteerd naar kampen hier in Kazachstan, ook Duitsers, Koreanen en Tsjechen. In totaal ging het in totaal om 800.000 mensen, waaronder krijgsgevangenen, die in erbarmelijke omstandigheden moesten werken aan de infrastructuur. Na de dood van Stalin, onder Chroestjev, zijn ook in de ‘Virgin Lands Campaign”, veel mensen naar Kazachstan verhuisd. Dit was een niet zo geniale campagne om Kazachstan om te toveren in een soort mega-graanschuur. Met als resultaat: verarmde grond en een te groot verbruik aan water. Deze ontwikkelingen zorgden wel voor een enorme etnische mix van zo’n 130 nationaliteiten. Op straat zie je dan ook veel verschillende gezichten.

Nu zijn we in Astana, een bizarre ervaring. Astana is in de afgelopen jaren uit de grond gestampt en in 1997 benoemd tot hoofdstad door president Nazarbaev. Onderweg waren we even in verwarring omdat op de borden geen Astana staat, maar Nur-Sultan. Blijkbaar is de plaatsnaam aangepast in maart 2019 toe Nazerbaev is afgetreden. We hebben we met open mond rondgelopen, onder de indruk van de heftige architectuur en grootsheid hier. Zo’n tegenstelling met de steppe en leegheid van de afgelopen dagen. Maar daarover later meer!

Liefs,

Marijke