Week 12: Issuk Kyl en een onverwachte testrit

Op de kaart ziet het er onschuldig uit: je rijdt bij Sary Bulak een lange vallei in en je komt er na zo’n 240 km bij het grote meer Issuk Kyl weer uit. Na een lekker eigen muesli-met-fruit ontbijtje gaan we lekker op pad. Eerst is de vallei heel breed met wat kleine gehuchtjes en na een pas over 3300 meter wordt het echt groen met hier en daar yurts en veel paarden en koeien, omrand door besneeuwde toppen. Prachtig, echte Kirgiese tafereeltjes. Als we de “afslag” naar Naryn op een hoogvlakte voorbij rijden komen we af en toe fietsers tegen die de route Naryn-Tosor doen. Een bewonderenswaardige expeditie op deze hoogte. Zo komen we een groep van 6 Polen tegen met een Lada als volgauto. Ook komen we een Australisch stel tegen, dat achteloos vraagt of we van plan zijn de pas over te gaan. Dat was op de fiets nauwelijks te doen, ze hebben af en toe moeten lopen vanwege de grote keien. Hmm, pas over? Ai, er begint me vaag wat te dagen en ik ga eens goed op i_overlander kijken. Wat ik wle gezien heb is een waarschuwing over een gammele brug iets verderop, maar verder had ik nog niet gekeken. Als ik zoek op Tosor pass, krijg ik wel zo mijn bedenkingen. Een echte 4×4 route, erg spectaculair maar wel met grote keien en rivierdoorwadingen. He nee! De auto si net weer helemaal op orde. We spreken af dat we gaan kijken en als het te gek wordt draaien we om (ja, ja…..). Aan het einde van de dag gaan we op een mooi weilandje met edelweiss staan. Het waait behoorlijk, maar het is te doen. Het wordt koud, maar niet zoals in Tadzjikistan. ’s Nachts houdt de weg me nog wel even bezig. Is dat nu wel verstandig?

Deze slideshow vereist JavaScript.

Als we gaan ontbijten rijden er 4 Landcruisers langs. Joost sprint naar de weg om eens even te vragen hoe de weg is. “Met jullie auto? Prima te doen” is het antwoord van de Kirgies. Ik ben er nog niet helemaal gerust op, maar we gaan op pad. De brug is inmiddels gerepareerd en de rivierdoorwading er naar ziet er niet fijn uit, dus we rijden er over. Geen probleem. De weg is vervolgens smal en rotsig maar te doen. OP de kaart houdt de weg ineens op bij een zijrivier en er staat een omweg lager door de rivier getekend. Als we er aankomen ligt er een enorme murene van keien over de weg. Er is zojuist een fietser overheen gegaan met de fiets op de rug. Zijn vriendin staat aan onze kant te kijken hoe ze er omheen kan. Ik loop de omrijroute maar die gaat te steil door de rivier. Verderop lijkt het te doen. Zij gaat vooruit op haar mountainbike, Joost gaat er voorzichtig achteraan. Kleine doorwadinkjes, maar goed te doen en dan steil omhoog naar we weg. Zo, dat hebben we gehad. We komen zo nog een stuk of 6 rivierdoorsteken tegen. Soms zijn er betonnen platen in het water gelegd, soms moet je over de grote keien. Ik vind het maar spannend. Op 1 plek gaat het niet helemaal lekker, uitgerekend wanneer we publiek hebben van de 6 Polen en 2 Landcruisers met toeristen. Ondanks zorgvuldig kijken en manouvreren knalt de achterbalk om een grote kei en maakt een flinke knal. De Polen vragen geschrokken of alles goed is, maar zo te zien is er weinig mis. We stijgen gestaag naar zo’n 4000 meter en vlak voor de pas wordt de weg echt heel steil en ligt bezaaid met keien. Jemig, wat een weg. Op de pas zelf laten we de auto even rusten en wijzelf ook. We zijn nu halverwege de 70 km. Op de top komen we een Zwitserse familie tegen. Hij zegt nog tegen mij:”I prefer the bike to do this road!” Ja, die snap ik wel. Aan de andere kant van de pas is de weg ook nog even erg rotsig, maar dan wordt het “gewoon” een bumpy gravelweg en dan 35 km lang met haarspeldbochten naar zo’n 1800 meter. Ik wacht steeds op een niet te neme rivierdoorwading maar die komen gelukkig niet meer. Pfoe, we hebben het gehaald, de onverwachte testrit geslaagd. Joost heeft werkelijk fenomenaal gereden. Dit was geen kattepies! Helaas hebben we door alle spanning weinig foto’s gemaakt en op de filmpjes is de moeilijkheid niet goed te zien.

Op de Toros pass

OP de Toros Pass

Issyk Kyl meer bij Toros

Bij het zien van het meer hebben we zin om te zwemmen, dus we rijden direct naar een yurt-camp aan het water waar je kunt kamperen. Het water is grandioos helder en lekker koel. Even later komt ook de Zwitserse familie op de fiets aan. ’s Avonds koelt het lekker af.

De volgende morgen hebben we geen haast om weg te gaan, nemen eerst een duik en een douche en besluiten hier nog een dagje te blijven. We pakken de kaarten erbij om eens in te schatten wat we met de komende 6 weken willen doen. Verder lezen we wat en aan het einde van de middag rijden we naar de Fairy Tale Canyon. Het is helaas bewolkt en het begint al te waaien maar de gekleurde rotsen zijn mooi. Terug op de camping wordt de lucht steeds donkerder en het begint al te donderen. De wind wordt zo hard dat we de auto draaien en met de kop in de wind zetten. Ook regent het wat. Buiten zitten gaat helaas niet, dus vroeg naar bed.

Donderdag gaan we de Barskoon vallei in. De weg erdoor is bijzonder omdat er aan het einde een goudmijn ligt en dus wordt de gravelweg werkelijk perfect onderhouden. Er rijden continu waterwagens rond om de weg nat te houden. De 29 haardspelbochten naar 4300 meter zijn uiterst ruim. Boven aangekomen wordt het landschap kaal en rotsig met gletsjers en is het 11 graden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Om 14.30 uur zijn we weer terug in het groene dal maar vinden het nog te vroeg om een plekje te zoeken. We twijfelen: strand en zon of bergen en koelte? Uiteindelijk rijden we toch de vallei van Jeti-Oguz in. Hmm, best een beetje druk hier. Omdat we al wat later zijn en er donkere wolken boven de rest van de vallei hangen, gaan we op een picknickplek aan de rivier staan. Aan belangstelling geen gebrek! Zwaaien, toeteren en op de foto, gezellig. We peuzelen de gescoorde gegrilde kip op met een Red Velvet biertje en de bijzondere ashlyanfu-salade (koude noodles in een pittige zure saus, jammie). Helaas wordt het weer slechter en gaat het regenen. Het blijkt een drukke weg en dat houdt nog lang aan en begint weer vroeg. Na het ontbijt rijden we toch nog wat verder op de vallei niet te kort te doen. Als we bij de commerciële yurt-kampen zijn aangekomen, worden we aangesproken door een agent. Hij zegt in keurig Engels dat hij van de toeristenpolitie is en “can you spare a moment?”. Tuurlijk. En voor we het weten staan we oog in oog met een televisiecamera een interview te geven over Kirgistan, de veiligheid van reizigers en de voordelen van toeristenpolitie. Erg grappig!

Verderop wordt de weg ruiger en de vallei smaller, maar wel heel mooi. We gaan op een weilandje aan de rivier staan om te zien wat het weer gaat doen. De zin schijnt dus ik installeer me met zonnebrand, koffie en mn e-reader. Na de lunch wordt het weer zwaarbewolkt en besluiten we toch te gaan. Op dat moment komen 3 Nederlandse wandelaars aangelopen, we kunnen ze helaas niet meenemen naar Karakol. We maken nog even plichtmatig een foto van de rode rotsen en rijden naar het Riverside Guesthouse in Karakol. Tot onze verbazing spreekt de Kirgiese gastvrouw Nederlands, omdat ze met een Nederlander getrouwd is. Ook staat en een Nederlands stel met een 4×4 camper op de parkeerplaats. We gaan even lekker in de schaduw wat drinken, gooie de was er in en raken met Herman en Gertie aan de praat. Zo gezellig dat we samen gaan eten ’s avonds.

Zaterdag rommelen we eerst een beetje aan het wisselen dan uitgebreid reistips uit met Herman en Gertie. Zo krijgen we zin in Kazachstan, al zijn we wat benauwd voor de hitte. We besluiten ook hier nog een dagje te blijven en gaan uitgebreid boodschappen doen. Leuke bazaar hier. We kopen ook nog wat maffe souvenirs. ’s Avonds weer gezellig met Herman en Gertie gegeten. Dan begint het s nachts te onweren en is de regen geen goed idee om eruit te gaan. We staan laat op en nemen afscheid. Op naar Kazachstan!

Liefs,

Marijke