We logeren in het Green House Hostel en dat is typsich een plek om andere reizigers te ontmoeten. Het hostel zit vol, maar we kunnen op de binnenplaats parkeren en in de auto slapen. Precies wat we willen. Er zit een groep Chinezen, die geen Engels spreken maar wel erg aanwezig zijn. We ontmoeten een liftend Deens stel, een Wat oudere Belgische dame die alleen reist en een Franse fietser, die we eerder die dag bij de Anzob tunnel gepasseerd zijn. Heel gezellig om even te kletsen. We gaan Dushanbe in en drinken ergens cappuccino met gebak, bekijken het Rudaki park en shoppen wat shirtjes en kleren voor ons allebei. In de Dushanbe mall lunchen we met Lagman (een noedelschotel). Dushanbe is groen en ruim opgezet, maar helaas regent het wat. ’s Avonds eten we met de Belgische Monique bij een ‘choykana’ (theehuis) heerlijke shaslik met salades, brood en bier. Monique sipt wat van een wodkaatje en wordt heel gezellig! Dinsdag 11/6 staan we op het punt van vertrekken maar Joost stoot lelijk zijn hoofd tegen een openstaand keukenraam. Het bloedt enorm en we besluiten met de hostelmedewerker naar het ziekenhuis te gaan. Het is er vreselijk druk, maar Joost krijgt een VIP-treatment. Het is in een kwartier (nogal ruig) gehecht en we hoeven niets te betalen. Joost voelt zich verder prima, dus we slaan in in een grote Frase supermarkt. In het centrum hangen de mensen uit de auto: “ Welcome to Tadzjikistan!” of “ Welcome to Dushanbe” of gewoonweg “ Arjen Robben!” of een duim uit het raam. We rijden richting Dangara over een prima weg met goed verlichte tunnels. Vlak na Dangara stoppen we bij het monumentje langs de weg voor de 4 omgekomen fietsers. Een van de overledenen is de man van een collega van Joost van het AMC, zij was er bij overigens. Het is moeilijk voor te stellen wat hier gebeurd is, want de Tadzjieken zijn zo aardig en de weg is druk en goed. De tekst geeft aan dat de hele Tadzjiekse bevolking Familie en vrienden condoleert. We worden er emotioneel van. We vinden een rustige plek in de heuvels.
De volgende dag komen we in Kulob, waar we erg enthousiast worden van de bazaar. Zo leuk die levendigheid en geen toerist te bekennen. We kopen een vliegenmepper tegen de eindeloze vliegen hier en heerlijk warm brood. Na Kulob rijden we gestaag de bergen in en een pas over. De weg is slecht, maar de uitzochten prachtig. Dan wordt het glad asfalt (dank aan de Chinezen) en duiken de Panj-vallei in met uitzicht op Afghanistan. De omgeving is supermooi en de Afghaanse kant fascinerend. Er passeren heel veel Landcruisers vol met toeristen of locals en af en toe is er een checkpoint waar we paspoort en visum laten zien. We komen bij een plek naast de rivier uit, waar een paar militairen vragen of we een slaapplaats zoeken. Komt dat mooi uit! Of we niet beneden op het plateau naast de rivier willen staan? Wow, wat een uitzicht. Ik installeer me en bekoekeloer de Afghanen die langskomen op brommer, ezel of lopend. We staan tegenover een jongensschool vertelt Aladin me. Hij is nu herder, maar was leraar en met een beetje Russisch hebben we een gesprek. Hij legt me uit dat in Tadzjikistan de jongens en meisjes door elkaar naar school gaan, maar dat deze school alleen voor jongens is. Hij keurt het zichtbaar af. Hij is 79, geneert zich wat voor zijn uitgevallen tanden, maar is nog fit en heeft 9 kinderen en 20 kleinkinderen. En of we vooral naar hem toe willen komen als er problemen zijn, hij woont in het volgende dorp, Khostav. We slapen als een os in de koele nacht en gaan de volgende dag op weg naar Kalai-Kumb. Daar gaan we de Pamir Highway op. De weg er naar toe is prachtig, maar na het dorpje wordt het vreselijk en druk met veel vrachtverkeer over de smalle weg. Nu snappen we waarom de noordelijke route wordt afgeraden. We hutsen en butsen uiteindelijk 6 uur over 120 km. Maar, met hulp van iOverlander we vinden wel een topplek bovenop een plateau met wijds uitzicht over Afghanistan. Wow! Even later komen Kathy en Jurg aangefietst en daarna ook Israël, een Braziliaan. Bij Joost z’n aanbod van een koel biertje glunderen ze van oor tot oor. Isri heeft die dag 70 km gefietst! Zo knap van die gasten dat ze die vreselijke weg fietsen in de hitte. Wij vinden het trouwens warm, maar de Tadzjieken vinden het maar koud en het weer niet normaal. Hebben wij mazzel.
Vrijdag helpt Joost eerst Isri met z’n fiets. Daarna nemen we afscheid en gaan op pad. De weg wordt iets beter en de vallei is spectaculair. Hier dankt de Pamir Highway z’n reputatie aan, niet de kwaliteit van het wegdek! Het weggetje aan de Afghaanse kant is indrukwekkend, soms hangt het pad aan de rotsen. Rond de middag komen we aan in Rushon en kopen een broodje en vullen water bij langs de kant van de weg (hier zijn over bronnen te vinden). Vuilnis weggooien is hier een hele kunst, afvalbakken zijn schaars. We rijden de Bartang vallei in. De Bartang komt uit in de Panj rivier. De vallei is smal en rotsig, toch anders van karakter en erg rustig. We stoppen bij een homestay, maar er is niemand te bekennen. Dan toch naar die ‘amazing’ wildplek. En inderdaad een prachtig groen grasveldje met bomen en een waterbron, en zelfs een betonnen brug om onder je auto te kijken. Er staan twee minibusjes met scholieren en ze hebben pech. De accu is leeg en ze hebben een lege band. Joost helpt ze met de compressor. Ze blijven nog lang hangen, want er moet blijkbaar van ver een accu worden gehaald. Uiteindelijk zijn we helemaal alleen. We eten wat en douchen alletwee onder de douchezak aan de moerbeiboom.
Ondanks de fraaie plek besluiten we toch naar Khorogh te rijden. Al de ruitewisser vloeistof is eruit gelopen en om te bekijken wat er aan de hand is moet de afdekplaat er af. Da’s een heel gehannes, dus gaan we een ‘mannetje’ zoeken. Eerst rijden we langs de douane om de auto-import met 15 dagen te laten verlengen. Dat gaat verrassend goed en snel. Dan naar een guesthouse waar we in de auti kunnen slapen. Wat lastig te vinden, maar gelukkig komt de eigenaar net aan. Op de parkeerplaats staat al de grote brandweerauto van twee Duitsers met hun 3 kindertjes. We zoeken naar een ‘mechanic’ en wachten een tijd bij iemand die zegt ons te kunne helpen. Het duurt ons te lang, dus wassen we de auto en gaan terg naar het guesthouse. Leuk kletsen met de Duitsers. Onderweg spotten we de Belgische Monique en het Deense stel weer. S’ Avonds komen we ze ook tegen bij het goede Indiaanse restaurant. De wereld is klein!Zondag gaat Joost toch zelf onder de auto, maar het is een vreselijk karwei om de afdekplaat er af te krijgen. Het duurt een belangrijk deel van de dag en dan blijkt diezelfde plaat een gat gemaakt te hebben in het reservoir van de vloeistof. Wat een gedoe. Ik draai intussen de was. Er is inmiddels een familiefeest aan de gang en de muziek gaat hard aan. We krijgen eerst koekjes en snoepjes, dan komt een bord plov met salade en dan komen ze bezorgd vragen of we niet nog meer eten willen en of we alsjeblieft willen meefeesten. Uiteindelijk verkleden we ons snel en voegen ons bij het grote gezelschap. De tafel staan vol met eten en drinken en iedereen danst er vrolijk op los. We doen graag mee. We verstaan elkaar moeizaam, maar dit zijn de leuke ervaringen!
Morgen nog maar een dagje in Khorogh, want de klus is nog niet af en aan boodschappen doen zijn we nog niet toegekomen. Heerlijk even relaxen hier.We zijn nog niet in de ‘echte’ Pamir, maar de proloog was al enorm indrukwekkend. Dat belooft wat!
Liefs,Marijke
Joost & Marijke op reis 
Even aan het bijlezen, maar mooie avonturen maken jullie mee. Niet allemaal hoezee, maar wij zijn er ook achter gekomen dat dat eenmaal bij het avontuur hoort. Veel plezier nog!
Wat weer genieten van je verhaal, en de tijd nemen en mensen ontmoeten.
Wat een gebeurtenissen allemaal. En hoe interessant is die ontmoeting met al die lokale mensen. Ik hoop dat het gelukt is met die afdekplaat. Succes en verder avonturen maar! x