Week 6: Indrukwekkend Tadzjikistan

(Tweede poging, er ging wat mis met de foto’s!)

Op zaterdag 1 juni gaan we toch echt de grens met Tadzjikistan over. Nu is ons visum wel geldig. Een aantal dounebeambten zijn dezelfde als een paar dagen geleden en we worden enthousiast onthaald. Nu geen vraag naar registraties en het lijkt wat vlotter te gaan. Bij de Tadzjiekse grens helpen we 3 Franse stellen met campers. Ze spreken een beetje Engels en schrikken van de roadtax (100 Dollar, voor ons 25). Ik speel vertaler en goochel tussen Engels, Russisch en Frans. De douanier is er blij mee en babbel zelfs wat met ons. Zijn Engels is eigenlijk prima! De auto wordt niet eens doorzocht en we zijn de grens over! In Penjikent pinnen we somoni’s en kopen bij de Megafon een sim-kaart van een vlotte Engelssprekende jongedame. We lopen nog even over de markt, gezellig. De weg is glad asfalt en we gaan op weg naar de ‘Seven Lakes’ in de Fann-mountains. De bergen worden als snel indrukwekkend hoog en de weg smal. Het weer betrekt helaas. We vinden een mooie plek bij het 3^emeer en warempel er staat een Nederlandse Landcruiser. Michel en Renee zijn al 18 maanden onderweg en bijzonder enthousiast over Tadzjikistan. We drinken gezellig een fles Italiaanse wijn die we nog hadden liggen. De spaarzame auto’s die langskomen, toeteren en zwaaien enthousiast. Zondag haalt Joost eerst de remschijf voor eraf. Nog nooit gedaan maar met het juiste gereedschap en het Haynes handboek lukt dat prima. Ik rook een ijzerslijpsel lucht en er blijkt een klein steentje tussen te zitten. Michel en Renee vertrekken en we doen verder weinig, afgezien van een wandeling een zijkloof in naar een waterval. Daar zitten twee mannen te bidden, dus we gaan niet verder. Helaas regent het. ’s Avonds kijken we een film en wordt het behoorlijk koud. Maandag schijnt de zon en breken we op om naar de andere meren te rijden. Het is een prachtig gebied en de meren echt blauw. Bij het vijfde meer komen we de Fransen van de campers weer tegen. Bij het 6^emeer worden we staande gehouden door een aantal mannen. Ze hebben geen diesel meer. Met een hevel geven we ze 3 liter uit onze tank. De weg naar het 7^emeer is erg uitdagend en daar hebben we nu geen zin in. Het is hier al zo mooi. Terug op ‘onze’ kampeerplek aan het 3^emeer ontmoeten we Leslie en Jerome, twee Fransen in een Landcruiser. We kletsen wat en weer gaat het regenen. We koken snel wat en kijken de tranentrekker ‘A star is born’.

De volgende ochtend vertrekken we naar Istaravshan door de Zarafshan vallei en de uitdagende Shahkristan tunnel. Verlichting en ventilatie vinden ze hier zonde van het geld, dus je rijdt bijna 6 kilometer met kromme tenen door het duister, waar ondanks het verbod iedereen gewoon inhaalt. Het weer is prachtig, maar we kunnen geen plek vinden. Uiteindelijk rijden we op goed geluk naar het gehucht Chasmasor. Als we zoekend om ons heen kijken, stapt Abdusalatov uit zijn auto. De grijsaard dirigeer ons direct naar zijn huis waar we kunnen parkeren. We moeten thee komen drinken. Gelukkig kan ik me met Russisch een beetje verstaanbaar maken. We krijgen vers brood uit de tandoor. Als ik vraag of we de tandoor mogen zien, geeft hij ons een rondleiding door z’n huis, zeg maar een soort hoeve. Er hangt warempel een foto van de Keukenhof aan de muur (maar die tulpen zijn natuurlijk Tadzjieks!). Z’n kleinzoon (hij heeft 7 kinderen en 20 kleinkinderen) is er steeds bij, een vrolijk mannetje. We krijgen daarna een bord plov, overheerlijk, maar als we denken dat we genoeg hebben, komt er steeds meer op tafel: komkommer, noten, abrikozen, dikke yoghurt met kruiden, snoepjes, deegflapjes met uien, cake, en natuurlijk thee en kompot(vruchtensap). Hij moedigt ons herhaaldelijk aan nog meer te eten. Hij eet zelf niet mee want het is de laatste dag van de Ramadan. We weten ons om 9 uur los te rukken en gaan naar de auto. Hij zegt dat hij morgen eerst om 5 uur naar de moskee gaat en dan ons om 7 uur voor het ontbijt verwacht. We slapen uitstekend, maar Abdu is bang dat we weggaan, dus hij roept ons om 5 uur, dat we vooral om 7 uur moeten ontbijten! We trekken onze mooiste kleren aan, want vandaag is het Id-feest (suikerfeest bij ons). Voor het ontbijt krijgen we weer plov en allerhande heerlijkheden. Ik maak wat foto’s en dat vindt Abdu prachtig. Er komen steeds meer zoons bij en het lukt om met de Samsung van zijn zoons via bluetooth wat foto’s te delen. We geven hem een ansichtkaart met een bedanktekst in het Russisch en z’n kleinzoon een set kleurstiften en kleurplaten. Hij wil absoluut geen geld hebben. Hij rijdt voor ons uit naar het midden van het dorp (kan iedereen ons zien?!) en we bedanken hem uitgebreid. In Istaravshan zou een geweldig bazaar zijn, maar die is niet zo indrukwekkend. Het is erg heet en we lopen we doelloos rond.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Uiteindelijk besluiten we flink boodschappen te doen. We kijken nog even bij het fort (en zien de Fransen weer) en proberen te pinnen, maar 4 ATM’s doen het niet. Lekker de bergen in is ons idee! In Aini doet de geldautomaat het wel. Als we even stoppen, ziet Joost tot zijn schrik dat de mof  om de aandrijfas los is gegaan en de wielkas zit onder de olie. Langs de weg gaat de overall aan en de auto op twee krikpotjes. Het lukt om een tiewrap om de mof te krijgen. Een losse mof kan allerhande grote ellende veroorzaken als je offroad rijdt, dus we rijden door naar Dushanbe (hoofdstad).Opmerkelijk: er stopt maar 1 auto om hulp aan te bieden en dat is nogal in tegenstelling met hoe we de Tadzjieken hebben leren kennen. Deze omweg betekent wel dat we 3 keer door de gevreesde Anzob-tunnel moeten (de ‘tunnel of death’). Ach, het is iets enger dan de Shakristan tunnel. En gelukkig is het rustig vanwege het suikerfeest. De omgeving is absoluut ‘stunning’. Onderweg boek ik een kamer in Hostel Latifa waar de auto binnen kan staan. Het is er best gezellig, maar de bedden zijn werkelijk keihard. Na een prima ontbijtje gaan we vroeg naar de Toyota-garage. We boffen dat die open is ondanks het feest. Ze spreken in Tadzjikistan veel meer Engels dan in de voorgaande landen, dus de communicatie gaat prima en het wordt vakkundig gerepareerd. Opmerkelijk is wel dat je, in tegenstelling tot Nederland, niet overladen wordt met koffie, zelfs geen water.  Na twee uur is het gepiept en het komt werkelijk met sloten de hemel uit (met onweer). Rond 12 uur gaan we weer terug naar waar we gebleven waren en dus weer door de Anzob tunnel. Nu rijden we achter een van de oranje kiepwagens aan, die af en aan door de tunnel gaan. Dat rijdt een stuk relaxter. We slaan de onverharde weg naar Lake Alaudin in. Het is ‘maar’ 28 kilometer (uiteindelijk doen we er 3 uur over). We gaan eerst door een aantal kleine dorpjes en de kindertjes zwaaien enthousiast. De weg wordt smaller en uitdagender met meer rotsen en gravel. Na het spannendste stuk komen we aan bij een aantal weilandjes in een prachtig dal. Het is er behoorlijk modderig. We zoeken een plekje aan de rivier en zijn de koning te rijk. Heerlijk weer en een superplek. ’s Nachts wordt het echt koud op 2300 meter en maken we een vuur. De volgende dag staat een boer mest te strooien in het weiland. We zien eerlijk geen gewas staan of iets dergelijks. Ik maak een praatje met de man in het Russisch. Hij is heel aardig, maar we voelen ons toch wat opgelaten. We ruimen het vuur zorgvuldig op en rijden door. Ik dacht dat de weg nog enger zou worden maar dat valt reuze mee. Wel smal en veel modder en wat rivierdoorsteekjes. Het is werkelijk prachtig met al die witte toppen om ons heen en een groene vallei. De weg eindigt in het ‘basecamp’  Alaudin. Een soort camping, maar dan zonder voorzieningen. De Fransen die we eerder bij de Seven Lakes zagen, zien we vertrekken. We installeren ons in de zon en gaan op pad naar Lake Alaudin. Een wandeling van 45 minuten. Het meer is inderdaad bijzonder blauw en we ontmoeten er een Indonesisch (met gids en auto) en een Oekraïens stel (liftend). Terug op de camping staat er een grote groep klimmers uit Moskou en een gids met een Pools stel. Wat is het hier ineens druk! Helaas betrekt het weer en wordt het serieus koud. We trekken ons terug in de auto en gaan vroeg slapen.

Onderweg

Naar Lake Alaudinn

Naar Lake Alaudinn

Lake Alaudinn

Vallei naar Lake Alaudinn

Vallei naar Lake Alaudinn

We rijden het hele dal weer uit en het is altijd weer grappig hoe anders het er dan uit ziet. Als we weer bij de hoofdweg uitkomen, is het gelukkig beter weer. Iets verder rijden we het volgende dal in naar Iskander Kul. De weg daar naar toe is stukken beter en breder, met toch weer andere indrukwekkende bergen in prachtig kleuren. Onze app raadt ons aan om het meer heen te rijden voor een wildplek aan het water. Het is inderdaad een mooie plek maar ik voel me niet op m’n gemak. Iemand anders heeft daar een Caspisch cobra gesignaleerd, een bijzonder agressieve en giftige soort. We lunchen, maar besluiten toch door te rijden. De gouden regel is dat als een van ons zich niet ok voelt met een plek dan rijden we door. Dat is maar goed ook, want we eindigen op een soort plateau boven het meer met een grandioos uitzicht. De vele vliegen zijn een plaag, maar dat nemen we voor lief. Ik ga hout sprokkelen voor het vuur en Joost neemt een douche uit de douchezak. We slepen dat ding al jaren mee, maar gebruiken m eindelijk. De zwarte zak vul je met water en leg je in de zon zodat het water aangenaam warm wordt. ’s Avonds installeren zich nog twee stelletjes op het plateau onder ons, maar we hebben geen last van elkaar. Wat een geweldige plek! Dit is waar we het voor doen.

Weg naar Iskander Kul

Iskander Kul

Iskander Kul

Iskander Kul

We zijn nu precies 6 weken onderweg en het lijkt al een eeuwigheid. Het is nu maandag en we zijn even in Dushanbe de hoofdstad van Tadzjikistan. Even kletsen met andere reizigers, cappuccino drinken en eten inslaan voor de volgende etappe: richting de Pamir! Moeilijk voor te stellen dat we dan 2x soms zo hoog kamperen als we nu gedaan hebben. Iedereen die we ontmoeten is er erg enthousiast over, da’s een goed vooruitzicht!

Bedankt voor al jullie leuke reacties.

Liefs,

Marijke