Week 3: Eindeloos…Kazachstan

Er gaan veel negatieve verhalen rond over de Kazachse politie en douane. We hebben dus alle paparassen bij de hand en laten de auto nog even wassen bij twee kordate dames. Als we maandag 13 mei aankomen bij de grens staan er maar een paar auto’s. We worden de weg gewezen naar binnen voor de paspoortcontrole. De Rus hoor ik tegen zijn collega zeggen dat we Duits spreken, dat versta ik gelukkig en ik kan ad rem melden dat we Nederlands praten en geen Duits! Rusland is een douane-unie met Kazachstan dus de auto kan zo door. Dan door naar de Kazachen (visumvrij). De douanier maakt zowaar grapjes. Mijn Russisch komt wel weer van pas (zoooo blij dat ik dat gedaan heb).  Dan  bij de controle van de auto vraagt een jonge militair of ik Russisch, Engels of Duits wil spreken! Geweldig! In het Engels grapt hij wat over de auto en koekeloert even naar binnen. Klaar! Binnen 45 minuten beide grenzen gepasseerd. Direct na de grens staan er al dames klaar die je een autoverzekering willen verkopen. We gaan met een oudere blonde dame mee en ook dat gaat uiterst gesmeerd (met wat Russisch uiteraard). Ze moet vreselijk lachen als ze ontdekt dat ze op dezelfde dag als Joost geboren is, grappig. Ze raadt ons aan even een foto te maken van de Whatsapp bevestiging van de verzekering om aan de politie te kunnen laten zien (ze salueert erbij en trekt een vies gezicht). Ze wenst ons een veilige reis en we rijden richting Kostanai. In Kostatnai wil Joost even naar de auto laten kijken, want we horen een metaalachtig geluid. Eerst even Tenge pinnen en dan door naar de Toyotagarage. Lieve hemel, wat rijden hier een Landcuisers (V8) en wat een indrukwekkende garage. Ik leg uit wat ons probleem is en de chef schat ogenblikkelijk in dat het de stabilisatiestang kan zijn. Hij rijdt de auto zelf de brug op en wij worden naar een wachtruimte gedirigeerd met groot tv-scherm, playstation en …. een knopje waar we op kunnen drukken, mochten we iets nodig hebben. Het blijkt inderdaad de stabilisatiestang te zijn (erfenis van Joost zijn avontuur in Tunesië). Dat onderdeel hebben we bij ons, maar voor 27,50 Euro zetten zij er zelf een in.  In de wachtruimte kunnen we via een videoscherm de reparatie volgen. Als het klaar is, spreekt de chef mij streng toe dat we de olie moeten laten verversen. Ai, scherp, de garage is vergeten het boekje in te vullen. Intussen heb ik een hotel gereserveerd want het is al 19 uur. In hotel Laguna hebben we een suite (=balzaal) maar het is er bloedheet. We zetten de airco aan, geven onze berg was af  en gaan naar restaurant Russo, dat me wel wat lijkt. Het zit in een soort glazen kantoorpand en de luide muziek komt ons tegemoet. Er blijkt een verjaardag aan de gang met entertainment. De muziek is niet verkeerd, en de jonge ober doet erg zijn best in het Engels. Het is erg vermakelijk om het gezelschap te observeren. Ze hebben een fotograaf ingehuurd en de dames neme allerhande bevallige poses aan. De entertainer stelt zich aan ons voor in het Engels. Hij zingt overigens erg goed en praat de boel aan elkaar (en wie weet er nòg een goeie eigenschap van de jarige?). We eten top vlees met gegrilde groenten en moeten echt nog even meedansen. We slapen slecht in de warmte, maar wat kan het schelen als je een tijgervel op de vloer hebt en een kraan in de vorm van een dolfijn?

Deze slideshow vereist JavaScript.

De volgende dag gaan we op jacht naar een Beeline simkaart (zo gepiept) en bij een echte outdoorwinkel (nou ja, wapen/visserswinkel) halen we twee slaapmatjes. Terwijl we wachten op de was, vult Joost onze zitkussens daarmee bij voor een koninklijke zit. Om 13 uur is de was klaar en gaan we op pad. Het is warm (33°) en de weg is behoorlijk slecht richting Rudniy, maar na de afslag bij Antonov wordt het mooi asfalt. Wel krijgen we een heftige regenbui op ons dak gecombineerd met een soort zandstorm. De weg is nauwelijks zichtbaar. De hele tijd hebben we een auto echt vlak achter ons en in z’n spiegel ziet Joost dat de man z’n duim opsteekt. Als hij ons na lange tijd voorbij gaat, buigt hij met z’n hand op z’n hart. Graag gedaan. Kazachstan is een van de grootste landen ter wereld, zo is de grens met Rusland 6800 km lang! De uitzichten zijn eindeloos, nauwelijks bomen te bekennen in dit stuk en leeg. Het waait enorm en met een beetje mazzel met Maps.me en Google bereik, weten we een beschut plekje te vinden achter een bosje. De volgende dag maken we nog een lange rit van 550 km (=8 uur) en we ontmoeten veel vriendelijke vrachtwagenchauffeurs die even een praatje komen maken. Ook onderweg gaan er af en toe duimen omhoog, heel anders dan in Rusland. Ook worden we aangehouden door de politie en terecht, we hadden het licht niet aan. Jozef krijgt ‘straf’. We kletsen ons 3 slagen in de rondte (Engels/Russisch/Nederlands) en de agent geeft het op, dat scheelt 7575 Tenge (25 Euro). Pfoe, nu plakken we het briefje met ‘licht!’ er op pontificaal op het dashboard. We gaan nog op zoek naar een wildplek maar de wind is echt te heftig en dus besluiten we in de luwte van een pompstation te overnachten. We slapen verrassend goed tussen de grote trucks (vaak met Nederlandse logo’s er nog op), maar gaan om 7 uur al op pad.  Vlak voor Aral komen we een Indiase auto tegen. We maken kennis met Narendra Singh, directeur van Indian Rides (met vrouw, nog een koppel en twee jongens). Hij organiseert motorreizen in India en kent Travel2Explore en Perumotors van de beurs in Utrecht (kleine wereld!). Ze rijden in zo’n 2 dagen dwars door Kazachstan……

In Aral bekijken we het kleine museum, dat helaas meer over andere zaken gaat dan over de Aral zee (opgezette dieren, de president, opgravingen en een Singer naaimachine?). We rijden naar de makr en doen wat boodschappen. Het is er vriendelijk en we hebben binnen no-time wat we nodig hebben. Daarna naar de oude haven, die dus nu door het terugtrekken van de Aral zee, helemaal droog ligt. Dit dankzij maatregelen die de Russen ooit genomen hebben, erg triest om te zien. Dan besluiten we naar Zhalangash te rijden (60 km door de steppe) om te kijken of er nog schepen in de woestijn liggen. Het landschap wordt fraai en we zien, paarden, kamelen en koeien. Als we in het dorpje aankomen worden we enthousiast onthaald door een groep jongens. Ik spreek ze in het Russisch aan dus ze vragen of we Russen zijn. Nee, wij komen uit Holland, Amsterdam, football, Ajax? Ja, Ajax! Tottengam, finals! Leuk. Ze kijken me vreemd aan als ik naar schepen vraag, maar ze kunnen ons wel de weg naar de zee wijzen. We rijden de route zoals op Maps.me en er liggen inderdaad geen wrakken meer. Wel veel zout en mul zand. Als we na 11 m bij de zee aankomen, zien we roze pelikanen. Op de terugweg besluiten we ergens in de steppe te overnachten, het is er zo mooi en de wind is niet al te hard. We rijden een flink eind de weg af en rekenen ons rijk met een prachtige plek. En toch….waar een pad is komen mensen en inderdaad komen er 3 autos langs, die vrolijk zwaaien naar ons. Prachtig.

Deze slideshow vereist JavaScript.

De volgende dag rijden we via Aral richting Kyzylorda, langs Baikonur waar de Russuche raketten worden gelanceerd, maar waar je niet zo maar inkomt. We proberen een plek die we op iOverlander gezien hadden, maar het stikt er zo van de vliegen dat we doorrijden. Ai, het wordt lastig om een plek te vinden. Dit gebeid is behoorlijk ontwikkeld met een soort van omheinde bassins, geen idee waar die voor dienen. Uiteindelijk vinden we een rustige plek vlak bij Zhosaly. We doen boodschappen in Kyzylorda. Er zit hier duidelijk meer geld en alles ziet er tip top uit. ’s Middags begint het te regenen en we komen aan bij de ruïnes van de oude stad Sauran. Het was ooit (14^eeeuw) de grootste stad van Kazachstan op de zijderoute. De muur omvat 40 ha, en binnenin is het helemaal leeg met een groepje paarden. We gaan tussen het fort en een aarden wal staan en staan zo uit de wind. Het is een magische plek en we zien helemaal niemand. Dan op naar het Yasaui mausoleum in Turkestan. Een pelgrimsoord voor veel Kazachen. Het terrein is groot en het komt met bakken uit de hemel. Het is er gezellig druk en de bordjes zijn hier en daar in het Engels. Mooi, maar niet zo indrukwekkend als in Iran. Wel leuk om mensen te bekijken in hun kleurige kleding. We besluiten in Shymkent te overnachten om daar even lekker door de bazaar te kunnen struinen en uit eten te gaan. De stad is groot (1 milj.), maar verrassend groen en het verkeer is wat chaotischer maar nog steeds te doen. We checken in in het FM Hotel Shymkent, gelukkig hebben ze 1 plek waar de auto achter een hek kan staan. Douchen en hup naar de bazaar. Het is even zoeken, maar eenmaal gevonden is het druk, chaotisch en gezellig. Alles is hier te koop! Daarna lopen we naar het Central Park, zien mannetjes fanatiek snelschaken en we belanden bij restaurant Vinopark in de open serre. Joost eet een paarden ribeye, want paard eten vinden ze hier erg normaal. De supermarkt staat ook vol met paardenmelk (gefermenteerde merriemelk). De wijn is net zo duur als onze hotelkamer (30 Euro), we laten het even gaan!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het was een prachtig week Kazachstan met eindeloze vlakten en hele lieve mensen die ons enthousiast natoeteren vanuit de auto met de duim uit het raam. Nu gaan we weer even de natuur in (NP Sauram-Ugam) voordat we naar Oezbekistan gaan.

Tot later!

Liefs,

Marijke