11. Georgië/Turkije: De finale

We willen nog wat dagen in het westen van Georgië doorbrengen en dus rijden we 15 september binnendoor naar Ozurgeti. De route heb ik niet erg bewust uitgekozen. We rijden door prachtig groen gebied met wel erg smalle en slechte weggetjes. Gelukkig weinig tegenliggers en bij een haarspeldbocht rijdt een Georgiër zich helemaal in de berm om ons er door te kunnen laten. We eindigen bij Claudia & Christoph in de tuin in Melekeduri. Het stel is 2 jaar geleden met hun reisauto in dit gebied gestrand en hebben een jaar geleden dit huis met flink wat grond gekocht. We mogen van hun badkamer en wasmachine gebruik maken en je betaalt wat je het waard vindt. We maken kennis met Thomas, een hele aparte vogel. Hij heeft zijn Landrover in Kakheti tot zijn middel in het water gereden en een garage in Tblisi heeft de auto weer aan de gang gekregen. Nu ligt alles buiten om te drogen en probeert hij de kachel weer aan de gang te krijgen. Als we een biertje met hem drinken komt zijn bijzondere levensverhaal eruit. Hij heeft als huurling (‘private army’) in Irak en Afghanistan gewerkt en beschouwd Afghanistan als ‘home’. Ondanks het feit dat de Taliban een prijs van 25.000 dollar op zijn hoofd heeft gezet, wil hij terug naar z’n ‘brothers’, desnoods aan een parachute de grens over. Het is een vreselijk aardige en kleurrijke vent en hij eet graag een hapje tonijnsalade met ons mee. ’s Avonds hebben Christoph en Joost diepzinnige gesprekken met hem. Hij lijkt in een parallel universum te leven. Het is erg warm en we staan hier prima onder een grote boom. Ik draai twee wassen en tot onze verbazing komen Bart en Annelouc aangereden. Ze hebben ‘mijn’ route binnendoor ook gereden en willen hier wat klusjes doen. Na een lekker soepje van Louc gaat Bart aan de slag om een lek in de voorruit/zonnedak op te sporen. Joost helpt mee. Ik ga met Claudia en Annelouc boodschappen doen om ’s avonds samen te kunnen barbecuen. Het is heel gezellig en ook Thomas helpt mee. De zondag blijven we nog lekker staan en maken een wandeling in de omgeving. Annelouc trakteert op een appel-kruimeltaart uit de Omnia (wil ik ook!). We eten weer gezellig samen.

Bart en Annelouc vertrekken en wij ook, wellicht zien we ze weer ergens. We nemen hartelijk afscheid van Thomas, die gezelschap wel leuk vond, en Christoph en Claudia en rijden via de kustweg door toeristische plaatsjes naar Batumi. Ik wil boodschappen doen bij de Carrefour maar die blijkt midden in de stad te liggen, dat is even wringen met de Chef, maar Joost heeft er altijd vertrouwen in dat het goed komt! We slaan lekkere dingen in en parkeren echt in het hart van Batumi onder het reuzenrad op een bekende camperplek. Het is bewolkt, warm en klef. Na een boterham gaan we direct naar Turkish Airlines omdat mijn ticket naar huis nog steeds niet rond is. Ik boek dus NOOIT meer via een agent en zeker niet via Schipholtickets.com. Wat een prutsers. Turkish airlines is superklantvriendelijk en de dame heeft al snel voor mij de tickets geregeld. We lopen daarna door de leuke stad en boulevard. Het blijft redelijk droog. ’s Avonds eten we geweldig bij Grill Town. De nacht is onrustig met zoveel vertier om ons heen. De volgende dag gaan we op pad naar de bazaar. We lopen een flink eind door de stad, bekijken een tentoonstelling van fotograaf Robert Capa, lunchen ergens en als we terug bij de Chef komen, staan er een aantal Nederlandse campers om ons heen. Het regent en we snacken wat. ’s Ochtends vullen we de gasfles bij een ‘mannetje’ langs de weg en slaan Georgische wijn in bij de Carrefour, een andere wèl met parkeerplekken. Het komt regelmatig voor in Georgië dat we bij een supermarkt aankomen, en maar moet zien waar je je auto laat, heel apart. Wij rijden richting de grens en zijn daar met ruim een uur overheen.

De weg langs de Turkse zwarte zeekust is niet bijster interessant en zeker niet met bewolking en regen. We scoren een sim-kaart en eindigen bij een rafting kamp in de Firtinavallei. Ayden heet ons welkom in zijn rafting outfit. Hij is een echte rafting kampioen en erg aardig. We mogen op een stuk kunstgras staan omringt door een theeplantage. Het zonnetje begint zowaar te schijnen, het is prachtig hier! Ik maak lekkere wraps met biefstuk. De volgende dag schijnt weer het zonnetje en gaan we kijken bij het oogsten van de thee. Ik word meegetrokken tussen de theestruiken (‘come sister!’) en moet thee knippen. Het gata verrassend makkelijk, maar het lijkt me zwaar werk. We rijden met de Chef verder de vallei in naar Ayder. De omgeving is prachtig, met hellingen vol thee en oude Ottomaanse bruggen. Ayder is erg toeristisch en nodigt bepaald niet uit om een wandeling te maken. Terug op onze kampeerplek maken we dan maar een flinke wandeling door de vallei, gevuld met thee, maar ook met kiwi’s. Weer worden we uitgenodigd thee te knippen. ’s Nachts begint het flink te regenen en de tent wordt kleddernat. Bij het binnenhalen drupt het water door de ritsen en lipjes naar binnen, toch een constructiefoutje. We rijden via de kust en Trabzon naar Macka en worden liefdevol ontvangen. Deze familie heeft een restaurantje met een tuin waar je kunt staan. De toiletten en douche zijn brandschoon en ook het restaurant ziet er piekfijn uit. Ik ga mn spullen pakken want morgenavond is het zover en vlieg ik naar huis. We eten ’s avonds eenvoudig maar smaakvol en pakken in de Chef nog een glas wijn. Zaterdag rijden we terug naar Trabzon en kunnen zowaar kamperen op het vliegveld. Als we aan komen rijden springt de bewaker uit z’n hokje en vraagt hoeveel nachten we willen staan! Heel bijzonder en erg handig. We parkeren de Chef en pakken een taxi naar de binnenstad. Het regent, maar we scharrelen de bazar-wijk door en vinden nog leuke souvenirs voor thuis. Na een prima broodje döner en een cappuccino hebben we geen zin meer om uit eten te gaan. We gaan terug naar de Chef en nemen een glas wijn en wat te snacken. Om halftien gaan we het bed in en om half twee er weer uit. Om twee uur nemen we afscheid bij de terminal; wat een raar en emotioneel moment. Ik had het liefst met Joost doorgereis, dit is alsof ik er tussenuit knijp. Joost gaat terug naar bed en om half vier stijg ik op richting Istanbul.

Als we op Gökcen om half zes aankomen is het ongelooflijk druk. Ik weet me enigszins te vermaken met lezen en om 9 uur vertrekken we naar Amsterdam. Slapen lukt niet echt en om half twaalf sta ik weer in Nederland, bizar. Jaap en Jacomien halen me op vanaf station Hoofddorp en we hebben een gezellige middag en avond. Maandag rijden we op tijd naar Waspik en om half elf ben ik weer thuis. We lunchen nog samen en nemen afscheid. Met de pechhulp krijg ik mn auto weer aan de gang, doe uitgebreid boodschappen en wip nog even aan bij de buren. Het is altijd vreemd hoe snel je weer geland bent!

Het was een andere reis dan we in gedachten hadden. Geen verre en onontdekte bestemming als Mongolië. Hierdoor voelde zeker de eerste helft tot Turkije meer als vakantie dan als een echte reis. Maar Turkije heeft ons aangenaam verrast, al was het alleen maar vanwege de ongelofelijke gastvrijheid; niets is een probleem. Ook Armenië en Georgië hebben ons weer weten te bekoren en we hebben veel andere dingen gezien dan 6 jaar geleden. We hebben dit keer echt langzamer gereisd en dat is ons goed bevallen. Je hebt dan meer tijd om een plek te ontdekken en kennis te maken met mensen. Dit keer hebben we opvallend veel medereizigers ontmoet, erg leuk! En natuurlijk de week met Esaï, Carla en de kinderen bij Sandra en Marty in Armenië was echt fantastisch. Wat een heerlijke plek ook 3Gs Camping in Goght! De Chef was, zeker voor mij, flink wennen. Zo’n groot apparaat vond ik erg onhandig in de smalle straatjes van Italië en Griekenland. Het wende gelukkig snel, zeker ook omdat Joost er uitstekend in kan rijden. De binnenruimte is geweldig en we zijn erg tevreden over de indeling en voorzieningen. Uiteraard hebben we wat problemen gehad, maar dat heeft ons niet weerhouden om echt ruige paden te rijden. We gaan nog lang plezier hebben van de Chef en het blijft kriebelen om er verdere reizen mee te maken, vooral buiten Europa, want daar is de Chef echt voor gemaakt.

Iedereen bedankt die met ons heeft meegereisd via deze blog. Ik heb al jullie reacties gelezen en ben altijd oprecht verrast dat jullie het meelezen volhouden!

Tot een volgende keer 😉

Liefs, Marijke