10. Georgië II: De Chef leeft zich uit

Via medereizigers (@Busleven) horen we dat de Shatili vallei in Khevsureti de moeite waard is. We rijden op 31 augustus vanaf de Greenest camping binnendoor via Akhmeta naar een mooie wildplek aan de Aragvi rivier. De bossen vertonen herfsttinten, versneld door de enorme droogte hier. De volgende dag rijden we nog een stukje asfalt, laten de banden af en rijden 40 km onverhard naar Shatili over de Datvisjvari Pass op bijna 2700m. Wat een prachtige rit! Hoge besneeuwde bergen aan de horizon en groene dalen. De weg is bumpy met steile stukken en hier en daar werk aan de weg, ook door de vele landslides. Na de pas rijden we door een nauwe vallei en zien we af en toe de kenmerkende wachttorens van waaruit de vijand in de gaten werd gehouden, soms met een grote bel ernaast. Voorbij Shatili bezoeken we nog snel de Blue mountain en het Anatori quarantaine huisje (waar bewoners met pest vrijwillig in plaatsnamen en wachten op de dood; de botten zijn duidelijk zichtbaar). Het was een lange en inspannende dag en we strijken neer aan de rivier net buiten het dorp. De volgende morgen bezoeken we het oude verlaten stadje. De 20-tal bewoners zijn nu gehuisvest in nieuwe huizen. Daarna rijden we de hele rit weer naar beneden. Vlak voor de pas worden we staande gehouden door een herder op leeftijd die direct de deur probeert open te maken. Hij wil een lift naar z’n kudde! Als we daar zijn, krijg ik twee natte pakkerds en een hele brede lach. Onderweg komen we andere overlanders tegen die een Georgiër met twee lekke banden aan het helpen zijn. Joost springt bij met onze compressor. Ik klets nog even gezellig met de Duitsers die we al 2x eerder tegenkwamen in Armenië. Voor de nacht vinden we een andere mooie plek boven de rivier.

Langs het Zhinvali stuwmeer rijden we over de Georgian Military Highway naar Kazbegi (de weg reden we 2x eerder in 2016). Het is een populaire route en erg druk met vrachtwagens die hier de grens met Rusland overgaan. De weg in de vallei is prima, maar de haarspeldbochten en het stuk naar de Jvari pass (2400m) zijn erg smal voor zoveel vrachtwagens. Bij Gudauri boren de Chinezen nu een enorme tunnel om het hele stuk te bypassen. We gaan even kijken bij het vriendschapsmonument. In vergelijking met 6 jaar geleden is het er druk en commercieel geworden. Vlak voor Kazbegi (of Stepantsminda) duiken we de Sno-vallei in. Hier stonden we 6 jaar eerder en hebben we een iOverlander wildplek aangemaakt. Heel grappig om daar weer te gaan staan. Al snel komt er een Duitse vrachtwagen bij (maken geen contact) en een jong Russisch gezin met twee kleine kinderen, gewoon met een Volvo en een klein tentje. We raken met ze aan de praat en Joost bouwt met meisje Alyna een lekker vuurtje na het eten. Hij werkt online als IT-er, maar al snel wordt duidelijk dat ze niet meer willen wonen in Moskou. Poetin vinden ze een idioot en de familie is verscheurd. Eigenlijk zwerven ze nu, wat een drama. De volgende dag maken we bij Juta een lange (en steile!) wandeling van 3 uur. We eten lekker bij Terravino in Kazbegi en slapen bij het mineraalbad. Het wordt koud en gaat regenen. Dan is de Chef op z’n best als onderkomen! We staan op in dichte mist en regen en rijden terug naar Tblisi en K-motors. We kunnen morgenochtend vroeg de achterschokbrekers laten vervangen en alle vetpunten laten controleren. We slapen weer bij de Armeens begraafplaats waar we bekende gezichten zien, bellen met Rob & Mir en gaan lekker uit eten. Vroeg op en naar K-motors, waar we na een uur wachten prima en snel geholpen worden. De vering achter voelt nu een stuk beter! We doen boodschappen bij de ons bekende Carrefour in de Tbilisi mall en rijden binnendoor naar de Uplitsikhe cavetown. Het weer is niet zo gezellig en we verkennen de grotstad snel. Terug op de parkeerplaats maken we kennis met Silvia en Christoph en hun mooie Vario (mankei-travel). We borrelen samen en Joost en Christoph wisselen tips en tricks uit. Ze zijn zeer ervaren reizigers en we komen er achter dat zij degene zijn waarmee Benny-goes-overland heeft afgesproken in Svaneti! Ik heb eerder contact gehad met Benny (blijkt de naam van de auto, hij heet Christian). Ze willen samen de route van Lentekhi naar Ushguli rijden en we mogen mee. De volgende dag gaan zij alvast op pad en wij doen een free-walking-tour in Gori. Gori is de geboorteplaats van Stalin maar heeft meer te bieden dan het Stalin museum. Zhana leidt ons rond met een groep en vertelt indringend over hoe de Russen in de zomer van 2008 Georgie binnenvielen, de stad bombardeerden en zij als 14-jarige moest vluchten. De rondleiding duurt 3 uur en is wel erg persoonlijk. We bezoeken nog even het Stalin museum, maar de als robot pratende gids kan ons niet boeien. Rond 15 uur besluiten we toch naar de camping in Gelati te rijden waar Silvia en Christoph staan. De weg naar Kutaisi is een grote bouwput en ook hier zijn de Chinezen actief. Als we aankomen, staan ze er inderdaad. We drinken samen een borrel ’s avonds en horen dat Christian toch niet meedurft over de ruige weg naar Ushguli (Benny is nogal groot!).

De volgende ochtend draai ik een wasje en proberen we de jas van Joost zeepvrij te krijgen (een flacon insectenreiniger is er op leeggelopen, arghhh). We doen boodschappen en rijden volgens afspraak naar een mooie wildplek aan de rivier vlak voor Lentekhi. Onderweg komen we toch Benny (Christian en Sybil) tegen! Hij is van gedachten veranderd. We bouwen een mooi kampje met 3 Vario’s. Ik kook een lekkere curry voor het hele gezelschap en de mannen maken een warm vuur. De volgende dag gaan we vroeg op pad om de spannende rit naar Ushguli te rijden. In 2016 reden we de route met de Hilux de andere kant op. Het gaat heel langzaam, want Christian is een echte social media fanaat en wil de rit grondig vastleggen met telefoon, camera, Gopro en drone. Het levert wel prachtige beelden op! Ze vinden ons veel te snel gaan. Het weer is grandioos.

Aan het einde van de middag komen we in het fotogenieke Ushguli aan en vinden een prachtige wildplek waar el menig overlander staat. Ik ga met Sybil op fotosafari en dat is leuk, omdat ze echt het perfecte plaatje wil schieten (daar ben ik meestal te lui voor). ’s Avonds eten we gezellig samen in een hotelletje. En het wordt koud, heel koud (vorst). We slapen heerlijk en als we eruit komen, is het gezelschap al aan de wandel. Het uitzicht bij het ontbijt is magnifiek! We hebben inmiddels een lunchafspraak met Bart en Annelouc in Mestia staan en dus schrijf ik twee ansichtkaarten om aan de campers te hangen. De weg naar Mestia is/was een ‘dangerous road’, maar de weg lijkt breder en beter dan 6 jaar geleden (Video op youtube). We hebben een heerlijke middag met Bart en Annelouc! Aan het einde van de middag rijden we naar de Mazeri vallei en vinden een prachtige plek met grandioos uitzicht op mount Ushba (4710m), ook wel de Matterhorn van de greater Kaukasus. De volgende dag parkeren we de Chef bij de Hikers Inn en maken een mooie wandeling in de zon door de vallei. ’s Avonds gaan we terug naar hetzelfde plekje en Joost maakt een vuur. Er komen paarden en auto’s langs, maar niemand stoort ons.

Op 12/9 rijden we de grote Kaukasus uit en zien we langzaam de hoge besneeuwde toppen plaatsmaken voor lagere groene heuvels. Het is een prachtige rit, maar de betonweg is niet al te best en het water in de rivier staat wel erg laag. Bij de Enguri dam gaan we even kijken, de 7e hoogste dam ter wereld (272m). Aan het einde van de middag komen we aan bij New Chateau Chkaduashi, bewoond door Prince Alain en Princesse Veronique Murat. De prinses is er nog even niet, maar ik krijg haar aan de telefoon en we mogen op een prachtige plek gaan staan met heerlijk uitzicht. Het verhaal achter deze plek en de familie is intrigerend. Ze zijn verwand aan Napoleon III en de koningin van Samegrelo (Georgië) en er nogal trots op. We blijven de volgende dag staat, omdat het flink regent. In de eenvoudige douche springt een groen kikkertje op mn been in het donker, ik schrik me rot! We krijgen een rondleiding door het huis en Veronique vertelt uitvoerig het verhaal van de familie a.h.v. portretten en meubelstukken. Het is nogal een poppenkast en niet overal even vakkundig gedaan. Ze praat Frans tegen haar ‘workers’, heel apart. Ze vertelt dat morgen een groep Nederlandse campers komt en dat ze een diner met zangers heeft georganiseerd. Of we mee willen eten? Omdat het ook dan nog regent, zeggen we ja. We vermaken ons met lezen en kleine klusjes. De volgende dag druppelen inderdaad 8 campers binnen, en het weer is nog niet eens zo slecht. We maken kennis met het leuke echtpaar Jan (79!) en Annelies. De groep is 75 dagen onderweg en net 45 dagen in het bloedhete Iran geweest, dapper. Van 5 van de 8 campers heeft de koelkast het begeven. Dan komt de prinses duidelijk opgewonden naar ons toe met slecht nieuws. We mogen van de leiding niet mee-eten! Ze vindt het verschrikkelijk. We lachen er maar een beetje om. Uiteindelijk komt het goed want Christian en Sybil komen aangereden en even later hun reisvrienden Ritschi & Hermann met een wel heel bijzondere Scania die verticaal uitschuift! (@companero.trotamundos). We eten met z’n zessen in een aangrenzende slaapkamer van een niet zo bijzonder diner, maar hebben wel veel lol en kunnen meeluisteren met de muziek. De inmiddels lekker aangeschoten prinses valt af en toe binnen, hilarisch.

De dag begint zonnig en het uitzicht op de besneeuwde toppen is prachtig. De campergroep verdwijnt snel en wij rijden op het gemak richting de kust. We zien veel keurige groene perceeltjes met mooie huizen in allerlei soorten en maten. We vinden tussen de bebouwing een mooi plekje onder de dennenbomen aan het strand in Grigoleti. Ik ontdek dat Bart en Annelouc nog geen 3 km bij ons weg staan en dus komen ze de volgende morgen op de koffie. De zwerfhonden zijn wat al te enthousiast en Bart krijgt een neusstoot en een kras op z’n been. Toch straks maar even een rabiës-shot halen.

Het einde van onze reis samen komt langzaam in zicht. Kijken hoe we de laatste week zo leuk mogelijk kunnen besteden!

Liefs, Marijke