Op zondag 2 november 2003 zijn wij vertrokken voor een 5 weekse rondreis door Chili. De start was niet erg fortuinlijk, op Schiphol bleek de vlucht overboekt en we stonden stand-by! Na wat gebel door de stewardess met Iberia in Madrid had Joost vlak voor ons vertrek naar Madrid een stoel en Marijke niet. In Madrid kwam het gelukkig goed al zaten we wel 6 rijen bij elkaar vandaan. Aan boord begon een levendige ruilhandel in zitplaatsen en na 3 keer ruilen van plaats kwamen we toch naast elkaar. In Santiago aangekomen konden we met Niek en Ans meerijden die in hetzelfde hotel logeren. Gezellige lui uit Tilburg die het er flink van nemen op vakantie. ´s Middags lopen we door de stad, maar die kan ons niet bekoren. Het is erg warm (27). Na een uitstekend diner gaan we vroeg slapen. De volgende morgen vliegen we naar Patagonie. In Punta Arenas is het een stuk kouder (10) en we besluiten direct maar door te reizen met de bus naar Puerto Natales. We hebben even tijd voor wat e-mailen, kopen postzegels en eten bij Lomits een Churascos plata (dit blijkt een broodje met gegrilde steak en avocado te zijn). In de bus naar Puerto Natales zitten we op de eerste rij met prachtig uitzicht, hoewel de plaats ook het nadeel heeft dat de doofstomme conducteur Marijke kleurrijke verhalen verteld met zijn handen (en die ook niet kan thuishouden). Hij blijkt gescheiden, want hij dronk teveel en hij vindt Marijke helemaal top (of heb ik dat verkeerd begrepen?). De rit duurt 3 uur en onderweg zien we guanaco´s (soort lama´s) en nandus (soort struisvogels). In het donker om 9 uur komen we aan in Natales. Er stuiven direkt eigenaren vna hostals op ons af, maar in de bus hebben we besloten naar Dos Lagunas te gaan. Het is even lopen en daar aangekomen blijken we de enige gasten. Alejandro zet koffie voor ons met chocola en begint meten allerhande tips voor een bezoek aan Torres del Paine op ons af te vuren. Dit park wordt door de Chilenen als het mooiste natuurpark van Zuid-amerika beschouwd en door anderen als erg de moeite waard. Het welkom van Alejandro is bijzonder warm en hij spreekt vlot engels. Joost haalt sigaren en whisky tevoorschijn en jullie begrijpen, het werd gezellig en laat. Hij regelt meteen een bus voor ons naar Torres del Paine.
De volgende ochtend bakt hij eieren voor ons met toast en de bus rijdt om 7.30 uur voor. De rit naar Torres del Paine duurt 2 1/2 uur en de omgeving wordt steeds indrukwekkender. Langzaam verschijnen de hoge besneeuwde topppen. Het uitzicht is fantastisch. Met een ander kleiner busje worden we naar Refugio Las Torres gebracht waar ik 2 nachten heb gereserveerd. Het weer is prachtig, de zon schijnt volop, boven verwachting. We ontmoeten Julie, een franstalige Canadese die nu in Lima woont en dus Spaans spreekt (erg handig hier). We besluiten om vanmiddag nog de tocht naar de Torres te lopen en Julie wil graag met ons mee. We bestellen een lunchpakket en om 11.00 uur gaan we op pad. Het eerste stuk naar Refugio Chileno is bijzonder steil en de wind is ongeloofelijk hard. Het pad is smal en de bergwand erg steil, het is niet erg moeilijk voor te stellen dat je er hier vanaf geblazen wordt. Na 1 1/2 uur komen we eindelijk in de luwte en lunchen langs de rivier. Het weer is stralend en we herhalen vaak dat we enorm boffen (regen, kou en wind zijn hier normaal). Nu even een vlakker stuk en rond 15.00 uur staan we voor de laatste klim. Dit laatste stuk is enorm steil klauteren over enorme rotsblokken en keien. Wetend dat aan het einde de beloning wacht houden we vol. Over de rand verschijnen de drie Torres, enorme torens van graniet 2800 meter hoog. We hebben ongeloofelijke mazzel dat ze helemaal zichtbaar zijn en nog steeds is het mooi weer. We maken foto´s en rusten wat uit. Onze kantoorbenen doen pijn en met name door de ongelijke en steile paden zijn mijn enkels erg gevoelig. Met joost zijn voeten gaat het gelukkig goed. Julie heeft erg last van haar knie. De weg terug wordt het kouder en tot overmaat van ramp valt Julie in een riviertje. Ze twijfelt iets te veel bij het oversteken en haar broek en gordel met camera zijn helemaal doorweekt. Ze trekt mijn regenbroek aan. Het steile begin moeten we nu naar beneden en dat is bepaald geen pretje (een traktatie voor het kraakbeen, zoals Joost dan zegt). Om 20.00 komen we aan in de Refugio waar ons diner op ons wacht. Joost en ik boffen want de andere 4 bedden in onze kamer blijven leeg. De volgende ochtend gaat Julie naar een andere hut en wij twijfelen wat we zullen doen. We hebben nog een nacht hier, maar besluiten toch om alvast naar de volgende te lopen. Daar blijkt nog plaats te zijn. Om 11.30 vetrekken we nu met bepakking naar Los Cuernos. De benen doen pijn, maar na wat lopen gaat het wat beter. Het eerste uur verdwalen we en maken meerder spannende rivieroversteken.
NB: vanaf Las Torres het hoogste pad naar Chileno volgens, dus niet vlak langs de rivier. Waarschijnlijk is dit vanaf het Hotel Las Torres na het oversteken van de rivier eerst een stuk rechts het pad volgen omhoog richting de Torres en dan volgt een afslag links naar Chileno.
Het regent regelmatig, maar wel zachtjes. Jas aan jas uit fleece aan fleece uit etc. We vinden uiteindelijk het pad en gaan met prachtig uitzicht over Lake Nordenskjold richting Los Cuernos (De horens). Het laatste stuk is weer steil en na 5 uur komen we in de Refugio aan. Het is er drukker en we slapen met 5 op een kamer van 8. We eten er erg goed ,met uiteraard een goede fles Errazuriz en ontmoeten Alexander en Ilse. Zij zijn nu een halfjaar onderweg en hebben al een flink aantal Zuid-amerikaanse landen gehad. Na Chili gaan ze richting Azie. ´s Avonds wakkert de wind enorm aan. Dit is de fameuze Patagonische wind en we zien ook de bijbehorende Patagonisch regen. Die komt niet uit de lucht maar uit het meer. De wind is zo hard dat het water omhoog geslingerd wordt in metershoge watergordijnen die het land op geblazen worden. ´s Nachts hebben we allebei het gevoel dat de hut een stukje wordt verschoven. De volgende ochtend is vredig en de zon schijnt. Ik glip om 7 uur uit bed om foto´s te maken, het is hier zo mooi. We vertrekken om 9 uur op weg naar de volgende hut. Het eerste uur is weer geklauter en het is erg warm. Aan het begin van de Valle Frances (een vallei tussen twee hoge gebergten) begint het te regenen. We horen van de hangende gletsjer stukken ijs naar beneden komen met veel lawaai. We lopen 15 minuten de vallei in en zien de gletsjer. Het pad is weer een verzameling grote keien en we besluiten niet verder te gaan. In volle regenoutfit lopen we in 2 uur naar Refugio Pehoe. De wind is hard en er valt ook hagel. We hebben de modder tot onze knieen op de regenbroeken zitten. Als we bijna bij de refugio zijn, kijkt Joost achterom en blijken we een fantastisch uitzicht te hebben op de besneeuwd Los Cuernos. Majestueus, groots, prachtig in de poedersuiker. In de refugio is het warm en de hippe staf draait lounge-muziek. We wisten al dat de lodge vol zat, maar er blijkt nog 1 bed te zijn, we hadden voor de zekerheid al een tent gereserveerd met twee matjes en daar gaat Joost nu in. Het waait en regent en we ontmoeten weer boeiende mensen- Joost ruimt zijn tent in en komt terug met Julie die hier vanavond ook slaapt. Na het lekkere eten volgt een invasie van 20 oudere en luidruchtige Fransen. Joost beleeft een spannende nacht. Ondanks het windscherm klapt de tent door de harde wind een aantal keer in op zijn gezicht, maar komt ook weer overeind. Hoort erbij blijkbaar. Hij slaapt niet zo lekker. Marijke slaapt prima in een krappe kamer met 5 anderen.
De volgden morgen komt de hele hut (30 bedden) erg langzaam op gang. Het regent en sneeuwt en we dubben eindeloos of we niet met de catamaran het meer zullen overvaren en het park verlaten. Om 11.30 gaan we, aangemoedigd door Julie, een Duits echtpaar en 2 Zwitsers, in regenoutfit en thermisch ondergoed op weg naar Glacier Grey. Na twee uur bereiken we het uitzichtpunt op de enorme gletsjer. Het waait ongelofelijk hard en we maken snel wat foto´s. Af en toe sneeuwt het en we gaan terug. Het weer knapt op en ja hoor daar is de zon weer! We hebben spijt dat we niet tot het eindpunt zijn gelopen. Patagonie kent 4 seizoenen in 1 dag, zo wordt gezegd. ´s Avonds wordt het erg gezellig met de Belgen Isabel en Patrick (een fysiotherapeut en een advocaat). Zondag is het inmiddels en we wachten op de catamaran van 12.30. De boot brengt ons naar Pudeto aan de overkant van het meer. Daar wachten we op de bus naar Puerto Natales. Intussen kletsen we met een Amerikaan die nu in Costa Rica een organic farm aan het oprichten is. We herkennen in zijn verhaal de ervaringen in Wilderland (de organic farm die we in Nieuw-Zeeland hebben bezocht). Torres del Paine zit erop en we hebben een prachtig stuk natuur gezien. Het weer heeft zo meegezeten dat we eigenlijk alle hoogtepunten met goed weer hebben gezien (dwz zonder wolken ervoor). Aan het eind van de middag komen we weer bij Alejandro en Andrea aan. Nu zit de hostal vol (4 kamers) en we wisselen wat laatste tips uit met mensen die nog gaan vertrekken naar het park. We regelen via Alejandro een boottocht naar twee gletsjers, omdat we glacier Grey eigelijk niet gezien hebben. ´s Avonds eten we bij een restaurant dat Alejandro ons heeft aanbevolen. Alle andere gasten uit het hostal zitten er dus ook! Prima eten, maar erg veel.
De volgende morgen brengt Alejandro ons naar de boot. Hij suggereert dat de boot van zijn oom is en dat hij VIP plaatsen voor ons zal regelen. Ha ha, we zitten gewoon tussen de andere toeristen en het percentage ouderen is hoog. Naast ons zitten 3 Amerikanen met een enorme rugzak vol met camera´s, altijd handig om even aan te vragen hoe ze hun lenzen schoonhouden. Na 2 uur komen we bij een zeeleuwenkolonie (4 stuks…..) en na 4 uur komen we bij de Balmaceda glacier. De glacier trekt zich al behoorlijk terug, maar is wel mooi. Op het voordek slaat af en toe een golf over het dek en Marijke´s camera heeft dus nu wat zoutplekjes (ondanks het wonderdoekje van de Amerikaan, de kale eigenaar van een tattoe-shop by-the-way). Iets verder worden we aan land gezet voor de Serrano glacier. Dat is wel de moeite waard. De zon schijnt volop en voor de gletjser ligt een meer met ijsbergjes erin in allerhande vormen. Foto´s! Op de terugweg maken we een stop voor een lunch. Aangezien enkelen daar geen zin in hebben, neemt de neef van Alejandro (jawel) ons mee op een mini-birdwatch-tour. Tot onze verbazing zien we Patagonische ganzen (heel mooi), ijsvolgels en condors! Onverwacht leuk. Terug in Natales eten we perfect bij Concepto Indigo, een hippen tent met lounge-muziek en kussens. De volgende morgen nemen we afscheid van Alejandro en Andrea, bijzondere mensen en adres wat zeker aan te raden is. We moeten absoluut terugkomen, want dan gaat hij ons fly-fishen leren! Wie weet…
Nu zijn we terug in Punta Arenas en hebben even tijd om kaarten te kopen en te e-mailen. Morgen vliegen we heel vroeg naar Coyhaique, waar we met een 4×4 de Carretera Austral willen rijden, daar hebben we veel zin in, want bij ieder Chileen gaan de oogjes glimmen als we ze dat vertellen.
Op de kaart van Chili is te vinden waar we zitten (juist, aan het eind van de wereld!). Voor verder visuele ondersteuning vna dit verhaal moeten jullie even wachten, we hebben al 6 rolletjes vol (na 1 week!).
Joost & Marijke op reis 