20 juni. Arequipa. Na het ontbijt komt Geert ons vertellen dat we niet naar het vliegveld kunnen met de taxi. Er zijn demonstraties tegen de hoge brandstofprijzen en de wegen zijn afgezet naar het vliegveld. De enige optie die ze kunnen bedenken is ons op een Perumotors waadige manier naar het vliegveld brengen en dat is …..op de motor. Dit betekent wel dat we de doos met motorkleren moeten opsturen, dat doet Geert voor ons. Met de rugzakken op en zonder helmen klimmen we bij Geert en Lars op de motor. De wegen liggen bezaaid met stenen en glas. Langs de kant staan schreeuwende mensen. Lars roept hard: turistas! en ze laten ons door. Op het vliegveld horen we dat we 2 uur vertraging hebben. We drinken nog wat koffie en nemen afscheid. Tegen 12 uur vliegen we naar Lima waar een Hertz huurauto klaarstaat. De juffrouw vraagt of we 2 1/2 week in Lima blijven met de auto, ha, ha! We vetrekken direct uit de stinkstad naar het noorden over de Panamericana. Het is erg druk, de Peruanen kunnen niet rijden en toeteren letterlijk en figuurlijk. Na een uur rijdt Joost iets te hard het plaatsje Chancay binnen en we worden staande gehouden door een agent. Hij spreekt ons nadrukkelijk toe en trekt zijn bonnen boekje. Hij gherhaalt dat een bon heel duur is en dat we hem kunnen helpen. Dit betekent dat je je portemonnaie moet trekken! Joost geeft hem 20 soles (5 Euro) en hij wil nog een tientje. Dat hebben we natuurlijk niet! Nog wat soles en Joost krijgt zijn papieren terug. Zo gaat dat hier. We halen net in het donker de kustplaats Huacho. Via de borden langs de weg vinden we een ommuurd hotel. Het is erg leeg en gelukkig kunnen we er ook wat eten.
21 juni. Na een ontbijtje vetrekken we richting Huaraz. Huaraz ligt in de Cordillera Blanca, de hoogste
bergketen in Peru. Van 0 naar 3000 meter. Na 30 km zijn we gelukkig de mist van de kust kwijt en rijden door een vruchtbare vallei in een woestijnachtig landschap. Er worden maiskolven en pepers gedroogd op de heuvels en in het midden wordt fruit gekweekt. Als we de pas (4100 m) over zijn verschijnen besneeuwde bergtoppen. Het is prachtig. In Huaraz veel blanken (gringo´s) en de hostals die we uitgezocht hadden zitten vol. Dan maar naar Hotel Tumi. Wel wat duur (29 dollar) maar wel een veilige parkeerplaats voor de auto en alles erop en eraan. We eten bij een echte Thai!
vrijdag 22 juni. We krijgen bericht dat de Lazy Dog Inn ruimte heeft voor ons vanaf zaterdag en dat is prachtig. Vandaag maken we een ritje in de omgeving en testen het off-road karakter van onze Toyota Corolla uit. Dat doet íe niet slecht! ´s Middags proberen we de hotsprings bij Monterrey. Nou ja, laat dat hot maar weg. Het chocoladebruine water is lauw en er spetteren een hoop Peruanen rond die zwemmen als hondjes (en niet vooruit komen). We drinken een biertje op een terras langs de weg en ´s avonds eten we bij de plaatselijke Chifa (chinees, altijd garantie voor groente bij je eten!).
zaterdag 23 juni. Vandaag gaan we naar de Lazy Dog Inn. Een nogal dure optie (60 dollar all in) maar het is wel een prachtige lodge in de bergen. We nemen de gravelweg langs de Wilcahuain ruines en volgen de aanwijzingen. Na een klein stukje kuilen komen we aan. Diana wacht ons op. Het ziet er 
prachtig uit(kijk maar eens op de website, we slapen in de condor suite). Na kennismaking met Wayne en de honden en de koffie gaan we gelijk op pad. We lopen de Quebrada Llanca in (kloof tussen twee bergen die eindigt in een glets
jer). De wandeling is steil omhoog en het is warm. We raken regelmatig buiten adem op deze hoogte. Na een kleine 3 uur komen we op een weide aan. De gletsjer die zo dicht bij leek gaat steeds verder weg. We lunchen wat in een weidje en gaan terug. Het is hier prachtig en ondanks de enorme inspanning genieten we volop. Na 5 uur lopen smaakt een copa libre 
(baco) extra goed! We maken kennis met een Peruaans gezin met 2 kleine kindertjes en eten met z´n a llen (een iets te simpele maatijd voor dit geld). We zitten nog even buiten bij het kampvuur en Wayne leest voor uit Men from the mountains (een boek over de eerste parkwachters in de Rockies). Overal zien we vuren in de bergen voor het San Juan feest. Het bed slaapt uitstekend onder een vracht dekens (het is nogal koud hier op 3600 meter).
zondag 24 juni. We ontbijten met pancakes en kijken nog even bij een meeting met de plaatselijke com
munity waar Wayne en Diana van alles voor doen. De buren hebben ook samen met hen de lodge gebouwd (30 man, 1 1/2 jaar) van adobe (stenen van modder en gras). De kwaliteit van de lodge is buitengewoon! Daarna gaan we met de auto over een gravelweg naar het startpunt van de wandeling naar Lago Churup. Het laatste stuk is echt off-raod, maar de auto houdt het. De wandeling is echt steil omhoog en weer hijgen we als postpaarden. De diepten zijn enorm. Het allerlaatste stuk is een ech
t klauterstuk over rotsen langs een waterval om bij het meer te komen. Ik zie het niet zitten en bekijk het klauterwerk van Joost die het meer wel te zien krijgt. Terug lopen naar de auto gaat aanmerkelijk sneller! ´s Avonds eten we met Diana en Wayne onder het genot van een DVD (The Good Shepherd). Wayne vertrekt naar Lima. Hij werkt daar door de week omdat de Inn niet genoeg geld opbrengt.
maandag 25 juni. We maken na het ontbijt nog een wandeling van een kleine 3 uur door de comm
un ity (steil omlaag en omhoog). We lopen door akkers en langs hutjes, de schoool en de kerk. Het is warm en wederom zijn we buiten adem van het landschap. Na de middag rijden we richting Caraz (het noorden). De vallei is groen met heuvels eromheen. Vanaf de weg zie je echter de enorme besneeuwde toppen erachter. Een machtig gezicht. De hoogste berg is ruim 6700 meter hoog (de Huascaran). In Carhuaz eten we arroz chifa (soort nasi) en na de maaltijd verliest Joost zijn kroon! We vragen rond naar een tandarts maar het is nu siesta. We rjden verder naar Caraz en hebben wat moeite om het hostal te vind
en. Een brommertaxi wijst ons de weg voor 1 sol. Na het inchecken gaan we gelijk o p zoek naar een tandarts. Dr Luisa plakt vakkundig Joost zijn kroon er weer in. Daarna drinken we een biertje met uitzicht op de plaza. Hier geen gringo´s, zo ver weg! We hebben dan ook moeite om een goed restaurant te vinden. UIteindelijk eten we Pollo a la brasa (gegrilde kip) maar die blijkt zich ´s nachts flink te roeren. We voelen ons beide niet lekker en slapen slecht. We besluiten niet te blijven.
Dinsdag 26 juni. Om de auto eens flinke uit te nutten besluiten we de Canon del Pato te rijden. Een indrukwekkende kloof met een slechte weg. We gaan op pad en na een onverwacht stuk asfalt begint 14
km. door een enorme diepe kloof met maar liefst zo´n 30 tunnels! De weg is volgens Joost indrukwekkender dan de dead-road in Bolivia. De weg is erg slecht en de bodem wordt regelmatig geraakt door enorme stenen. De kloof door 1000 meter graniet is niet alleen diep maar ook hoog, regelmatig zien we vanuit de auto de bovenkant niet. Op het smalste stuk is de kloof 15 meter breed. Halverwege nemen we een lifster mee (waar komt íe vandaan??). We keren net voor Huallanca en zetten haar af. terug is nogmaals spectaculair: toeteren voor iedere tunnel en apegapen in de diepte. Fantastisch. Dit doet de buikpijn vergeten! Onderweg eten we wat crackers en yoghurt. We checken vlak voor Huaraz in in Hotel Sierra Nevada. We slapen gelijk maar wat. Tegen 5 uur gaan we eens rondkijken. We blijken de enige gasten en hebben het koud. Ze maken een haardvuur voor ons (met oude meubels) en wat coca-thee. Als het vuur uit is gaan we maar naar de kamer. We hebben geen honger en lezen wat. Het hotel is veel te duur voor wat ze bieden (120 soles) maar het is ieder geval rustig. We slapen alletwee prima.
Woensdag 27 juni. We ontbijten bij een bakkertje in Huaraz (de eetlust is terug) en gaan op weg. 
De weg ligt bezaaid met keien en de ME is bezig om het op te ruimen. Waarom doen ze dat toch? De terug weg naar de kust gaat langs dezelfde weg maar omdat het nu w
o lkenloos is en zonnig worden we getrakteerd op een prachtig uitzicht op de Cordillera Blanca! We maken iets te veel fotostops e komen pas rond 1 uur bij de kust aan. Nu nog 360 km nar Trujillo! Als ieman
d Peru ´doet´ langs de Panamericana dan zou íe kunnen denken dat het een woestijnstaat is. Alleen maar bergen van gelige rotsen en zand. De snelheid is bovendien laag max 90 km per uur maar regelmatig 60 of 45 en er staat regelmatig politie. Vlak voor donker bereiken we Trujillo. Een grote stad en in de spits is het er erg druk. Hte eerste hostal kunnen
we niet vinden en dus rijden we richting de Plaza de Armas (centrum) we vinden El Ejecutivo, een simpel hotel. De auto kan in een nabijgelegen ´cocheria´. De kamer is wel lachen. Het raam kijkt uit op een luchtkoker, het nachtlampje is niet aan te sluiten en in het plafond zitten glazen blokken waarop je de bovenbuurman ziet lopen. Ach ja, wel in het centrum voor 70 soles per nacht! We gaan maar eens lekker eten! We besluiten ene dag hier te blijven.
Donderdag 28 juni. Na een prima nacht (met oordopjes) hebben we wat door de stad gelopen. Nu zit ik in een internetcafe en het lijkt erop alsof al mijn foto´s van de afgelopen week verdwenen zijn. Ik kan wel janken! Dit heb ik eerder gehad (door een directory op het schijfje aan te maken raakt hij de kluts kwijt). Ik snap er niets van want op mijn toestel heb ik gisteren nog foto´s bekeken van de afgelopen week. Zo eerst dat nog maar even proberen. Alleen van gisteren heb ik nog wat foto´s (ander schijfje). Balen!!!! (1-8-2007 – door het freeware programma PC Inspector smart recovery heb ik de meeste foto’s weer terug gelukkig!) Verder alles OK, ook met de gezondheid. Morgen gaan we wat pre-Inca geschiedenis opsnuiven (CHan Chan) en dan verder naar het noorden.
Veel liefs, Joost en Marijke
Joost & Marijke op reis 