31 mei 2007. Arequipa, Peru. ´s Ochtends in de tuins van het hotel een briefing van Geert. Geert is een oud colega van Joost en mede-eigenaar van Peru Motors, samen met Lars. Hij bespreekt uitgebreid wat ons te wachten staat en wat de ´regels´ zijn. Er zijn veel vragen dus het geheel duurt nogal even. Daarna gaan we met Geert mee om zijn nieuwe enorme huis te bewonderen. Er moet nog veel verbouwd worden maar al zijn jongensdromen probeert hij waar te maken (Jacuzzi, Geluidstudio en een ferrari rode keuken). ´sMiddags gaan we samen naar Juanita. Juanita is een ijsmummie die gevonden is op een van de vulkanen. Een indrukwekkend verhaal.
1 juni 2007. Het is zover! De motoren wordne bepakt en de auto ook. Omdat we nu nog op asfalt rijden ga ik met Lars in de auto. Het vertrek neemt nogal wat tijd want iedereen moetn even wennen aan de motor. Deze eerste dag rijden we naar Mogequa, nabij de Chileense grens. De zon is fel en we rijden door prachtige rotsige bergen. Na de lunch komt Lars tot ontdekking dat hij zijn Nederlandse paspoort
is vergeten. We moeten dus terug en hij vraagt zijn zwager om halver wege te komen, dat scheelt. Net voor het donker komen we aan in Hostal Plaza. Direct raken we een deel van de groep krijt. We drinken wat met Rene (60 jaar, tandarts en superfit!). Daarna ontdekken we Lars en Geert bij de plaatselijke chinees en we sluiten aan.
2 juni 2007. Vanuit Mogequa rijden we richting de Chileense grens. In Tacna vullen Lars en Geert bij het busstation alvast wat douaneformulieren in (de motoren worden officieel uitgevoerd). Daarna gaan we de grnes over, dat wil zeggen, de douaneformaliteiten duren bij elkaar 3 1/2 uur! Tijd om bij te kletsen en verder kennis te maken. Rond 5 uur arriveren we in Arica, Chili in het hotel. Na een biertje gaan we met Rene en Jeroen (zijn zoon) de stad in. We drinken een pisco sour en laten ons daarna feteren om een uistekend diner met uitstekende wijn (Los Alerces de 21 Mayo). Heel gezellig!
3 juni 2007. Ontbijt om 7.30 en direct de motorspullen aan en spullen gepakt. Het opstaan en vertrekritueel kost de eerste 2 dagen iets te veel tijd, dus daar zij nu afspraken over gemaakt. De groep is inclusief gidsen 14 man, dus dat is wel nodig! We rijden over de Panamericana naar Iquique. Het is een prachtig gezicht een rijtje motoren in baksteenformatie over de snelweg. De omgeving is de droogste ter wereld (Atacama woestijn), maar erg mooi. De temperatuur s
tijgt dan ook gestaag en het wordt heet. De eerste lekke band is een feit en wordt snel gerepareerd. Midden in de woestenij kunnen we lunchen bij een tentje dat vers fruit verkoopt. De vorige keer heeft de groep hier zelf omeletten staan maken en die staan nu op het menu! We eten dus lekker. Jeroen wordt ziek en voelt zich zo beroerd dat de motor op de trailer gaat en Jeroen in de auto. De motoren hebben niet veel zin om vaak stil te staan want het is hier bloedheet en in die zware pakken ga je al snel zweten. Als we over de bergen in de kustplaats Iquique aankomen is het bewolkt en fris. Het is zondag en heel veel is dicht. We borrelen met de groep in het cafe van een hotel en daarna gaan we op zoek naar een restuarant. Na enig zoeken vinden we een soort ´huiskamerrestaurant´. De specialiteit van het huis is het enig dat op de kaart staat, maar dat blijkt erg lekker! Er verschijnen twee schallen met heerlijk stoofvlees op tafel waar iederen lekker van smult.
4 juni 2007. Vandaag hebben we een vrije dag in Iquique. We ontbijten dus laat en gaan dan met de groep wat lopen langs de haven en zien pelikanen en zeeleeuwen. Rodn 11 uur laten we ons in een taxi naar Zofri vervoeren, een groot winkelcentrum. Het is lastig om ergens koffie te drinken, het zijn voornamelijk winkels. We lopen er 2 uur rond maar vinden er niet zoveek aan en bovendien is het best duur. Jeroen en Rene haken af, want Jeroen voelt zich nog steeds beroerd. Joost belt met Noor. Terug in het centrum lunchen we met z´n tweeen. Om 3 uur staan we klaar want Jost zou met 3 anderen gaan parapenten. Er komt echter niemand opdagen en als Lars gaat bellen blijkt de wind te sterk. Dus gaan we met Rene maar over het strand lopen. Iquique ziet er dan veel meer uit als een badplaats. ´s Avonds eten we met de hele groep in Casino Espagnol. Dit is een restaurant dat helemaal in Moorse stijl is ingericht met tegeltjes en wandschilderingen. Geert werkt een chateaubriand weg van 500 gram! Lars is helaas niet mee omdat het onderhoud aan de motoren nog niet helemaal af was.
5 juni. Vandaag wordt Diana 50 jaar en dus zingt het Trans Andes mannenkoor Lang zal die leven voor haar. Na een vroeg ontbijt vertrekken we richting de Andes. We stijgen vandaag van 0 naar 4000 meter en dat zullen we merken. Geert en Lars hebben ons op het hart gedrukt veel te drinken en zoete dingen te eten. De omgeving is leeg en dor. We lunchen op een prachtige lokatie aan een zoutmeer meet
heerlijke broodjes. Al snel houdt het asfalt op en moeten Diana en Tessa als bijrijder van de motor af en in de auto plaatsnemen. Het off-road stuk is erg heftig met flinke keien en zand. Er wordt hard gewerkt. Niet iedereen heeft veel ervaring hier mee. Met de auto kunnen we de motoren niet meer bijhouden. Met een zware aanhanger is het flink ploegen. Op een gegeven moment zien we een aantal motoren stilstaan en er ligt iemand op de grond. Jeroen is een een dwarsliggende greppel over de kop geslagen. Zijn helm is flink beschadigd, hij heeft een diepe snijwond in zijn arm en de motor is niet meer te berijden. Tessa blijkt arts en Diana heeft EHBO ervaring en samen stuiven ze op Jeroen af. De eerste hulp wordt verleend en Jeroen blijkt goed bij kennis en er lijkt niets met zijn hoofd aan de hand. Verbanden worden
aangelegd en de motor gaat op de aanhanger. Nu zitten we met 5 passagiers in de auto en dat is het maximum. Iedereen is flink geschrokken en het is wel duidelijk dat Jeroen iets te overmoedig bezig was, maar ja, gebeurd is gebeurd. Tegen schemer komen we in Ollague aan, een piepklein stadje aan de Chileens-Boliviaanse grens. Het is vreselijk koud (´s nachts wordt het flink onder het vriespunt). Eén groot geluk: e
r is een kleine legerpost en daar blijkt een verpleger die Jeroen kan hechten. Het hostel waar we in slapen is behoorlijk basic, we slapen met 6 op een kamer met stapelbedden (en dat is maar goed ook want dat geeft wat warmte!). Ik heb heel veel lagen aan en na wat soep en rijst met kip wordt ik wat warmer. Op de bedden liggen 2 dekens en een dekbed, en dat blijkt prima genoeg. Menigeen heeft hoofdpijn van de hoogte en ook het slapen op deze hoogte valt niet mee. We gaan vroeg naar bed maar iedereen heeft moeite met slapen.
6 juni. Vroeg uit de veren en we krijgen broodjes met gebakken ei. Alles wordt ingepakt, maar helaas komt de auto maar een paar meter de garage uit. De koppeling werkt niet meer. Gelukkig zitten er 2
sleutelaars in de groep dus binnen no time liggen Arnold met Jaco onder de auto. Het probleem is niet zo makkelijk te fixen en na zo´n twee uur en het afwegen van diverse mogelijkheden (of eigenlijk, nauwelijks alternatieven, want hier is niets) gaan we provisorisch op pad. Dit betekent aanduwen met motor aan en dan voorzichtig in de versnelling duwen. De grensovergang gaat redelik soepel en de
alternatieve route die we nemen blijkt een prachtige gravelweg (via San Christobal). We zouden over de Salar de Uyuni gaan maar dat is met deze auto een te groot risico. Het landschap onderweg is schitterend en we kunnen flink snelheid maken. Aan het einde van de dag komen we in Uyuni aan. Hier is het eveneens vrieskoud als de zon verdwijnt. Enthousiast ga ik onder de ´warme´douche staan maar er komt slechts een miezerbuitje uit waarmee alleen mijn schouders warm worden. Gelukkig zit er in het hotel een pizzeria van een Amerikaan en dus gaan we gezellig met z´n allen aan tafel. Het is er warmer en bovendien 
gezellig! De pizza´s zijn absoluut goed en het wordt een gezellige avond. Ook hier ligt weer een lading dekens op de bedden waardor het slapen in ieder geval niet koud is! Lars heeft is inmiddels bij de plaatselijke garage geweest en die heeft slecht nieuws. Ze kunnen er morgenvroeg pas aan beginnen. Hij heeft dus voor ons een tour met ene gehuurde autoi geregeld zodat we alsnog naar de Salar de Uyuni kunnen gaan.
7 juni. Lekker uitslapen! Jeroen voelt zich nog steeds slecht maar gioed genoeg om mee te gaan. We gaan eerst met de motoren een de geleende auto naar het treinen kerkhof. Heel bizar. Inmiddel 
svoelt Jaco zich zo slecht dat we de motor terug brengen naar het hotel en hij ook in de auto plaatsneemt. Wat een malaise in de groep! Na een uurtje rijden over ene erg slechte weg komen we in het zouthotek aan waar we met wat moeite een kopje nescafe drinken. We trekken veel bekijks en maken een
staatsieportret. Andere toeristen vinden het leuk 
om op de motoren gefotografeerd te worden. Intussen
maakt Jan kunstje op de motor (staand zonder handen!!) en maak ik met Theo wat trucfoto´s. Iedereen is uitgelaten want dit zoutmeer van 12.000
vierkante kilometer is absoluut speciaal! Als we verder rijden leeft iedereen zich uit, geen gevaar van gaten of keien, gewoon lekker hard rijden en gek doen. Even later is het
toch even schrikken als Theo ineens zonder ketting staat. We 
vinden de kettting wel, maar Theo moet gesleept worden. We lunchen op Isla Incahuasi, een eiland met cactussen midden in het zoutmeer. De kokkin die
mee is zet binnen mum van tijd een lekkere lunch op tafel. Ik ga nog even met een
aantal het eiland op. Er zijn veel toeristen hier, maar het blijft ene absoluut unieke
plek. Geert besluit dat de motor van Theo helemaal teruggesleept moet worden naar Uyuni. Als we aankomen in het hotel heeft Lars
een slechte mededeling. Hij moet onderdelen halen in La Paz en vetrekt met de nachtbus. Wij krijgen een huurauto met chauffeur mee voor 2 dagen en hij hoopt dan in Oruro weer bij ons aan te s
luiten. Wat een pech! Gelukkig genieten we flink van de mooie omgeving en het is niet voor niets een Trans Andes challenge!
Tot zover even, de foto´s volgen nog! Liefs, Joost en Marijke
Joost & Marijke op reis 