10 juni. Vandaag rijden we van Oruro naar Coroico. Gelukkig is Lars gisteravond teruggekomen na een helse rit uit Uyuni. Tot overmaat van ramp kreeg de auto in het donker een lekke band en de weg was erg slecht. Nu kunnen we verder met eigen auto en de aanhanger. Ook Jaco´s motor en de kapotte motor van Jeroen zijn er weer bij, al rijdt Jaco nog steeds niet omdat hij erg last van z´n rug en darmen heeft. Als we vertrekken op zondagmorgen is het 4 graden, het zonnetje schijnt en het is rustig en dus gemakkelijk om de stad uit te komen. De motoren tanken af en we gaan op weg naar La Paz. Nog geen 20 minuten op weg zien we in de auto aan de linkerkant een band voorbij rollen. Lars stopt en het blijkt een band van de aanhanger te zijn. Als we uitstapen rennen Jeroen (met mitella) en Tessa de berm in de band achterna. Lars en ik taxeren de schade. De as smelt zich sissend een weg in het asfalt. Als even later techneut Arnold de schade bekijkt is zijn oordeel dat de lager is vastgelopen de de as volledig is afgesleten. Wat nu? We hebben een rit van 300 km voor de boeg en het is zondag
. Joost probeert wat vrachtwagens tegen te houden, maar ze stoppen niet. Na een tijdje weet Lars een vrachtwagen staande te houden, die bovendien halfleeg is en n
aar La Paz op weg. Wat een geluk! Met vereende krachten gaan de beide motoren en de aanhangwagen in de laadbak en we rijden verder. De benzine wordt over de motoren verdeeld. Na een korte stop voor 
een broodje komen we in de wijk El Alto van La Paz aan. Hier stikt het van de werkplaatsen maar ze zijn bijna allamaal dicht. Na 3 keer proberen vinden we een man die de aanhanger wel wil maken. We zijn moe en met name Jeroen en Jaco voelen zich niet best. Op goed geluk laten we de boel achter en rijden met een hele volle auto La Paz. La Paz is druk en we rijden er dwars doorheen langs de Plaza en aan de andere kant weer omhoog (het centrum van La Paz ligt in een diep gat ten opzichte van de bergen en de stad er omheen). Bij de tolpoort op weg naar Coroico ontmoeten we gelukkig de motoren en zijn we weer compleet. We vervolgen onze we
g over een hoge pas van 4700 meter (La Cumbre). De omgeving is woest en leeg, de ravijnen diep. Na een half uur begint de koppeling van de auti te slippen en vindt Jaco het een goed idee nog een keer te ontluchten. We zetten de auto op een helling en beginnen aan de procedure van pompen met de koppeling en het ontluchten. Gelukkig lijkt het te helpen. Verderop daalt de weg en gaan we over een splinternieuwe weg naar beneden en weer omhoog. Dit is de 
alternatieve weg voor de ´dead road´ gefin
ancierd door 120 miljoen Amerikaanse geld. De weg is een knap staaltje wegenbouw. Even later ontdekken we de motoren die naast een prachtig uitzicht over de dead road en Coroico ook een fotosessie aan het houde zijn met een Boliviaanse familie. Eerst met de familie op de foto en daarn gaan alle kinderen op de motoren. Als 
we met de auto aankomen is de moeder ook zo ver dat ze zich laat verleiden om op de motor plaats te nemen. Grote hilariteit! We rijden verder naar Coroico en het begint al te schemeren. Het laatste stuk weg is onverhard en nogal slecht. Om 6 uur komen we bij Hotel Esmeralda aan en wat ligt het prachtig op de berghelling. Er is een zwembad en overal tropische bloemen en planten. Heerlijk om hier een dag te blijven. Joost en ik krijgen een hele grote kamer met balkon en fantastisch uitzicht over de dead road en de omgeving. Dan begint het grote wachten. De motoren kunnen toch niet zo ver achter zijn? Het is al donker en de wegen gevaarlijk. Na een half uur wachten loop ik naar de weg en gaat Lars met de auto terug. Na 1 1/2 uur komen ze eindelijk aan in het pikkedonker. Geert had een verkeerde afslag genomen zodat ze op een hele gevaarlijk weg terechtkwamen waar je links hoort te rijden! Na een narrow escape met een bus en taxi en een lekke band van Rene, hebben ze de weg weer teruggevonden. Opgelucht eten we lekker van het buffet en nemen een borrel!
11 j
uni & 12 juni. Wat een heerlijk oord! We slapen lekker uit en genieten van een ontbijtje op het terras. 
Iedereen doet lekker rustig aan. Met Rene, Jeroen en Geert lopen we het dorp in en luchen op de stoep met een gebakken forel (Boliviaanse maat) en ettelijke glaasjes witte Boliviaanse wijn. Een kopje echte koffie toe met een stukje gebak en het voelt als echt vakantie. Het is een ware verzoeking om de steile heuvel op te lope
n naar het hotel. ´s Middags genieten we van het zwembad (en de vreselijke bijtende zandvliegen). ´s Avonds bestellen we me de hele groep een BBQ en het wordt laat…… Tijdens de BBQ neemt Joost het initiatief om een dag La Paz te ruilen tegen een extra dag hier. Iedereen gaat akkoord. De volgende dag gaat een klein groepje motorrijden. Wij blijven o.a. achter en gaan wat internetten in het dorp. Jeorn die met ons mee is gaat wat lezen op de Plaza en ontdekt als hij ook gaat internetten dat zijn RayBan koker met zijn echte bril weg is. We zoeken en vragen rond maar vi
nden niets. Jeroen is na alles wat er gebeu rd is boos en roept dat hij morgen naar Amsterdam vliegt. Gelukkig bekoelt hij later die dag maar leuk is anders. ´s Middags vertoeven we weer heerlik aan het zwembad (dit keer flink ingesmeerd met DEET en lange kleren tegen de bijtertjes). ´s Avonds dineren we uitgebreid bij La Casa (na de enorme rekeningenchaos in het hotel te hebben bezworen).
13 juni. Vandaag gaat de tocht over de ´most dangerous road in the world´ een smalle weg waar per jaar 26 voertuigen in de enorme diepte verdwenen (waaronder met name overvolle bussen en 
vrac
htwagens). Nu is de weg voor plaatselijk verkeer en toeristen (die op mountainbikes ervan af razen). Aangezien de auto te vol is met 5 passagiers en ik er toch niet echt overheen wil, ben ik de enige die in de taxi plaatsneemt die over de nieuwe weg gaat. De foto´s hierbij zijn van Theo en Jeroen (enkele van de voorgaande foto´s ook, want er is iets misgegaan met een schijfje in mijn toetsel, grrrr). De weg is prachtig door dicht regenwoud met enorme diepten. Het is de regel op deze weg dat je links rijdt en dat is natuurlijk even wennen. In dit geval mogen de motoren tegen de bergwand aanrijden en da´s wel zo prettig. Aan het einde van de weg gaat Tessa bij Arnold achterop want Jaco´s zijn motor staat nog in La Paz en Diana is nu ziek. In La Paz worden de motoren gewassen en wij rijden direct door naar het hotel in het hartje van de 
stad. Met Jeroen en Rene gaan we de stad in en eten een Cubaans broodje. R
ene voelt zich niet zo goed en we gaan met z´n drieen naar de Plaza en Calle Jaen (een historisch straatje). Daarna drinken we koffie met iets lekkers. Jeroen drinkt ijsthee en de volgende dag blijkt dat hij dat beter niet had kunnen doen!. We gaan nog wat dutten en ´s avonds eten we met nagenoeg de hele groep bij een Argentijn. Diana ligt ziek op bed en haar man Arnold kon het hotel niet meer terug vinden! Gelukkig gaat rene ´s avonds te voet terug naar het hotel en vindt hem……(dat doet íe nooit weer). Joosten ik drinken met Lars en Geert heerlijke Irish en ijs-koffie tot laat.
14 juni. Vandaag rijden we vanuit La Paz naar Puno (Peru). Het wordt een ramprit. De motoren zijn amper 500 meter van het hotel of de motor van Arnold houdt ermee op. Wij hebben niets in de gaten dus rijden met de auto de stad helemaal it (dwz we worstelen osn door het verkeer de berg op). Boven aangekomen zoekt Lars radiocontact met Geert en concludeert dat we naar beneden moeten met gereedschap. We draaien om en leveren wat gereedschap af. Tot woede van een agent maken we een U-turn midden in het centrum. We rijden nu door naar El Alto om de trailer om te halen (met 4 man op de achterbank!). Ze zijn er nog mee bezig als we aankomen, maar hij rijdt weer. We gaan weer terug naar de tolpoort en na vaag radiocontact blijkt dat de motoren nog steeds midden in de stad staan. Lars roept boos dat Geert al lang de motor had kunnen slepen. Uiteindelijk belt Geert Lars op zijn mobiel en spreken ze af dat we elkaar halverwege ontmoeten. We gaan op een strategisch punt staan en de motoren komen er aan met één op sleep. De motor gata op de trailer en we gaan vlug de stad uit (er ontstaat nog even commotie omdat de sleutel van Jaco zijn motor weg lijkt). Om 11.30 gaan we eindelijk op weg naar de grens! Het uitzicht over Lake Titicaca (het hoogst bevaarbare meer ter wereld is prachtig) en we stoppen af en toe voor wat foto´s. Vlak voor Copacabana 
steken we met een ponton een rivier over. In Copacabana eten we snel wat kleins en raken de gemoederen enigszins verhit (er is een stel in de groep dat niet echt lekker integreert en bovendien sommigen irriteert). We moeten haast maken om voor 4 uur over de grens te komen. De grensovergang blijkt voor het importeren van de motoren een makkie met dank aan de goede voorbereiding van Lars en Geert. Theo leert een schoenpoetser wat Nederlands en Jeroen laat zich verleiden als hij zegt: Vieze schoene poetsen, meneer? In het donker komen we in Puno aan. We hebben een heerlijk hotel. We eten met nagenoeg de hele groep in een goed restaurant ( en het stikt er van de gringo´s). Geert voegt zich eindelijk bij ons (na een gesprek van anderhalf uur met de vrouwelijke helft van het hierbovengenoemde stel).
Joost & Marijke op reis 