Vrijdag 4 mei 2007. Nog even iets over Samaipata. Eigenaar van La Vispera Pieter is terug uit Santa Cruz en vertelt ons de avond voor vertrek dat 6% van de bevolking buitenlands is, en dat in zo´n gat! Volgens hem is het klimaat uniek, de zuivere lucht en de mensen. We vinden het zelf ook een 
bijzondere plek. Hij vertelt ons verder dat hij zich gespecialiseerd heeft in het restaureren van vleugels (Steinway) en dat in Bolivia. Verder deelt hij een aantal roddels met ons over de Duitsers in het dorp (hij gebruikt een ander woord). Twee maanden geleden is er 1 vermoord (pedo?) en een Duitser heeft zijn landgenoot neergeschoten (hij heeft het wel overleefd). Boven La Vispera is Giovanni (een Boliviaanse Italiaan met Amerikaanse werkervaring en Braziliaanse vrouw) een soort vakantiedorp aan het bouwen. We hebben hem juist ontmoet en kunnen er helaas niet even gaan kijken. Pieter vindt het allemaal prima zoalng ze niet aan zijn paradijsje komen.
Zaterdag 5 mei. We wachten op een taxi maar die komt maar niet. Even later blijkt waarom, de weg richting Santa Cruz is bedolven onder een landverschuiving. Qua belangrijkheid is de weg toch een soort A50, maar stel je er niets van voor. Pieter belt Ben en er komt direct een taxi. Na een half uur sluiten we aan bij een lange rij auto´s vrachtwagens en bussen. Iederen loopt een beetje rond en eet sinaasppels. De chauffeur en Joost gaan kijken en ik blijf bij de auto. Dat wordt wat penibel als alles gaat rijden en onze taxi midden in de weg staat. Iemand springt er in en rijdt de auto een stuk verder, prima toch. Even later lijkt het schoongeveegd en zijn we bijna aan de beurt om te rijden. Een bus wordt erdoor gelaten maar de rotsen komen nog steeds naar beneden. Tot overmaat van ramp valt de bus stil en schieten tientallen mensne als mieren te hulp om de bus te duwen. Als wij aan de beurt zijn staat er langs de verschuiving allemaal mannetjes te roepen wanneer het veilig is om door te rijden. Op de foto zie je dat we gebukt naar boven kijken om te zien of er wat valt! 
OPgelucht rijden we verder en zien een troep soldaten aankomen die de boel hopelijk verder gaan opruimen (volgende week willen we er met de bus langs). Dan slaan we van de weg af een zijweg in die naar onze maatstaven echt alleen geschikt is voor 4WD. Maar de taxi´s hier zijn niet voor 1 gat te vangen en hotsend en botsend komen we boven. Daar staat Clemente met een kleine Jeep klaar (stel je ook hier niets van voor, het is een wonder dat het ding nog rijdt). We gaan ongeloofelijk steil naar beneden over een pas dat net een Jeep breed is en diverse malen afschrikwekkende afgronden passeert. Hij vertelt dat we weg een jaar heeft gekost om te maken en na heftige regeval 4 maanden om weer te repareren. Na een half uurtje 
zien we de refugio LosVolcanes liggen aan de rand van het Amboró national park, wat een prachtig gezicht! Helemaal in de middle-of-nowhere. Het verblijf heeft verlichting op zonnecellen, de comedor (restaurant/keuken) doen ze op waterenergie. We zijn de enige gasten. In de zon is het heet; in de schaduw zo´n 24 graden. Vanuit de hangmat ziet het er na een prima lunch nog beter uit. Dan gaan we lopen met een gids. Het gaat steil omhoog en al snel zijn we helemaal nat. Prachtige uitzichten en dicht woud met ongeloofelijk veel verschillende bomen, planten en orchideeën (die nu niet bloeien helaas). We zien jammer genoeg weinig volgens, wel de sporen van een soort otter. We komen ook een Duitse biologiestudent tegen die geringde vogels probeert te spotten: al 8 in 4 dagen, volhouden jongen! ´s Avonds krijgen we een bijzonder maaltijd voorgeschoteld met Boliviaanse wijn, heerlijk, hoe krijgt ze het hier voor elkaar. We drinken gefilterd water en zover we nu weten is dat goed gegaan. Om 8 uur verdwijnt de kokkin en familie (gidsen en kindertjes) en zijn we alleen. We doen zelf het licht uit. Het is echt aardedonker.
Zondag 6 mei. Na een wederom ongeloofelijk uitgebreid ontbijt gaan we op pad. Het is een wandeling van 3 uur, maar blijkbaar is er niets mis met onze conditie, want na 2 uur zijn we al weer terug. 
Jammer, we hadden liever wat langer gelopen. We zien wel apen, orchideën, en bromelia´s. Er zijn hier ook veel vlinders maar die blijven helaas ook voor mijn camera niet zitten. ´s Middags lopen we een kort rondje naar wat watervallen. Het blijkt dat we enorm zijn gestoken Joost zit echt onder de beten (jeuk!). Toch iets beter smeren.
Maandag 7 mei. We staan op en de wolken hangen heel laag bovendien regent het zachtjes. We gaan op pad en dan begint het te donderen en flink te regenen. Niet prettig tussen de bomen. We gaan sneller terug. Het ziet er niet goed uit en ik maak me ongerust over de staat van de weg naar boven. Ik zie ons al glibberend met de Jeep de afgrond inrijden. Na de lunch blijft het donderen en regenen. en Clemente vindt het een goed idee als wij naar boven lopen en hij voorzichtig met de Jeep en de baggage naar boven gaat. Hij legt uit de de remmen ´ruinado´ zijn. Zo gezegd zo gedaan. Met lange oli
ejassen aan lopen we naar boven. Dames en heren, dit is een mega-fitness klim. Supersteil en met zo´n jas aan superheet. Het regent er ook nog bij. We zien onderweg nog wel bijzondere beesten in de bomen. Bijna boven hoor ik de Jeep aankomen en tot mijn stomme verbazing springen de kokkin en haar man en kind uit de Jeep vlak voor ze bij mij zijn. Ik kan er niet om lachen en probeer boos te zijn in het Spaans. Hij zegt nog iets over dat zijn zus heldhaftig de auto van de afgrond heeft weggeduwd, maar haar schone slippertjes zeggen mij iets anders. Wij zitten behoorlijk onder de modder en zijn helemaal nat. Ik ben pissig. Als we boven zijn wil hij ook nog dat de zus er weer bij inkomt maar dat gaat me echt te ver. Die auto is al overbeladen. In de auto (een open Jeep met een lekkend dekzeiltje) wordt ik verder nat. Godzijdank staat er als een wonder even later een taxi te wachten. Koud en nat stappen we in en 1 1/2 uur later worden we in Residencial Bolivar afgezet in Santa Cruz. Dat is bepaald geen luxe hotel en mijn humeur zakt naar een dieptepunt. Alles nat en koud, bah. We maken de avond goed door heerlijk te eten bij La Casona van een Duitser met goede wijn en een bijzonder animerend gesprek met een Rus van 51 (zie je echt niet) die programmadirecteur voor Rusland blijkt te zijn van het Wereldnatuurfonds. Hij spoort ons aan om Kamchatka op onze lijst met reisdoelen te zetten. Erg gezellig.
Dinsdag 8 mei. We zitten nu in Santa Cruz en hebben omdat het ons niet op een andere manier lukte een driedaagse tour geboekt langs de Jesuitenmissies in het Noordoosten van Bolivia. Ver rijden maar we hopen de moeite waard. Santa Cruz is een drukken vieze stad nog groter dan La paz. Niet echt leuk. Na de tour, bij terugkomst in Santa Cruz gaan we gelijk door met de bus via de Che Guevara route naar Sucre. Daar vallen we buiten de Lonely Planet en dus het echte reizen. We verwachten daar geen Internetcafe´s! Verder prima gezond (afgezien van wat jeuk)! Ciao en liefs, Joost en Marijke
Joost & Marijke op reis 