Week 16: Een hoogtepunt en een zware beslissing

Afgelopen week was een bijzondere week. We hebben walvissen gekeken bij het schiereiland Valdés en dat was ongetwijfeld een hoogtepunt van deze reis. Afgelopen dagen hebben we echter een moeilijke beslissing genomen; we breken de reis af en komen naar huis. De situatie met Joost zijn broer Roel maakt het reizen niet meer leuk, vinden we. Dit betekent dat we nu druk aan het regelen zijn om naar Buenos Aires te reizen, de auto op de boot te zetten en een ticket te regelen. Het ziet er naar uit dat we half november thuis zullen zijn. We denken beide dat dit de juiste beslissing is, ook al is die erg lastig. We hebben 4 maanden ongelofelijk veel gezien en prachtige mensen ontmoet; dat pakt niemand ons meer af.

De afgelopen week zijn we op maandag 24/10 naar het schiereiland Valdés gereden, voor de kust van Puerto Madryn. Dit hele schiereiland is werelderfgoed en een reservaat. Bij de ingang is een visitors center met veel informatie en een walvissenskelet, dan krijg je een idee van de grootte. We hebben al maanden geleden gehoord van andere reizigers dat er alleen gekampeerd mag worden op een officiële camping in Puerto Piramides, maar iedere overlander weet dat er nog een plek is: the semi-official. Op Playa Pardelas wordt oogluikend toegestaan dat je er kampeert, maar er zijn geen voorzieningen. En dus, rijden we met de GPS naar het punt. Onderweg komen we een Landcruiser als die van ons tegen van een Duits stel (zien we later nog). Als we op het strand aankomen zien we direct de groene 4×4 VW van Jo & Margrit staan, die we in Salta hebben ontmoet. Ook staat er een werkelijk ultieme Franse 4×4 camper, kijk maar es: www.arvi.fr. We proberen uit de wind een broodje te eten. We zien geen enkele walvis, want het waait veel te hard. Margrit verzekert me dat ze gisteren nog vanuit tuinstoelen aan de waterkant naar heel veel walvissen hebben gekeken. Eerst maar even naar het dorp om wat te Internetten. In een kroeg hebben we prima WIFI en prompt skypt Esaï, gezellig! Om 18 uur zijn we terug op het strand en er liggen twee walvissen voor de kust. Bekijken gaat wat lastig want het water spat hoog op tegen de rotskant. Dan zien we ineens dat er een kleine walvis (een meter of 5) is aangespoeld; de natuur is hard. We maken wat eten klaar met het dak dicht vanwege de wind; niet ideaal, want je krijgt het snel in je rug door al dat bukken. ‘s Avonds doen we toch het dak open en het valt mee, zodat we gewoon boven kunnen slapen.

Volgens de Lonely Planet scheppen kampeerders hier op dat ze ’s nachts walvissen kunnen horen. Lieve mensen, het is WAAR. Eerst kon ik het geluid niet thuisbrengen, het klinkt alsof iemand heel hard in een regenpijp blaast… BOOOEEV… Als ik dan ’s ochtends vroeg vanuit mijn bed door het muskietengaas naar buiten tuur, zie ik dat het geluid synchroon loopt met een spuitende walvis. Ik dacht dat ik water tegen de rotsen hoor slaan, maar het blijkt kalm, en het geluid is van een walvis die met z’n vinnen op het water slaat. Verderop horen we doffe dreunen van een walvis die half uit het water springt en zich met een klap laat vallen. Wat een schouwspel, zo dichtbij! Joost loopt met zijn bakje muesli naar de waterkant en geniet van het uitzicht op de walvissen. Dit is de oversteek van 500 km meet dan waard. WOW!

We rukken ons los van het schouwspel, want we komen hier toch terug. We willen eerst water gaan zoeken en dan rond hoogwater bij Punta Norte zijn. Gisteravond deed ineens de waterpomp het niet meer en dan is of het water op of de pomp kapot.  In het dorpje vinden we een kraan en een aardige man, maar al snel stroomt de tank over, huh?! Zoeken we later wel uit. We racen over de ripio naar Punta Norte (80 km). Het eiland is zo plat als een pannekoek en saai. Bij Punta Norte wacht een teleurstelling: er liggen maar een paar zeeolifanten en –leeuwen op apegapen en orka’s zijn er zeker niet te zien. Als ik naar de WC ga, heeft Joost ongelofelijke mazzel: er wandelt op z’n dooie gemakkie een Armadillo voorbij! Ik kan alleen de foto maar bekijken, grrrr. We rijden verder langs de kust en komen nog bij een kleine pinguïnkolonie. Grappig die beestjes en heel dichtbij.

Terug in Puerto Piramides willen we toch een walvistour boeken om met een boot dichterbij te komen. Als we de tour geboekt hebben, komt ineens een vrouw op mij af die vraagt: “Did you buy this car from Simon and Marjon?” . Uuuhh, yes?! De vrouw giert het uit en roept haar man: “Chris, I’m not crazy, it’s true!” Het is werkelijk waar, maar Chris en Janet hebben met de vorige eigenaars van onze auto, Simon en Marjon, in Afrika gereisd. We maken een gezellig praatje en beloven straks even langs te komen op de camping. Wat is de wereld toch klein!

We laten ons inschepen in een boot met zo’n 50 andere passagiers, allen in oranje reddingsvesten. De vrouwelijke kapitein weet de boot langs meerdere walvissen te leiden gedurende 1 ½ uur. We krijgen Engelse toelichting van een gids. Dit gebied is aantrekkelijk voor walvissen om heen te komen, dan wel om te paren, dan wel om jongen groot te brengen. In dit gebied zijn nu zo’n 400 walvissen, een enorme dichtheid. Er is hier geen voedsel (kril) en dus zie je soms walvissen die proberen aan de oppervlakte voedsel uit het water te zeven met hun baleinen. Onderweg komt een walvis met z’n bek open heel dichtbij! We zien 3x een  moeder met een kalf. De moeder draait zich op haar rug zodat haar gedeeltelijke witte buik boven komt en het kalf gemakkelijker kan drinken-> filmpje YouTube. Het kalf rolt en draait om de moeder heen. Het is maar goed dat de gids uitlegt wat je ziet, anders ie het een hoop staart en lijf wat je ziet! We vertellen dat er een walvis is aangespoeld op Playa Pardales en prompt horen we dat er dit jaar 55 jonge walvissen zijn gestorven (normaal 15). Eén van de redenen kan zijn dat ze continu worden aangevallen door meeuwen die in hun huid pikken, waardoor ze uitgeput raken. Halverwege de boottocht zien we Playa Pardales vanaf de zee. Nu is de plek gevuld met 5 grote witte campers. De tocht is absoluut de moeite waard geweest!

Als we terug zijn, zoeken we Chris en Janet op op de camping. Ze komen uit Engeland en hebben een Toyota Hilux met een camperunit. Dat willen we wel eens zien. De unit is enorm ruim, maar de bouwkwaliteit (Amerikaans) niet zo best. Het biedt weer inspiratie voor een volgende auto! We wisselen wat waypoints uit. Vervolgens rijden we terug naar de semi-officiële camping, hoewel… met al die campers op het strand konden de overlanders wel eens bij de mirador staan. En jawel hoor! Als we daar aankomen staan daar twee Landcruisers (zoals die van ons): Jules en Seraina (Zwitsers, travelblog) en Rudi en Diana (Duitsers, www.ruedi-unterwegs.de). Wow, dat is een fraai gezicht, 3 Landcruisers op een rijtje! Rudi is zo enthousiast dat hij ons allemaal uitnodigt. En inderdaad, het lukt. We passen met z’n zessen net in hun auto en drinken en kletsen er op los. Rudi en Diana zijn onderwijzers en 1 jaar weg. Ze zijn al 6 keer naar Libië geweest! We praten over tijdloos reizen, de ultieme reiservaring. Rudi heeft dat gevoel, maar Jules inmiddels niet meer, want de baby die ze verwachten heeft hun plannen danig overhoop gehaald. Ook bij ons is het tijdloze er af omdat de eindstreep in zicht komt. Leuk dat we elkaar goed begrijpen en de lol van het reizen delen. We zien deze leuke mensen hopelijk snel nog weer eens terug.

Woensdag blijven we tot na de lunch op deze plek hangen. Het is heerlijk weer en er liggen vroeg al 9 walvissen in de baai. We gaan naar de rand om te kijken en drinken koffie met uitzicht -> filmpje You Tube. Wat een heerlijke plek. We besluiten echter toch maar terug te gaan naar Madryn. Een lekkere douche is geen slecht idee en we moeten nog wat boodschappen doen. Terug bij het stadje gaan we op zoek naar de bandendealer. Buiten de stad vinden we een vestiging van Michelin en binnen een uurtje zitten er twee nieuwe BF Goodrich banden op. Hoezo moeilijk verkrijgbaar? Ze kosten iets meer, maar onze banden zijn nogal opgevreten door de Boliviaanse wegen en dus is dit toch het beste. De monteur vraagt nog wel: “¿Ajax o Feyenoord?”. We gaan terug naar ons oude stekje op de camping. De volgende dag scoren we ook nog propaangas (dankzij de waypoint van Janet), skypen we uitgebreid met Jaap, Roel en Noor en kopen een prachtige fleece met muts voor Joost en een design outdoorjas met (gratis) muts voor Marijke. Prima zo.

Annemiek heeft ons vanuit Los Altares laten weten dat ze niet naar de pinguïns in Punto Tombo gaat (te toeristisch) maar naar Cabo dos Bahias. Daar hebben wij wel oren naar en dus gaan we vrijdag op pad. Eerst laten we in Madryn de olie verversen, de filters vervangen en de vetpunten doen. Het duurt allemaal wat lang, maar het eindresultaat is goed. Naar Cabo dos Bahias is het 300 km rijden waarvan ruim 100 over ripio. Als we om 17 uur bij het park aankomen, blijken we er niet te kunnen kamperen. Ik vraag of ze Annemiek hebben gezien en ze vertelt ons dat die gisteren heeft gekampeerd bij het witte huis net buiten het park, vanochtend het park is in geweest, maar nu weg is. Ai, dan lopen we elkaar mis. We gaan dan nu het park maar in. De pinguïnkolonie is inderdaad leuk (9000 paar)-> filmpje YouTube, maar de zeeleeuwen zijn veel te ver weg. Verder is er niet al te veel te zien, behalve guanaco’s en wat Patagonische hazen (een kruising tussen een hertje en een haas, die je echt niet op de foto krijgt). Op aanwijzing van de dame gaan we dan maar staan bij het witte huisje aan een baai. Het waait enorm. Er is een schattig toilet met een gat in beton dat boven het water is gebouwd. Bij eb een wat genante bedoening, maar met hoogwater effectief. We gaan er maar vanuit dat het regelmatig hoogwater is!

En op deze prachtige plek bij Cabo Dos Bahias besluiten we dat het beter is om terug te gaan naar Buenos Aires en de reis af te breken.  De situatie met Roel neemt ons te veel in beslag en dat maakt het reizen er niet leuker op. Poe, het is een moeilijk besluit. We maken nog een wandelingetje en pakken de boel in. Terug naar Puerto Madryn. Bij een benzinepomp met bereik belt Joost als eerste Roel zelf. In Madryn gaan we op zoek naar een goed hostel met WIFI zodat we direct onze agent voor het verschepen van de auto kunnen bellen, Interpolis en KLM. Zoals het er nu uitziet, lukt het om de auto op 11 november in te schepen. Zodra we bevestiging hebben, kunnen we de rest regelen. We houden jullie op de hoogte.