Donderdag 14 juli is het ’s ochtends ineens koud in Buenos Aires. We hebben geen haast en Marijke probeert te skypen met Jaap en dat lukt! Jacomien komt er ook bij en al lukt het niet met beeld, de lijn is heel helder. Later skypen we ook met Geert in Arequipa en ook dat gaat perfect. We lopen de stad weer in op weg naar het museum van moderne kunst, al is dat ver weg. Als we door Avenida Santa Fe (een prachtige winkelstraat) lopen begint het te miezeren en daarna te regenen. We lunchen ergens en draaien dan maar om. Bij een prachtige boekhandel ben ik er van overtuigd dat ik een Nederlandse journalist zie, maar durf het niet te vragen.
De volgende dag doen we weer een poging om bij het museum te komen en deze keer nemen we de metro (Subte). Voor 18,5 cent doorkruis je de halve stad. Het museum (MALBA
) is hypermodern en zou ook in Londen of New York kunnen staan. De collectie is puur Zuid-Amerikaans, al zie je dat er niet aan af, en gevarieerd (installaties, schilderijen, objecten, foto’s). We nemen de tijd en lopen in 1 ½ uur terug naar het hotel. Weer regent het en het is ’s middags om 15 uur behoorlijk donker.
We vinden Buenos Aires geen bijzonder mooie stad. Het aantal echt mooi gebouwen en straten is beperkt. Al verschillen wijken wel erg van elkaar. De stad is groot en altijd druk, welke dag dan ook. Niet zo vreemd, want van de 40 miljoen Argentijnen wonen er 13 in groot Buenos Aires. Inwoners van BA worden porteños genoemd. Wat opvalt is het vele verkeer door de stad, vooral vieze bussen en taxi’s op gas. Op de Avenida 9 Julio lopen maar liefst 16 rijbanen parallel! Als voetganger ben je gewaarschuwd, want ze stoppen alleen voor een rood stoplicht en niet voor zebrapaden. De meeste voetgangers doen erg hun best om overreden te worden. Waar je ook komt, je kunt het beste goed uitkijken waar je loopt. De stoepen zijn slecht onderhouden (in rijkere buurten is het beter) en overal ligt hondenpoep. Ieder oud dametje heeft hier een hondje (met fleecejasje). Sommige maken gebruik van een uitlaatservice. We kijken vol verbazing hoe een jongen zeker 15 honden achter zich aan heeft en met moeite vooruit komt. In het park zien we een flink aantal honden aan een boom, da’s makkelijk uitlaten….. Als je honger of dorst heb, kun je meestal direct ergens een deur opendoen, want overal zijn cafés en restaurantjes. Argentijnen eten continu lijkt het wel. ’s Morgens koffie met medialunas (croissantjes) of andere zoetigheid, tussen de middag (van 13 tot 15) een lunchmenu en ’s avonds (van 21 tot 1) een flink stuk vlees. De lunch is het belangrijkst. Opmerkelijk is dat je hier veel oudere mannen met elkaar ziet eten. Daarnaast valt op dat de bediening meestal door oudere mensen wordt gedaan en niet zoals bij ons door ‘jong grut’. Zoetigheid, daar zijn ze dol op. Overal zie je bakkertjes met bergen koekjes en grote taarten, en winkeltjes met enorme hoeveelheden chocola. Toch zien we weinig dikke mensen; hoe doen ze dat toch? Eén truc die we zelf ook snel doorhebben, is dat ze bij het bestellen alles delen. Bij een parrillada (grilrestaurant) bestel je niet ieder een stuk vlees, maar een groot stuk met z’n tweeën. Zo ook met de salade en toetje. Het vlees is overigens abnormaal lekker hier (sorry, Koos), al vond Joost de nieren wat minder. Gisteren aten we een Bife de chorizo van 400 gram zo weg met z’n tweeën. Uiteraard met een prachtige wijn er bij. Ze hebben hier veel wijn van de Bonarda druif, die wij eigenlijk niet kennen, superlekker. Het eten is bovendien prima betaalbaar (en da’s maar goed ook, want zelf koken zit er nog even niet in!).
Gelukkig lopen we veel, anders zouden we dichtgroeien hier. Zaterdag lopen we in 1 ¾ uur naar de wijk Palermo, waar de bebouwing lager is en veel leuke winkeltjes te vinden zijn. Het zonnetje schijnt weer lekker. We gaan terug met de metro. Joost belt zijn moeder die slecht nieuws heeft, want haar trouwe 
viervoeter Snowy is overleden. Het zat er al een tijdje in, maar is toch zwaar voor haar. Helaas komen we er ook achter dat het schip met onze container nog steeds in de haven van Montevideo is, terwijl het gisteren in BA had moeten aanmeren. Achteraf hadden we misschien wel beter moeten weten dan onze auto met een Italiaan meegeven!! Die staan niet bepaald bekend om hun punctualiteit…..
Zondag is het slecht weer en we moeten verkassen omdat het hotel geen ruimte meer heeft. Aan de overkant van de straat heeft America del Sur nog wel plek voor 2 nachten. Typisch hostel: veel rumoer en we zijn de oudsten. De kamer is goed maar naar verhouding duur. We hebben nergens zin in, lezen veel en gaan alleen de deur uit om te eten. ’s Middags zien we op Marinetraffic.com dat ‘onze’ boot in de haven van BA is aangemeerd, hallelujah! ’s Avonds neemt uit-eten genante vormen aan, want mijn maag is accuut zo van streek dat ik pardoes de boel eruit gooi (aan tafel…….., ik zal jullie de details besparen). Maandag komt de regen met bakken uit de hemel en na het ontbijt sprinten we naar onze agent Weber. German Weber belt met zijn vader in de haven. Ai, ze hebben tijd nodig om de boot te lossen, dus een afspraak met de douane wordt wel woensdag, als het mee zit en anders donderdag, jakkes. Don’t call us, we’ll call you…. We zoeken dus maar weer een ander hostel om hier tot vrijdag te kunnen blijven. ’s Avonds krijgt Joost het lumineuze idee om te kijken of er een Chinees in BA zit. In Peru hadden we goede ervaringen daarmee, omdat dat de enig plek is waar je licht kunt eten en roergebakken groente krijgt. En jawel, er zit zowaar een Chifa om de hoek! Een Chifa is een Peruaanse variant op een Chinees, zoals wij in Nederland ook een variant kennen. We eten er prima en alles blijft erin.
Dinsdag verkassen we naar het Telmotango hostel in de buurt en Joost krijgt een e-mail van German dat het gelukt is om woensdag om 9 uur een afspraak te maken met de douane. WOW! Dat is veel sneller dan gedacht. We brengen snel onze was weg en gaan ’s middags naar het Fortabat museum in Puerto Madero. Het is guur en koud in de chique havenbuurt. Het museum bevat de collectie van Maria Amalia Lacroze de Fortabat, inclusief een Warhol portret van haar (erg fraai). Ze leeft nog steeds en haar vermogen wordt geschat op 1.8 miljard Dollar. In het bijzondere gebouw hangt een aparte collectie en er lopen meer bewakers dan bezoekers.
Woensdag is de grote dag en melden we ons om 9 uur bij Weber. Vader Weber, Francisco, komt ons ophalen. Hij praat het liefst Duits, werkt al 40 jaar in de haven en is al aardig op leeftijd. Hij loodst ons langs de douane en daar staat ‘onze’ container al op een vrachtwagen. Nu moet eerst de ‘verificacíon’ plaatsvinden. Dit betekent dat de douane de container openmaakt en kijkt wat er inzit. Pas dan mag je weg. Dat openmaken is snel gebeurd (ja, daar is íe!! Es 
nuestro coche!) en zowaar hoeft er verder niets open. Ik vraag de douanier of ik foto’s mag maken en dat mag. We hebben echter wel een zegel nodig en dat duurt zeker een uur. Het is 11 graden en erg koud. Als we daar staan te kleumen zien we dat het bij andere containers wel anders gaat. Sommige 40-footers worden half uitgepakt en dozen worden openmaakt. Naast ons wordt iemands huisraat half uitgepakt en moet ik de zwerfhonden wegjagen om te voorkomen dat ze er tegenaan pissen. Wat een tafereel. Als Francisco eindelijk aankomt, doet hij er zelf een zegel op en gebaart dat we snel moeten wegwezen. We rijden achter de
aan naar La Boca. Daar in het warehouse maakt Joost de accu’s vast en de auto start direct. Eén van de jongens wijst op het NL en maakt een verchtlustig gebaar met zijn arm, tja, fútbol, mundial en zo….We rijden er in weg en voelen ons gelijk thuis. Zo ziet BA er heel anders uit!
We rijden achter Francisco aan naar het hotel. Wat een heerlijk gevoel! Toch een Bush-momentje: Ladies and gentleman, we’ve got him!, zoiets. Dwars door het
van San Telmo in onze eigen auto, super. We parkeren de auto in een beveiligde parkeergarage en ’s middags maakt Joost de auto verder klaar en pakken we de boodschappen in. We gaan nog even naar Weber voor de afrekening en krijgen tot onze verbazing geld terug, dat is heel netjes. Hij maant ons nu snel wegte wezen, want we hebben nog maar 5 maanden, waar wachten we nog op! Nu kan het echt beginnen!!
Un besito par todo, Marijke
Joost & Marijke op reis 