Week 4: Romania e frumoasa!

Zondag 24 aug. Vandaag had een rustdag moeten worden; lekker boekje lezen in het zonnetje of zoiets, maar het komt met bakken uit de hemel. We blijven lang in bed en gaan er om 10 uur toch maar uit. Er is een soort tweepersoons doucheruimte, dus dat doen we gezellig maar eerst. Dan ontbijten en koffie. We hebben geen zin om de hele dag binnen te blijven hangen en besluiten toch verder te rijden. Ik heb een mooi camping gevonden 60 km verderop. Onderweg kunnen we naar de berengrot. Net als we Harald en Mariska een sms hebben gestuurd, bellen zijn ons vanuit Mama Uța, waar we dus net zijn weggereden. We spreken af elkaar in Remetea te ontmoeten ’s avonds. We rijden over de 75 over de Vârtop-pas en rijden zeker 20 minuten in de wolken. Rond 15 uur komen we aan bij de berengrot. Het is er toeristisch en druk en het regent nog steeds. De jongen op de parkeerplaats waarschuwt ons dat het in de grot 6 graden is en dat we ons goed moeten aankleden. De Roemenen waarschuwt hij blijkbaar niet, want we zien dames op hakjes en slippertjes in jurkjes naar binnen gaan. We zijn de enige niet-Roemenen in de groep. Joost lacht hartelijk mee met grapjes maar we verstaan natuurlijk niets van wat de gids zegt. In deze grot zijn door arbeiders 40 jaar geleden berenresten gevonden, van beren die blijkbaar zijn ingesloten. De grot is indrukwekkender dan we gedacht hadden en erg fraai. Ik laat me zo ver mogelijk in de groep zakken zodat ik foto’s zonder mensen kan maken. We zijn bijna een uur binnen. Als we buiten komen regent het flink. Er staat nog een mannetjes met van die zoete broodrollen maar hij is aan het opruimen. Speciaal voor ons gaan er nog wat kolen op en krijgen we een hete knapperige rol mee. Snel een boterhammetje en door naar Remetea. Uit de bergen in het dal is het waarempel zonnig en droog. De camping blijkt de mooiste die we tot nu toe gezien hebben. István heeft de hutten en gebouwen eigenhandig neergezet en kosten noch moeite gespaard. Prachtige toiletgebouwen en zowaar glazen douchedeuren. We gaan lekker in het zonnetje zitten en even laten komen Harald en Mariska. Als we lekker zitten komt István met zijn zoon en wat kaarten aan. Hij legt uit dat hij wil dat zijn zoon later de camping kan runnen en dus leert hij Engels en Duits. Zijn vrouw doet het pension. Hijzelf organiseert quad-tochten in de omgeving en kent de weggetjes. Hij legt ons op de kaart uit hoe we morgen een mooie en uitdagende route kunnen rijden. We kopen de kaart, dat moet lukken morgen! We hebben geen zin om te koken en lopen naar het pension om daar te eten. Daar aangekomen schrikt István toch een beetje, want ze hebben al 18 gasten. Het blijkt echter geen probleem, zijn vrouw heeft voldoende gemaakt. We lopen nog even door zijn biologische tuin en zien nog meer fraaie bungalows. We krijgen Ciorba (zure soep) met zelfgebakken brood, sarmale (gevulde koolrolletjes) en watermeloen. Het is reuze gezellig maar de aanwezige Hongaren eten snel en zijn ook snel weer weg. Ook hier is weer een Hongaarse gemeenschap en István laat er geen twijfel over bestaan dat ze eigenlijk meer rechten zouden willen hebben en niet voldoende terugzien van het belastinggeld dat naar Boekarest gaat. Dit is blijkbaar een gevoelige kwestie.

Maandag 25 aug. Ah, het zonnetje schijnt! Heerlijk. We rijden op aanwijzing van István richting Meziad. De weg wordt snel onverhard en loopt langs de rivier. Verderop wordt het een brede houthakkersweg. Deze weg staat nog niet op de GPS-kaart. We stijgen en het uitzicht wordt beter. Aan het einde van de weg bij Lacul Leșu zijn ze met de brug bezig en dus moeten we door de rivier. Harald gaat met de wandelstok van Mariska peilen, maar gelukkig blijkt het niet zo diep. We rijden naar het meer maar dat is blijkbaar behoorlijk klein geworden want het water zien we niet. We drinken koffie en rijden over de “ verharde” weg richting Stâna de Vale, een vakantiedorpje. De weg is ooit verhard geweest maar slechts hier en daar zijn nog stukjes asfalt en dat maakt de weg erg slecht berijdbaar. Een bord maakt, waarschijnlijk, duidelijk dat de weg niet open is voor publiek, maar dat kunnen we natuurlijk niet lezen. De zeer ruige weg voert door een nauwe groene kloof. Na 13 kilometer hosten en botsen komen we in Stâna de Vale. Ineens staan er grote betonnen hotels en huisjes, niet echt fraai. We picknicken langs de weg naar boven. Aan de hand van de wandelpadmarkeringen vinden we het pad dat István bedoelde. Gelijk zijn we ook het beetje verkeer dat er was, kwijt. Het pad bestaat uit grote stenen en de mannen laten de banden af. Het uitzicht is spectaculair en we komen aan bij de voet van de berg Poienii (1625m). Het pad loopt er bovenop, maar de helling ziet er spannend uit. De mannen gaan op onderzoek uit en Harald is de eerste die het probeert. Halverwege de helling van 20% komt er een steen dwars onder de auto te zitten en staat ie vast. Joost en Mariska proberen de steen eronderuit te krijgen terwijl Harald de auto op de rem houdt. Toch wel spannend. Hij laat de auto langzaam de berg afzakken. Een tweede modderiger pad blijkt te glad. Harald gaat eerst zijn banden “ leegrijden” (de modder eruit). Joost gaat ook een poging wagen en dat lukt prima. De Hilux biedt toch wel erg veel vertrouwen! Ook Harald zijn tweede poging gaat uitstekend en zo staan beide auto’s op de top. Het uitzicht rondom is spectaculair. De weg naar beneden die op de kaart staat, is nauwelijks zichtbaar en te steil. We gaan de berg weer af en er omheen. Al snel vinden we een kampeer plaats in een alpenweide met alleen koeien als gezelschap. Op 1500 meter is het fris en dus gaan Joost en Harald op zoek naar hout. Ik maak intussen een rijstschotel (kan ik lekker warm binnenzitten….). Het vuur is snel op gang en dus eten we redelijk comfortabel al moeten we wel de koeien uit de buurt houden. Ze vinden het vooral lekker om aan de auto’s te likken?! Vuur hier is onmisbaar want anders is het echt niet fijn om buiten te zitten. We dekken het bed met alles wat we hebben en slapen prima.

Dinsdag 26 aug. Heerlijk als het zonnetje even schijnt, dat maakt het minder fris. Harald heeft aangeboden pannenkoeken te bakken voor het ontbijt! Wat een feest. Zo denken de koeien er ook over. Eentje komt er op de geur af en maakt het knap lastig om de pannenkoeken in alle rust op te eten. Als er ook nog een andere koe bijkomt heeft Mariska al haat talent (en een stok) nodig om ze weg te jagen. Ze komen steeds terug en Joost vlucht met zijn pannenkoek de auto in. Even later ontdekken ze wat  afvalwater in ons plasemmertje. De ene koe gaat er met z’n hele kop in! Al met al worden we aardig beziggehouden en komen laat weg. Via een heel ruig pad met wat spannende passages rijden we de berg af. Uiteindelijk komen we op het Padiș-plateau. Hier lopen veel wandelroutes en al snel zien we veel wandelaars. Ook het asfalt is er snel. De mannen pompen de banden op en we besluiten toch nog even naar Cetatile Ponorului te gaan. Ook ik ga mee en de wandeling is een hele goede oefening voor mijn voet van driekwartier over een steil pad met stenen. Aan het einde is uitzicht (balkon) in de kloof. Dat ging goed! Bij de auto eten we snel een boterhammetje en rijden via Pietroasa het gebied uit. Harald heeft er aardig de pees in over de strak geasfalteerde weg. Via Vârfurile rijden we naar de 79A die weer door een prachtig groen gebied gaat met bergen op de achtergrond. Op diverse plekke zijn ze druk met de weg bezig (met Europees geld). Tegen half zeven arriveren we op de camping in Miniș, waar we de eerste nacht ook hebben gestaan. Harald en Mariska maken een lekker pastaatje klaar. ’s Nachts begint het te regenen en flink ook.

Woensdag 27 aug. Het is maar goed dat het hondenweer is, want het is tijd om Roemenië te verlaten. Helaas. Ik wil eigenlijk, en ook nu weer, niet naar huis. Na 2 a 3 weken beginnen we pas in te komen. Maar ja, er moet ook gewerkt worden. We doen wat boodschappen in Arad en het lukt Harald hun Afrikaanse gasfles te laten vullen. We rijden in de stromende regen om Arad heen. Een paar kilometer voor de grens staat een enorme file vrachtwagens. De tweebaansweg wordt een driebaansweg en we rijden de auto’ s achterna langs de vrachtwagens. Het kost zo veel tijd om bij de grens te komen. Daar gaan alle achterbakken open. Het is wel een gecombineerde grensovergang. De Roemeens man vraagt: Do you have luggage? Ja, haha en wil de camperunit open hebben en ik klets wat met de Hongaarse douaneambtenaar, die prima Engels spreekt. Ah, hoe waren de wegen? Hij snapt al snel dat we juist offroad wilde rijden. We eindigen de dag vlak bij Budapest. Het is nu een uur vroeger en om half vier zijn we op een camping. Mariska heeft uitgeplozen dat de eigenaar tripjes naar Budapest organiseert. Snel beslissen we dezelfde avond nog mee te gaan. De vrouw des huizes is uiterst kordaat en regelt haar kokkin voor een snelle maaltijd, een gids en haar man met busje. Om half zes eten we een prima Hongaarse maaltijd (juist ja, iets met schnitzel en paprika) en om half zeven gaan we op pad. We zijn met een half uur op de Citadel van Budapest en hebben een prachtig uitzicht met ondergaande zon over de stad. De gids weet enorm veel en babbelt in het Duits een heel eind weg. Het waait behoorlijk en is fris. De avond bestaat uit stukjes met het busje en stukjes lopen. We zien heel wat highlights, maar ze heeft ook wat onverwachte ideeën. Zo loodst ze ons het chique hotel Boscolo in en leidt ons ongegeneerd door het restaurant New York. We voelen ons wat opgelaten maar het is wel prachtig om te zien. De rondrit duurt 3 uur en ik dut in op de terugweg. Het was een lange dag met een verrassend mooi eind. ’s Nachts horen we Harald en Mariska op muggenjacht. Die hebben speciaal hun auto uitgekozen blijkbaar, want wij hebben nergens last van.

Donderdag 28 aug. We nemen afscheid van Budapest en rijden uren door Hongarije en Oostenrijk. Hier en daar is het druk. Net over de grens in Duitsland spreken we af bij Regensburg naar een camping te gaan zoeken maar stuiten op een file. We draaien om en eindigen bij het Strandhaus Donau in Deggendorf. De camping is een soort parkeerplaats volgepropt met caravans en hij is vol. We kunnen nog aan de rivier naast een loods staan. Geen ideale plek, maar we zijn allemaal wat gaar en besluiten er maar op in te gaan. We drinken wat bij de ondergaande zon. Er varen met veel kabaal vrachtschepen langs en er is ook nog een spoorlijn en oh ja, de snelweg is ook goed hoorbaar. Wat een plek. We eten snel in de Biergarten en gaan er vroeg in (=Penoza kijken). We zetten de wekker voor de volgende morgen, want we willen op tijd in Nuland aankomen bij het 10-jarig jubileum van de Landcruiserclub.

Vrijdag 29 aug. Als we vertrekken schijnt het zonnetje. De berichten over het weer in Nederland zijn echter niet zo geweldig. We rijden die dag 10 uur en maar 750 kilometer. Het is druk en er is regelmatig werk aan de weg. Na zevenen komen we aan in Nuland. De lucht ziet er dreigend uit en we horen dat het weiland afgelopen week behoorlijk blank stond. Ze hebben met man en macht geprobeerd geulen te graven en loop- en rijplaten neer te leggen. We zetten de auto neer en gaan snel wat eten. Ik eten prima chili con carne uit Eva’s rollende keuken, Joost, Harald en mariska kiezen voor Dönner bij het Turks mobiel restaurant. Priam voor elkaar. We zien veel bekenden en het is direct gezellig. Stephan geeft een hilarische presentatie over een rally in de Karpaten, waarbij erg veel mis gaat. Vervolgens vertellen Maria en Jos over hun lange reis door Noord-Amerika. De modder is al snel overal en het begint weer te regenen. Naar bed dan maar!

Zaterdag 30 aug. Hmm, het regent en dat betekent nog meer blub. We hebben natuurlijk geen laarzen mee op reis, dus de bergschoenen moeten het doen. Het is een heel gezoek om een beetje pad te vinden naar de toiletwagen en de grote tent. We zien onze oude Landcruiser door de modder aankomen! Joost volgt een technische workshop en we zien presentaties over reisfotografie, Albanië, Marokko en een enorme reis door de Stanlanden naar China. Een deel van de Landcruiserclubleden (600) zijn reiziger en dat is erg leuk om mee te kletsen. De reiskriebel is onvermijdelijk. ’s Middags ga ik even dit reisverslag schrijven. Om zes uur wordt het droog en gaat de zon wat schijnen. Het feestelijk avondeten is zeer uitgebreid (BBQ van creatief vegetarisch tot prachtig vlees en vis) en op kosten van de club. Daarna kijken we ademloos de prachtig film van clublid Andre van Huizen over zijn reis door Afrika in etappes tussen 2006-2013. De safarishots zijn van hoge kwaliteit en Andre neemt ook uitgebreid de tijd om beelden te maken van zijn auto, soms in benarde situaties (bekijk de prachtige trailer van de film). Hij heeft ook een film waarin hij zijn Landcruiser doormidden zaagt om zijn droomauto te bouwen (foto’s op zijn blog). De veelbelovende versie 2.0 staat buiten (zie foto).

Zondag 31 aug. En ja hoor, weer regen, ook al zijn de voorspellingen anders. Vele commerciële aanbieders hebben afgezegd om te komen. We besluiten direct: ontbijte, pleite! Het ontbijt is uitstekend en we kletsen nog even met wat Polen die ook lid zijn en gisteren flink in de modderkuil hebben gespeeld. Jammer dat het weekend zo eindigt. Onderweg komen we nog gepoetste Landcruisers tegen die op weg zijn naar het evenement, terwijl veel mensen eerder weggaan. Thuis in Waspik direct onder de douche en droge kleren aan. We pakken de auto en camperunit uit en doen de eerste was. Harald en Mariska komen in de middag nog even wat spullen ophalen. Het was een prachtige reis en Roemenië is absoluut de moeite van herhaling waar. Pfoe, werken zal niet meevallen…..