Onze derde dag in Turkije en het is toch even wennen. Hoe werkt de Ramadan? Hoe zeg je gedag in het Turks? Waar koop je brood? Kan ik een korte broek aan? En dergelijke. We rijden vanuit Yusufeli de vallei in van Altiparmak. Volgens de Lonely Planet fantastisch, maar wel een ruige weg. De weg is inderdaad smal en de omgeving fantastisch rond een bulderende rivier. De weg is echter strak geasfalteerd tot onze verbazing. We rijden tot Altiparmak/Bahal en genieten van de omgeving. Onderweg komen we een stadion tegen voor ‘bull-wrestling’. Helaas beginnen de wedstrijden pas later in juli, maar lokaal is dit een grote ‘sport’. Stieren van verschillende dorpen en boeren vechten tegen elkaar, met strenge regels ter bescherming van de dieren. We gaan het niet meemaken. ’s Middags besluiten we lekker bij een hotel/huisjescomplex te gaan staan, aan de rivier, die adverteert met camping. We mogen naast de rivier gaan staan op een achteraf veldje onder de bomen tussen de kippen en uit zicht. Prima met een keurig toilet dichtbij. ’s Middags komen jonge Turkse vakantiegangers nieuwsgierig even kijken. Omdat ik in een hemdje en korte broek zit, blijf ik maar even op afstand. Beetje vreemde gewaarwording. Geen idee hoe conservatief ze zijn. Als even later een gezinnetje bij het water gaat spelen met de kinderen, kijkt de vrouw in hoofddoek en lang gewaad mij niet aan. Lastig inschatten. De mannen en sommige vrouwen zien er modern uit (maar wel bedekt), andere juist weer niet.
De volgende dag gaan we even terug naar d Greenpiece camping omdat we ons ledlampje zijn verloren; niet gevonden. We volgen de weg naar Artvin, maar de oude weg is compleet verdwenen. We kijken met open mond naar de enorme wegwerkzaamheden en grote hoeveelheid lange en splinternieuwe tunnels. De complete vallei is onder water gezet voor een stuwmeer en er is op hoogte een nieuwe weg gemaakt. Even Googelen leert ons dat hier het grootste stuwmeer van Europa is gemaakt en de 3e ter wereld; zo’n 50 kilometer lang. Er is weinig meer te zien. De dorpjes zijn verdwenen of verlaten en de ruige rivier is er niet meer. Wel opmerkelijk is dat we in de tunnels een imam horen uit de luidsprekers!
Voorbij Artvin zien we theeplantages. Bij Hopa realiseren we ons dat we maar 30 km van Batumi (Georgië) af zijn. We overwegen serieus om even terug te gaan (pork barbecue, wijn, goedkope diesel……). We zijn sterk er vervolgen de weg naar het westen. De weg langs de Zwarte Zeekust was vroeger een kleine weg, maar dat is niet meer. Er ligt nu een enorme brede snelweg met veel bebouwing, grote restaurants, nieuwe grote auto’s, meubelboulevards, enz. We vinden het maar niks en kunnen nauwelijks een plek vinden om een broodje te eten. Bovendien is het meer dan 30 graden. We hadden Oost Turkije toch anders voorgesteld. Vlak voor Giresun heb ik een waypoint van camping Uluburun.
Het is een schitterende plek verstopt achter een heuvel en rustig met mooi uitzicht over zee. Na enig gesteggel mogen we op het gras staan. Als Joost een biertje tevoorschijn haalt, wordt hij vriendelijk verzocht dat binnen op te drinken. We eten gebakken visjes bij het ‘restaurant’, waar de bediening nog wat onwennig is. Het is warm en het begint te regenen en onweren= klef! Er is een douche in het voorraadhok; beetje primitief, maar het werkt wel. We hebben niet helemaal een lekker gevoel bij deze plek. Wel zwemt Joost in de zee voor het ontbijt. Het is nu bewolkt en drukkend en we rijden richting Sinop. Een lange rit en de weg is meer van hetzelfde. Na een lunch op de boulevard van Samsun, krijgt de Hilux kuren. De auto reageert niet meer op het gas. Het is bloedheet en we staan aan de kant. Joost probeert het diagnose apparaat en die vertelt dat er een storing is in het 
motormanagement systeem. Joost belt Dennis van 4×4 Valkenburg en die geeft aan hoe we het systeem kunnen resetten (het is een softwareprobleem aldus Dennis). Intussen ben ik in een supermarktje al zover dat de jongen achter de kassa een sleepwagen wil bellen, maar het lijkt opgelost. Nog geen paar kilometer verder is het weer mis en stoppen we bij een bakker. Bijzonder vriendelijke mensen die gelijk een garage willen bellen, maar Joost wil eerst zelf met Dennis proberen het probleem op te lossen. Ook al is het Ramadan en eten en drinken de mensen zelf niets (met 36 graden!) we krijgen watermeloen en thee aangereikt en de dochter die een beetje Engels spreekt wordt opgetrommeld. Om een lang verhaal kort te maken, lukt het om de chiptuning kit er tussenuit te halen, want die veroorzaakt het software probleem. Met grote dank aan Dennis Rijks! Het is heel gezellig met de familie, maar we gaan weer verder (met 20 pk minder weliswaar). Ook hier weer een splinternieuwe weg in zee. Tegen 20 uur zijn we eindelijk bij Marti Camping en nemen een lekker wijntje bij ondergaande zon. Woensdag 29 juni doen we een dagje lekker niks. Beetje wassen, kletsen met twee Spanjaarden die met de fiets onderweg zijn (www.oak.li) , zwemmen in zee en uit eten in Sinop. We krijgen meloen van onze Turkse buren. De volgende morgen regent en onweert het. Joost belt met een potentiële opdrachtgever. Bijzonder hoe die belangstelling onze mindset beïnvloedt. We
hebben het nu over ‘nog maar een maand’ terwijl we nog 4 weken hebben! Hmm, effe het koppie erbij! We rijden langs de kustweg naar Abana. Het landschap is mooi, het is bloedheet en we kunnen geen kampeerplek vinden. Uiteindelijk belanden we op een bospad met heeeeel veel muggen. De volgende dag blijkt dat mijn beide billen door de stoel en broek heen zijn lekgestoken: JEUK!! Voordeel is wel dat we op 1000 m hoogte staan en eindelijk een koele nacht hebben. Als we vrijdag opstaan, regent het. We zijn erg vroeg wakker (Joost is al bezig met zijn nieuwe klus) en rijden al om 8 uur. We proberen zo ver mogelijk te komen vandaag, want Turkije kan ons nu niet bekoren. We rijden 600 km en het lukt om voorbij Istanbul te komen, al duurt het 2 ½ uur om de stad te passeren. Bij
Selimpasa aan de kust ontdek ik een camping en dat blijkt een ware oase te zijn: fijn! We besluiten om Turkije en ook Griekenland zo snel mogelijk te passeren en naar Albanië te rijden. Turkije laat bij ons gemengde gevoelens achter. Het is een mooi vakantieland, maar wildkamperen en ruige wegen lijken er niet in te zitten, ook zijn er weinig campings. De ontwikkelingen zijn enorm en het lijkt een modern land, maar hier en daar toch conservatief, mensen (ook jongeren) spreken nauwelijks Engels. De diesel is duur (1,20 Euro) en ook voor de campings moeten we aardig wat neertellen (en dat zijn we niet gewend). Na Iran en Georgië wil de chemie tussen Turkije en ons gewoon niet lukken. Als we ook 3 ½ uur over de grensovergang naar Griekenland doen (bij 36 graden) en geen idee waarom, dan is het wel genoeg geweest. We eindigen zaterdag 2 juli op camping Natura aan de Griekse kust in het gezelschap van Bulgaarse families op strandvakantie en de zeer geïnteresseerde Bulgaarse gepensioneerde gynaecoloog Theodor, waarover later meer!
Liefs,
Marijke
Joost & Marijke op reis 