Week 5: Mooi toeval in Iran

Na alle prachtige steden willen we nog meer natuur zien. Op zondag 1 mei rijden we in een lange dag langs Tehran richting Qazvin. Regelmatig op de snelweg zwaaien en toeteren voorbijgangers en wordt het heel vermakelijk als een chauffeur al rijdend met zijn mobiel een foto van ons maakt. Ik maak er ook maar een van hem; dat kan hij wel waarderen. Na zes uur rijden we halverwege Qazvin de bergen in en vinden snel een mooie plek. We staan er nog maar net als een groep Koerdische mannen op brommers aan komt rijden. Het
duurt niet lang of ze bieden ons thee aan en we maken foto’s. Ook al verstaan we elkaar niet (al helpt Google Translate wel) we hebben veel lol. Dat wordt wat minder als ze van twee andere mannen beweren dat ze gevaarlijk zijn. Ze nemen afscheid en we koken, eten en wassen af. Het wordt aardedonker. Als we net binnen zitten, komt de ‘gevaarlijk’ man weer terug en herhaalt 3 zinnen in het Farsi tegen Joost. We
begrijpen ‘m niet en hij neemt kwaaiig afscheid. Da’s niet fijn en we besluiten op te breken. Op de GPS in het donker navigeren we door Qazvin naar een ‘camp’. Met wat hulp komen we er aan, maar kamperen kan er niet (of we begrijpen elkaar niet). We mogen achter iemand aanrijden en warempel worden we naar een imamzadeh gebracht (=heilige plaats waar een afstammeling van een imam begraven ligt). We mogen binnen slapen, maar maken duidelijk dat we graag voor de deur parkeren. Er zijn toiletten en het is er reuze gezellig met picknickende families op de stoep. We drinken thee bij de beheerder van de imamzadeh (ik mag zonder chador naar binnen) en kruipen daarna bij een familie op een vloerkleed om waterpijp te roken en fruit te eten. Zo gastvrij! Als we om 1.30 uur in de auto kruipen, spreidt een familie nog een kleedje uit naast onze auto. Het wordt gelukkig snel rustig en we slapen uitstekend. Het was een lange dag met een bijzonder einde!

’s Ochtends is het er heerlijk rustig, totdat er 3 schoolbussen kinderen worden uitgelaten en de leraar pal achter onze auto een toespraak houdt. Effe wachten met te voorschijn komen dus. We ontbijten op de stoep en vertrekken richting Alamut Valley. Eerst een stukje onverhard en Joost probeert met het Farsi woord voor brood ‘nun’ een aantal oudere dames aan het verstand te peuteren dat we brood willen kopen. Het is even zoeken en we vinden weer een nieuw type bakker, die het superdunne brood aan de binnenkant van een soort tandoor plakt. Dan hoog de bergen in, boven de wolken en we dalen af naar de prachtig groene Alamut vallei omringd door
besneeuwde toppen. In een zijdal naar het dorpje Andej zien we ruige canyons met rode rotsen. Als we bij het dorpje op zoek gaan naar een plek rijden we een brug over en keren snel weer om als we zien dat het privé terrein is. Direct komt een Nissan-SUV achter ons aan met Mohammad Reza en zijn broer. Waar we vandaan komen en wat we zoeken? We
kunnen natuurlijk in zijn tuin staan! Geweldig, dus we draaien weer om. De ‘tuin’ is een flink stuk grond met een prachtig rond huis op gekleurde pilaren, een struisvogelfarm en nog een aantal onafgemaakte huizen, waaronder een enorme villa met Chinees dak. Hebben we zijn cave al gezien? Nee? Hop in de auto en iets verder langs de weg laten de broers ons zien hoe ze ier een toeristische plek van willen maken met een café. Ze zijn zeer verontwaardigd dat er maar een paar regels over de Alamut Valley in de Lonely Planet staan. We beloven dat we er over zullen schrijven! Bij deze dus. We mogen toilet en (koude) douche in een huis gebruiken en we staan prinsheerlijk tussen de bomen in het zonnetje. Eind van de middag gaat het regenen en wordt het koud, dus eten we binnen en kijken een film.

De volgende ochtend roept zijn ‘worker’ dat we thee moeten komen drinken. We kijken onze ogen uit in het enorme huis; er zijn wel zitplekken voor 50 man. Naast thee krijgen we ook een ontbijtje met lavash brood en plaatselijke kaas, honing en walnoten. Mohammad Reza spreekt redelijk Engels en we komen te weten dat hij een vriend heeft in Nederland, maar dat hij zelf niet naar Nederland kan, omdat zijn vader hem uit militaire dienst heeft weten te houden (geen dienst; geen buitenland). Het blijft een beetje duister wat hij nu precies doet, maar dat de familie geld heeft is wel duidelijk. Opa van 85 komt ook nog even langs en geeft mij gewoon een hand! Het ontzag van Mohammed Reza voor opa is direct voelbaar. We worden voor de lunch uitgenodigd en natuurlijk mogen we nog een nacht blijven. We rijden daarna naar Alamut Castle; een eeuwenoud kasteel, een soort ‘adelaarsnest’, heel hoog op een heuvel. Het is meer een ruïne en restauratie nemen ze met een korrel zout, maar het uitzicht is schitterend. Als we naar beneden lopen, roept iemand keihard ‘Joost, ik ben het, Bert!’. Werkelijk waar ongelofelijk, maar Joost kent Bert van zijn werk bij het AMC en heeft onze auto zien staan. Hij reist met zijn vrouw een maand door Iran. Bizar dat ze elkaar hier ontmoeten. Dan snel naar de lunch met Mohammad Reza. We krijgen heerlijke rijst met bonen, verse kruidensla uit de tuin en doogh (yoghurtdrank). We nemen onze laatste plak Lindt chocolade voor hem mee en dat valt geweldig in de smaak. ’s Middags nodig hij twee Duitse toeristen uit met hun gastheer om in de tuin te lunchen. De Duitsers couchsurfen in Iran en dat schijnt wonderbaarlijk goed te gaan. Ze hebben zoveel uitnodigingen gehad, dat ze onmogelijk overal langs kunnen. Hun gastheer is een tandarts in opleiding, spreekt goed Engels en heeft een picknick van zijn moeder mee. We mogen proeven (spinazieomeletjes en een soort auberginedip) en mai, mai dat smaakt lekker! We vragen hem zijn moeder de recepten te ontfutselen.

De volgende dag hebben we zelf al ontbeten, maar de thee bij Mohammad Reza en gebakken kalkoeneieren zijn te lekker als tweede ontbijt. We hebben een kaart met tulpenlandschap voor hem geschreven en hij is daar erg mee verguld (dat was slim dus om mee te nemen). Hij benadrukt dat we iedereen mogen laten weten, dat ze hier welkom zijn en gerust de GPS-coördinaten doorgeven (N 36°26.952 E 050°31.105). Bij deze! Dan een lange rit naar Fuman. Bij een lunchstop langs de weg komt een man aan met een bordje gewassen komkommers, tomaten en twee zakjes zout, en even later nog een meloen. Zo aardig. Langs de weg zien we veel rijstplantages en zelfs wat theevelden. Ook veel restaurantjes en theehuizen waar je in een soort hutje waterpijp kan roken. Halverwege Masuleh vragen we bij zo’n gelegenheid of we er mogen kamperen. Natuurlijk! We krijgen direct thee. Het is fris 21°, vochtig en mistig. De volgende dag vraagt hij ons 500.000 Rial voor de overnachting, belachelijk.

Masuleh is het Volendam van Iran, inclusief verklede foto’s. Het is een oud dorp dat steil tegen de bergwand is gebouwd. We zijn er vroeg, maar het is er nu al druk. Bijzonder is dat
als je op straat loopt, je op het dak van de onderbuurman loopt! We besluiten binnendoor richting Khalkhal te rijden. Het weelderige groen verandert al snel in barre kale bergen. Als we terug aan de kust zijn bij Asalem zien we weer theeplantages en theehuizen. In deze streek is het nogal rommelig in vergelijking met de rest van Iran. In Hashtpar zoeken we een coffeneet (=internetcafé) waar ik mijn verslag
upload. Super verbinding en we mogen niet betalen. Op de gok rijden we naar de zee op zoek naar een slaapplaats. Er hangt een bruin bord ‘Integrated Coastal Tourist Resorts Ghorogh’, dat belooft wat! Het blijkt een groot picknickterrein te zijn met winkeltjes en ook huisjes die je kunt huren. Met taalhulp van een dame uit Tabriz mogen we er kamperen voor 50.000R (€1,30). Het is er niet bepaald schoon, maar we staan weer en aan belangstelling geen gebrek. We maken weer wat praatjes en gaan op de foto. 6/5 Vrijdag is zondag hier en als Joost naar de bakker gaat (staan we naast) krijgt hij een heerlijk met een soort notenpasta gevuld brood cadeau. Joost gaat terug om met enthousiasme te laten weten dat het erg lekker is en de bakker heeft grote lol. We rijden verder langs de kust en gaan even naar de Kaspische zeekust. Het is er vies en niet bepaald
uitnodigend. Naast rijst zien we nu ook veel kiwi-plantages. Via Astana rijden we langs de grens met Azerbeidzjan en ons tegemoet komen eindeloos veel auto’s. Het is in de berm ook erg druk met picknickers. Picknicken is volkssport nummer 1 van de Iraniërs en al gauw komt nummer 2: selfies maken. Ze doen allebei ongeveer overal, ook langs de snelweg en op steile berghellingen. Als we navraag doen blijkt dat ze op hun vrije dag vanuit de stad het liefst de natuur in gaan en dan ook massaal. Na een lange rit eindigen we in Ardabil bij hotel Sabalan. Tijd voor een douche en kleren wassen! Zaterdag blijkt de wasserette pas maandag de kleren terug te kunnen geven, maar, oh toeval, een man van een taxicentrale die Engels spreekt, stopt ons in een taxi en laat ons naar een wasserij brengen. Over toeval gesproken, dat gebeurt hier iedere dag, zo ervaren wij en nog positief ook! Als ik in het hotel foto’s aan het uploaden ben raak ik in gesprek met een tanige Zwitser die van Tblisi naar Esfahan fietst. Wow, respect. We wisselen wat tips uit (www.paarios.ch). Even later komt Joost aan met Jörg en Ann, een Duits stel waarvan Joost op een aanpalend terrein hun appelgroene vrachtwagentje zag staan (oh, toeval). En zo wordt een saaie dag wachten p de was, ineens reuze gezellig. We wisselen eerst verhalen uit (ze reizen in 2 jaar naar Azië, www.saltedlife.org ) en gaan daarna uitstekend lunchen in een gerestaureerde hammam. We krijgen pichag keimeh van lamsvlees, gekarameliseerde uien en amandelen, mjammie. Daarna naar het verrassend prachtige mausoleum van Sheikh Safi-od-Din. Als we naar buiten lopen horen Jörg en Joost gezang en gaan naar binnen. Voor Ann en ik het in de gaten hebben zitten we in een dienst waarin mensen worden bedankt die erg goed uit de Koran kunnen voorlezen. We krijgen lekkere zwarte halva en hele vieze zure yoghurtdrank aangereikt. We halen de was op, doen nog een rondje bazar en eindigen in een fastfood-tent. En zo werd het door toeval weer een leuke dag! Op zondag 8 mei rijden we een prachtige rit door groene bergen van Ardabil naar het Noorden en vinden aan een mooie plek met uitzicht om te overnachten. Een kampvuur houdt ons warm. Morgen de grens met Armenië over. We hebben genoten van Iran, de mensen, steden en natuur. Ik voelde me net de koningin, al die aandacht en de hele dag wuiven en glimlachen. We bevelen iedereen van harte aan om er eens een kijkje te nemen!

Foto’s kun je kijken op: Foto’s Iran Overland (klein formaat)

Khodahafez,

Marijke