Week 5: Uzbekistan u-turn

Zondag 26 mei vertrekken we uit Samarkand richting Navoy. Bij het ontbijt hebben we zowaar gezelschap van een Frans echtpaar (met een Mercedes bus), een Spaans stel op de fiets en Nederlandse backpackers. Altijd leuk om verhalen uit te wisselen. Bij het eerste station dat we aandoen hebben ze diesel. Onderweg gaan we nog een marktje over en scoren lekkere koekjes, komkommers en tomaten. Het is zo’n 35 graden. Doel vandaag is de Samishay canyon waar petrogliefen te zien zijn van 3000 jaar oud. We moeten over het terrein van een kinderkamp en ons paspoort laten zien. Geen probleem, aardige gasten. We vinden een plekje aan de rivier, waar helaas nogal wat afval ligt. Einde middag maken we een wandeling in de hoop wat petrogliefen te zien. We zien er inderdaad wat, maar verderop zouden er meer zijn volgens een lokale meneer. Bij terugkomst ben ik mn lensdop kwijt en maken we het rondje nog een keer. Gelukkig vindt Joost ‘m: “Is het een Canon?” grapjas. We slapen top naast de bruisende rivier maar worden vroeg wakker door de zon op de tent. Na ontbijt gaan we weer op zoek. Deze plek is duidelijk beter en het wemelt er van de tekeningen op de rotsen. Heel speciaal. We rijden door naar Buchara en inmiddels is het echt warm (37). We parkeren naast het Ark-fort en lopen de stad in. Na wat bezienswaardigheden gezien te hebben, scoren we twee prachtige geitewollen sjaals in de bazaar, kopen ansichtkaarten en drinken wat op het terras met twee Iraanse Nederlanders! We hebben geen zin in nog meer stad en rijden naar een plek aan een groot reservoir. De weg is vreselijk slecht en stoffig. De betaalde ‘beach’ is gesloten, dus dan maar wild. Op zich een prima plek, maar weer veel koeievlaaien en vliegen. Hoe onaantrekkelijk het water ook, we gaan er toch even in om af te koelen. ’s Avonds komt er een vrachtwagen die compleet volgeschept wordt met zand door 3 man, met de hand!We slapen slecht en gaan vroeg terug naar Samarkand. De weg naar de autoweg is een andere, maar ook die is echt slecht. Rond 14 uur komen we aan bij DNM motors, want rechtsvoor hebben we een vervelend kraak. De eigenaar Oscar spreekt uitstekend Engels en de aanbevelingen op iOverlander zijn volkomen terecht. Hij is heel kundig en doet er alles aan om het probleem te vinden en op te lossen. Top. Einde middag komen we aan bij Irganshev’s guesthouse, waar de auto op de binnenplaats kan staan. Het is er onberispelijk schoon en we moeten de schoenen uitdoen. Het is prima toeven in de patio. We eten bij een bierpub en restaurant in de buurt, naast de Pulsar brouwerij. Op het terras raken we aan de praat met een Uzbeek, die ons veel verteld over de positieve ontwikkelingen in Uzbekistan sinds de nieuwe president. We eten een uitstekende shaslik met salade en frietjes. Op de terugweg worden we aangesproken door een groep jongens, die ons uitnodigen om wat te komen eten (we zaten net al vol). We komen op een binnenplaats met prachtig gedekte tafels waar een groot gezelschap heeft gegeten ter ere van een begrafenis. Communiceren gaat niet zo gemakkelijk, maar we proeven van de plov die we voorgezet krijgen en die is werkelijk geweldig (en veeeel beter dan die in Old City, volgens de LP een van de beste restaurants van Samarkand).

Woensdag 29/5 bereiden we ons goed voor op de grensovergang met Tadzjikistan: tanken, boodschappen, autowassen. Op weg naar de grens schrikken we ons rot: we zijn te vroeg! Het visum gaat pas 1 juni in. Na enig beraad besluiten we het er op te wagen; mensen zijn hier zo aardig. De Uzbeekse kant gaat prima (wel vraag naar registraties!). De douanier zegt iets in het Russich (denk ik) wat ik niet versta. Ik vraag het nog een keer en hoor dan duidelijk: Arjen Robben! Ha, ha, leuke gasten hier. Bij de Tadzjiekse post hebben we toch een ‘problem’. We doen heel verrast en ze willen ons echt ter wille zijn. Er wordt iemand opgetrommeld die Engels spreekt en daarna verschijn een hogere militair die ons voor 150 Dollar wel de grens over wil helpen. Nah, toch maar niet. We draaien om in niemandsland en wat volgt is best een leuke middag. De Uzbeken moeten er wel om lachen, maar volgen wel de procedures. In totaal zijn we 2 ½ uur kwijt. En eigenlijk is het maar goed dat dit ons gebeurd, want we rijden een stuk Uzbekistan in dat we anders niet gezien zouden hebben. Via Urgut rijden we door een groene omgeving naar een hoge pas (Takhtakaracha). Onderweg zijn mensen nog enthousiaster dan eerst, en we zwaaien ons een ongeluk. Zelfs de politie salueert. Op de pas (1800 meter) loopt een gravelweg de bergen in en hier zijn een aantal wildplekken. We zoeken wel even maar vinden een fantastische plek.Een herder vertelt ons dat we Uzbekistan, Tadzjikistan en Afghanistan zien, geweldig. Bovendien is de temperatuur zo’n 8 graden koeler (27). Na het eten verschijnen twee mannen in militaire kleding uit de bosjes en lachen hun gouden tanden bloot (vinden ze hier mooi). Joost laat merken onder de indruk te zijn van het geweer en mag spontaan een schot lossen. Het koelt lekker af om te slapen. De volgende dag rijden we naar Shahrishab voor nog wat cultuur. We lopen door de bazaar en eten een shaslik. Het is er bloedheet (letterlijk) en we raken aan de praat met 4 mannen bij de moskee (lang leve mn Russisch!), zo leuk. Ze willen van alles weten over onze familie en vinden het nog niet echt warm…..We slapen weer op de wildplek met uitzicht.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Vrijdag gaan we weer terug maar Samarkand en logeren bij het World Guest House. Een echte oase in de stad waar we de auto binnen kunnen parkeren. We relaxen en worden voorzien van thee met allerhande heerlijkheden. Rond 15 uur lopen we naar het centrum. Joost laat zich knippen en Marijke koopt een jurk met Uzbeeks dessin. ’s Avonds facetimen we met Esai, Carla en de kindertjes en Jaap en Jacomien. Gaat uitstekend, toch leuk om elkaar even te zien. Het regent als we opstaan.

Nu gaan we echt naar Tadzjikistan! Bij de grensovergang herkennen een aantal mensen ons en dat is lachen. Het gaat heel soepel en we zijn er snel doorheen. Als we in Penjikent een sim-kaart kopen worden we fantastisch geholpen door een Engels sprekende jongedame en de ATM doet het ook direct. ’s Avonds vinden we een prachtige plek aan het 3e meer van de Seven Lakes. En in gezelschap van Michel en Renee, Nederlanders, die al 18 maanden op pad zijn en enthousiast over Tadzjikistan vertellen. Dat wordt nog wat! Nu in tempo omlaag!Bedankt voor al jullie enthousiaste reacties. Het zal minder makkelijk zijn om de verhalen te uploaden en de social media is hier sinds kort geblokkeerd. Ga er maar vanuit dat we ons vermaken!.Liefs, Marijke