3. Peloponnesos I: Zon, zee en ouwe stenen

We zijn al een keer in Griekenland geweest, maar dat was zeker 18 jaar geleden. Nu hebben we specifiek voor de Peloponessos gekozen vanwege de goed verhalen van andere reizigers en de Landcruiserclub. De boottocht vanuit Brindisi verloopt rustig en we komen ’s avonds om 22.30 uur aan in Igoumenitsa (maar het blijkt dan al middernacht te zijn). Het ontschepen is een chaos en duurt een uur. We staan allemaal (vrachtwagens, auto’s en campers) met de neus in een andere richting geparkeerd. Vlak bij de haven heb ik een camping uitgezocht en warempel om 1 uur ’s nachts gaat de poort nog open en krijgen we een wonderbaarlijk warm welkom! We mogen overnachten op de parkeerplaats. De volgende morgen repareert Joost eerst met een geleende ladder de loshangende strip aan het dak en krijgen we een mooie plek op een terras met prachtig uitzicht. Gelijk valt op dat de Grieken erg vriendelijk en behulpzaam zijn, overal bloeiende bloemen zijn en de camping van een ander niveau dan de Italiaanse: keurig schoon, wc’s mèt toiletbril en papier en warm water voor de afwas! Ze hebben een leuk privé strandje met schaduw onder de bomen, dus we nemen het ervan. Kraakhelder water, maar wel met steentjes, dus zwemmen met waterschoentjes. Deze kennismaking met Griekenland is blijvend; we hebben nog nooit zoveel van het strand genoten! ’s Avonds drinken we gezellig een wijntje met Ineke, een dame met een buscamper (haar vriend wil niet zo lang op vakantie, dus reist ze nu alleen). Donderdag scoren we een sim-kaart in Igoumenitsa, drinken heerlijk koffie en rijden over de tolweg flink wat kilometers naar het zuiden. Het blijkt een dure rit! Om de haverklap tolpoortjes. We eindigen op een mooie wildplek vlak voor Patras. Het is warm met 32 graden, maar gelukkig koelt het ’s nachts goed af. De volgende ochtend gaan we vroeg op en rijden de prachtig brug van Patras over. Het lampje van de parkeerrem blijft branden en dat is irritant. De eerst garage verwijst ons resoluut naar de buurman: TMG Mercedez-Benz services; het blijken echte Vario specialisten! In prima Engels vertelt de monteur dat en een nieuw sensor in moet, karweitje van niks, maar het onderdeel komt maandag pas. We rijden door naar de westkust en vinden een heerlijke plek bij taverne Ionion Blue. Weer zo’n warm welkom! Je kunt er gratis staan en hij zegt: ‘one day, one week, one month, I don’t care how long you stay! Everything is free!” Coole gast. Joost vraagt m nog waarom hij dat doet: ‘I have a big heart’. Dat is zeker. Natuurlijk drink en eet je wat in de taverne (geen straf), maar het is heerlijk toeven op de strandbedjes onder een parasol met een koude cappuccino.

Als je in Griekenland bent, dan ontkom je niet aan het cultureel erfgoed! Het is niet allemaal even interessant of herkenbaar, soms zijn het gewoon ‘een hoop ouwe stenen’ of ‘ouwe meuk’ zoals Herman dan zegt. We rijden naar het kasteel van Chlemoutsi in Kastro. De toegangsweg is erg smal (tweerichting….) en de parkeerplek ook. Gelukkig is het rustig en zijn we vroeg. Zoals zoveel Griekse bouwwerken is het door de jaren heen een mengeling van bouwstijlen geworden als gevolg van de verschillende bezetters. Het kasteel is door een Fransman gebouwd in 1220, maar door Turken aangepast. Bovenop is er mooi uitzicht op een aantal Griekse eilanden (waaronder Zakynthos). We lopen nog even door het havenstadje Killini, waar de veerboten heel knap achteruit inparkeren (net als in Igoumenitsa) en besluiten weer terug te gaan naar Ionion Blue. Het weer is bewolkt en het spettert wat, maar we zitten en eten daar weer lekker. De volgende ochtend op tijd op en naar de garage in Patras. De sensor zit er zo in en Joost rijdt nog even een rondje met een monteur die sinds z’n 20^e als Vario’s repareert. Het ‘honende’ geluid is geen wiellager, maar een lager van het differentieel. Kan geen kwaad, thuis laten maken. Na wat boodschappen rijden we het binnenland in maar Olympia. Via Instagram heb ik al even contact met Netty en Anne van Limoe (een gele Mercedes bus) en we hebben afgesproken op een camping daar. Als we om 14 uur aankomen, zijn ze er al. Zo grappig, ze hebben gereserveerd voor ‘2 yellow campers’ dus de eigenaar komt ons lachend tegemoet en wijst direct waar we kunnen staan. We kennen elkaar niet, maar daar komt snel verandering in! Aan het einde van de middag bezoeken we samen de site van Olympia, waar de Olympische Spelen zijn ontstaan. Het licht is prachtig en de warmte iets minder, maar veel stenen zijn niet herkenbaar als tempel of gebouw. We eindigen met gezellig en lekker eten in de plaatselijke taveerne, een tip van de campingbaas. De volgende ochtend doe ik snel een wasje en bezoeken we samen het museum. Dat is andere koffie! Indrukwekkend echt oude voorwerpen (vanaf 8^e eeuw voor Christus) en prachtige beelden (zoals de Hermes uit de 4^e eeuw v. Chr.). We drinken koffie onder de bomen, wisselen nog wat tips uit en gaan ieder ons eigen weg. Het was erg gezellig!  

We rijden naar het westen richting Dimitsana, een tip van Miriam. De witte weggetjes zijn smal, bochtig en slecht, de dorpjes verlaten. We zien ook veel schade van bosbranden. We komen verhit in Dimitsana aan waar we op de enige beschikbare plek in het dorp parkeren en een ijsje eten. Het is inderdaad een mooi toeristisch dorpje. We gaan staan bij een hotel op de parkeerplaats met een prachtig uitzicht over de Loussiuskloof (al kun je er niet ìn kijken). Als je gratis staat, wordt je wel geacht wat te nuttigen, dus eten we een eenvoudige maar prima maaltijd in het hotel en slapen als ossen. Uiteraard hoor je hier de kloof in te lopen om de twee kloosters te bezoeken, maar Joost heeft z’n knie verdraaid en die is lelijk dik. Ijs erop dus en niet te veel (steil) wandelen. We rijden een mooie route via Stemnitsa, Elliniki en Andritsena, naar de tempel van Vasses. De tempel is wonderbaarlijk goed bewaard gebleven en enorm oud (5^e eeuw v. Chr.) en dus hebben ze er een tent omheen gebouwd, een vreemd gezicht. Het is wederom warm en we snakken naar de zee, dus zakken we af naar de kust. We vinden een fantastische plek op Elea’s beach, alwaar langs 3 km kust het wildkamperen wordt gedoogd. Er staan heel veel campers, overlanders (ook een grote truck) en motorrijders, maar als je is verder zuidelijk rijdt is er plek zat. Mensen staan zo ver van elkaar dat je denkt dat je alleen staat en het strand voor jezelf hebt. Jemig, wat goddelijk onder die grote boom. We nemen snel een duik en genieten van de ondergaande zon. De volgende dag komt er zowaar een bakkertje langs met brood en lekkers in z’n auto en soppen we de garage (het lijkt erop dat er roet uit de uitlaat binnenkomt) en Joost maakt her en der wat gaten dicht. De O3 lijkt overleden; er zit geen leven meer in. Helaas geen reserve kop meegenomen. De Netgear (mifi) krijgen we niet aan de gang met de Vodafone Griekse sim, dus ik upload mijn blog via mn telefoon (1,7 GB aan data!!). Eind van de dag komt de Oostenrijker Thomas op z’n Royal Enfield de Chef bewonderen. Leuke gast. Op aanraden van Netty en Anne rijden we de volgende dag (3 juni alweer!) naar de camping Tsapi op het zuidelijke puntje van Messinia. De route is mooi en we zien veel NL campers (blijken er 17 te zijn met de NKC op reis). We stoppen in Methoni om de burcht te bezoeken. De burcht is enorm en heeft een prachtige achthoekige 16^e eeuwse toren in zee. Ook hier weer een opeenvolging van Venetianen, Ottomanen en Griekse bezetters die ieder hun bouwkundige sporen nalieten. De afslag naar Tsapi is een 10km lange weg die de berg afkronkelt tussen olijfgaarden door naar twee taveernes en een camping. Het vergt wat gezoek en gemanoeuvreer voordat we een plekje hebben gevonden waar de hoge Chef past. We gaan zwemmen en laten ons goed verzorgen met voortreffelijk eten, dat nog beter smaakt als je de rekening ziet, ha, ha ;-).

De hernieuwde kennismaking met Griekenland bevalt goed. En ook al is het meer vakantie dan reizen, we genieten er volop van!

Liefs, Marijke