4. Peloponesses II & Chios: Beach-hopping

Na onze heerlijke avond in Tsapi willen we wat vaart maken. We branden de Chef uit en rijden de smalle weg terug omhoog naar de doorgaande weg. We willen vandaag naar de volgende ‘vinger’ Mani. Via de grote stad Kalamata volgen we de westkust van Mani. Wat een toerisme!! Dan toch maar de binnenlandse route naar het zuiden door de bergen. Als we ergens stoppen om in een klein beetje schaduw een broodje te eten, stopt Thomas naast ons. ‘Are you looking for a great beach?’Thomas kent deze streek door en door. Hoewel, als we bij zijn favoriete strandje aankomen, waar we zeker kunnen overnachten, blijkt de bar en parking gesloten. Dan door naar de volgende. De kustlijn ziet er prachtig uit. Als we aankomen in Agio Nikolaos bij de aangewezen bar, komt Thomas met natte haren al aangerend. We zetten de auto snel neer, al staan er verbodsborden om te kamperen. Er staat gelukkig ook een kleine Duitse caravan met een ouder echtpaar. We drinken een biertje met Thomas en Bruno, een Argentijn met een Spaans paspoort, die we ook eerder gezien hebben aan Elea’s beach. Heel gezellig. Als de strandbezoekers weggaan zetten we De Chef onder de bomen in de schaduw en nemen een duik. Gelukkig is er ook een stranddouche, want het water is erg zout. ’s Avonds eten we een hapje met Thomas en die weet aardig raad met de goedkope (maar lekkere) rosé. Aparte vent met een heel intens levensverhaal. Hoeft niet te werken en rijdt al jaren rond om een van zijn Royal Enfields. Om 12 uur is iedereen vertrokken en gaan de lichten uit. We slapen prima. ’s Ochtends eerst een duik en dan maakt Joost ons gebruikelijke ontbijt met fruit, Griekse yoghurt en noten dat we op het strand opeten. Op aanraden van Willem van de Landcruiserclub, die vaak in Griekenland woont, rijden we een prachtige rit rond Mani. We stoppen in Vathi, een bijna verlaten oud stadje met torens en drinken op een terras veel te dure ijscappuccino. Naar de vuurtoren op het zuidpuntje lopen gaat niet, want Joost z’n knie is nog steeds erg dik. Eerlijk gezegd is een pittige wandeling met deze warmte ook niet mijn hobby. We ‘ronden’ de kaap en gaan aan de oostkust weer omhoog. Een steile weg met veel bochten en prachtige uitzichten over het ruige landschap. De weg is een stuk rustiger en we zien de hele weg geen campers. We eindigen op een strandje in Skoutari naast een Duitse camper en gaan snel het water in! Even later moeten we iets verkassen want een Griek met twee medewerkers komt het stuk strand schoonmaken en harken waar we staan. Hij gaat er strandstoelen neerzetten. Hij maakt wel 10x zijn excuses maar daar willen we niets van weten. Het is zijn land! Resoluut antwoordt hij dat wij gasten zijn en welkom. Opmerkelijk is dat hier veel mensen, ook ouderen, wel wat Engels spreken. Toch handig bij zo’n gesprekje. ’s Avonds drinken we wat met onze Duitse buren. Hij droomt altijd al van een auto als die van ons en begon gelijk te googelen toen hij ons zag aankomen, volgens z’n vrouw.

Op maandag 6 juni rijden we naar Mystras. Eerst heb ik een afspraak gemaakt bij Lacovino winery, een tip van Netty en Anne, omdat we daar graag wijn willen proeven en je er kunt overnachten. We zijn van harte welkom! Eerst naar Mystras een werelderfgoed site vlak bij Sparta. Sparta klinkt bekender, maar daar is weinig historisch van overgebleven. Het is nu een moderne stad. Mystras is een oud stadje tegen een steile heuvel gebouwd met wederom bouwwerken en kerken uit diverse eeuwen. We starten in de ‘lower city’ en volgen de looproute langs museum, kerkjes en resten van woningen. Ik klauter alleen naar het Pantanassa klooster, dat nog bewoond wordt door enkele nonnen, met veel bloeiende bougainville en een mooie kleine kapel met fresco’s. Het is bloedheet en drukkend. Met de auto rijden we naar de ‘upper city’ en klauteren samen naar het kasteel dat hoog op de berg ligt. Het pad is ruig en steil. Gelukkig is het nu bewolkt! Het uitzicht is fenomenaal, maar dit was niet zo’n goeie zet voor Joost z’n knie. Onderweg eten we een broodje onder een boom en rijden naar Lacovino winery. De straten zijn nat, maar wij hebben geen spat gezien. Later horen we dat het enorm heeft geonweerd! Als we aankomen, staat Diamantis als enthousiast te zwaaien. We mogen achter zijn gebouw onder de notenboom staan en gerust zijn water gebruiken. We gaan snel in zwemkleding onder de tuinslang staan, zo, dat is beter! Als we wat zitten te eten, roept hij ons vanuit zijn moestuin en krijgen 2 kleine en 4 grote komkommers, een krop sla, peterselie, tijm en citroenen. Joost protesteert nog bij de 4 komkommers, ‘we are only with two!’, maar daar wil hij niets van weten: ‘its a gift!’. Om 19 uur start de proeverij en gaan de luiken open van het gebouw. Hij heeft een prachtige ruimte met een mooie wijnwand en al zijn prijzen hangen aan de muur. Hij maakt pas sinds 2015 wijn, maar won al snel internationale prijzen met vooral witte wijnen. We proeven heerlijke wijnen van druivenrassen die wij niet kennen. Vooral zijn exclusieve lijn met prachtige namen en etiketten is van hoog niveau. De rosé is een echte wijn. We kopen een mixdoos en willen nog een gekoelde fles rosé om direct te drinken. We krijgen een chique koeler met ijs mee en…….hij laat ons alleen op het wijngoed. Wat een gastvrijheid en vertrouwen!   De volgende ochtend nemen we hartelijk afscheid van Diamantis en zijn vrouw en besluiten de 3^e ‘vinger’ over te slaan en voorbij Nafplio te rijden. De weg gaat door het groene en lege binnenland. Bij Nafplio stoppen we toch even, er is een enorme parkeerplaats. We lopen het stadje in, dat op zich mooi en kleurrijk is, maar vol met restaurantjes en souvernirwinkeltjes. In de twee burchten hoog op de berg hebben we geen zin. We rijden naar een beoogde camping aan de kust, maar dat bevalt ons niet. De plekken zijn krap en je hebt geen uitzicht. We gaan kijken bij camping Lekfa beach en dat lijkt ons wel wat. We krijgen een prachtplek op een terras en het geheel ziet er erg verzorgd uit. Joost heeft nauwelijks aandacht voor een plekje uitzoeken, want hij heeft een Britse 815DA gespot! Het duurt dan ook niet lang of we maken kennis met Andy en Becca en kletsen honderduit (uiteraard na een verfrissende duik!). Wasje er in en Joost bakt een biefstuk met sla op eigen terras; wie maakt ons wat! Potje kaarten na en we slapen als rozen. De volgende dag blijven we lekker en zwemmen voor het ontbijt. Joost die klust wat en ik schrijf mn 3^e blog.’s Middags kletsen we weer met Andy en Becca en ’s avonds eten we een bescheiden hapje op het terras van de taveerne. De porties zijn hier zo royaal dat we voor-, hoofd- en nagerecht delen. De volgende dag nemen we afscheid van Andy en Becca en ik boek ferry-tickets online. We willen graag van Piraeus (bij Athene) naar Izmir (Turkije) varen, dat scheelt saaie dagen en kilometers. Dat blijkt te kunnen in twee stappen: Piraeus-Chios, Chios-çesme. Het is even gepuzzel maar het lukt. Op weg richting het noorden stoppen we bij Epidaurus. OK, weer oude stenen en werelderfgoed, maar wel een fantastisch oud theater van voor de jaartelling (en het is nog steeds in gebruik!). Het is helemaal smullen als een amateur opera-zangeres spontaan op de middenstip een aria ten gehore brengt. De tranen rollen over mn wangen, prachtig. We lopen nog even rond maar alleen de atletiekbaan vinden we interessant. We rijden langs de oostkust van deze 4^e ‘vinger’ omhoog en vinden een plekje aan het strand bij Korfos. Het is bewolkt en het waait flink, het water niet uitnodigend. Effe relaxen dan maar.

Vrijdag 10 juni bezoeken we het kanaal van Korinthe en rijden via Loutraki naar de site van Hearion. Het waait stevig en we lopen even naar de vuurtoren voor het wijdse uitzicht. “s Avonds parkeren we in een villawijk langs de weg naar Piraeus. Geen fraaie stek, wel rustig en praktisch. De volgende ochtend vetrekken we op tijd naar de haven van Piraeus. Daar aangekomen lijkt het enorme chaos. De ferry doet 3 eilanden aan (Mykonos, Chios en Lesbos) en dan moeten de voertuigen (waarvan dus 2 campers) in volgorde op het schip, maar het komt allemaal goed. De wind is gelukkig gaan liggen en de reis is rustig. We komen rond 20 uur aan en we rijden direct naar een mooi verlaten strandje, koning te rijk! Wijntje, wat eten en even douchen; gelukkig koelt het lekker af. Zondag heeft Joost een route bedacht langs een aantal mastiek-dorpen. We doen er 3 aan: Mesta, Olimpi en Pyrgi. Aan de buitenkant zien de dorpjes er niet interessant uit, maar als je erin loopt blijkt het hart een vesting te zijn met 4 torens aan de buitenkant en een heel dorpje erbinnen. Zo beschermden de inwoners zich tegen piraten. In Pyrgi zijn de balkonnetjes fraai beschilderd en drinken we wat op een terrasje. Nog even langs bij het bijzonder fraaie en moderne mastiek museum. De Piraeus bank heeft de portemonnaie getrokken en hier leren we vanalles over de mastiek productie. We eindigen de dag op het strand Kato Fana, waar ’s avonds 1 familie in tentjes overnacht. Superfraaie plek weer! We zwemmen en douchen voor het ontbijt en tokkelen rustig langs de kust omhoog. Tinagi beach bevalt ins wel, maar dat vinden er meer. We hebben de laatste schaduw plek tussen de bomen en de groep jongeren, die nog even citroenen komen vragen voor de barbecue, verdwijnen allemaal. Om 20 uur staan we helemaal alleen, wat een traktatie weer. We kaarten bij de opkomende supermaan (=dichterbij de aarde en dus groter!). Dinsdag na zwemmen en ontbijt rijden we een rondje over het lege en droge noorden van het eiland. Dorpjes zijn piepklein. Aan de oostkust van het eiland zijn minder stranden. Joost weet een mooie plek te vinden bij een restaurant op een grote parkeerplaats vlak boven Vrontados bij Daskalopetra en de steen van Homerus (die we niet hebben bezocht…). Het water in is heerlijk. We eten een hapje bij de taveerne (en de wijn waait van de tafel af) en knopen een gesprekje aan et 2 Roemeense dames die hier al 30 jaar wonen en een Amerikaan. Bij de bar drinken we koffie en de mensen vinden het geen probleem als we daar overnachten. Het werd een onrustige en warme nacht! Op de grote parkeerplaats is het een komen en gaan van jongeren met opgevoerde auto’e en motoren. De volgende dag vinden we een parkeerplaats in Chios stad, halen de ferry-tickets op, scoren 2 korte broeken voor Marijke, 2 leuke shirts voor Joost, gaan beiden naar de kapper en eten lekker in een restaurantje.

Om 17 uur melden we ons bij de carferry naar Çhesme. Een half uur varen en we staan op de kade in Turkije! Vlot de douane door, geld pinnen en een plek zoeken. Dat is hier niet moeilijk en we staan met een half uur op het strand, samen met een enkele buitenlander en vreselijk aardige Turken. Goeie vibe hier! Op naar een nieuw hoofdstuk van onze reis!

Lieve groet, Marijke