5. Turkije I: Van de kust de bergen in

Op 15 juni zijn we aangekomen in Çesme (Turkije) vanuit Chios. Een boottripje van 35 minuten waar we wel 130 Euro voor betalen! De douane formaliteiten zijn we zo door, halen geld en rijden naar een wildplek aan de zuidkust. Daar aangekomen kijken we onze ogen uit, want we zijn niet de enige. Er staat een enorme Duitse Mercedes, maar ook Turken met campers. Er is een fotoshoot van een bruidspaar aan de gang en dat vergt veel geposeer. De wilde honden zijn rustig en worden gevoerd (da zien we later nog veel meer). ’s Ochtends komt er een enorme cappuccino truck, helemaal bedekt met zonnecellen aangereden. Daar drinken we een prima macchiato (al moet ie wel even spieken wat dat is). We gaan terug naar Çesme om een sim-kaart te scoren. Het is een erg drukke kustplaats met veel (turkse) toeristen. We eten uiteraard een broodje döner. Bij het wegrijden van onze parkeerplaats is het steil bergop en houdt de Chef het voor gezien. Ai, Joost weet direct wat het is: bij weinig brandstof zakt het peil laag onderin de grote tank en werkt de toevoer naar de motor niet meer. Joost laat de Chef de helling afzakken en weet weer te starten. Dan maar langs de lage boulevard terug. Helaas is de weg afgesloten en wordt het een spannende draai (met hulp van omstanders). We weten een een tankstation te bereiken en vullen opgelucht de tank. Dan ook gelijk maar wassen! Tot grote hilariteit van de tankbediende, die nog met een zeem komt aanrennen. We rijden naar een andere strandplek (voorbij de Boheme beach club) en staan magnifiek twee dagen inclusief prima zwemwater en goed bereik. Ook hier weer een bruidsfotoshoot inclusief drone beelden (ze zijn zeker 3 uur bezig geweest!).

We besluiten een flinke rit naar het zuiden te maken en pakken de tolweg naar Kusadasi via Izmir. Prachtige weg, maar we hebben geen tolvignet. Dat voelt niet zo fijn. Bij het benzinestation verzekert een Duitssprekende Turk ons dat het geen probleem is, relax!, en betaal gewoon de boete bij het verlaten van Turkije. Hmmm. Gelukkig zijn er geen slagbomen. We rijden naar een camping met lovende reviews maar vinden het helemaal niets. Op de boulevard van Kusadase is een betere optie. Direct maar een was in de machine en we lopen door het erg toeristische stadje. Het is warm, maar even lopen is een goed idee voor de beweging en zoals overal, als je maar ver genoeg wegloopt, raak je de toeristen kwijt. We eten in een echt Turks pide/kebab-tentje. We worden aangesproken door een Nederlandse dame met een Mercedes bus, ook een Dubbellucht-lid, die hier al 22 jaar komt. Kunnen we ons niets bij voorstellen! ’s Avonds is het slecht slapen in de warmte en herrie van de bars rond de camping. We staan om 6.45 op want we willen vroeg bij de highlight van Turkije arriveren: Ephesus of Efes! Zelfs het meest populaire bier draagt die naam. We zijn er om 8.30 uur en dat is maar goed ook. De oude stad is nog erg rustig en de temperatuur te doen. Veel is bewaard en/of prachtig herbouwd en echt de moeite waard. De wandeling is 2,5 km en als we teruglopen zijn er net een flinke aantal tourbussen leeggelopen. Omdat we zo vroeg zijn, besluiten we dan maar door te rijden over de tolweg naar attractie nr. 2: Pumakkale. We arriveren om 15.30 uur en wat een drukte!! We parkeren bij Hieropolis, een archeologische site van waaruit je over de witte terrassen kunt kijken. De terrassen ontstaan doordat kalk uit het water zich afzet en dan lijkt het net zout. Leuk om mensen te kijken en ook hier is even verder lopen garantie voor een rustige plek. Na deze twee toppers op 1 dag is het wel genoeg en rijden we naar een mooie wildplek op 1000 meter, waar het heerlijk koel is. We slapen als rozen, ondanks de vele auto’s die langsrijden.

We slapen uit tot wel 10 uur! Toerist spelen is hard werken ;-). In Serinhisar wagen we een poging om bij een PTT een tolsticker te kopen. Dat gaat super! Mensen zijn hier zo aardig een hulpvaardig. De beambte spreekt Engels en het is zo gepiept. Je krijgt een HGS-sticker met een chip op je voorruit en als je een tolpoort passeert, dan wordt een bedrag afgetrokken. Het zijn overigens erg kleine bedragen en wat je balans is, kun je niet zien…..(moet je voor naar het postkantoor). We gaan de doorgaande weg af en rijden binnendoor naar Altinyayla. Hier wordt nog echt naar ons gekeken bij het voorbijrijden. We vinden een schitterende wildplek op 1400m tussen de gele bloemen, wel met veel wind. We halen de dekbedden weer tevoorschijn, heerlijk! ’s Avonds maak ik nog een wandelingetje en groet een herder. Even verderop wordt ik bij een huis begroet door 3 grote blaffende honden, jakkes. Ik sta even te twijfelen en draai al om, en daar komt de herder op leeftijd de bosjes uit gesprint en jaagt de honden weg met zijn stok en veel geroep. Ik bedankt m hartelijk en loop toch maar verder. Verderop zitten meerdere nomadenfamilies en ik draai om. De honden laat ik blaffen en grijns tegen de herder. In het halfduister nemen we een snelle warme douche buiten. De volgende morgen maken we een wandeling in de buurt, want er schijnen resten te zijn van de oude stad Balboura. Het is even zoeken en jawel, we vinden het eerste de resten van een brug. Als we teruglopen valt pas op dat hoog tegen de heuvel nog meer resten te zien zijn van een fort. Toch leuk als je zo ruines vindt, zonder touringbussen en toegangspoortjes. Door ruige landschap rijden we naar de kust en de stad Fethiye. De autoweg is echt enorm steil en De Chef giert erover.Dan lijkt het alsof we in een gat duiken en horen we een flappend geluid. Aan de kant kunnen we niets ontdekken en rijden door. Alles werkt nog prima. Eerst doen we een bekende wildplek aan het strand aan: Turle Beach. Het is er bloedheet en best druk. Alle bomen zijn al bezet. Bij Göcek rijden we langs de baai een stoffige weg af. De baai ligt vol met dure jachten en ook enkele Russische superjachten. Bijna aan het einde vinden we onder dennebomen een mooi plekje aan een klein strandje met alleen maar locals. We blijven hier twee nachten. Het water zorgt voor de nodige afkoeling. ’s Avonds voert Joost met De Chef nog een reddingsoperatie uit. Een Turk wild wel heel dicht bij het water vissen en raakt met ‘zn voorwielen vast in het grind. Z’n vrouw spreekt prima Engels en we kletsen wat. Ze krijgen het busje zelf niet los en dus pakken we alles in en trekt Joost met een treklint de bus op het droge. Het is flink zweten en we krijgen meloen als dank. Ze vinden ons erg aardig en wij hun ook! Slapen gaat slecht met 28 graden in de auto. De volgende dag doen we erg weinig, bekijken de route en lopen ’s avonds nog wel 30 minuten naar een restaurant, waar echt alles misgaat in de bediening. Zwemmen voor het slapengaan!

We zetten er maar weer wat tempo in! Het is aan de kust erg toeristisch en heet. We doen snel wat boodschappen en kopen bier en wijn bij de alcoholshop. Alcohol, sigaretten en varkensvlees koop je hier in afgeschermde winkels en is erg duur. We rijden via Kas, waar we nog even de zee induiken, langs de zee. Vabaf de doorgaande weg naar Antalya slaan we een prachtige groene weg in naar Çilari. Dat is een heel apart dorp vol met pensionnetjes en veldjes waar je kunt kamperen (tijdelijke campings, zeg maar). Vooral Turkse toeristen en het doet een beetje hippie aan. Bij de Beach Camping worden we hartelijk onthaalt door Duitsers en Tsjechen met een Mercedes bus. Snel de zee in en douchen. We eten prachtig aan zee bij Entenna, op aanraden van de camping eigenaar. De nacht is erg warm en Joost wordt gepest door een haan die vlakbij in een boom zit te kraaien. Hij jaagt het beest weg en gaat in de hangmat liggen (die nog van de boom knapt……). Als ik waker wordt en naar buiten kijkt, ligt Joost vredig te slapen in de hangmat. Vrijdag 24 juni rijden we door Antalya heen (daar wil je niet gevonden worden) en verlaten de kust, de bergen in. Na Aksesi nemen we een kleinere weg naar het Noorden en de bergen zijn prachtig. We willen in een weide gaan staan, maar de imker ter plekke vindt dat geen goed idee en praat lang in het Turks op ons in. Het duurt even voor we het door hebben en het met eigen ogen zien. De gemeente heeft aan de andere kant van de weg een prachtige picknickplaats gemaakt met grote bomen en water. Hij rijdt ons zelfs nog even achterna om er zeker van te zijn dat we zijn tip opgevolgd hebben! Het gaat regenen en onweren en het koelt enorm af. We eten heerlijk binnen en kijken een film. We ontbijten de volgende morgen vorstelijk aan een picknicktafel en er komt een prachtig pickup aangereden. De Duits sprekende Turk komt de picknickplaats opruimen en schoonmaken en geeft ons vooral aan de weg te vervolgen naar het noorden, want die is veel mooier dan de doorgaan de route. En dat klopt! Prachtig landschap en in een zijweg zien we meerdere marmergroeves, waar grote brokken marmer uit de berg gehakt worden. In Beysehir lopen we een rondje door het park langs het meer en bellen met familie. Bij een restaurant met prachtig uitzicht op de eerste etage zien we een familie met een tafel vol met lekkers. Dat willen we ook wel! Het blijkt een ontbijt te zijn en de Turk, die in Noorwegen woont en Engels spreekt, kan het ons aanbevelen. Hartig en zoet, maar vooral vers brood met roomboter en een stuk honingraat gaan er bij mij wel in! Met Turkse thee natuurlijk, want alcohol wordt hier niet geschonken. Het zoeken van een wildplek kost ons twee uur. We zien erg veel mini-moskeen langs de weg. Het gebied rond Konya is het ‘Staphorst’ van Turkije volgens Anne. Uiteindelijk gaan we voorbij Killisur op een grote picknickplaats staan, vanwege de wind, pal achter zo’n mini-moskee. Ik ga toch even kijken in de vrouwenruimte; er staan 2 tapijten tegen de muur en een poster met de richting van Mekka, en…..aan de muur een geluidsinstallatie. En jawel hoor, om half acht schrikken we ons een hoedje als de imam (op tape) z’n oproep tot gebed inzet, pal boven ons hoofd! Om 22 uur nog een keer en helaas ook als de zon opkomt om 5.20 uur. Joost slaapt er echt doorheen! We ontbijten in een van de prieeltjes, terwijl picknickers op deze zondag een plekje uitzoeken. Op naar Konya!

Liefs, Marijke