6. Turkije II: Soms zit het mee, maar soms……

Zondag 26 juni rijden we naar Konya, een rustige miljoenenstad. Het valt ons op hoe rustig en ruim opgezet de steden hier in Turkije zijn (afgezien van Istanbul dan). Brede wegen en parkeren is zelden een probleem. We parkeren gratis achter het Hilton hotel midden in de stad. Er staan al een aantal reizigers. We bezoeken het naastgelegen Mevlana museum, een bedevaartsoort voor veel Turken, waar belangrijke Dervishen begraven liggen. We gaan nog op zoek naar een “underground bazar” maar die vinden we niet. We worden we aangesproken door een Afghaan die in keurig Engels verteld hoe hij in Turkije verzeilt is geraakt. We komen hier meer vluchtelingen tegen. Logisch want Turkije heeft ettelijke miljoenen Syriers, Afghanen, ed. opgenomen. Niet iedere Turk is daar blij mee, want ze krijgen “gratis geld” van de overheid. We lunchen bij een “köftecici” met lekker gehaktballetjes, salade en rijst. We overnachten op een prachtige gratis kampeerplek van de gemeente, met warme douches en toilet. ernaast ligt een enorm stadspark waar honderden Turken aan het picknicken zijn. De rookoverlast van de bbq’s en het lawaai worden goedgemaakt doordat we door het hek heen, kebab en fruit aangereikt krijgen, zo aardig. Joost loopt een rondje door het park en krijgt nog meer aangeboden! We hebben een leuk gesprek met een Iraanse familie in een gehuurde camper. Maandagmorgen staan we vroeg op en gaan naar Sahid Mercedes garage om naar het geluid te laten kijken. Het wordt een trieste dag. Eerst vermoeden ze nog een losse bodemplaat, maar Ali, de baas, denkt er anders over. Na een ritje vermoedt hij dat het differentieel kapot is. We praten via Google en gelukkig is er een Nederlandse neef van een chauffeur, die ons via Whatsapp helpt. We doen even flink boodschappen voordat de boel opengaat. Ali heeft gelijk, er zijn twee tanden afgebroken. Onbegrijpelijk bij een kilometerstand van 30.000 want een differentieel gaat een autoleven lang mee; het is echt gissen naar een oorzaak. Gelukkig biedt Maurice van 4×4 Valkenburg hulp. Hij bevestigt dat we zonder kroonwiel 2×4 kunnen doorrijden en biedt aan het onderdeel naar Turkije op te sturen. Het blijkt in Turkije niet te krijgen te zijn. De hoofdmonteur en alle jonge hulpjes gaan pas naar huis als de baas naar huis gaat om 20.30 uur. We slapen prima boven de smeerput.

Na een ontbijtje onder de druiven beginnen de mannen direct aan onze auto. Het is een pijnlijk gezicht; de beide wielen er helemaal af. Na 2 uur zit de boel weer keurig in elkaar. Nu kunnen we met alleen achterwielaandrijving verder. We gaan even een proefritje maken en geld pinnen. Het lijkt in orde. We nemen afscheid van Ali en Mustafa. Langs de route naar Cappadocië liggen diverse ‘han’s’ of caravanserais, waar vroeger handelsreizigers konden overnachten, op een dagreis van elkaar. De eerste die we zien ligt aan een kratermeer. Dit is mogelijk een ‘sink-hole’ in het zachte karst-gesteente, mede veroorzaakt door het overmatig oppompen van grondwater voor de landbouw. De han is iets te mooi gerestaureerd. We rijden door naar de Sultanhani waar de grootste han van Anatolië staat. We hebben geen zin om wild te gaan staan in deze situatie, en gelukkig is er een camping (de enige in de wijde omtrek). Eigenaar Tahir springt ons tegemoet. De camping is heel eenvoudig maar we staan lekker op het gras onder de bomen, en de man heeft een wasmachine. ’s Avonds maken we een wandelingetje door het dorp en eten een mixed grill met de lokale werkmannen in een Lokantasi. Als toetje wil ik ‘die zoete balletjes’ die de mannen bij hun menu kregen. Als ik een foto laat zien van de lekkernij sprint een van de obers naar een nabijgelegen bakker om er wat te halen. Het zijn Tulumba tatlisi, een soort Turkse churros in suikerstroop, lekkerrr! De volgende dag draaien we 3 wassen en overleggen met Mareille over een route in Iran en het regelen van een Iraans visum. Einde van de middag bezoeken we de han en kijken gefascineerd naar een spel met genummerde stenen dat de mannen spelen bij een theehuis. We worden spontaan uitgenodigd voor de thee. Het spel, Okey, is niet te volgen, maar lijkt wat op jokeren. We scoren een gegrilde kip die we alleen op de camping oppeuzelen.

Donderdag 30 juni rijden we naar ons hoofddoel: Cappadocië. Hier zijn we in 2016, op weg naar Iran, al een keer geweest maar dat was om even op adem te komen. Het landschap is betoverend met grillige rotsformaties en grotwoningen- en kerken. We bezoeken eerst het kasteel van Uchisar en rijden dan door naar Panorama Camping. We krijgen een prima plek onder de bomen en Ahmet komt kennismaken, jolige vent. We lopen bij zonsondergang naar de White Valley met een prachtig uitzicht vlak achter de camping. We krijgen eten van de Turkse buurman en maken kennis met Thomas (https://sidecaronworldtrip.eu/). Die wacht al 25 dagen op een onderdeel dat al lang in Istanbul is gearriveerd. Van hem leren we dat een onderdeel naar jezelf sturen geen goed idee is. De volgende dag staan we om 4.30 uur op om op het bovenste terras naar het vertrek van de luchtballonnen te kijken. Je weet niet wat je ziet! Een Australiër telt er 120! Na weer wat geslapen te hebben, gaan we aan de slag met 4×4 Valkenburg en de website van DHL om uit te vogelen hoe we het pakket het beste kunnen opsturen. Ik heb zelfs nog contact met een KVK-collega voor de benodigde HS-code. Ahmet, de campingeigenaar, is bereid mee te werken. Hij heeft een Turks ID en dat is nodig om het pakket te kunnen ontvangen. We volgen de tips van DHL maar die blijken later niet actueel. De limiet voor import zonder douane is slechts 150 Euro geworden ipv 1500! Voor de afleiding maken we een wandeling via de Love Valley naar Göreme, drinken daar een biertje op een terras en eten bij een Koreaan. Vanaf de 1e verdieping en met alle straten opgebroken, lijkt het net een (stoffig) WildWest stadje. De volgende ochtend worden we om 3.40 uur opgehaald voor een ballonvlucht, maar helaas zijn we na een uur weer terug, omdat er geen wind staat. De rest van de dag druk met het voorbereiden van de verzendingsdocumenten en we krijgen goeie tips van Jan & Liesbeth voor het Iraans visum. We bellen nog even met Sandra in Armenië om te checken of zij wat kan betekenen, maar ook daar is import lastig. Haar gasten Sandra en William (ook een brandweerauto) krijgen we aan de telefoon. Zij hadden wisselend succes met het importeren in Turkije. ’s Avonds borrelen we gezellig met Thomas en een Turks stel. We gaan toch maar weer op stap in de buurt en vertrekken zondag 3 juli richting Soganli Valley. Onderweg doen we nog een wijnproeverij bij Turasan (niet heel geweldig)en bezoeken we het Keslik klooster. In de Soganli valley was een heel dorp met 6 kerken en een han. De inwoners zijn verhuisd naar een modern dorp vanwege het gevaar van vallende rotsen. Als we aankomen in de westelijke vallei staan we alleen, het is een prachtige plek! Met een beetje bereik draai ik een reisschema in elkaar voor een 45-daags visum voor Iran. We slapen geweldig, want het koelt lekker af. De volgende dag gaan we op ontdekkingstocht in de han met hele grote zalen in de rotsen uitgehakt. De genoemde rotskerken kunnen we met moeite en geklauter vinden. We rijden naar het andere deel van de valley waar een leuk restaurant is met een prachtige tuin, waar we kunnen kamperen. Na nog wat kerken hebben bekeken, gaan we daar lekker lunchen onder de bomen. De eigenaar spreekt goed Engels. De documenten voor het Iraans visum houd me nog even bezig. ’s Avonds vertrekt iedereen en douchen we naast de auto. Als we een filmpje aan het kijken zijn, gaat de auto ineens rijden! Ik schrik me het leplazerus. Joost is vergeten de auto op de handrem te zetten…… De volgende dag kost het ons 2 uur om ergens goede pasfoto’s te laten maken voor het visum. De fotograaf schiet een foto uit de hand en snijdt die op formaat bij. We rijden door naar AlaAdgar National Park en vinden een fijne wildplek aan een riviertje. We krijgen nog bezoek van twee stoere gasten die hun auto half de rivier inrijden en trots hun pistool laten zien. Gelukkig vertrekken ze snel. De volgende dag kijken we naar rotsklimmers en rijden een prachtige route van Çamardi via Yozkurt naar Derinkuyu, waar we een Underground City bezoeken. In wel 8 verdiepingen onder de grond woonden 10.000 mensen. De gids vertelt interessante details over zuurstof, opslag van voedsel, ondergronds wijnmaken en zelfs een school. We overnachten tussen de picknickers aan een kratermeer. Helaas houden blaffende honden ons wakker.

Ahmet heeft DHL gebeld maar we willen er toch graag zelf bij zijn en keren terug naar Panorama Camping In Göreme. Ik bel 3x met DHL en krijg steeds nieuws/andere informatie en een rits documenten om aan te leveren. We moeten geld overmaken omdat DHL als onze broker gaat optreden. Dan blijkt dat Ahmet geen bankrekening heeft! Gelukkig werkt overmaken naar Turkije met de Rabobank prima. In Turkije is het offerfeest van 9 t/m 12 juli en dus willen we vaart maken. Om onze tijd leuk door te brengen regelen we een ballonvlucht voor 8 juli samen met Willem en Willemijn (‘Beverly-Wills’) die nu naast ons staan. Beregezellig. Ook maken we kennis met Leon (blijkt later Aslan te heten, ‘leeuw’ in het Turks, maar z’n Engels is wat lastig te verstaan). Arslan is kapitein geweest op grote cargo en later op dure jachten. Hij was de rijke mensen zat en heeft ontslag genomen. Nu reist hij in een Hilux met een enorme caravan samen met zijn broer. Het is grappig gezelschap. Ze praten non-stop. De ballonvaart wordt een hoogtepunt in deze reis! In het donker ontwaar je een veld vol liggende ballonnen die opgeblazen worden. Daaromheen een heel schouwspel van fotoshoots met oldtimers, bruidsparen en ‘flying dresses’ die je kunt huren. We worden met 28 man in een mand gepropt, maar dat hindert niks. Je stijgt langzaam van de grond en zweeft verrassend laag en dicht langs de rotsen. Echt geniaal! Zo dicht, dat de ballonvaarder aan me vraag: ‘Wanna touch?’ Op de randen van de vallei staan onderden mensen om de ballonnen te fotograferen, en wij hen! De landing was zeer professioneel en zacht; de trailer wordt ernaast gereden en we stijgen nog eventjes op en landen òp de trailer. Wow. En daarna een toast met bubbels. Wat een ervaring!

Gezien het offerfeest werkt DHL niet en daarom gaan we toch weer op pad. We bezoeken Ilhara valley en mogen achter een restaurant staan in de vallei. Maar de stemming zit er niet in. We maken nog een wandeling, maar besluiten toch weer terug te gaan naar Panorama camping. Aslan staat ons met gejuich op te wachten. Onze nieuwe buren zijn hoogopgeleide interessante Turken (een ingenieur en een juriste). Als ze de volgende dag op de berg Hasan naar obsidian (vulkanisch glas) hebben gezocht, krijg ik een een groot stuk als cadeau. Helaas moeten ze terug naar Istanbul omdat hun dochter (die 4 talen spreekt waaronder duits) een rolletje heeft in de opera Carmen. Bijzonder verhaal! Verder brengen we de dagen door met lezen, wassen en wandelingen maken. Waarschijnlijk moeten we komende week een besluit nemen of we doorgaan met importeren van het onderdeel of niet, en 2×4 doorgaan naar Armenië. Heel frustrerend, maar het is niet anders. Just accept it!

Liefs, Marijke