7. Turkije III: En dóór…… Koerdistan

We vermaken ons nog een paar dagen op Panorama Camping in Cappadocië. Gezellig kletsen met Aslan en Thomas, abrikozen plukken met Achmet en wat wandelen in de buurt. Afgaand op de verhalen van Thomas die al 5 weken op onderdelen wacht, besluiten we de onderdelen niet te importeren, maar terug te sturen. Dat heeft natuurlijk weer aardig wat communicatie met DHL tot gevolg, maar lijkt ons het verstandigst. De frustratie van wachten en onvoorziene kosten waar Thomas mee kampt, daar hebben we geen zin in. Ook verzekert 4×4 Valkenburg ons dat doorrijden op deze manier prima kan. Dat lucht op!

We vertrekken vrijdag 15 juli naar het zuiden en we rijden heerlijk! Via Pinarbasi en Göksun komen we uiteindelijk in de bergen terecht op een groot recreatieterrein Baskonus Yaylesi. We kijken onze ogen uit: een enorm picknickterrein met honderden picknickers. Het staat al blauw van de bbq-rook. We vinden met moeite een plekje tussen de bomen en maken kennis met 2 Maltezen in een pickup met unit. Het gaat er gedisciplineerd aan toe, er lopen ‘guards’ rond die zorgen dat mensen zich netjes gedragen. Er klinkt nog muziek maar na 22 uur wordt het wonderbaarlijk stil….en koel! De volgende ochtend doen we rustig aan, proberen nog een wandeling te maken, maar het pad is verdwenen. We rijden langs de rand van het grote stuwmeer naar Kharanmaras. We parkeren gemakkelijk in het centrum om de bazaar te bezoeken, maar helaas is op zondag toch veel gesloten. We slaan we lekker noten in. Verderop de route zijn we aardig wat tijd kwijt om een lekkere plek te vinden. Een Nederlands sprekende Turk laat ons nog het picknickterrein zien waar we kunnen staan (ik mag achter op z’n scooter), maar het is er razend druk. Uiteindelijk rijden we de bergen in naar een iOverlander plek en belanden in een boomgaard, met wat later pistachebomen blijken te zijn. Er komt al snel een herder die de eigenaar is en hij spreekt zowaar wat Engels. Geen probleem om op zijn grond te staan. Ik geef hem een zakje pistachenoten. Later kom ik er dus achter dat we tussen zijn pistachebomen staan, suf!! We staan heerlijk met prachtig uitzicht en het koelt lekker af hier. Rob & Mir bellen gezellig. De volgende dag rijden we via Kahta naar Karavut. Karavut is een klein dorp aan de voet van de berg Nemrut Dagi. Daarvan zijn er 2 in Turkije, maar deze heeft een bijzonder wereld erfgoed monument op de top, waar ik al langer heen wil. We stallen de auto bij een pensionnetje, kletsen met een Nederands gezin dat er toevallig ook is, eten een eenvoudige lunch en doen de was. Er staat een geit naast de auto (met bijbehorende vliegen), wel zo gezellig, we staan naast de granaatappelbomen (zo zien die er dus uit!) en de jongeman van de camping verzekert me dat ik ‘family’ ben en geen toerist, eigenlijk zijn ‘sister’ (met bijbehorende handtastelijkheden, jammer).

De tocht naar de top is een erg steile en smalle weg, schijnt het, en dus regelen we een taxi naar boven, Rond 17 uur vetrekken we als de zon zakt. De taxi blijkt geen overbodige luxe, met name de laatste 3 km zouden wel erg steil geweest zijn voor De Chef en dan heeft ook de chauffeur geen tijd om van de omgeving te genieten! Boven gekomen is het dan nog eens 20 minuten trappen lopn op 2000m, maar….het is het waard! De top van de berg bestaat uit een berg losse gravel en is vermoedelijk een grafheuvel van koning Antiochus. Aan weerszijden daarvan zijn metershoge beelden neergezet, waarvan inmiddels door aardbevingen de hoofden op de grond staan. Het is een spectaculair gezicht met de ondergaande zon. Als we weer naar beneden lopen, wordt het steeds drukker. We doen rustig aan, kopen onderweg nog wat brood en water en rijden een kort stuk het platteland in naar de over van de Eufraat. Volgens Park4Night een geweldig plek aan het water waar we kunnen zwemmen. Als we over kleine weggetjes aankomen staan we hoog boven het water en vragen ons af hoe de bezitter van de auto die er staat, beneden is gekomen. Er komt nog een auto aan met drie jongens en het duurt even voor we zien dat ze alle drie een pistool in hun broekband dragen. Verder zijn de jongens uiterst beleefd en bieden ons aan te laten zien hoe je bij het water komt. Geen idee waarom ze dus een wapen dragen? Het is zo heet dat we ook naar beneden klauteren als ze vertrokken zijn. Het water is nogal warm, maar toch wel lekker. ’s Nachts is het ongeloofelijk stil, maar het koelt nauwelijks af.

We besluiten vroeg op te staan en naar Diyarbakir te gaan. Als we naar beneden gaan wordt het nog heter en 40 graden! We parkeren in de oude stad en gaan aan de wandel. Dit deel ziet er netjes uit met mooie winkeltjes. Geen buitenlander te zien, wel Turkse toeristen. We drinken koffie een een koele oase, de oude Sükülü Han (een caravanserai). We kijken onze ogen uit want we zien mannen met korte broeken, vrouwen met blote schouders en ze drinken wijn! Dan dringt het tot me door. We zijn in Koerdistan en Diyarbakir is lang het centrum geweest van de PKK die het opname tegen de Turkse regering. Misschien nemen de Koerden de islam toch wat losser. We bekijken nog een andere han en eten prima bij een grillrestaurantje. Toch maar op pad naar een koele slaapplaats. M’n telefoon wordt zo heeft dat die er mee ophoudt en onze Netgear ook; in de koelkast er mee! We rijden door de graanschuur van Turkije en het landschap is dor en geel. Bij Silvan mogen we buiten een picknickplek staan, maar we rijden toch verder. Op een eenzame heuvel boven de Tigris staan we fantastisch: geen mensen, geen honden, hanen of wat dan ook. Het koelt een beetje af en na een douche laten we ons opdrogen aan de lucht, dat helpt. De 21^e rijden we richting Tatvan en de temperatuur wordt duidelijk beter! Dit rit gaat door flinke bergen waar een mooie niuewe weg aangelegd wordt. In Tatvan tanken we diesel en water en moeten thee drinken met de eigenaar. We eindigen op een picknickterrein onder de bomen aan Lake Van. Effe relaxen. We zijn nog getuige vna een bruidsfotoshoot en kletsen met Italianen met een Bremach. De douche waar we apart voor betalen is beduidend slechter dan die van onszelf!

Anatolië wemelt van de archeologische sites en langs Lake Van, een enorm meer, bezoeken we de grootste Islamistische begraafplaats bij Ahlat. Het museum is bijzonder aardig en laat vondsten zien van wel 4000 jaar v. Chr. We vervolgen onze weg langs het meer en langs de Iraanse grens naar boven. We zien veel uitkijktorens met grensbewaking en worden ook 3x gestopt om ons paspoort te laten zien. Indrukwekkend landschap. We eindigen vlak onder Dogubeyazit op ‘camping’ Murat met uitzicht op het Ishak Pasa paleis. Al snel komen twee fietsers aan, Quirijn en Nina, da’s gezellig! Ik kook voor ons vieren en we hebben een gezellige avond. Vooral omdat blijkt dat de camping eigenlijk meer het hoofdkwartier is geworden van een Nieuw-Zeelandse organisatie die werkt aan de opgraving van wat ze geloven dat de Ark van Noach is. Al snel worden we door Ross, Hugo en James uitgenodigd om een presentatie van een hun werk bij te wonen. Hun volharding is bewonderenswaardig en ze nemen de bijbel erg letterlijk. De ark moet te vinden zijn rond de Ararat en een Amerikaan heeft eerder de plek gevonden. De presentatie bestaat uit het opvoeren van bewijs en ze gaan behendig om met kritische vragen. Duidelijk is dat er blijkbaar veel geld beschikbaar is van gelovigen om ervoor te zorgen dat het eerste bewijs van dit bijbelse verhaal gevonden wordt! We raken gefascineerd door het verhaal en besluiten, nar een bezoek aan het paleis, om met Q en Nina naar de locatie van de ark te rijden over de weg naar Iran bij het dorp Üzengill. Daar aangekomen zien we inderdaad de vorm van een boot in het landschap, maar we worden er wat giebelig van. Het kan ook gewoon de afzetting vna lava zijn in toevallig deze vorm……. De weg terug rijden we binnendoor en het landschap is prachtig. We eten samen en omdat het nogal waait, met z’n vieren in de Chef. Dat blijkt prima te werken en is ook met z’n vieren erg comfortabel.

De volgende dag nemen we afscheid van Q en Nina en ik geeft mijn ‘Iraanse blouse’ aan Nina mee om in te kunnen fietsen in Iran. Wij rijden door een ruig landschap langs de Iraanse en Armeense grens aan naar Kars. We rijden om de mooie Ararat berg heen en slapen bij een visrestaurant aan het Çilder meer. Ik heb voor het eerst weer een fleece aan op 2000m! Het lukt om een Georgische autoverzekering te kopen en de volgende dag gaan we zonder al te veel problemen bij Aktas te grens met Georgië over. Drie uur later passeren we de grens met Armenië! We vonden Turkije echt een geweldig reisland, al was het van tijd tot tijd toch wel warm. Tijd voor een andere landen en nieuwe ervaringen!

Liefs, Marijke