9. Armenië II/Georgië I: Mooie plekjes en ruige wegen

We vertrekken nu ècht bij Sandra & Marty van 3Gs en rijden 13 augustus langs Yerevan naar Lake Sevan. Halverwege het meer is een klooster Hayravank waar we ooit Jo & Sophie hebben ontmoet (twee Belgische motorrijders). Als we net staan komt er een enorme stoet peperdure auto’s aan (2 Bentleys, Mercedes G-klasse, e.d.) Het is een bruiloft met veel zwaar opgedirkte dames. De kerk is klein dus de mannen staan buiten te ouwehoeren. Het lukt Joost om te keren en de parkeerplaats af te komen. Er zijn veel meer toeristische plekken bijgekomen langs het meer, het is warm, het water is vies en we besluiten ten zuiden van het meer de bergen in te rijden. De weg is echt vreselijk en Iraanse vrachtwagens banen zich een weg naar boven. Vlak voor de Sulema pas rijden we de weilanden in en vinden een plekje op 2300 meter. Ze zijn aan het hooien en zwaaien vriendelijk. De volgende dag bezoeken we de caravanserai op de top en draaien om. We rijden oostelijk om Lake Sevan heen en picknicken aan een vies strandje. Van twee Australiers (wrongturnadventure) hebben we de tip gekregen via Chambarak/Ttuja door de hoge bergen naar het noorden te rijden. De weg is erg slecht asfalt en een rechte plek zoeken valt niet mee. Eindelijk zien we een prachtige stek met 360 graden uitzicht op 2100 meter. Helaas staan we erg in het zicht. Veel auto’s zwaaien vriendelijk, maar we krijgen ook bezoek. Joost staat net met een handdoekje om, klaar om te douchen als een auto stopt. De dame spreekt Engels en ze geven aan dat het geen probleem is dat we hier staan. Daarna komen twee mannen die aangeven dat we wel erg dicht bij de grens met Azerbeidzjan staan (met schietende gebaren), maar dat ze op de berg tegenover wonen en dat ze ons beschermen, geen probleem. Als we net in bed liggen wordt het serieuzer en ramt er iemand op de deur. Mannen in burgerkleding met een auto van de borderpolice. Godzijdank spreekt de man Engels. Hij vraagt onze plannen, wil onze kaart zien en paspoorten. Maakt foto’s. Hij is uiterst beleefd en uiteindelijk mogen we blijven staan. De volgende morgen is een collega resoluter: we moeten weg. Hij excuseert zich 3- maal, maar dat doe ik ook! Blijkbaar zijn ze bang voor een schietincident. Hij blijft wachten langs de kant tot we wegrijden. Ik vraag nog wel in het krakkemikkig Russisch of we door mogen rijden en dat is geen probleem. Dit was een stomme actie!D e weg door de hoge bergen is erg slecht, maar oh, oh, wat is het mooi. Eindeloos groen met af en toe een boerderij en kuddes koeien. Ook zien we (door heel Armenië trouwens) graven langs de weg waar dan een picknickplek van gemaakt is, van heel eenvoudig tot heel groot. Vanaf Narvu volgen we de oude weg van Berd naar Ijevan, en die is nog slechter! Bij de rivier is wel een pracht van een picknickweide, waar we lunchen. Einde van de middag duurt even voordat we een lekkere plek gevonden hebben om te overnachten. We staan op een picknickweide met grote bomen op de weg naar het Hartsavin klooster. Als we net staan komen twee Duitse auto’s die we eerder bij Sandra zagen. We worden lang aan de praat gehouden door een Armeense lerares Engels die kostte wat kost vrienden met ons wil worden. Haar ongeduldige zoon, die z’n ouders nog naar Yerevan moet rijden, geneert zich duidelijk voor z’n moeder.

De nacht is lekker koel en we staan ’s ochtend nog even in de schaduw, dus rustig aan. We kletsen nog wat met de Duitsers en rijden naar Dilijan. Vandaag is een bijzondere dag omdat mijn nicht Suze 18 jaar wordt! Via Facetime feliciteren we haar en overhandig ik haar met mn ouders een fonds dat we bij elkaar gespaard hebben. Een feestelijk moment! We lopen door een oude straat en lunchen op een terrasje boven het water. We rijden door een prachtig landschap en de Debed gorge naar een camping in Haghpat met fenomenaal uitzicht. Daar hebben we een gezellige avond met Fabian, een 26-jarige Duitser, die in een oude Hilux met camperunit reist. De volgende morgen loop ik met hem naar het kloostercomplex van Haghpat, wat onverwacht prachtig is. We houden ons netjes aan de kledingvoorschriften (lange broek, hoofddoek), maar de Armeniers en Russen nemen het minder nauw en lopen halfbloot rond. De rest van de dag doen we wat klusjes, krijgen een leuke audio boodschap van Bart en Annelouc en bellen met Rob & Mir en een tafel vol met gasten, gezellig!

Op 18 augustus rijden we de grens met Georgië over, een fluitje van een cent. We kopen 3 sim-kaarten en wisselen geld en rijden een lange warme rit naar het afgelegen Udabno. Eerst staan we achter het Terrace restaurant in de wei, maar na een matig diner met veel vliegen besluiten we te verkassen. In een weiland buiten het dorp staan we heerlijk rustig met weids uitzicht. Na het ontbijt rijden we naar het Davit Gareja klooster, een van de top sights van Georgië. Het is inderdaad een prachtig kloostercomplex, maar slecht 1 ervan is open. Het klooster ligt op de grens met Azerbaidzjan en een militair houdt iedereen tegen die naar het andere deel wil, helaas. Terug in Udabno nemen we twee Poolse lifters mee, helemaal tot vlak voor Sighnagi. Onderweg wil ik nog wat tomaten kopen, maar als ze begrijpen dat ik uit Nederland kom, moet echt van de shaslik en wijn proeven! Onderweg worden we ook nog staande gehouden door een enthousiaste jonge vent. Hij zag dat we uit Nederland komen en we moeten een tros druiven van hem aannemen! In Dedoplistskaro gaan we naar het information center voor het Nationaal Park Vashlovani. Dat is een zeer afgelegen park met ruige wegen. Nino spreekt gelukkig Engels en verzekert ons, dat nu het droog is, we ook met 4×2 het park door kunnen rijden, behalve de weg naar Mijniskure. En ze waarschuwt ons voor slangen (die we gelukkig niet zien). Ze vult een aanvraag voor ons in en daarmee gaan we naar de borderpolice, waar we een gestempelde permit krijgen om het park in te mogen en langs de grens met Azerbaidzjan te rijden. De weg naar de ingang van het park is zo slecht dat er bypasses zijn ontstaan, waar het beter rijden is. Joost laat de banden af en dat scheelt gelukkig. De wegen in het park zijn af en toe heel steil en hier moet je echt niet zijn als het regent! We eindigen in een ruige en stenige rivierbedding (Pantishara) en zijn helemaal alleen. Sterker, in de 4 dagen dat we door het park hobbelen, zien we alleen mensen bij 2 border posts en 1 parkranger! Net als we willen afwassen en douchen, houdt de waterpomp er weer mee op. Niet voor een gat te vangen, tappen we af onder uit de watertank en doen het daarmee. Het wordt aardedonker met veel sterren en gelukkig koelt het af. De volgende dag gaat Joost aan de klus. In de riviergorge staan we gelukkig in de schaduw. Het reserve Hilux-pompje krijgt ie aan de gang! Bij een inspectie onder de auto zien we de oorzaak van het metalige geluid: de schokbreker rechtsvoor is afgebroken. Gelukkig hebben we ook bladveren voor en lukt het om samen de schokbreker weg te halen. We rijden door de rivierbedding een grote vlakte op waar we gazelles zien. Passeren een grenspost en Joost manouvreert heel behoedzaam over de ruige wegen met soms verraderlijke ‘knippen’ bij het over- en doorsteken van (droge) rivierbeddingen. Bij grote wieluitslagen blijven we een vervelend metalig geluid horen. We vinden een plek onder een grote boom bij het visitors centre, waar we niemand zien. Wel zijn er bijtende vliegen (daar hebben we meer last van dan muggen) en zien we ’s avonds een drone patrouilleren in de verte. De volgende dag rijden we via de centrale ingang naar black mountain. De weg is soms erg smal met veel bomen. We lopen aardig wat krassen op en zijn op een gegeven moment een dode hoek spiegel kwijt. Een paar hellingen met gravle zijn heel heftig (18 en 20%!!). Gelukkig kan Joost de lage gearing wel gebruiken en tokkel De Chef met veel kabaal de helling op. Pfoe. Als we aankomen bij het ranger station, blijkt dat geen ideale kampeerplek (veel hoog gras). De man spreekt alleen Russisch,  raakt wat in paniek en belt Nino voor ons. Uiteindelijk parkeren we langs de weg en Joost wint de weddenschap: er komt niemand langs. Wel zien we ’s avonds “ogen” dichterbij komen en dus kijken we na het douchen lekker 3 afleveringen Mocro Maffia binnen. De wind gaat buiten enorm te keer. Als we de volgende morgen het park uit rijden zien we na Zemo Kedi een brandweerwagen ons tegemoet komen. Het is de 26-jarige Duitser Nico (explore.309), die ons meevraagt om het verlaten Soviet vliegveld Big Shiraki te bezoeken. Dat blijkt een bizarre plek! Wel 30 hangars, een enorme landingsbaan en een ontmanteld oud gevechtsvliegtuig. We besluiten samen door te rijden naar Eagle gorge en doen onderweg boodschappen en tanken water. We maken samen een wandeling en ik maak Thai curry. We krijgen gezelschap van nog twee andere campers. Het is erg gezellig met Nico en hij wil wel met ons mee naar de garage in Tblisi.

Als we bij Vako motors aankomen, willen ze ons duidelijk niet helpen en verwijzen ons naar Tegeta Motors. We maken heel wat kilometers en het duurt lang, maar na lang aandringen blijken ze toch schokbrekers te hebben. Toch sturen ze ons naar K-motors, waar we weer voet bij stuk moeten houden en uiteindelijk met 2 schokbrekers het pand verlaten. Nico is inmiddels naar de camperplek bij de Armeense kerk gegaan, waar we ook naar toe rijden. Het is een bijzondere plek: midden in de stad en toch rustig met wat schaduw. Er staan al 6 campers als we er aankomen, inclusief twee enorme expeditietrucks (16 ton met wasmachine en vloerverwarming!!). Joost gaat direct aan de slag met Nico, die klussen blijkbaar fantastisch vindt. De 71-jarige Reiner komt ook assisteren (markante bescheiden man, verscheepte zijn Sprinter 4×4 naar Jordanie en reed alleen door Saudie-Arabie, Koeweit en Irak). De mannen proberen vanalles maar krijgen de rest van de afgebroken bout niet verwijderd. De andere schokbreker zit er zo onder. We gaan met z’n vieren met een Yandex-taxi naar Josper om lekker te eten. De nacht is wonderbaarlijk rustig. De volgende dag gaan we eerst langs Jay, een Amerikaan die voor ons in Turkije een waterpomp besteld heeft. Leuke vent. Dan terug naar K-motors. Joost dringt flink aan en uiteindelijk knikt de chef werkplaats dat we in de rij mogen. Het duurt een uur, maar dan gaat een ervaren monteur ook met al zijn vastberadenheid de afgebroken bout te lijf. Met veel geweld lukt het ook niet om de bout te verwijderen en dus bedenkt de man een alternatieve oplossing. Na 2 uur is het gefixt. Grandioos. We rijden terug naar de Armeense kerk en gaan samen lekker uit eten bij Holy in de Wine Factory No.1. We douchen achter de Chef. De volgende dag doet Joost nog wat klusjes met hulp van Nico en ga ik naar de kapper in de wijk. De dame van beauty salon Mademoiselle maakt er prima werk van voor 10 Euro. ’s Middags gaan we met Nico naar de ‘dry market’ en omhoog met de kabelbaan. Nico heeft dezelfde camera als ik en daagt me uit de camera niet op automaat te zetten. Dat is veel leuker! Tijdens de walking tour ‘hidden Tblisi’ maak ik flink wat foto’s. Na afloop eten we met Reiner, Nico, een Fins en een Duitse op een terras met uitzicht op de stad.

De 26^e bekijken we kort de Armeense kerk (met Gregoriaans gezang), nemen we afscheid en gaan op pad richting Telavi. Onderweg pikken we een tas op die Annelouc in een restaurant had laten liggen. We eindigen onder de bomen in de bedding van de Azalani rivier. De volgende dag bezoeken we de Gremi ruines en rijden door naar Nationaal Park Lagodekhi. Daar waren we 6 jaar geleden ook, maar er is veel veranderd! Er is een hotel verrezen en het is er druk. De enorm aardige ranger brengt ons naar een parkeerplek waar we mogen staan. Het werd een onrustige nacht. We maken een wandeling van 2 ½ uur, willen een winery bezoeken, maar die blijkt dicht en rijden daarna naar Jeffrey. Hij is een Amerikaan met een geschiedenis in de internationals tabakshandel, die al 30 jaar in Georgie woont. Hij stelt zijn tuin open voor reizigers. Jeffrey is beland in Davitiani, omdat hij Russisch spreekt, een Russisch dorpje waar vooral Molokan gelovigen wonen, die het minder strikt nemen met de regels van de kerk. We passen net door de poort, tussen de persimmon (kaki) bomen midden tussen de Amerikaanse pumpkins. Het is een zootje, maar hij is reuze trots op z’n huisje. Onder het genot van wijn en Franse kaas vertelt hij over zijn kleurrijke leven. Hij leeft van z’n Amerikaanse pensioen en het schrijven van analytische artikelen over wapenhandel en de relatie met Rusland in de wereld. Fascinerend. In z’n keuken liggen de aardappels op de grond te drogen, maar gelukkig werkt z’n douche prima. Een nacht vind ik wel genoeg en we rijden de volgende morgen weer richting Telavi. We wassen De Chef voor 4 Lari (1,30 Euro) en kringen een gloeiend heet vers brood mee! Bijna alle wegen hier zijn ‘wine route’ en we bezoeken het landgoed van de familie Chavchadvadze. In de kelder ligt een collectie van 16.000 flessen wijn, de oudste van 1841. Radisson heeft er een groot en fancy hotel gebouwd. We doen een kleine wijnproeverij, maar de wijn is niet heel bijzonder. We eindigen op een gloednieuwe ‘camping’ (Greenest) van de Japanse Mimo en haar man. We staan helemaal alleen en het is een fijne plek onder de bomen. We draaien wat wasjes en gaan bepalen wat we nog verder in Georgië willen zien.

Nog 4 weken voor mij en dan weer aan het werk. Een vreemd idee…….  

Bedankt dat jullie meelezen en voor jullie lieve reacties!

Liefs, Marijke