Na een paar dagen rust in Cachi gaan we verder op Ruta 40. Het schijnt de droom van menig Argentijnse man te zijn om ooit in zijn leven de bijna 5000 kilometer lange weg af te leggen. 3/10 Vlak na Cachi komen we op de Ruta 40 en de weg is onverwacht smal en oneffen. Bij Angastaco worden we echter verrast door een prachtig rotslandscha
p-> filmpje You Tube. Verderop ligt het plaatsje Cafayate, dat bekend staat om de witte wijn van de druif Torrontés. Het weer is echter niet veel soeps en het waait enorm. Daardoor zit er heel veel zand in de lucht wat niet echt uitnodigt om langs de weg te stoppen. Bij Santa Maria raak ik en de GPS de kluts kwijt omdat er ineens twee 
ruta 40’s parallel lijken te lopen. Als we eindelijk aan het einde van de middag in Belèn aankomen, blijkt de camping niet (meer) te bestaan. We vragen rond maar besluiten terug te rijden naar een waypoint van Dirk en Marieken. Ineens zien we een bord camping staan en rijden (wat blijkt) de gemeentelijke picknickplaats te zijn naast een dam (“El Dique”). Volgens twee vuilnismannen mogen we er zeker staan, kunnen we de elektra gebruiken en de toiletten. Het is niet echt veel soeps maar wel rustig op wat jongelui na. ’s Avonds is er nog even wat kabaal en komt de politie langs, maar we slapen prima.
Op 4/10 rijden we verder via een nogal saai stuk van de Ruta 40 door woestijnachtig landschap met lage bosjes. Hier hebben we de iPod echt nodig voor wat afleiding. Leuk is wel het plaatsje Chilecito waar tot onze verbazing de gehele Plaza een WIFI-hotspot is. We kunnen geen goede supermarkt vinden en dus rijden we langs een groenteman en een enorme slagerij. Da’s apart boodschappen doen hier. Even later komen we weer bij een Control Fitosanitaria, waar ze rustig je (netgekochte) groenten en fruit in beslag nemen ter bescherming van lokale telers. Ik blijk glashard te kunnen liegen en heb inmiddels een truc gevonden. We bieden ze iets aan dat we in de koelkast hebben liggen (1 appel b.v. of een paar tomaten) en zeggen dan dat dat het enige is. Dat moeten we dan ter plekke opeten of inleveren. En hup, doorrijden maar. Onze auto is nu al een paar keer besproeid van onderen (desinfectie, ramen dicht!). Als we bijna bij Talampaya zijn, komen we twee Fransen tegen in een pickup-camper. We stoppen even om een praatje te maken. Het blijkt dat ze net in General Villa Belgrano hebben gestaan om een camping waar al een paar weken een paar Nederlanders staan. Het blijken Dirk en Marieken te zijn en Marieken heeft nogal last van haar reuma. Toch maar even een mailtje schrijven naar ze. Wat is de wereld toch klein. Aan het einde van de middag komen we aan bij Parque Nacional Talampaya aan. Jawel, alweer Unesco werelderfgoed. Je mag 
hier bij het visitors center kamperen voor 10 AR$ pp. (1,70 Euro) met gebruik van douche en toilet. We zoeken een plekje half in de schaduw want het is bloedheet. De douche blijkt koud, maar dat is nu niet zo erg. We zeulen al 2 maanden houtskool mee op het dak en aangezien we vanmiddag een prachtig stuk vlees hebben gekocht, stookt Joost de BBQ op. Bij ondergaande zon eten we heerlijk een koele salade met een lekker stukje lomo (in het gezelschap van heel veel vliegen, dat wel.) Barbecueën doen Argentijnen overigens heel anders. Die stoken gewoon hout net zo lang tot het houtskool wordt; een langdurig en vooral rokerig proces! Op campings heeft dan ook niemand gas of benzine bij zich, ze doen alles op open vuur. ’s Avonds komt er ook nog een Zwitsers echtpaar in een Mercedes Sprinter bij staan. Hopelijk hebben ze niet al te veel last gehad van onze ruzie (tja, mensen dat gebeurt als je 3 maanden op elkaars lip zit…).
De ranger had ons al verteld dat het echt de enige mogelijkheid was om met de duurste tour het park te bekijken : een 4×4 Safari-truck. Met je eigen auto mag je het park niet in (en dat is maar goed ook met al die 4×4 auto’s hier). De truck vertrekt op het christelijke tijdstip van 10.30 en is inclusief catering service…. Ondertussen zien we wel degelijk Argentijnen in een goedkoper busje vertrekken, geen idee hoe dat zit. Afijn, we laten ons inschepen in een enorme truck samen met een kleine horde toeristen en gaan richting het park. Talampaya bestaat uit een bizar rood rotslandschap en je rijdt als het ware tussen twee enorme hoge gewelfde muren van rode rots door. We stoppen eerst voor een wandeling langs de petroglyfen. Heel interessant, maar we zijn beide 
niet zo onder de indruk van de tekeningen. Nu mogen we bovenop de truck plaatsnemen en dat geeft een prima uitzicht. De volgende stop is midden in de Cañon de Talampaya. De rotsformaties zijn spectaculair steil en hoog en moeilijk te fotograferen. Op een bepaald punt (de “echo-schoorsteen”) laat de gids ons heel hard ¡Hola! roepen en dat echoot fantastisch heen en weer tussen de beide rotswanden. Intussen heeft de bemanning een tafel klaargezet onder een zonnescherm met drankjes en versnaperingen. 
Menigeen vindt het nodig om die tafel te fotograferen?! Als we de canyon uitrijden volgt nog een schitterend landschap met vreemd gevormde rotsen en bijbehorende namen als de toren, de totem en de monnik -> filmpje YouTube. Pfoe, de toerist uithangen is hard werken.
Als we het park uitrijden is het pas 14 uur en het volgende stukje werelderfgoed ligt op nog geen 50 km: Parque Provincial Ischigualasto of Valle de la Luna (maanvallei). Als we daar om 15 uur aankomen, kunnen we nog prima mee met de tour van 16 uur. Ook hier mag je niet zelf rondrijden, maar moet je meerijden in een convooi met een ranger voorop. Prima oplossing, vinden we. Ik word steeds enthousiaster omdat door het late tijdstip het licht steeds zachter wordt en de foto’s steeds beter. Dan blijkt ook de gids nog een echte enthousiasteling te zijn die daadwerkelijk probeert ons iets over het Triassium te vertellen (de prehistorische periode – 180 miljoen jaar geleden – waarin door het over elkaar schuiven van twee aardlagen dit gebied is ontstaan). We stoppen eerst bij de worm; een formatie stenen waarin verschillende op elkaar geperste aardlagen te zien zijn met fossielen er in. Vervolgens stappen we allemaal weer in (zo’n 8 auto’s) en rijden 15 kilometer verder. We komen aan bij de Valle Pintado, een gekleurd maanlandschap met afgeronde heuvels in verschillende tinten. Vervolgens rijden we naar een gebied waar de erosie allerhande vormen heeft achtergelaten zoals een sfinx en een veldje met ballen; heel apart. Op de achtergrond zijn de Cerros Colorados, een wand van rode rotsen die vooral in het avondlicht mooi rood oplichten.
Het is al 18 uur als we bij het pronkstuk aankomen El submarino, een rots die lijkt op een onderzeeër. Dit is ook het moment dat de gids vol trots zijn lesboekje over de 5 geologische perioden laat zien en ons aanbeveelt. Verder is hij erg druk met het fotograferen van twee Argentijnse jongedames, van wie er één Duits 
praat omdat ze een jaar in Keulen heeft gewoond. De gids moedigt iedereen aan vooral staatsieportretten te nemen en daar zijn de Argentijnen erg gevoelig voor. Ik vraag me af wat ze met al die foto’s van zichzelf doen. Tot slot komen we bij de roodgekleurde rotswand -> filmpje Youtube en laten ons gewillig op de foto zetten door een andere toerist. Als we terug zijn bij de ingang is het inmiddels kwart over zeven en besluiten we ook daar maar op de “camping” te gaan staan. Het waait ongenadig hard en met de neus in de wind hebben we er het minste last van. De douche blijkt echter heerlijk warm te zijn en we krijgen gezelschap van een jonge motorrijder uit Buenas Aires, die een cosmeticabedrijf heeft in Brazilië, aan zijn tweede vrouw toe is en graag alleen op pad gaat. Een bijzondere kerel die graag een biertje accepteert en even gezellig komt kletsen (in het Spaans, ja). Hij wil nog wel graag even weten hoe populair Maxima bij de Nederlanders is. We kruipen er vroeg in want het is weer bijzonder koud hier!
Donderdag 6/10 gaan we vroeg op pad en verlaten PN Ischigualasto. Het is 350 kilometer naar Mendoza en afhankelijk van de weg halen we dat wel (of niet). Het blijkt reuze mee te vallen. Na weer wat controles op groente en fruit rijden we valk voor Mendoza binnendoor langs vele adobe (modder) hutjes en kleine eenvoudige dorpjes. Het landschap lijkt in schril contrast met het imago van Mendoza met z’n groene wijngaarden. Mendoza is echter eigenlijk een woestijstadje, maar als je in de stad bent heb je geen idee daarvan. Overal groene bomen en heel veel water door kanaaltjes in de stad. We gaan op zoek naar eerst een supermarkt. Met de GPS vinden we een enorme Walmart en doen even heerlijk boodschappen. Vervolgens gaan we op zoek naar de camping municipal. In Argentinië vindt menig gemeente (groot maar ook heel klein) het nodig om een camping aan te leggen. Let wel, vooral om in de barbecuedrift van de Argentijnse bevolking te voorzien. Je betaalt een paar pesos en mag dan gebruik maken van een plek met barbecue en picknicktafel (en draait keiharde muziek). Het geheel wordt meestal niet erg schoon achtergelaten. Afijn, in het enorme stadspark Parque San Martin van Mendoza is zo’n camping. We worden niet erg enthousiast van de lege stoffige camping en zeker niet wanneer we de prijs horen: 110 AR$ (zeg maar 17,50 Euro, erg veel voor hier). Aangezien mijn GPS aangeeft dat er nog meer campings zijn, gaan we eerst nog “even” verder kijken. Ai, en dus rijden we 1 ½ uur dwars door de stad om er achter te komen dat de andere campings allemaal gesloten zijn. Terug naar San Martin dan maar. We zoeken een (redelijk) vlak plekje en worden ogenblikkelijk aangesproken door een Nederlandse vrouw. “Ah, ik zag een Nederlands kenteken!” Annemiek is een milieujurist van in de 50 en reist twee maanden alleen in een kleine camper van Rutasur. We pakken een glas wijn samen en het wordt al snel gezellig. Als we eindelijk willen gaan eten komen de bewoners van een Landrover met klapdak aan. Een jong Duits stel, opvallend hip gekleed, die al 7 maanden op reis zijn en ook vanalles te vertellen hebben. Om half 10 zijn we eindelijk zo ver dat we de biefstuk in de pan kunnen doen en een salade kunnen eten. Tjoe, vermoeiend maar wel heel gezellig.
De volgende dag gaan we eerst de auto maar weer eens schoonmaken. Joost heeft een ander karweitje, want het lijkt erop dat de aftap van de reservedieseltank lekt. We hebben de tank dus leeggereden en nu kan Joost de afdichting repareren (en weer goed dichtdraaien, want alles trilt los hier). Ondertussen vermaak ik me met de laptop, want het blijkt dat ons antivirusprogramma een virus heeft opgelopen. Dit is ons al eerder overkomen met Panda en 
dus installeer ik het programma opnieuw. Helaas is het binnen het uur alweer raak. Later kom ik op het geniale idee dan maar de gratis AVG software te installeren en Panda er af te sodemieteren. Dat helpt beter! Na een saladelunch (waarbij we een hele schoolklas kinderen op de barbecue krijgen) gaan we de stad in. Het is half vier en dat blijkt te vroeg. Hier zijn de winkels echt van 13 tot 16.30 uur gesloten! We lopen wat rond langs de 5 plaza’s en zoeken verwoed 
naar een geldautomaat. Na een goeie koffie en wat lekkers vinden we er één. Mijn pasje weigert de rest van de middag…. Hoe later het wordt, hoe drukker te straten. Tegen 18 uur besluiten we naar The vines of Mendoza te gaan op aanraden van het Duitse stel. Hier hebben ze een tasting room waar je naar believen wijnen uit Mendoza of Argentinië kunt proeven. We nemen een flight van 5 reservas met lokale kaas en rauwe ham erbij. Ai, wat lekker! In een prachtige ruimte krijgen we er ook nog veel uitleg en tips bij. Dat slaapt erg lekker!
Zaterdag 8/10 skypt Joost nog voor het ontbijt met Noor. Ook belt Joost met Roel, die nu bij Margriet en Will is. We schrikken ervan hoe slecht hij klinkt. De aanvullende info van Margriet maakt het beeld er niet vrolijker op. We willen eigenlijk vertrekken, maar krijgen vervolgens zoveel familie en vrienden aan de lijn, dat we om 13 uur nog steeds niet ontbeten hebben. Het is ineens heel erg koud geworden, dus wat geeft het. We skypen ook met Rob en Mirjam die speciaal voor ons een webcam hebben aangeschaft en gelukkig krijgt Rob het ding aan de gang. Erg leuk en gezellig. Het bijzondere aan Skype is dat je veel relaxter met elkaar kletst; het duurt ook vaak langer dan een telefoongesprek. Je ziet elkaar en het is net alsof je op bezoek bent. Gouden uitvinding! Annemiek skypt ook even met haar moeder (80!) en we komen op het geniale idee samen te gaan lunchen. Ach ja, een biefstuk als ontbijt, waarom niet? We lopen door het 
park naar de studentenbuurt waar El Palenque is gevestigd. Het ziet eruit als een pub en het loopt heel snel vol met locals. Supergezellig! We nemen het er heerlijk van met z’n drieën en pimpelen en eten er lustig op los. Tegen 16.30 uur rollen we de tent uit. We lopen rustig via het drukbezochte park terug naar de camping. Daar drinken we nog wat en nemen koffie. Ach ja, en zo vliegt de dag om.
Zondag 9/10 is Jacomien jarig en dus pakken we de auto in, ontbijten en bellen haar dan direct. Omdat we gisteren geskyped hebben, denkt ze dat we het vergeten zijn! Het klinkt gezellig op de achtergrond met mijn neefje en nichtjes. Dan nemen we afscheid van Annemiek en het Duitse stel (die inmiddels weer terug zijn) en vertrekken. Doel is vandaag om 1 of 2 wijngaarden te bezoeken en wijn te proeven. We gaan eerst in Chacras de Coria op zoek naar Clos de Chacras. Deze bodega schijnt een goed restaurant te hebben. Het vinden is bijzonder lastig en de dochter van een plaatselijke slager komt er aan te pas met Google maps om de wijngaard te vinden. Argh, gesloten! We besluiten dan maar in een plaatselijk restaurant te gaan eten. Eerst lopen we nog even langs de cabañas waar Alet en Mareille gezeten hebben. Het ziet er leuk uit, maar gesloten en er staat ook geen bord bij oid. Het is blijkbaar nog te vroeg in het seizoen. Als we bij een restaurant op het terras gaan zitten zijn we de eerste, maar we hebben inmiddels wel honger. We eten vorstelijk, maar blijven alleen. De buren (een parilla) krijgen veel meer klandizie!
Dan rijden we richting Maipú om de tip van het Duitse stel op te volgen. Na wat zoeken komen we aan bij de wijngaard Carinae. Deze wijngaard is eigendom van Philippe en Brigitte, voormalige expats In Argentinië van de Franse energiemaatschappij. Het gepensioneerde stel heeft de wijngaard 8 jaar geleden werkend gekocht en helemaal naar hun eigen zin gemaakt. Al we er aan komen, is 
het gezellig druk met proevende mensen. Brigitte vraagt of we tijd hebben en al s we antwoorden met “heel veel tijd” (in het Frans) dan vraagt ze gelijk of we blijven slapen! We hadden al van de Duitsers gehoord dat ze hier na het proeven mochten overnachten in de wijngaard. Dat is boffen! We raken aan de praat met een Braziliaans stel en Philippe leidt ons de wijngaard rond (in het Engels). Hij neemt alle tijd en legt uit dat zijn hobby (astronomie) overal terug te vinden is. Carinae 
is de naam van een sterrenstelsel, de capsules zijn versierd met sterrenstelsels en de diverse wijnvelden hebben namen van sterrenstelsels. Vervolgens proeven we (betaald) zo ongeveer zijn hele assortiment. Joost is onder de indruk. Vooral de Reserva Malbec is van grote klasse. We kopen een paar flessen wijn en mogen twee glazen lenen voor vanavond. We zoeken een plekje naast de wijngaard en beleven een prachtige zonsondergang. Wat kan het leven mooi zijn. Je kunt onze positie volgen via www.poi66.com/rondjezuidamerika2011
Joost & Marijke op reis 